เด็กชายกลางคืนผู้โดดเดี่ยว แค่ต้องการใครสักคนมาอยู่ข้างกาย
ยมทูตยามเย็น ผู้มีหน้าที่ดูแลเด็ก ๆ
คืนหนึ่ง พวกเขาได้พบกัน
เด็กชายกลางคืนกับยมทูตยามเย็น - ตอนที่2 เด็กชายกลางคืนกับราตรีอันแสนสุข โดย คุณฟุรุคาวะ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดาร์ค,ตะวันตก,ยมทูตยามเย็น,เด็กชายกลางคืน,ผจญภัย,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เด็กชายกลางคืนกับยมทูตยามเย็น
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
เด็กชายกลางคืนผู้โดดเดี่ยว แค่ต้องการใครสักคนมาอยู่ข้างกาย
ยมทูตยามเย็น ผู้มีหน้าที่ดูแลเด็ก ๆ
คืนหนึ่ง พวกเขาได้พบกัน
ผู้แต่ง
คุณฟุรุคาวะ
เรื่องย่อ
ยามค่ำคืนอันมืดมิด ผู้คนหลับใหลในห้วงฝัน
ในเงาสลัว ดวงตาสีส้มคู่หนึ่งเปิดขึ้น
ถึงเวลาของการเล่นสนุกยามราตรี
เด็กชายกลางคืนเฝ้ารอคอย
รอวันที่ใครสักคนจะมาอยู่เคียงข้าง
รอวันที่เขาจะได้รู้จักความสุขสักครั้ง
⛔Trigger Warning⛔
_เนื้อหาละเอียดอ่อนเกี่ยวกับผู้เยาว์
-การเสียชีวิต
-การฆาตกรรม
-การทำร้ายร่างกาย
สารบัญ
เนื้อหา
ตอนที่2 เด็กชายกลางคืนกับราตรีอันแสนสุข
กลางคืนมาเยือนอีกครั้ง ได้เวลาที่เด็กชายกลางคืนจะออกเดินทางตามหาเพื่อน เขาลอยตัวตามสายลมที่พัดผ่าน ผ้าคลุมฮูดและผ้าพันคอสีม่วงสดสะบัดไหวราวกับแสงสลัวเคลื่อนไหวเหนือหลังคาเมือง
บ้านแล้วบ้านเล่า หน้าต่างแล้วหน้าต่างเล่า ทว่าผู้คนยังคงหลับใหล เด็กชายไม่ละความพยายาม เขายังคงค้นหา จนกระทั่งมาถึงบ้านหลังสุดท้ายของเมือง
บ้านไม้เก่าหลังใหญ่ โดดเดี่ยวและทรุดโทรม ต่างจากบ้านหลังอื่นที่งดงาม บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยร่องรอยผุพังของกาลเวลา เด็กชายกลางคืนนั่งลงบนบันไดหน้าประตู คิดจะพักเอาแรง แต่แล้ว เสียงแตกดังขึ้นจากภายในบ้าน ตามมาด้วยเสียงบ่นหงุดหงิด
ยังมีคนไม่นอน!
เด็กชายตื่นเต้น แต่ก็ลังเล หากเป็นผู้ใหญ่คงไม่ดีนัก เพราะพวกเขามักกลัวสิ่งที่ไม่คุ้นเคย เขาจึงลอยตัวขึ้นไปยังหน้าต่างชั้นบนสุด ซึ่งแตกอยู่แล้วโดยไม่มีม่านกั้นสายตา
ภายในห้อง มีเพียงเตียงหนึ่งเตียง และเด็กชายร่างผอมบางนอนอยู่ เขาไม่ได้หลับ ร่างติดกระดูกมองทะลุผ่านรอยแตกบนเพดานออกไปยังดวงจันทร์ด้านนอก ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจที่เร่งรีบ มีเพียงความเงียบงันที่ทอดยาว
เด็กชายกลางคืนมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือออกไป เด็กชายบนเตียงลังเล แต่สุดท้ายก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นรับ มือของเขาเย็นเฉียบ อ่อนแรง ทว่ามีความอบอุ่นบางอย่างแฝงอยู่ในสัมผัสนั้น
ทั้งสองลอยตัวขึ้นผ่านหน้าต่างออกไปยังหลังคาบ้านที่ทรุดโทรม พวกเขานั่งลงเงียบๆ จ้องมองท้องฟ้ายามราตรี ดวงจันทร์ส่องแสงเจิดจ้า เหล่าหมู่ดาวเปล่งประกายราวกับการแสดงอันยิ่งใหญ่ของค่ำคืน มันช่างสวยงามเกินกว่าถ้อยคำใดจะบรรยาย
เด็กชายทั้งสองไม่พูดอะไร ปล่อยให้สายลมอ่อนโยนพัดผ่าน ให้ท้องฟ้ากลางคืนปลอบโยนหัวใจที่เคยโดดเดี่ยว ให้ความเงียบแทนที่คำพูด และให้ช่วงเวลานี้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย
ตั้งแต่นั้นมา เด็กชายกลางคืนมาเยือนเด็กชายบนเตียงทุกคืน พวกเขาทำสิ่งเดิมเสมอเฝ้ามองท้องฟ้าในยามราตรี โดยไร้ซึ่งบทสนทนา แต่กลับเข้าใจกันโดยไม่ต้องใช้คำพูด
ค่ำคืนช่างสั้นเหลือเกิน แต่ทุกค่ำคืนก็แสนสุข
จนกระทั่งคืนหนึ่ง เด็กชายกลางคืนลอยตัวมาถึงบ้านหลังสุดท้ายอีกครั้ง แต่บางอย่างผิดไป
หน้าต่างบานเก่าปิดสนิท ภายในห้องมืดสนิท และเตียงที่เคยมีร่างเล็กนอนอยู่นั้น บัดนี้ว่างเปล่า
เพื่อนของเขาหายไปไหน?