ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสสะท้อนในผิวน้ำนิ่งของน้ำคลอง บรรยากาศดูเหมาะกับการขึ้นบินมาก ผู้โดยสารมากมายกำลังรอขึ้นเครื่องในสนามบิน ต่อแถวกันยาวมาจนถึงประตู ท่าทางจะเป็นช่วงเทศกาล
ไทเกอร์เข้ามาทางประตูแรก เขาเดินอย่างละเมอเหมือนเดินผิดช่อง เงยหน้ามาเห็นผู้โดยสารยืนรอจำนวนมาก เขาถอนหายใจแรงทว่าเขาคิดว่าเจอสิ่งที่ไม่คาดฝันแน่เพราะคนวัยเกษียณเยอะมาก
เมื่อเขาเดินมารอที่รอขึ้นเครื่องบิน คนวัยเกษียณนั้นเดินตามเขามาแบบติดๆ จนเขาได้คิดว่าวันนี้ต้องเหนื่อยแน่เลยเพราะผู้สูงอายุนี้เหมือนเด็กไม่มีผิด แต่ทำอะไรไม่ได้ ต้องยอมใจเขาไปวันหนึ่ง โชคดีที่รายการบินของเขายังมีผู้โดยสารทุกวัย ตั้งแต่เด็ก ผู้ใหญ่และผู้สูงอายุ
ประกาศขึ้นเครื่องบิน
ไทเกอร์ไม่ขอสบตาใคร เขาตั้งใจฟังและเดินตามกัปตันอย่างเคร่งครัด สีหน้าเขาดูเร่งรีบหรือกลัวอะไรบางอย่าง
ผู้โดยสารขึ้นเครื่องครบแล้ว สายตาของไทเกอร์เริ่มไม่อยากหันมองใครตอนตรวจเช็คผู้โดยสาร ทันใดนั้นเองมีผู้หญิงคนหนึ่งผมตรง หุ่นดูอวบอ้วนแต่น่ารัก แต่งตัวเหมือนจะไปทำงาน เธอควงแขนเขา
“คุณคะ..ฉันชอบคุณมาก..มองมานานแล้ว..ติดตามคุณอยู่นะ”แววตาเขานิ่งไปชั่วขณะ..แล้วเผยรอยยิ้มออกมาแล้วบอกไปสั้นๆว่าขอบคุณ
แต่เธอไม่หยุด เธอเอามือที่จับเขามาสูดดมอย่างสดชื่น จากนั้นเธอเดินตามหลังเขาไปจนผู้โดยสารและแอร์โฮสเตสต่างตกใจไม่แพ้กัน
“คุณคะ..กลับไปนั่งที่นะคะ..เครื่องบินกำลังจะขึ้นแล้วค่ะ”แอร์โฮสเตสคนหนึ่งอายุราวยี่สิบกว่าปี เธอเป็นเพื่อนสนิทของไทเกอร์จากคณะการบิน โชคดีที่เพื่อนเขาห้ามไว้ทำให้เขาโล่งอกไป เขารีบกลับไปนั่งที่เดิม สายตาผู้หญิงมองมาที่เขา เธอกัดฟันอยากจะได้เขาจนตัวสั่น
เครื่องบินเตรียมขึ้น
ในระหว่างที่เครื่องบินถึงจุดหมายแล้ว ผู้หญิงคนนั้นเดินตามเขาอีกรอบจนถึงชั้นล่าง
“นี่คุณ..จะไปไหนล่ะ..ฉันชอบคุณนะ..ขอถ่ายรูปหน่อย”เขาผลักใสเธอออกไปจากตัวเขา
“ก็ใช่น่ะสิ..ผู้ชายทุกคนเขาไม่ชอบฉันก็เพราะอย่างนี้แหละ..ฉันมันอ้วนไปหมดทุกตรง”เขาหันหลังกลับมาพูดกับเธอ
“ถ้าคุณรู้..แล้วทำไมไม่ปรับตัวล่ะครับ..อ้อ..หรือว่า คุณไปทำอะไรไม่ดีมา..”เขายืนกอดอกแถมกัดปากไปอีก
“คุณฟังนะครับ..ผมจำได้นะ..ผมเคยเห็นคุณมาก่อน..ที่ผมรำคาญคุณ..ไม่อยากเข้าใกล้..เพราะว่ามันมีข่าวออกมาว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งชอบแย่งแฟนคนอื่นไปทั่ว..ความอ้วนเนี่ยมันไม่ใช่เหตุผลของผู้ชายที่ไม่ชอบนะครับ..เป็นเพราะว่าคุณต่างหาก..คุณใช่ไหม..คุณมิ้นท์..คุณเป็นแอร์โฮสเตสคนเก่าที่ตกงานไปเนื่องจากมัวแต่ลุ่มหลงผู้ชายใช่ไหม”
“ใช่..ใช่..ฉันเอง..ทำไมล่ะ..มันก็แค่เรื่องความรัก..ไม่ได้เกี่ยวกับงาน”
“ผมรู้ครับ..แต่คุณรู้ไหม..ถ้าคุณทำแบบนี้ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เรื่องอะไรมันจะเกิดขึ้นบ้าง..บางทีคุณอาจจะได้แค่เกรดหนึ่งทั้งเทอมก็ว่าได้นะ..คุณครับ..เคยคิดถึงพ่อแม่บ้างไหม..ใครเป็นคนเสียค่าเทอมเสียค่าหอพักให้เรา..ทำไมไม่ตอบแทนเขาละครับ..มัวแต่หาผู้ชาย..เขาเคยจ่ายค่าเทอมให้เหรอครับ..ถามจริง”คำพูดของเขาทำให้เธอร้องไห้ ไม่กล้าสู้หน้าต่อ เธอเดินกลับไปหยิบกระเป๋าที่สายพาน
สามวันต่อมาเขาได้กลับมาที่พักแล้ว ไออุ่นดีใจ เธอลุกขึ้นจากที่นั่งไปกอดเขาเหมือนอ้อมกอดของพี่น้อง แต่ไออุ่นกลับได้กลิ่นเสื้อที่แปลก
“เธอไปทำอะไรมา..ทำไมกลิ่นเป็นแบบนี้”
“คือวันนี้มีผู้หญิงคนหนึ่ง..คนที่นั่งหลังห้องเธอนั้นแหละ..มันดูหุ่นเปลี่ยนไปมาก..อ้วนขึ้น..แถมยังบ้าผู้ชายอีก..ฉันก็เลยโดนกลิ่นนี้มาไง..แต่เธอไม่ต้องห่วงนะ..ฉันอบรมสั่งสอนไปเรียบร้อยล่ะ”
“เหรอ..ดีแล้ว..เพื่อนฉันบอกว่าวันๆมันมัวแต่บ้าผู้ชาย..งานการที่มอบให้ไม่ทำ..มีแต่สั่งเพื่อน..โยนงานให้เพื่อนบ้างล่ะ”
“ไหนไหนก็ไหนไหนล่ะ..ฉันมีข่าวดี..เธอช่วยเป็นบรรณาธิการให้ฉันได้ไหม..ถ้ารบกวนไปฉันขอโทษด้วยนะ”สีหน้าเธอบูดบึ้ง แต่เขากลับยินดีที่จะช่วยเหลือเธอ
“ได้สิ..ไออุ่น..ว่ามาเลย..จะให้ทำอะไรบ้างล่ะ”
“ไม่ยาก..ฉันจะให้เธอลองอ่านเนื้อหาฉันดู..ว่ามันดีไหม..ควรปรับตรงไหนบ้าง..ฉันจะได้แก้”เขาพยักหน้าเชิงเข้าใจ แต่ในเมื่อเขาอ่านนั้นกลับเห็นว่ามันดีที่สุดไปเลย
“เธอ..นี่มันอะไรเนี่ย..สุดยอดมากเลยนะ..ฉันอ่านเพลินมาก”ไออุ่นตกใจกับคำพูดของเขา ทั้งที่เธอคิดมาทั้งวันว่าจะใส่คำไหนไปดี สุดท้ายเมื่อเธอได้ยินแบบนี้เธอก็ภูมิใจ หลังจากนั้นได้เห็นยอดอ่านในอินเทอร์เน็ตอย่างเยอะมาก เธอแทบจะร้องไห้น้ำตาซึมจนกลั้นไม่ไหว
“โอ๊ย..ไม่ต้องร้อง..เธอเก่งที่สุดแล้ว”
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย..เมื่อก่อนใครๆก็ว่ากันว่านักเขียนน่ะมันไม่มีอะไรดีหรอก แค่อาชีพชอบคิดไปเรื่อย..ฉันขอบคุณมากนะที่เธอให้กลังใจ”
“เอาน่า..เธออย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกาเลย..ถ้าใครพูดปล่อยมันไป..เราจงโฟกัสจุดของเราให้มากที่สุดแล้วมันก็เสร็จ..ฉันว่าคนพูดนั้นแหละคงพูดไปเรื่อยมากกว่า..วันวันคงมัวแต่คิดได้แต่คำพูดพวกนี้มั้ง..งานการไม่มีทำกันหรือไง..แหม..ปากร้ายจริงๆเลยนะ..อยากจะจับส่งตำรวจจังเลย..ดูสิ..จะกล้าพูดอะไรไหม”เขาพูดด้วยวาจาที่หนักแน่น สีหน้าของเขาแสดงให้เห็นว่าจะปกป้องเธอไปชั่วนิจนิรันดร์ ไออุ่นซบที่ไหล่เขา ความรู้สึกของเธอเผยให้เห็นว่าอบอุ่น
“ว่าแต่พ่อแม่เธอล่ะ..เป็นไงบ้าง..ฉันล่ะอยากไปสู่ขอจัง”
“โอ๊ย..ใจเย็นๆค่ะ..ช่วงนี้พ่อแม่ฉันไม่ค่อยอยู่บ้าน..ตั้งแต่เราทำงานมาพ่อแม่เที่ยวตลอดเลย”
“ก็จริงนี่นะ..ให้เขาเที่ยวบ้างก็ดี..พ่อแม่ฉันเนี่ยสิ..เที่ยวยันต่างประเทศเลย..เที่ยวจนลืมลูกไปแล้วมั้ง”
“ฮ่าฮ่า..ฉันก็ว่างั้นอยู่”เธอหัวเราะเสียงเริงร่า
“คิดถึงพ่อแม่เหรอ..รอให้เขากลับมาก่อนแล้วค่อยไปหาสิ..แต่คุณต้องว่างนะแล้วต้องบอกพ่อแม่ด้วย..ไม่งั้นหนีเที่ยวอีกแน่”ทั้งสองแอบหัวเราะกัน
