ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สวนป่าหญ้าแห่งหนึ่งไกลออกไปจากมหาวิทยาลัยห้ากิโลเมตร สวนนั้นถูกมองว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญของเมืองไปแล้ว ผู้คนในเมืองนี้ต่างมาเดินเล่นไปทั่ว บางคนมานั่งปิคนิคกับสัตว์เลี้ยง บางคนมาตีกอล์ฟที่เนินทุ่ง บางคนมาเพื่อผ่อนคลาย
หลังจากนั้นไออุ่นและไทเกอร์มาที่สวนป่าหญ้านี้ พวกเขามองหาที่นั่งเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ เมื่อเขาหาที่นั่งได้แล้ว ไออุ่นเอากระดานไม้ออกมาซึ่งเป็นกระดาษผ้าแปะไว้ที่กรอบรูปไม้ ในเรื่องนี้ต้องใช้ความแม่นยำมากในการวาดรูป มันดูง่ายสำหรับเธอแต่มันกลับไม่ง่ายสำหรับเขาเพราะไทเกอร์ถนัดแค่รูปทรง เขาจะไม่ถนัดการใช้สีน้ำสักเท่าไร
“โอ้โห..นี่เธอวาดสวยจัง..ดูมีฝีมือมากเลยนะ”ไทเกอร์มองไปที่พู่กันที่เธอจับไป เขาดูเธอไปเรื่อยรู้สึกว่ามันทำให้ผ่อนคลายดี เขารู้สึกอยากทำบ้างแต่ก็ไม่ได้ฝีมือดีขนาดนั้น
“อ่ะ..เธอลองสิ..สักแผ่นไหม..เผื่อขายได้..ไม่จำเป็นต้องสวยหรอก..ทุกคนมีฝีมือการวาดเป็นของตัวเอง...สวยได้แบบในที่ตัวเองเป็น..ลองดู”เธอยื่นพู่กันเบอร์ไม่ใหญ่มากให้เขา เขารับด้วยมือที่สั่นโดยไม่รู้ว่าจะวาดยังไงดี จากนั้นเขาลองลงสีในจานสีที่เธอเตรียมไว้ เขาจุ่มสีน้ำเงินเอามาใส่กระดาษผ้าจุดหนึ่งทำให้เขาได้เห็นว่ามันเหมือนเขาได้เห็นตัวตนของเขา ดังนั้นเขาจึงวาดไปเรื่อยตามฝีมือตัวเอง
พอทั้งคู่วาดเสร็จก็เอามาโชว์กันปรากฏว่าไทเกอร์วาดสวยสุด รูปภาพนั้นทำให้เธอตกใจ ภาพที่เขาวาดไม่ใช่วิวที่เห็นแต่กลับเป็นจินตนาการของเขาที่เสริมเติมแต่งไป ในรูปนั้นเป็นท้องฟ้าสีครามไล่ลงมา บนท้องฟ้ามีนกโผยบินไปมา บางฝั่งบินเป็นฝูง ท่าทางพวกมันกำลังบินกลับบ้าน ส่วนด้านล่างเป็นบ่อน้ำที่แสนจะกว้างใหญ่ มีลูกเป็ดตามแม่เป็ดร้องตามๆกัน และลึกลงไปยังมีปลาเหมือนกำลังปรึกษาอะไรกันอยู่ ไออุ่นมองดูภาพแทบจะไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำได้
“นี่คุณแกล้งโง่เปล่าเนี่ย..มันช่างสวยอะไรขนาดนี้”
“ผมไม่ได้แกล้งโง่..ผมไม่เก่งจริงๆ..ผมน่ะมันเก่งอยู่แค่กินเด็กกับการคำนวณแค่นั้น..วาดรูปวาดได้แค่รูปทรง..พอผมเห็นคุณวาดเท่านั้นแหละกลายเป็นว่าคุณทำให้ผมรู้เทคนิคเลย”
“เทคนิคอะไรล่ะคะ”เธอพูดน้ำเสียงที่ปากหวาน
“เทคนิค..วาดตามสไตล์ของตัวเองไงล่ะ”เขาวางภาพของเขาพิงที่ต้นไม้ต้นใหญ่แล้วกอดอกพูด
“โอ๊ะ..ฉันแพ้เธอเลยล่ะสิ”
“ไม่หรอก..อ้อ..แล้วคุณจะเอาไปขายไหม”
“ฉันยังไม่รู้เลย..ถ้าเอาไปขายมันจะได้อะไร..เขาจะหาว่าเราเป็นเด็กไม่รู้จักโตน่ะสิ”
“นี่คุณคิดดีๆนะ..ใครกันแน่ที่มันไม่รู้จักโต..ฉันว่าไอ้พวกผู้ใหญ่นั้นแหละไม่รู้จักโตพอเอาแต่ด่าคนโน้นทีคนนี้ที..โลกสมัยนี้เขาพัฒนาไปถึงไหนล่ะ”ไทเกอร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงรวดเร็วเหมือนเขาไปโกรธใครมา
จากนั้นทุกคนที่อยู่รอบป่าหญ้า ผู้สูงอายุที่มาวิ่งแถวนั้น ผู้ใหญ่ที่มาวิ่งก่อนจะไปทำงานพวกเขาล้วนมองมาที่เธอทั้งสองคน ไออุ่นบอกพวกเขาว่าใจเย็น อย่าเข้าใจผิด หลังจากนั้นเธอหันมาบอกไทเกอร์
“ไทเกอร์พอเถอะ..นี่ที่สาธารณะนะ..คนเยอะแยะ”
“ผมต้อง..ขอโทษด้วยนะครับ”เขาก้มหัวขอโทษไปสามครั้ง ผู้ใหญ่ทุกคนตรงนั้นไม่ได้สนใจอะไร พวกเขาทำกิจกรรมของเขาต่อไป
เธอตีหลังเขาจนเขาเจ็บ จากนั้นเธอให้เก็บภาพที่วาดแล้วออกไปเนื่องจากสายแล้ว เวลาใกล้จะแปดโมงทำให้ทั้งสองต้องกลับไปเรียน
“สายแล้ว..สายแล้ว”เธอตะโกนร้องโหวกเหวกโวยวายเพราะกลัวไม่ทัน แต่เมื่อเธอหันไปมองเขาระหว่างขึ้นรถเมล์ ไทเกอร์ทำตัวสบายไม่ต้องรีบ เขายืนในชุดนักศึกษาเอามือล้วงกระเป๋า มืออีกข้างจับราวไป
“ว้าว..อย่างเท่ห์..นี่แหละผู้ชายที่ฉันชอบ”ท่ายืนของเขาทำให้เธอเหม่อลอย เขาดึงแขนเธอลงจากรถเมื่อเธอได้สติ
“อ่าว..ถึงแล้วเหรอเนี่ย”
“ก็เธอมัวแต่เหม่อลอย..คนเขาจะเดินชนเธออยู่ล่ะ”เขาเอามือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง เดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย ทันใดนั้นเองเขามองนาฬิกาเป็นเวลาแปดโมงครึ่งหันหน้ามาบอกไออุ่นว่า”ผมไปล่ะนะ”เธอไม่สนใจเขาได้แต่เห็นท่าวิ่งของเขาเหมือนม้าที่สนามรบ แววตาเธอที่มองเขามันเหมือนมีน้ำตาเยิ้มออกมา แก้มเธอแดงทั้งใบหน้าจนคนอื่นมองว่าเธอไปโดนอะไรมา เรย์เห็นเธอพอดีจึงเดินมาใกล้เธอ เรย์เอามือจ่อตรงหน้าเธอ
“ไออุ่น..ไอ”ยังไม่ทันไรเรย์คิดเอาหนังสือตบหัวเธอ
“โอ๊ย..เจ็บนะเว้ย”
“นี่ไม่รู้เรื่องเหรอ..กี่โมงกี่ยามแล้ว..ไปกันเร็ว”เรย์พาเธอวิ่งไปที่ตึกคณะอย่างรวดเร็วที่สุด เมื่อมาถึงก็เห็นว่าเพื่อนยังไม่มาสักคน
“เอ๊ะ..วันนี้อาจารย์เลื่อนเหรอ..หรือไง”เรย์ถามเด็กผู้ชายซึ่งเขาชอบนั่งอยู่หลังห้อง ใบหน้าเขาไม่หล่อสักเท่าไรแต่เรียนเก่งมาก ทรงผมหน้าม้าเหมือนทรงครอบกะลา แต่งตัวเรียบร้อยดูทรงแล้วคล้ายเด็กเนิร์ด
“ไม่ได้เลื่อน..เอ๊ะ..หรือว่าเลื่อนล่ะ”
“กวนเหรอ..เอาดีๆ..ถ้ารู้หรือไม่รู้ก็ตอบมา”
“ไม่ได้เลื่อน..เวลาปกติ..นั่นไง..เพื่อนเริ่มมาแล้ว”เขาชี้ไปทางประตูที่พวกเธอเข้ามา เพื่อนแต่ละคนยังอยู่ในท่าอ่อนแรง มาถึงห้องก็นอนปั๊บ เรย์นั่งลงที่เดิมเหมือนว่ามันกลายเป็นจุดประจำของเธอกับไออุ่นไปแล้ว
เลิกเรียนแล้ว
“ไออุ่น..ไปกินข้าวไหนกันดี”
“ฉันยังไม่หิวเลย”ทันใดนั้นเธอหันไปเห็นไทเกอร์อยู่บนศาลาข้างตึกคณะ เขากำลังนั่งวาดรูป ในหัวเขาคงจะคิดแม่นมาก ไออุ่นวิ่งเข้าไปดูเขาทันที
“ไออุ่น..แหม..ทีผู้ชายล่ะมุ่งเข้าไปทันทีเลยนะ..ไม่ไหวเลย”เรย์เดินตามไป
ไทเกอร์วาดแปลนบ้านอันใหญ่มโหฬาร ดูจากโครงสร้างมันเหมือนคฤหาสน์ไม่มีผิด ชั้นล่างมีห้องน้ำที่หรูหรา มีห้องนั่งเล่นโซฟาใหญ่ ส่วนชั้นสองจะมีห้องนอนสี่ห้องและมีห้องน้ำในตัวทุกห้อง มันช่างเป็นบ้านที่ใครก็อยากได้ทั้งนั้น
“โห..บ้านใครเนี่ย”ไออุ่นตาโตประมาณว่าไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน
“ถามได้..บ้านเราไง”เขาตอบโดยไม่เงยหน้าหาเธอ ดินสอเขายังร่างต่อไป
“เธอจะบ้าเหรอ..ห้องนอนอะไรตั้งสี่ห้อง..ดูทรงยังกับคฤหาสน์”
“ไม่จำเป็นต้องเป็นห้องนอนสี่ห้องก็ได้..เป็นห้องทำงานได้ก็ดีนะ”เขาเงยหน้าขึ้น เรย์เข้าไปดูแปลนที่ไทเกอร์วาด แต่สายตาไออุ่นกลับทำให้เธอต้องถอยออกมา
“งั้นเรากลับก่อนนะ”เธอโบกมือลาทุกคน
ในระหว่างที่เขาเคลียร์แปลนบ้าน แก้ไขตรงโน้นปรับตรงนี้ตามที่อาจารย์บอกไว้ ไออุ่นขยับเข้ามาใกล้ตัวเขาจนชิดที่สุด เขาโอบกอดเธอแล้วแก้ไปด้วย
“ให้ฉันช่วยไหม”
“ไม่..เธอทำเป็นเหรอ”
“ไม่เป็น”
“งั้นก็อยู่นิ่งๆไป..อยากกินอะไรไหม..เดี๋ยวเรียนวิชาต่อไปไม่ทันนะ”
“จะให้ฉันกินอะไร..ฉันคิดไม่ออก”
“กินก๋วยเตี๋ยวไหมล่ะ..ที่โรงอาหาร..อร่อยดีนะ”
“งั้นไปสิ”เธอเอาแก้มและคางถูหน้าเขาเหมือนแมว
“เธอนี่ก็อ้อนเหมือนแมวเลยนะ..เฮ้อ..ตอนเย็นช่วยผมทำพวกนี้ด้วยละกัน..ไปเถอะ”ทั้งสองบึ่งไปโรงอาหารซึ่งอยู่ใกล้ตึกคณะของไออุ่น ทั้งคู่กินก๋วยเตี๋ยวอย่างไม่เคยกินมาก่อน พอกินเสร็จไออุ่นเห็นว่านั่งกินนานจึงกลับไปดูนาฬิกาข้อมือของเธอ เวลานั้นยังเที่ยงอยู่ เวลาเรียนเริ่มต้นที่บ่ายโมงครึ่งทำให้ไออุ่นคุยกับเขาต่อได้ แต่เขากลับคุยไม่ได้เพราะว่าต้องไปเรียนแล้ว เธอทำหน้าจ๋อยไป จากนั้นเธอเก็บจานเดินไปที่ตึกคณะคนเดียว ภายในห้องเรียนเธอได้เจอเรย์อีกครั้งกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบ ไออุ่นแสดงสีหน้าเศร้าใส่เธอ ร้องไห้ออกมา
“เป็นอะไรไออุ่น..ไม่สบายเหรอ”
“ไม่ใช่ไม่สบาย..เขาไม่สนใจฉันเลย”
“ไม่หรอก..เขาอาจจะงานยุ่ง..ก็ดูสิ..ฉันเห็นครูบอกให้แก้เยอะเลย..เห็นติ๊กตรงโน้นนี่บ้าง..ท่าจะโดนหนักเอาน่าดู..เอางี้ไหม..วันนี้ไปนอนห้องฉันก่อนเพราะออกัสจะไปทำงานกับไทเกอร์ก่อน”
“ไม่..ฉันจะกลับมาอยู่กับเธอ..ฉันไม่ไปหาเขาอีกแล้ว”
“ไออุ่น..อย่าทำแบบนี้สิ..เขาอุตส่าห์กลับมานะ”
“เขาไม่สนใจฉันเลยนี่”
“ถ้างานเสร็จเมื่อไรเดี๋ยวเขาก็กลับมาสนใจเธอเองแหละ”เรย์กระชากแขนให้เธอนั่งลง เวลาใกล้บ่ายแล้ว ทั้งสองรีบขึ้นห้องเรียนกัน แถวยาวเป็นงูเหลือมไปจนถึงถนน ทั้งสองขี้เกียจรอแต่คนก็มาต่อเรื่อยทำให้พวกเธอต้องรีบเข้าไปต่อแถว
“ไม่เป็นไรนะไออุ่น..วันนี้เดี๋ยวเขาทำเสร็จแล้ว...ฉันคุยกับออกัสมา..บอกว่าเป็นโปรเจ๊กต้องทำไป”
ทั้งสองเดินเข้าห้องเป็นคนสุดท้าย เกือบจะโดนไม้เรียวไปแล้ว โชคดีที่มาทันเวลา อาจารย์เริ่มสอน
หลังเลิกเรียนทุกคนแต่ละคณะออกมาจากห้องเหมือนพวกเขาได้อิสระวันหนึ่งแล้ว ไออุ่นออกมาไม่เจอไทเกอร์ ปกติเขาจะมารับเธอทุกเย็น
“เอาล่ะ..วันนี้กลับห้องกันนะ”เรย์พาเธอขึ้นรถเมล์
