ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทั้งคู่ได้ครองรักกันมาได้ครบสี่ปี วันนี้ไออุ่นได้ทำตามสิ่งที่หวังไว้ เธอเข้าไปในสนามบินคนเดียวแบบไม่ได้เชิญใครมา
เข้ามาในสนามบิน เป็นสนามบินที่กว้างใหญ่ ผู้คนเยอะแยะมากมายกำลังเช็คอินเพื่อจะไปต่างเมือง ดูจากผู้คนแล้วยุ่งเหยิง พวกพนักงานคงปวดหัวกับผู้โดยสารน่าดู ไออุ่นเดินรอบสนามบินเห็นว่าที่เธออยู่คือชั้น 4 ในสนามบิน ตึกของสนามบินเป็นตึกที่ทันสมัย ใช้หุ่นยนต์ทำความสะอาด พอไออุ่นเดินจนหมดแรงเธอนั่งพักที่เก้าอี้พักหนึ่ง
“ไหนล่ะ..นักบิน..สัญลักษณ์ไหนเรียกว่านักบิน..ฉันยังไม่เคยเห็นเลย..นี่ฉันมาเสียเวลาเปล่าๆเหรอเนี่ย..กลับไปทำงานนักเขียนของตัวเองดีกว่า”เธอพูดจบแล้วลุกขึ้น เดินออกอย่างฉับไว เธอเดินออกไปทำให้คิดออกว่า ไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ข้างหน้าเพื่อที่จะได้คุ้มค่ารถ เธอเดินไปพิพิธภัณฑ์ที่อยู่ตรงข้ามสนามบิน
ทันใดนั้นเองขณะที่กำลังเดินข้ามถนนเธอหันมามองเห็นบริษัทหนึ่ง เดาว่าน่าจะเป็นนักบินกับแอร์โฮสเตสเพราะเธอเคยเห็นชุดแอร์โฮสเตสแต่ไม่เคยเห็นชุดนักบิน ดูจากรูปร่างนักบินนั้นผอมสูงเหมือนแฟนเธอไม่มีผิด เธอคิดว่าได้เจอเขาแล้วสักทีหลังจากที่หายไปนาน เนื่องจากเขาไม่ได้เจอไทเกอร์มานานมากตั้งแต่เรียนจบ ไออุ่นหยุดอยู่ตรงนั้น แท็กซี่บีบแตรใส่เธอ เขาทนไม่ไหวจึงเปิดกระจกหน้าต่างมาด่าเธอ
“ไอ้หนู..หลบหน่อย..ลุงจะไปรับคนอื่นต่อ”เธอได้ยินเสียงนั้น เธอจึงขอรีบวิ่งไปพิพิธภัณฑ์ทันที เธอหันหลังกลับมาอีกครั้งเห็นแอร์โฮสเตสจับมือกับเขา ถ้าเป็นไทเกอร์เขาคงไม่ทำแบบนี้กับเธอแน่นอน ดังนั้นเธอหันกลับไปเข้าพิพิธภัณฑ์
ภายในพิพิธภัณฑ์ดูกว้างใหญ่โตเหมือนในสนามบิน ดูท่าจะไม่ค่อยมีใครเข้ามา ไม่นานพนักงานผู้หญิงเดินมาหาเธอ
“เชิญเข้ามาได้ค่ะ..เอ่อ..พี่ขอแนะนำตัวนะคะ..พี่เป็นผู้ดูแลที่นี่..ที่นี่คือพิพิธภัณฑ์สนามบิน..ให้ความรู้ความเป็นมาของสนามบิน..เรียกพี่ว่า ฝ้ายนะคะ”ไออุ่นตะลึงไปสักพัก
“อืม..ข้างในมีอะไรบ้างคะ”
“มีการจำลองสนามบิน ประวัติศาสตร์นักบินค่ะ”
“อ๋อ..พี่พอจะรู้จักอาชีพนักบินไหมคะ..พอดีว่าหนูโดนหัวกระแทกมาอาจจะจำได้แค่บางส่วนค่ะ”
“รู้ค่ะ..เดี๋ยวพี่จะอธิบายให้ฟังนะ..ให้พี่เป็นไกด์ไหม..จะได้พาไปรู้จัก”
“ได้ค่ะ..เอาเลยค่ะ”
ไกด์นำทางเธอไปห้องต่างๆ ห้องหนึ่งแสดงถึงประวัติศาสตร์ของสนามบินทั้งหมด การทดลอง ห้องต่อมาคือ ประวัติศาสตร์นักบิน สายตาเธอมองนักบิน ชุดนักบินที่เธอเห็นตอนเดินผ่านเป็นชุดเดียวกัน ทำให้เธออดสงสัยไม่ได้
“พี่ฝ้ายคะ..ชุดนักบินปัจจุบันเป็นอย่างนี้เหรอคะ”
“ใช่ค่ะ”
“ทำไมหล่อจัง..หล่ออ่ะ..ถ้าคนใส่จะเป็นยังไงนะ”เธอพูดพึมพำในใจ
“ไปห้องต่อไปกันไหมคะ”เธอพยักหน้า เขาพาเธอไปในห้อง ซึ่งจัดแสดงโมเดลเครื่องบินและโมเดลสนามบิน ทำให้ไออุ่นได้เห็นสิ่งที่ชอบ ได้เจอสิ่งที่ชอบเข้าแล้ว เธอจำได้ว่าเคยใฝ่ฝันมานานว่าอยากมีแฟนเป็นนักบิน ตอนนั้นมันเป็นคำพูดที่ไม่มีใครอยากจะเชื่อ เพราะนักบินทุกคนต่างได้แฟนกันง่ายโดยเฉพาะแอร์โฮสเตสก็ไม่เหลือแล้ว เธอรีบขอกลับเข้าไปห้องเดิมที่มีชุดนักบินโชว์อยู่ ชุดนั้นเธอยืนดูนานมากจนตอนนั้นเองคิดออก ไออุ่นเดินไปตามทางออก เธอวิ่งเข้าสนามบินอย่างสงสัย
“เอ..ถ้าคนใส่ชุดนักบิน..เอาผู้ชายหล่อมาใส่ชุดนักบิน..หล่อ..หล่อไปหมด”เด็กสาวเริ่มละเมอเห็นนักบินเดินผ่านหน้าเธอไป พวกเขากำลังคุยกับกัปตันคาดว่าน่าจะคุยเรื่องสภาพอากาศวันนี้ ทันใดนั้นไออุ่นเผลอหลับไปกลางสนามบิน แม่บ้านเห็นจึงรีบช่วยให้เธอไปนั่งก่อน
บนเครื่องบิน แอร์โฮสเตสกำลังเสิร์ฟอาหารให้ผู้โดยสาร ผู้คนต่างหลับกันบนเครื่องบินคาดว่าเขาคงฝันดี กัปตันประกาศว่าเที่ยวบินกำลังจะออก ทุกคนตื่นขึ้นมาคาดเข็มขัด จ้องมองไปทางหน้าต่างกันทุกคน ราวกับทุกคนขึ้นเครื่องบินครั้งแรก ไม่มีการสนใจอาหารที่แอร์โฮสเตสแนะนำ พวกสาวๆเริ่มเบื่อจึงกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ส่วนแอร์โฮสเตสอีกคนที่ต้องดูแลกัปตัน พวกเขาได้แต่บอกว่า
“ออกไป..ผมอยากกินอาหารของแฟน”แอร์โฮสเตสคนนั้นหน้าเสีย สายตาเขามองที่อาหารรู้สึกเสียดายที่ไม่มีใครกิน ไม่รู้จะเอาขึ้นเครื่องมาทำไมเพราะทุกคนไม่สนใจพวกเธอเลย ไออุ่นรู้สึกสงสารจึงคิดจะขอเค้กชิ้นหนึ่งแต่หญิงสาวไม่ฟัง นางเดินกลับไปห้องครัวโดยเร่งฝีเท้า เครื่องบินออกไปได้สิบห้านาที กัปตันออกมาดูผู้โดยสาร ดูแล้วไออุ่นดูออกว่ายังไม่ใช่กัปตัน คนนี้เป็นผู้ช่วยนักบิน เขาเดินตรวจตราว่าแอร์โฮสเตสทำเรียบร้อยดีไหม ไออุ่นหันหลังไป เขาหันกลับมาด้วยใบหน้าที่ไออุ่นคุ้นเคย ใบหน้านั้นคือไทเกอร์ เธอรีบหันกลับมาเมื่อเขามอง
“ไออุ่น..ไออุ่น..โอ๊ย..ไม่เจอตั้งนาน..เป็นไงบ้าง..ผมอยากให้คุณทำกับข้าวให้ผมกินจัง..คงอร่อยน่าดู”เขาวิ่งเข้ามาหาเธอ นั่งคุกเข่าต่อหน้าเธอ แอร์โฮสเตสโผล่มาเห็น พวกเธอต่างเกลียดชังผู้หญิงอย่างไออุ่น
“อ๋อ..อย่างนี้ใช่ไหม..มันถึงไม่ยอมกินข้าวเลย..ได้..ฉันจะฟ้องบริษัท”หัวหน้าแอร์โฮสเตสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาบริษัท แต่เธอลืมไปว่ามันโทรไม่ได้ โทรศัพท์นี้ใช้ได้แค่คุยกับกัปตันและผู้โดยสาร เธอไม่ยอมจึงหยิบโทรศัพท์นั้นมาโทรหากัปตัน กลายเป็นว่าไทเกอร์รับ
“สวัสดีค่ะคุณกัปตัน..ขับเครื่องบินดีดีนะคะ..เดี๋ยวฉันเนี่ยจะตามไปดูคุณนะ..ถ้าคุณอยากได้อะไรบอกได้นะคะ”
“นี่เธอ..พูดอะไรให้มันดีหน่อยนะ..โทรศัพท์นี้ไม่ได้เอาไว้โทรจีบกัปตันนะครับ..เอาไว้เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน”เขากดวางสายทันทีแล้วรีบไปหาไออุ่น เขาพบว่าไม่เจอไออุ่น คาดว่าแอร์โอสเตสคงลากไปที่ห้องครัว
“เธอใช่ไหม..ที่ทำให้เขาไม่กินอะไรเลยมาหลายวัน.ฉันล่ะอยากรู้จังเลย..เธอทำอร่อยได้ไง..ลองบอกสูตรมาหน่อยได้ไหม..ฉันจะได้ทำให้เขากิน”
“ไม่..ฉันไม่บอก..ฉันจะไม่ให้ใครมาแย่งแฟนฉัน”เธอรีบวิ่งออกไปนั่งที่เดิม ขณะนั้นเครื่องบินเตรียมลงจอดบริเวนใกล้ ไทเกอร์กระชากพวกแอร์โฮสเตสทิ้งไว้ที่สนามบินต่างเมืองเป็นที่ไหนไม่รู้
“อย่ามายุ่งกับแฟนผม”เขาตะโกนเสียงดัง จากนั้นเครื่องบินก็ออกเพื่อไปต่อยังจุดหมาย ผู้โดยสารต่างตกใจว่าเขาทำไมทำดีกับแฟนขนาดนี้ แถมยังพูดขึ้นมาอีกว่า แฟนแบบนี้หายากมาก
ไทเกอร์กลับมานั่งคุกเข่าขอร้องไออุ่น เขาจับมือไออุ่นมาซับเหงื่อเขา แตะที่หมวกกัปตัน และจากนั้นเขาจูบมือเธอ เธอหันมองมาผู้โดยสารทุกคนในนั้นต่างหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป พวกเขาหวานซึ้งไปตามกัน
“ไออุ่น..ไออุ่น..ถ้าเธอไม่ตื่นฉันจะไปฆ่าแอร์โฮสเตสพวกนั้น..เธออย่าคิดมากนะ..ฉันอยากให้เธอทำอาหารให้ฉันกินตลอด..เธอไปอยู่ฝ่ายครัวได้ไหม”เสียงไทเกอร์ทำให้ไออุ่นตื่นขึ้นจากฝัน ไออุ่นทำหน้าอ้ำอึ้งเมื่อเห็นเขากลับมาหาเธอ
