ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้าวันต่อมาเป็นเช้าดูที่เธอคิดว่ามันสดใสสำหรับเธอ ท้องฟ้าสีขุ่นมัวเบาบางนิดหน่อย เธอรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้เข้าไปกอดเขาอีกครั้ง เขาตื่นทันที
“อื้มไออุ่น..ไม่ทำงานเหรอ”เขาบิดตัวไปมาเมื่อถามเธอ
“ขี้เกียจ..อยากอยู่กับคุณทั้งวันเลย”ใบหน้าเปล่งปลั่ง ดวงตาหยีลงเล็กน้อยเมื่อรอยยิ้มเปิดกว้างใบหน้าจนเขาอยากยิ้มตาม
“ขี้เกียจจะเป็นนักเขียนได้ไง..หึ”เขาลุกขึ้นจากเตียงด้วยการไม่ได้ใส่อะไร ไออุ่นเห็นก็แทบจะตกใจจึงบอกให้เขาใส่ชุดซะ แต่เขาไม่ฟังเธอสักคำพูด เขาโน้มตัวลงมาหาเธอ
“แต่ว่า..เมื่อวานน่ะฉันหึงนะ..เธอทำอะไร”
“คุณเห็นเหรอ..ฉันไม่รู้เรื่องเลย”หญิงสาวทำหน้าเลิ่กลั่ก เธอส่ายหน้า สุดท้ายหลอกเขาไม่ได้อยู่ดี เขายื่นปากกำลังจะจูบเธอ แต่ยังไม่ทันไรโทรศัพท์ไทเกอร์ดัง สายนั้นเพื่อนเก่าโทรมาหาเขา
“ว่าไง..มีอะไร”
“โรงเรียนเราจัดงานเลี้ยงรุ่น..ไปกันไหม”
“เอ่อ..”ชายหนุ่มยืนหันซ้ายขวา คิดนานเกินปกติ
“ไม่ไป..ก็ไม่เป็นไรนะ”
“อ้อ..ไปไป..ไปด้วย..เดี๋ยวฉันจะพาแฟนไปด้วยนะ”
“มาเลย..มาเลย”เสียงวางสาย ทันใดนั้นไออุ่นขว้างหมอนใส่เขา
“คุณไปใส่ชุดซะ..ฉันไม่อยากเห็น”เขาไม่สนใจคำพูดของเธอทั้งสิ้น เขาโน้มตัวลงไปหาเธอ เผลอจูบหอมที่แก้มและปากของเธอ เธฮปัดเขาออกไปจากเตียงแล้วเธอแกล้งลุกออกไปนั่งที่โต๊ะ
“ไปใส่ชุด”เธอพูดเสียงดังใส่เขา
“ได้สิ..ใส่ก็ได้..ทำไม..ไม่ชอบเหรอ..ทีตอนนั้นคุณอยากทำเลย..ไหนบอกผมว่าหิวไง..ตอนนี้ดูเปลี่ยนไปนะเนี่ย”
“อ้อ..บอกไว้ก่อนนะ..เร็วๆนี้จะมีงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนเก่า..ไปไหม”
“ไปสิ..ฉันอยากไปฟื้นความทรงจำด้วย..แต่ความทรงจำนั้นฉันชอบนะ..สนุกมากเลยตอนนั้น..ฉันนั่งคุยกับเพื่อนสนุกมากจนไม่ได้สนใจเรียนเลย”
“โอ้โห..อย่างนี้ไม่โดนครูว่าเอาบ้างเหรอ”
“มีบ้างนะ..ต่อมาฉันได้คุยแค่ช่วงกินข้าวแค่นั้น..เรียนก็เรียนไป..เกรดเฉลี่ยเริ่มดีขึ้นเยอะเลย”
“โอเค..เก่งมาก..เป็นอย่างนี้ดีแล้ว”
แปดโมงเช้าไออุ่นเริ่มเตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัว เธอลุกขึ้นมาเขียนอย่างจริงจัง แป้นพิมพ์ที่เธอกดมันไม่มีการหยุดหย่อน ไทเกอร์มองมาที่เธอคิดว่าจะไม่ยุ่งแต่เขาจะขอเสนอต่อหน้าเธอว่า
“ไปห้องสมุดไหม..ถ้าเวลานี้เนี่ยห้องข้างเราเสียงดังมาก”
“อ่าวเหรอ..ฉันไม่รู้..ฉันกลัวเรย์จะไม่รู้..งั้นบอกเธอเลยนะ”ไออุ่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อส่งข้อความไปบอกเรย์ เธอตอบตกลงทันทีเพราะว่าเธออยากไปเช่นกัน
“ว่าแต่..ไปห้องสมุดที่ไหนล่ะ”
“อยู่ชั้นล่างของที่พัก”
“โอ้โห..หอพักคุณดูมีทุกอย่างเลยนะ..แต่ขาดของกินนี่สิ”
“ไปกันเถอะ”เธอเตรียมปิดห้อง ออกไปพร้อมกับเขา เมื่อเธอเดินลงมาเรย์จองที่นั่งไว้ให้เธอแล้ว เธอเข้าไปนั่งตามที่เธอโบกมือ
“นี่รู้ยัง..งานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนเก่าน่ะ”
“รู้เรื่องแล้วล่ะ..เขาบอกว่าอีกสามวัน..หาชุดทันไหมล่ะเนี่ย”
“ยังไม่รู้เลยว่าตรีมอะไร”
“ฉันถามเพื่อนมาแล้ว..ใส่ตรีมสีชมพู..ผู้ชายใส่สูทสีดำได้นะ”
“ตรีมยังกับ..งานแต่ง”
“ฉันก็ไม่รู้จะหาชุดที่ไหน..แพงมาก..เนี้ย..วันนี้ไม่ต้องเขียนนิยายกันหรอก..หาชุดนี่แหละ”ทั้งสามวนหาสั่งชุด พยายามเลื่อนไปมา สีหน้าพวกเขาดูเคร่งเครียดเป็นพิเศษ
สามวันต่อมา ไออุ่นได้ชุดสีชมพูหวานจนเธอไม่กล้าเดินโชว์ใคร ส่วนไทเกอร์ได้ใสชุดสูทอย่างหล่อ
“เป็นอะไรไออุ่น..อายเหรอ..สวยจะตาย”เขาถอดเสื้อคลุมของเธอ เพราะเธอรู้สึกกังวลที่ใส่สายเดี่ยวเป็นโบว์ เนื่องจากชุดนี้เป็นชุดคู่แต่งงานที่ไทเกอร์ไปเช่ามา
“ไป..ไปกันเถอะ”
ทั้งสองมาถึงงานเลี้ยงรุ่น งานนี้เริ่มตอนกลางคืนหกโมงเย็น ผู้คนมากมายไออุ่นล้วนจำใครไม่ได้นอกจากเรย์ เธอเข้าไปนั่งที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ลักษณะเป็นโต๊ะกลม อาหารถูกจัดเรียงอย่างสวย
ไออุ่นไม่อยากกิน เธอขอเดินรอบโรงเรียน มองเห็นดอกไม้ดอกหนึ่งตั้งอยู่เต็มไปหมดตรงกำแพงโรงเรียน มันคือดอกสีชมพูที่บานสะพรั่ง ไม่มีอะไรมากัดกินมันได้ ไออุ่นเห็นภาพความทรงจำมากขึ้น เธอร้องไห้ออกมาแล้วบอกว่าไม่น่าทำแบบนั้นเลย ไทเกอร์ได้ยินเสียงจึงพาเธอเข้าไปนั่ง เรย์เห็นเธอจึงถามขึ้น
“ไออุ่น..เป็นอะไร..จำอะไรได้เหรอ”
“ช่างมันเถอะ..มันผ่านไปแล้วสินะ..ไทเกอร์จำได้ไหม..เราเคยเล่นวิ่งไล่จับกันแถวตึกเรียนจนอาจารย์ต้องมาตามเพราะมัวแต่เล่น”
“อืม..จำได้สิ..งั้นเราเล่นอีกครั้งไหม..ถึงแม้เราจะย้อนเวลาไม่ได้แต่เราทำตอนนี้ก็ได้”
ดังนั้นทั้งสองจึงลุกขึ้นไปเล่นด้วยกันเหมือนตอนนั้น เขาดีใจที่ความทรงจำของเธอกลับมาแล้ว แต่สุดท้ายเธอเล่นจนจุกเพราะโตมากแล้วเลยไปไม่ไหว ชายหนุ่มจึงพาเธอเดินไปรอบโรงเรียน เธอจำได้ทีละอย่างซึ่งเคยทำตอนมัธยมต้นกับเขา
“ฉัน..ฉันจำได้หมดแล้ว”
“ขอบคุณมากนะไออุ่นที่จำได้..เยส..ฉันทำสำเร็จแล้ว..กลับไปกินข้าวกันเถอะ..เดี๋ยวเธอหิวเอานะ..กลับไปไม่มีอะไรกินนะ..กลับไปหาเพื่อนกันเถอะ..เพื่อนรออยู่”
ว่าตามนั้นทั้งคู่กลับไปนั่งที่เดิม เธอเล่าเรื่องราวให้เรย์และเพื่อนคนอื่นฟัง คนที่นั่งตามโต๊ะอื่นต่างถามเธอ มาหาเธอบ้างถามว่าจำได้ไหม เธอพร้อมตอบรับเสมอว่าพอจะจำได้บ้างแล้ว
