Final Blood - ตอนที่2 วันนัดเขียนรายงาน โดย TK_TSUKI @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ดราม่า,อาชญากรรม,เลือดสาด,เรื่องสั้น,ดาร์ค

อาชญากรรม,เเก้เเค้น,เเอคชั่น,ไม่ฮาเร็ม,ความแค้น,ความฝัน,ความสูญเสีย,เรื่องสั้น,ต่อสู้,รุนแรง,เลือดสาด,น่ากลัว,ฆาตกรรม,ฆาตกรรม ,ฆาตกรรมหักมุม,ฆาตกรต่อเนื่อง,ฆาตกร,ลึกลับ,ดราม่า,สยองขวัญ

“ความฝัน” อาจเป็นเพียงภาพหลอน หรือเป็นลางบอกเหตุของความตาย.... ปามและเพื่อนๆ นัดกันไปทำรายงานที่ห้องสมุด แต่เมื่อเพื่อนคนสุดท้ายหายตัวไปอย่างลึกลับ ปามจึงออกตามหา—และพบกับภาพสยองที่ไม่มีวันลืม... ชายชุดแดง... กับศพเพื่อนของเขาที่เย็นเฉียบบนพื้น....และเสียงกรีดร้องสุดท้ายของตนเอง ทว่าเมื่อลืมตาตื่น ทุกอย่างกลับเป็นเพียง “ความฝัน” หากความฝันนั้นเป็นคำเตือน... ปามเเละเพื่นของเขาจะเปลี่ยนโชคชะตาได้หรือไม่?

ผู้แต่ง

TK_TSUKI

เรื่องย่อ

ความฝัน....มันอาจจะมีอะไรที่มากกว่าที่คิด

“ความฝัน” อาจเป็นเพียงภาพหลอน หรือเป็นลางบอกเหตุของความตาย...

ปามและเพื่อนๆ นัดกันไปทำรายงานที่ห้องสมุด แต่เมื่อเพื่อนคนสุดท้ายหายตัวไปอย่างลึกลับ ปามจึงออกตามหา—และพบกับภาพสยองที่ไม่มีวันลืม... ชายชุดแดง... กับศพเพื่อนของเขาที่เย็นเฉียบบนพื้น....และเสียงกรีดร้องสุดท้ายของตนเอง  

ทว่าเมื่อลืมตาตื่น ทุกอย่างกลับเป็นเพียง “ความฝัน”  

หากความฝันนั้นเป็นคำเตือน... ปามเเละเพื่นของเขาจะเปลี่ยนโชคชะตาได้หรือไม่?

---

[ เรื่องราวเป็นเรื่องสั้นที่มาจากความฝัน เเละทำมาเป็นมังงะเเล้วด้วยทำคริปพากส์เสียงด้วยผมเลยเอามาเเต่งเป็นนิยายด้วย หวังว่าทุกคนจะชอบมันนะครับ]

Final Blood-ตอนที่1 นัดไปทำรายงาน,Final Blood-ตอนที่2 วันนัดเขียนรายงาน

เช้าวันเร่งรีบของปาม

เสียงนาฬิกาปลุกเงียบสนิท... ไม่ใช่ว่ามันไม่ดัง แต่ปามกดปิดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ดวงตาของเธอลืมขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะเบิกโพลงทันทีเมื่อเห็นเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ — 08:00 น.

"บ้าเอ๊ย! สายแล้ว!"

ปามรีบดีดตัวขึ้นจากเตียงโดยไม่คิดอะไรมาก เธอคว้าเสื้อผ้านักเรียนที่พับไว้เมื่อคืน วิ่งตรงไปเข้าห้องน้ำแทบจะทันที เสียงน้ำไหลดังขึ้นในขณะที่เธอเร่งรีบอาบน้ำให้เร็วที่สุด

เพียงไม่นานนัก เธอก็ออกจากห้องน้ำพร้อมกับชุดนักเรียนที่สวมเรียบร้อย ขณะกำลังรวบผมให้เข้าที่ เสียงของแม่ก็ดังขึ้นจากหน้าห้อง

"วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะเรา?"

ปามเหลือบมองนาฬิกาแล้วแอบเบ้ปากเล็กน้อย เช้าตรงไหนกัน นี่มันโคตรจะสายเลยต่างหาก!

"นัดเพื่อนไว้ค่ะ ต้องรีบไปห้องสมุดทำรายงาน!"

พูดจบเธอก็คว้ากระเป๋า สะพายขึ้นบ่า แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันได ทิ้งแม่ไว้กับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง ก่อนที่เธอจะหายลับออกจากบ้านไป…

ซิ่งสุดชีวิตไปโรงเรียน

ปามพุ่งออกจากบ้านทันทีที่พูดจบ รองเท้านักเรียนกระทบกับพื้นถนนเป็นจังหวะเร่งรีบ ขณะที่เธอกวาดตามองหา วินมอเตอร์ไซค์ ที่จอดอยู่ไม่ไกล

"พี่ๆ ไปโรงเรียน XXX ค่ะ!"

คนขับวินมองเธอนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ขึ้นมาเลยน้อง"

ปามกระโดดขึ้นซ้อนท้าย แทบไม่ต้องรอให้มอเตอร์ไซค์จอดสนิทดี เธอรีบพูดขึ้นทันทีที่พี่วินสวมหมวกกันน็อกเรียบร้อย

"ขอเร็วๆ นะคะพี่ หนูรีบมาก!"

"จัดไป!"

ไม่ทันขาดคำ รถก็พุ่งตัวออกไปทันที ลมพัดผ่านใบหน้าของปามอย่างแรงจนเธอต้องจับกระเป๋าไว้แน่น ถนนเช้านี้ไม่ถึงกับโล่ง แต่พี่วินก็รู้จังหวะซอกแซกเป็นอย่างดี เลี้ยวซ้ายที ขวาที แซงรถติดอย่างชำนาญ

ปามก้มมองนาฬิกาข้อมือ 08:15 น.

ให้ตายสิ ต้องทันให้ได้!

เธอสูดหายใจลึกแล้วภาวนาให้รถซิ่งถึงโรงเรียนเร็วที่สุด…

เกือบสาย!

รถมอเตอร์ไซค์พุ่งมาจอดหน้าประตูโรงเรียนอย่างแรง ปามรีบจ่ายเงินก่อนจะก้าวลงอย่างรวดเร็ว ไม่สนแม้แต่จะจัดกระโปรงให้เรียบร้อย เธอเหลือบมองนาฬิกาบนโทรศัพท์อีกครั้ง

09:55 น.

"ให้ตายสิ!"

เธอกระชับกระเป๋าแล้วรีบวิ่งเข้าตึกเรียนอย่างไม่คิดชีวิต หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวล ก่อนจะผลักประตูห้องสมุดเข้าไปอย่างแรง เสียงไม้กระทบกันดัง ปัง! ทำให้ทุกคนหันมามอง

ที่โต๊ะด้านในสุด เพื่อนในกลุ่มของเธอกำลังนั่งอยู่ในกองหนังสืออยู่ และแน่นอน... ...นั่นก็กานนนั่นเเหละที่นั่งรอฉัรเเละสึกิ

"โอ้โห! ปาม! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วหา!?" เสียงของกานนดังขึ้นทันทีที่เห็นเธอ "นี่คือรีบแล้ว? ปลุกไก่มาร้องรอเลยมั้ย!?"

ปามถอนหายใจ เดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ด้วยสีหน้าหงุดหงิด "ก็ฉันรีบแล้วไง นาฬิกาปลุกมันไม่ช่วยเลยอะ"

"ไม่ช่วย? หรือเธอเป็นคนกดปิดเอง!?" กานนเท้าเอวแล้วมองเธอด้วยสายตากึ่งเอือมกึ่งดุ

"ก็..." ปามอึกอักแล้วเลือกจะไม่เถียงต่อ หยิบหนังสือขึ้นมาเปิดกลบเกลื่อน

เพื่อนๆใรห้องสมุดแอบหัวเราะเบาๆ ขณะที่กานนยังคงบ่นต่อ "ทีหลังหัดมาให้เร็วกว่านี้หน่อยเถอะ ไม่งั้นให้ฉันโทรปลุกดีมั้ย!?"

ปามกลอกตา "โทรมาแล้วฉันจะตื่นเหรอ?"

"ลองดูก็ได้!"

เสียงเถียงกันเบาๆ ระหว่างปามกับกานนยังคงดำเนินต่อไป ขณะที่เพื่อนๆ ที่เหลือได้แต่ส่ายหัวอย่างปลงๆ ก่อนจะเริ่มโฟกัสกับรายงานตรงหน้าแทน

รอคนที่ยังไม่มา

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ หลังจากที่ปามมาถึง พวกเขาก็นั่งจัดเรียงเอกสาร ตรวจสอบหัวข้อ และพูดคุยเกี่ยวกับรายงานที่ต้องทำ แต่คนที่พวกเขารออยู่—สึกิ—ก็ยังไม่โผล่มาให้เห็น

"ตกลงยัยนั่นจะมามั้ยเนี่ย?" ปามพึมพำขณะกวาดตามองไปรอบๆ ห้องสมุด ความเงียบและบรรยากาศเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศทำให้เธอเริ่มรู้สึกผ่อนคลายเกินไป

"ไม่รู้เหมือนกัน..." กานนเลยถามเพราะเป็นห่วงสึกิ "ลองโทรไปมั้ย?"

"ฉันโทรไปตั้งแต่ตอนสิบโมงแล้ว แต่ไม่รับเลย" ปามพูดพลางดึงโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง 

"ถ้ายัยนี่เบี้ยว ฉันจะ—" กานนพูดอีกรอบพรางกัดฟัน

"หาววววว~"

เสียงหาวดังขัดจังหวะกานน เขาหันไปมองข้างๆ ก็เห็นปามเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเริ่มปรือจนแทบจะปิดสนิท

"นี่... ง่วงแล้วเหรอ?"

"อือ..." ปามพึมพำตอบ เสียงของเธออู้อี้เพราะความง่วง "ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้พักเลย..."

กานนกลอกตาเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ "งั้นก็นอนไปก่อน เดี๋ยวฉันปลุกเอง"

ปามเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาสงสัย "แน่ใจนะว่าจะปลุก? ไม่ใช่ปล่อยให้ฉันหลับยาวจนเที่ยง?"

"เออ! ปลุกแน่นอน! ไม่งั้นเธอก็จะมาบ่นฉันทีหลังอีก"

ปามมองหน้าเขาแวบหนึ่งก่อนจะยอมแพ้ ฟุบหน้าลงกับแขนตัวเองช้าๆ "โอเค งั้นถ้าฉันตื่นมาแล้วพบว่ามันเที่ยง เธอเตรียมตัวโดนด่าได้เลย"

"รับทราบครับคุณปาม" กานนพูดติดตลก ขณะที่ปามไม่แม้แต่จะตอบกลับ เธอหลับตาลงช้าๆ ท่ามกลางเสียงพูดคุยเบาๆ ของเพื่อนๆ

—

ผ่านไปไม่นาน เสียงพลิกกระดาษและเสียงพิมพ์บนแป้นคีย์บอร์ดยังคงดังแผ่วเบา แต่กานนที่กำลังอ่านเอกสารกลับรู้สึกแปลกๆ เขาเหลือบมองข้างตัว และพบว่าปามเผลอเอนศีรษะมาพิงแขนของเขาโดยไม่รู้ตัว

เฮ้อ... ตื่นสายแล้วยังจะง่วงอีกนะ ยัยตัวแสบ

เขามองเธอที่หลับสนิทอย่างเงียบๆ ก่อนจะหันกลับไปจัดเอกสารต่อ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยกแขนขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เธอนอนสบายขึ้น

แต่ก็ดีเหมือนกัน... อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่เถียงกันล่ะนะ

กานนแอบยิ้มขำๆ กับตัวเอง ก่อนจะหันกลับไปสนใจงานต่อ และรอเวลาปลุกปามให้ตื่น…