ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พวกเธอทั้งสองกลับมาที่ห้อง ไออุ่นเข้าไปอาบน้ำก่อนเพื่อน ในห้องน้ำนั้นเธอไม่ได้เข้าไปอาบน้ำแต่ไปนั่งร้องไห้ เรย์ได้ยินเสียงเธอจึงเคาะประตู
“ไออุ่น..เป็นอะไรไหม”เธอเริ่มซับปาดน้ำตาหันไปอาบน้ำปกติ หลังจากนั้นเธอออกจากห้องน้ำมาด้วยสีหน้าผงกหัวลงแสดงให้เห็นว่าเธอเศร้า
“ไม่เป็นไรนะไออุ่น..แค่วันเดียวเอง..วันเดียวก็แก้เสร็จแล้ว”
“ถ้ามันผ่านได้ก็ดีน่ะสิ”
“ฉันเห็นออกัสพูดว่า..ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้ว..ใจเย็นๆนะ..คนเราไม่ใช่ว่าจะต้องอยู่กับแฟนไปตลอด..ถ้าแฟนไปต่างเมืองเธอต้องอยู่ให้ได้นะ..”ไออุ่นมองไปที่คอมพิวเตอร์ที่เธอวางอยู่บนโต๊ะ จากนั้นเธอลุกขึ้นแต่งตัวแล้วนั่งที่โต๊ะเปิดคอมพิวเตอร์
“เธอ...มาคิดกันดีกว่า..ฉันมีเรื่องสนุกล่ะ..เราเขียนนิยายกันไหม..แถมยังวาดรูปเก่งด้วย”
“เอาเลย..ถ้าเธออยากทำ..แต่ฉันขอคิดก่อนนะ”
“คิดอะไร..มาทำด้วยกันเถอะ..สนุกดี”
“ว่าแต่..เรื่องอะไรดีล่ะ”เธอมองหน้าเรย์พักหนึ่งแล้วหันกลับไปโดยไม่พูดอะไรจนเขียนหนึ่งตอนจบ
“อะไรของเธอเนี่ย..กำลังเขียนถึงฉันเหรอ”เรย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงอารมณ์โกรธ
“เปล่า..ฉันแค่มองหน้าเธอคิดว่าจะตัวเอกหน้าตาคล้ายเธอแหละ..สวยดี”น้ำเสียงเธอแสดงความรู้สึกร่าเริงเหมือนอารมณ์เธอเปลี่ยนไป แต่ก็ดีที่เธอคิดออกว่าควรทำอะไรดี
“เอ๊ะ..ฉันนึกออกแล้ว..พอเราเรียนจบเราก็เป็นนักเขียนกันเอาไหม..”
“อุ๊ย..สนุกดีนะ..เริ่มชอบขึ้นมาแล้วสิ”
หลังจากนั้นทั้งคู่นั่งเขียนด้วยกัน ต่างคนต่างช่วยคิดคำด้วยกันจนได้คำออกมายาวได้ต่อเรื่อยจนใกล้จะจบเรื่องแล้ว ไออุ่นดีใจที่ทำได้สองตอนแล้วต่อหนึ่งวัน ทำให้เธอชอบเรียนการใช้คำมาขึ้นเรื่อย
เวลาหกโมงเย็นพวกเธอทั้งสองออกไปหาข้าวกินกัน สีหน้าเธอกลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง เธอขอว่าชีวิตนี้อย่าให้มีใครมายุ่งกับเธอในการเขียนนิยายอีก
พอทั้งคู่ซื้อข้าวเสร็จก็เข้ามาในห้อง กับข้าวที่ได้มาล้วนเป็นของกินง่าย ไออุ่นซื้อข้าวเหนียวหมูทอดมา ส่วนเรย์ซื้อขาวเหนียวไก่ย่าง
“ชีวิตเรากินแค่นี้ก็พอแล้ว..ไม่ต้องหรูหรามากหรอก..หรูมากไปฉันก็ไม่ชอบนะ”น้ำเสียงของไออุ่นเปี่ยมไปด้วยความสุขเต็มเปี่ยม เธอยิ้มมันออกมาทำให้เรย์ยิ้มตาม
“ใช่..กินแค่นี้ก็พอแล้ว..ไม่ต้องอะไรมาก”
“กินเสร็จแล้วเขียนกันต่อนะ”
“ไม่เบื่อเหรอ..ถ้าวันไหนเบื่อลองทำอย่างอื่นกันไหม..ช่วงนี้เราใกล้สอบแล้วด้วย..ไปหาหนังสืออ่านกัน..ไปจดในห้องสมุด..อาจจะแบ่งเวลาได้..แต่กลัวจะจำข้อสอบไม่ได้เนี่ยสิ”เรย์พูดไปด้วยกินไปด้วยทำให้ไออุ่นฟังไม่รู้เรื่องเท่าไร
เสียงโทรศัพท์ไออุ่นสั่นรัว เสียงข้อความดังขึ้นมาเป็นข้อความของไทเกอร์ บอกว่าเขาเสร็จแล้ว สามารถไปหาได้ เธอเลยแกล้งตอบไปเนื่องจากนานเกิน ยังไม่ทันไรเขาเคาะประตู ไออุ่นตกใจเหมือนเขามาอยู่หน้าห้องนานแล้ว เธอเปิดประตูพบว่าเจอเขา เธอเข้าสวมกอดเขาอย่างกับคนรักกันอย่างหวานชื่น กอดนั้นช่างอบอุ่นอะไรเช่นนี้ เรย์หลงใหลในความรักของเธอและเขา ไออุ่นบอกเขาไปว่า
“คุณกลับไปห้องของคุณก่อนได้ไหม..พรุ่งนี้ค่อยมา..วันพรุ่งนี้เราจะไปติวหนังสือกันกับเรย์”
“อ๋อ..ได้สิ..ทำไมรีบจัง..สอบเดือนโน้นไม่ใช่เหรอ”
“ใช่..แต่ว่าพวกฉันอยากทำก่อน”
“เธอนี่ดีเกิน..ระวังเพื่อนในห้องจะเกลียดเอานะ”เขาพูดขณะกำลังบีบแก้มเธอจนสุดแรง อารมณ์เหมือนหมั่นไส้เธอไม่หยุด
“ช่างมันเถอะ..ใครอยากเกลียดก็เกลียดไปสิ..เราไม่สน”ไออุ่นมองหน้าไปหาเรย์ จากนั้นจับมือกัน ไทเกอร์ส่งยิ้มไปที่เธออย่างปลื้มปริ
“ผมไปก่อนนะ..อย่างนี้คุณก็มีแฟนเป็นนักบินได้แล้วล่ะสิ..ไปล่ะ”เขาเดินกลับไปด้วยท่าเดินที่มาดแมน
“นักบิน..นักบิน..อุ๊ย..อะไรกันเนี่ย..งงไปหมดแล้ว”คำพูดของเธอเปี่ยมไปด้วยความรื่นเริงและมีชีวิตชีวา เธอหันหลังกลับมาโยกไหล่เรย์ดูเหมือนจะมีความสุขมากกว่าที่เคยเป็น แต่เรย์ก็ดีใจที่เห็นเธอหายดีแล้ว
“นักบิน..แล้วนักบินคืออะไร”
“อ่าว..นี่เธอไม่รู้เหรอว่านักบินคืออะไร”
“ใช่..ฉันไม่รู้..มันคืออาชีพที่เกิดขึ้นใหม่เหรอ”
“โอ๊ย..สมองเสื่อมไปแล้วล่ะสิท่า..ไว้เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปสนามบินสักวันนะ”ไออุ่นลุกขึ้นเหมือนเธอจะทำอะไรกับเรย์ เธอกระโดดกอดเรย์แสดงความตื่นเต้นในที่สุด
“จริงสิ..พาฉันไปด้วยนะ..นะ”
“เออ..รับรองว่าเธอต้องชอบและถูกใจเป็นที่สุด..อาชีพนี้ไม่เคยพูดว่ายอมแพ้กับการบินของเขา..เพราะความหล่อเท่ห์นี่แหละทำให้เขาอยู่ได้”เรย์เอามือทั้งสองข้างกำไว้ใต้คาง ให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังเขินอยู่
“วันไหนดีล่ะ..เรามาเลือกกันไหม..แต่ขอไว้ก่อนนะ..พรุ่งนี้ไปติวหนังสือกันนะ..อย่าลืมสนใจเรื่องเรียนด้วย”เรย์พูดด้วยน้ำเสียงตึงเข้ม ต่อจากนั้นไออุ่นยกสมุดปฏิทินแพลนเนอร์ของเธอมาวางบนโต๊ะ ดูว่าเหมาะกับวันไหนบ้าง เรย์เข้ามาดูใกล้ชิดกับเธอ
“ฉันดูแล้ว..เสาร์อาทิตย์เทานั้นที่ไปได้”
“โอเค..หลังสอบเสร็จไปกันไหม”
“เอาสิ..ฉันอยากดูพอดี..ตอนไหนก็ได้..ได้หมด”ไออุ่นตอบรับจากปากเรย์ ส่วนเรย์นั้นรู้สึกอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆเพราะสิ่งที่เธออยากได้คือสิ่งนี้ มันคือสิ่งที่รอมานาน ไออุ่นก็เช่นกัน
“ทำไมช่วงนี้คนอยากได้แฟนเป็นนักบินกันนักล่ะ”ไออุ่นถามก่อนที่เรย์จะนอน เธอลืมตาขึ้นก่อนจะตอบ
“ไม่รู้สิ..ฉันว่าเป็นเพราะหล่อหรือไม่ก็อะไรสักอย่าง..คิดไม่ออก”เรย์คิดไปชั่วขณะแล้วเผลอหลับไป ไออุ่นโยนตัวลงบนเตียง นอนไปตามกัน เมื่อได้เวลาตื่นเช้าไออุ่นก็พบบางอย่างที่แปลกไป ห้องที่ไม่เหมือนเดิม มีดอกไม้จัดเรียงไปทั่วราวกับงานแต่ง ชุดเจ้าสาวนั้นตั้งกลางหน้าห้อง เจ้าบ่าวของเธอในชุดนักบินยืนรอรับเธออยู่ เธอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ใครจะแต่งชุดอาชีพของตัวเองมาแต่งงาน เธอคิดว่ามันเป้นความฝัน เธอพยายามที่จะออกจากมันแต่มันก็ไม่ยอมออกสักที จนสุดท้ายหญิงสาวคนหนึ่งเอาน้ำในเหยือกมาราดใส่หัวเธอ
