"จากคนไร้ค่า สู่จอมเวทผู้ยิ่งใหญ่!"
เคนท์ถูกทอดทิ้งและถูกตราหน้าว่าเป็นคนไร้ค่า เพียงเพราะคำสาปที่กักขังพลังของเขาไว้ แต่เมื่อโชคชะตาเปิดทาง กลับพลิกชีวิตของเขา!
แฟนตาซี,ผจญภัย,แอคชั่น,ลึกลับ,สงคราม,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,ผี,สยองขวัญ,แฟนตาซี,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"จากคนไร้ค่า สู่จอมเวทผู้ยิ่งใหญ่!"
เคนท์ถูกทอดทิ้งและถูกตราหน้าว่าเป็นคนไร้ค่า เพียงเพราะคำสาปที่กักขังพลังของเขาไว้ แต่เมื่อโชคชะตาเปิดทาง กลับพลิกชีวิตของเขา!
ผู้แต่ง
สุรวเรศวร
เรื่องย่อ
เคนท์เป็นเพียงพ่อมดธรรมดาในโรงเรียนเวทมนตร์ของตระกูลสกาย ขณะที่ภรรยาของเขา เธีย ทำงานเป็นผู้อาวุโสในโรงเรียนเดียวกัน เมื่อเธียต้องย้ายไปอยู่ที่พักของเหล่าผู้อาวุโส เธอก็ไล่เคนท์ออกจากบ้านและประกาศขายบ้านทิ้ง
"เจ้าเป็นแค่คนไร้ค่า ที่หาเงินแม้แต่เหรียญเงินยังไม่ได้" คำพูดสุดท้ายของเธียยังคงก้องอยู่ในจิตใจของเคนท์ (ไม่ใช่ว่าเคนท์เป็นคนขี้เกียจที่หนีการเรียน เว้นแต่เส้นชีพจรเวทของเขาส่วนใหญ่ถูกปิดผนึกจากคำสาป)
ทันใดนั้น ในวันเดียวกัน เคนท์ได้รับข้อความจากอีกาดำของป้าทางฝั่งแม่ของเขา
"ท่านเป็นป้าของข้าจริงหรือ?" เคนท์ถามด้วยสายตาสงสัย
"ใช่ เคนท์... ข้าได้ส่งทองมาให้เจ้าถึง 5,000 เหรียญ และยังมียาเซียนเพื่อปลดผนึกคำสาปเส้นชีพจรของเจ้า อย่าได้เกรงใจหากต้องการเงินเพิ่ม แม่ของเจ้าทิ้งทรัพย์สมบัติมหาศาลไว้ให้"
ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตของเคนท์ก็เปลี่ยนไป เขาซื้อสัตว์เลี้ยงเวทที่เทียบเท่าศิษย์หลัก อาวุธใหม่ คฤหาสน์สุดหรู อาหารเลิศรส และอีกมากมาย ไม่นานพลังของเขาก็พุ่งทะยาน และเขากลายเป็น จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่
ด้วยเหรียญทองแดง 1,000 เหรียญและเหรียญเงิน 90 เหรียญในกระเป๋า เคนท์เดินออกจากบ้านก็อบลิน ผู้จัดการคอยเดินมาส่งและขอโทษหลายครั้งเพื่อขอให้เขาอยู่อย่างดี
ในฐานะการชดเชยความไม่สะดวก ผู้จัดการเชื่อมโยงบัตรหมูทองของเคนท์กับลูกกลมฟ้าในครอบครองของเขาฟรี
ก่อนจะใช้บัตรซื้ออะไรก็ตาม เคนท์ตัดสินใจชำระหนี้เรียนทั้งหมด ด้วยก้าวย่างมั่นใจ เขาเริ่มเดินไปยังโรงเรียน
ภายในโรงเรียน เธียกำลังสอนชั้นเรียนให้กับนักเวทย์ระดับ 3 สายตาของเธอมองไปที่ที่นั่งว่างในแถวสุดท้ายเป็นครั้งคราว
"เขาไปไหนของมันไอ้โง่นี่ ไม่มาโรงเรียนเลย?" เธียพึมพำในขณะที่พยายามจะจบการบรรยายเกี่ยวกับประเภทของยาวิเศษ
พอเสียงระฆังหมดเวลาเรียนดังขึ้น เธียก็ปิดหนังสือและเรียกมอนาที่กำลังมองดาบใหม่ในมือของริค
มอนารีบตอบรับและออกไปพบกับเธีย "ท่านอาวุโส เรียกฉันทำไมคะ?"
เธียคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา "รู้ไหมทำไมเคนท์ถึงไม่มาเรียนวันนี้? ฉันเห็นเธอกับเคนท์ตอนเช้า"
"อืม... ฉันเจอเขาตอนเช้าเพื่อเก็บเงิน เคนท์บอกว่าจะไปหางานพาร์ทไทม์วันนี้ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาจะไปไหนนะคะ" มอนาตอบในขณะที่สังเกตเธียอย่างใกล้ชิด
เธียถอนหายใจหลังจากได้ยินคำตอบของมอนา "เอ้อ แล้วเขายังค้างหนี้กับเธอเท่าไหร่?" เธียถามพร้อมกับหยิบเหรียญทองแดงจากกระเป๋า
"100 เหรียญทองแดงค่ะ อาวุโส," มอนากล่าว โดยเพิ่มจำนวนจาก 20 เป็น 100 ทันทีเมื่อเห็นว่าเธียเตรียมที่จะจ่าย
เธียไม่คิดอะไรมาก จึงวางเหรียญทองแดง 100 เหรียญในมือมอนา
"เคนท์เป็นศิษย์ที่ยากจน อย่ากดดันเขาเรื่องเงินเลย ฉันได้ยินมาว่าเขาจนถึงขั้นไม่สามารถเลี้ยงสัตว์เลี้ยงได้" เธียพูดอย่างถ่อมตัวก่อนที่จะเดินไปยังห้องผู้เฒ่า
เมื่อเธียเดินไปได้ครึ่งทาง เธอก็เห็นเคนท์เดินไปทางห้องเรียนพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เธอรอจนเคนท์เดินมาถึงทางเดินแล้วจึงหยุดเขาและถามว่า "ไปไหนมาน่ะ? ไม่รู้ว่ามีเรียนเหรอ?"
เคนท์ไม่สนใจเธีย เดินผ่านไปโดยไม่แสดงท่าทีใดๆ เธียจึงจับแขนเสื้อของเขาหยุดการเดินต่อไปทันที
"กล้าปฏิเสธฉันได้ยังไง... ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นคนเลี้ยงดูแกมาตลอดพวกนี้?" เธียถามด้วยความโกรธในน้ำเสียงที่เบา
"เธีย มันไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน อย่าทำเหมือนว่าห่วงใยฉันเลย" เคนท์ตอบกลับอย่างมั่นใจ ไม่ถอยจากการจ้องเขม็งของเธีย
เธียพูดไม่ออก ในทุกปีที่ผ่านมาเคนท์ไม่เคยพูดสวนเธียเลย แม้แต่ตอนที่เธอตบเขา เขาก็ไม่เคยแสดงการต่อต้านอะไรเลย แต่ความกล้าหาญใหม่ของเขาทำให้เธียโกรธมากขึ้น "แก...กล้าพูดสวนฉันได้ยังไง? มาดูกันว่าแกจะอยู่รอดได้ยังไงโดยไม่มีความช่วยเหลือจากฉัน ถ้าเห็นแกมาที่ประตูบ้านฉันอีกครั้ง ฉันจะเตะแกเหมือนหมาเลย"
เธียตะคอกด้วยน้ำเสียงต่ำ ไม่มีใครในโรงเรียนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเคนท์
เคนท์รู้สึกเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของเธีย ตั้งแต่เด็ก เขาถูกเธียรังแกและดูหมิ่นโดยไม่สนใจความรู้สึกของเขา เมื่อเคนท์ได้รับโชคจากเงินทอง เขาคิดที่จะลองชักชวนเธียมาอยู่กับเขา
"ฉันจะไม่อยู่กับเธออีกแล้ว ตั้งแต่นี้ไป ฉันจะอยู่คนเดียว" เคนท์ประกาศด้วยความโกรธแล้วเดินจากไป
"เธอคิดว่าฉันจะไปขอร้องเธอเหมือนทุกที แต่ตอนนี้ฉันมีทอง 5,000 เหรียญ ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเธียรวมทั้งบ้านก็ยังไม่ถึง 500 เหรียญทอง" เคนท์คิดในขณะที่เดินจากเธียไป
มือของเธียกำแน่นขณะที่จ้องมองเคนท์ที่เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้มพอใจ "ฮึ...มาดูกันว่าจะอยู่รอดได้กี่วัน สักพักแกจะต้องมาขอความเมตตาจากฉัน"
ทันทีที่เคนท์ก้าวเข้าไปในห้องเรียน ข่าวเกี่ยวกับเขาก็แพร่กระจายเหมือนไฟลามทุ่ง นักเรียนบางคนถึงกับหัวเราะใส่หน้าเขา พยายามยั่วให้เขาตกใจ
เหลือเวลาอีกเพียงห้านาทีก่อนที่การเรียนจะเริ่ม เคนท์เดินผ่านฝูงนักเรียนและชำระหนี้ของเขา
เมื่อเขาจ่ายเงินมากกว่า 50 เหรียญให้กับสามคนติดต่อกัน ความสนใจทั้งหมดก็หันมาที่เขา เคนท์ไม่สนใจความคิดเห็นของพวกเขาและจ่ายหนี้ให้กับคนที่เคยช่วยเขามา
"โอ้...เคนท์ เอาเงินทั้งหมดนี้มาจากไหน?" สาวผอมคนหนึ่งถามด้วยความประหลาดใจในขณะที่รับเหรียญจากเขา
แต่เคนท์ไม่สนใจคำถามนั้นและยังคงชำระหนี้ต่อไป แต่การกระทำของเขาก็ยิ่งดึงดูดความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดคนเริ่มถามคำถามมากขึ้นและบางคนเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
"เซีย เขาต้องไปปล้นใครมาล่ะ... นายควรรายงานเรื่องนี้ให้ผู้เฒ่ารู้" ริคที่ชอบสนุกกับการแกล้งเคนท์ตะโกนออกมา
"ใช่... ใช่... เหรียญพวกนี้ไม่ถูกต้องแน่ เขาจะมีเหรียญทองแดงหลายร้อยเหรียญได้ยังไง? พวกนายควรรายงานให้ผู้เฒ่ารู้ ไม่งั้นพวกนายก็จะโดนตำหนิด้วย" อีกคนหนึ่งเสริมกระตุ้นความวุ่นวาย
เคนท์ยืนบนม้านั่งแล้วประกาศว่า "เงินนี่เป็นของฉัน ถ้ามีปัญหาอะไร ฉันจะรับผิดชอบทั้งหมด ถ้าใครคิดต่างก็ขอให้คืนเงินฉันมา"
เมื่อได้ยินคำประกาศที่มั่นใจของเคนท์ เหล่านักเรียนก็เงียบไป เคนท์ชำระหนี้ให้ทุกคนรวมถึงมอนา โดยไม่รู้ว่าเธียได้จ่ายหนี้ให้มอนาไปแล้ว
ถึงอย่างนั้น มอนาก็เป็นคนที่ไม่ปฏิเสธเงินฟรี เธอจึงไม่ได้ปฏิเสธหรือพูดอะไรเกี่ยวกับเธียที่ได้จ่ายให้เธอไปแล้ว
หลังจากชำระหนี้เสร็จ เคนท์ก็ออกจากห้องเรียนเพื่อไปซื้อบ้านใหม่ เขาต้องการที่พักอาศัยอย่างเร่งด่วนหลังจากตัดขาดความสัมพันธ์กับเธีย
ขณะที่เขากำลังเดินไปที่ร้านตัวแทนขายอสังหาริมทรัพย์ เคนท์หยิบยาเทพออกมาและดื่มมันในคราวเดียว
เมื่อเขามาถึงร้านของตัวแทนขายอสังหาริมทรัพย์ เสื้อผ้าของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อและสิ่งสกปรก เส้นเมอริเดียนของเขาถูกทำลายและเป็นครั้งแรกที่เคนท์รู้สึกถึงการไหลของออร่าภายในเส้นเมอริเดียนของเขา
"ตลอดหลายปีมานี้ ฉันพลาดความรู้สึกนี้จริงๆ ช่างสดชื่น..." เคนท์พึมพำด้วยน้ำเสียงที่ดีใจขณะดูดซับออร่าบริสุทธิ์ภายในร้าน