แฟนตาซี,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ญี่ปุ่น,ลึกลับ,พล็อตสร้างกระแส,ลึกลับ,โยไค,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ผมจะถูกโยไคพวกนี้กินไหมขอรับ
ผู้แต่ง
Palm_Oil
เรื่องย่อ
เมืองโยไค
สถานที่ที่ซึ่งเหล่าโยไคทั้งหลายจะมาอาศัยอยู่ร่วมกัน ซึ่งมีการแบ่งเขตในการปกครองเป็น 4 เขต ได้แก่
เขตอสูร ขึ้นชื่อว่า อสูร แล้วนั้นย่อมมีเหล่าโยไคที่มีรูปร่างหน้าตาน่ากลัวและน่าเกรงขาม ส่วนใหญ่มักมีเขาและมีกระบองเป็นอาวุธคู่ใจ
เขตสัตว์เหนือธรรมชาติ เป็นเขตของเหล่าโยโคที่สามารถกลายร่างเป็นสัตว์ได้
เขตวิญญาณธรรมชาติ เป็นเขตของเหล่าโยไคที่สามารถสื่อถึงธรรมชาติได้
และเขตสุดท้าย เขตสิ่งของมีชีวิตหรือเขตสึกุโมงามิ เป็นเขตที่เหล่าโยโคที่เกิดจากสิ่งของที่ถูกทิ้งหรือใช้งานมานานจนได้รับจิตวิญญาณและมีชีวิต
ถ้าคุณต้องอาศัยอยู่ร่วมกับพวกเขา....คุณจะทำเช่นไร
ณ เรือนแห่งหนึ่ง
เมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน มนุษย์ร่างบางที่ถูกปีศาจจิ้งจอกช่วยก็ได้รู้สึกตัวขึ้นมา “อะ...อืม” ผ่านไปสักพักเสียงครางเบาๆในลำคอของร่างบางก็ได้ดังขึ้น “ที่รี่ที่ไหนละนี่ ช่างไม่คุ้นเสียเหลือเกิน”เมื่อร่างบางตื่นแล้วก็ได้ยันตัวลุกขึ้นจากฟูกพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสสายตาของตนเอง เมื่อมองเห็นวิสัยทัศน์รอบข้างแล้ว ก็พบว่าตนเองนั้นได้มาอยู่ในเรือนที่ไม่คุ้นเคยเลย
แอ๊ดดดด
ไม่ทันไรนั้นก็เสียงประตูก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง “ตื่นแล้วหรือ เป็นเช่นไรบ้าง”ปีศาจคิทสึเนะได้เอ่ยปากทักด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่อร่างบางเห็นบุคคลใหม่ที่เข้ามานั้นก็ได้แต่ถอยกรูดไปชิดกับผนังห้องในทันที ใบหน้าหล่อเข้ม ดวงตาสีอำพัน ผมสั้นสีเทาหม่น แน่นอนว่าหากดูไกลๆแล้วคนๆนี้ก็ย่อมเหมือนมนุษย์ทั่วไปแต่ทว่าถ้าไม่ไปสะดุดกับหางทั้งก้าและใบหูที่เหมือนจิ้งจอกนั้น
“คุณ...”ยังไม่ที่ร่างบางจะได้พูดจบก็รู้สึกบริเวณตามร่างกายของตน “เจ้าไม่ต้องกลัวข้าเสียหรอกนะ ดื่มสิ่งนี้เสียก่อนสิ” ปีศาจคิทสึเนะได้ยื่นยาในแก้วมาให้ร่างบางได้ดื่มแต่ทว่าร่างบางนั้นย่อมไม่ไว้ใจคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก ร่างบางจึงได้แต่ลังเลที่จะรับยานั้นมาดื่มพลางมองสลับไปมาระหว่างยาในแก้วกับใบหน้าหล่อมเข้มของคนที่ยื่นยามาให้
“เจ้าคงระแวงข้าสินะ ไม่ต้องเป็นห่วงข้าไม่คิดจะวางยาให้เจ้าตายเสียหรอกนะ เพราะถ้าข้าจะทำเช่นนั้นจริงๆสู้ให้ข้าให้เจ้าปีศาจแมงมุมกลืนกินวิญญาณของเจ้าไปเสียจะไม่ดีกว่าหรือ มาเปลืองแรงให้ข้าลงมือเสียเองทำไม”คิทสึเนะพูดเชิงปลอบประโลมร่างบาง แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่ตนได้พูดออกมานั้นกลับทำให้ร่างบางกลัวเสียกว่าเดิม
“...”ร่างบางมองคิทสึเนะตรงหน้าตนนี้ด้วยแววตาที่สั่นระริกด้วยความกลัว ร่างสูงที่เห็นว่าเป็นเช่นนั้นจึงได้รู้ว่าสิ่งที่ตนได้พูดออกไปนั้นทำใหร่างบางกลัวตนไปเสียยิ่งกว่าเดิม
“ข้าขออภัยด้วย แต่เจ้าช่วยไว้ใจข้าจะได้หรือไม่ ข้าเพียงแค่อยากช่วยเจ้าเพียงเท่านั้น”คิทสึเนะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้ร่างบางนั้นได้คลายความกลัวลงไปบ้างเล็กน้อยและยอมรับยามาดื่ม
“ขอบคุณนะขอรับ”ร่างบางได้กล่าวขอบคุณพลางส่งแก้วยาคืยให้กับร่างสูง
“ถ้างั้นเมื่อเจ้าหายดีแล้วจะพาไปพบกับผู้ดูแลเขตในแต่ละเขตนะ ส่วนในเขตนี้ข้าเป็นผู้ดูแล ข้าว่าในตอนนี้เรามาทำความรู้จักกันเล็กน้อยเสียก่อนดีหรือไม่”คิทสึเนะได้ขยับถอยออกมาเพื่อเว้นระยะให้ร่างบางได้คลายความกลัว ร่างบางที่เห็ว่าปีศาจจิ้งจอกตรงหน้านี้ได้ถอยออกห่างแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย
“ผมชื่อฮารุโตะขอรับ”ร่างบางได้เอ่ยแนะนำตัวพร้อมกับโค้งคำนับให้อย่างมีมารยาท ตัวเขานั้นไม่กล้าที่จะพูดคำว่า ‘ยินดีที่ได้รู้จัก’สักเท่าไหร่นัก เพราะส่วนตัวแล้วเขาที่เป็นมนุษย์เช่นนี้ปีศาจเฉกเช่นคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคงไม่อยากสนิทด้วยเสียเท่าไหร่
“ส่วนข้ามีนามว่าดันคิ” ปีศาจจิ้งจอกคิทสึเนะได้เอ่ยแนะนำตัวอย่างสุภาพต่อร่างบาง
“หากเจ้าไม่รังเกียจอะไร ขอให้ข้าได้ดูอาการบาดเจ็บของเจ้าจะได้หรือไม่ เพราะว่าข้าเห็นแขนขอเจ้ามีรอยซ้ำ” เมื่อร่างสูงเอ่ยจบ ร่างบางก็ใชเวลาคิดสักพักก่อนที่จะอนุญาตให้ร่างสูงได้ดูอาการบาดเจ็บของตน เมื่อร่างสูงได้สำรวจอาการของร่างบางไปเรื่อยๆกลับพบกับในสิ่งที่น่าตกตะลึงกับรอยแผลบนเรือนร่างของมนุษย์ร่างบางคนนี้ เพราะแผลที่ร่างสูงได้ห็นนั้นมีทั้งรอยฟกซ้ำและรอยแผลที่เกิดจากการโดนบางอย่างฟาดด้วย
“เจ้าไม่รู้สึกปวดแสบบาดแผลบ้างหรือ”ปีศาจร่างสูงได้เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ร่างบางนั้นจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสนเศร้า “ถึงตัวผมจะปวดแสบแผลมากเพียงใด ก็ไม่มีผู้ใดมาสนใจตัวของผมหรอกนะขอรับ”
“งั้นข้าจะเป็นคนสนใจดูแลเจ้าเองนะ ไม่ต้องห่วง” เมื่อร่างสูงได้เอ่ยคำพูดออกไปเช่นนั้น ทำให้ตัวของรางบางนั้นรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะในตลอดเวลที่ผ่านมาครอบครัวที่เขาอาศัยอยู่ด้วยนั้นก็มิได้สนใจความเป็นอยู่ของตัวเขาเลยแม้แต่น้อย จะสนใจก็มีเพียงแค่เงินที่ตัวเขาหามาในแต่ละวันก็เท่านั้น
“ฮึก...ฮึก ขอบคุณนะขอรับ” ร่างบางได้ร้องไห้พลางสะอึกสะอื้นพร้อมกับกล่าวขอบคุณ
“เจ้าร้องออกมาเลยนะ ถึงข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าเจออะไรมาบ้างแต่ขอให้รู้ไว้ว่าข้าจะอยู่ข้างๆเจ้าเองนะ ฮารุโตะ” เมื่อร่างบางได้ร้องไห้มาสักพักใหญ่แล้ว ร่างสูงก็ได้ขอตัวเพื่อไปเตรียมสำรับอาหารมาให้
“เจ้านอนพักเสียก่อนเถอะนะ เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมสำรับอาหารมาให้เจ้าทาน”
“ท่านจะไม่ทิ้งผมนะขอรับ” เมื่อร่างสูงได้ยินเช่นนั้นก็พลางลอบยิ้มพร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวของร่างบาง แต่ก็ต้องชะงักเอาไว้เสียก่อนเพราะเกรงว่าร่างบางตรงหน้านั้นอาจจะยังไม่อยากให้ตนได้ลูบหัวเสียเท่าไหร่
“ข้าไม่ทอดทิ้งเจ้าหรอกนะ เดี๋ยวข้ากลับมา” เมื่อร่างสูงได้เอ่ยออกมาเช่นนั้นกลับทำให้ร่างบางเลือกที่จะเชื่อในคำพูด
เมื่อร่างสูงเห็นว่าร่างบางยอมที่จะเชื่อใจตนเองแล้ว ร่างสูงจึงได้ขอตัวออกจากห้องเพื่อไปเตรียมอาหารให้แก่ร่างบาง เวลาผ่านไปได้ไม่นานร่างสูงก็กลับมาพร้อมกับสำรับอาหารสองที่
“อันนี้ส่วนของเจ้านะ”ปีศาจคิทสึเนะร่างสูงพูดพร้อมกับยื่นสำรับอาหารให้แก่ร่างบาง
“ขอบคุณขอรับ ท่านดันคิ” มนุษย์ร่างบางกล่าวขอบคุณ
“เจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่าท่านก็ได้นะ” ดันคิเอ่ยบอกแก่ร่างบางอย่างฮารุโตะ เพราะสำหรับตัวเขาแล้วเป็นปีศาจจิ้งจอกคิทสึเนะตนหนึ่งไม่ใช่เทพผู้วิเศษเลยด้วยซ้ำ
“ได้ขอรับ ดันคิ” ฮารุโตะตอบรับด้วยความสุภาพ
เมื่อทั้งสองนั่งรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงจึงได้ลงมือทายาบนเรือนร่างของฮารุโตะ
“เสร็จแล้วล่ะ” ดันคิเอ่ยบอกฮารุโตะพลางปิดกระปุกฝายา
“ขอบคุณขอรับ” ฮารุโตะกล่าวขอบคุณต่อปีศาจจิ้งจอกคิทสึเนะตนนี้
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วตั้งแต่ที่ดันคิได้ช่วยฮารุโตะจากปีศาจแมงมุมตอนนี้ก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว บาดแผลของร่างบางก็เริ่มหายดีและมนุษย์ร่างบางก็ได้เริ่มเชื่อใจปีศาจจิ้งจอกคิทสึเนะร่างสูงตนนี้เพิ่มขึ้นอีกด้วย
“เดี๋ยววันพรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปคฤหาสน์หลักของเขตนี้นะ ข้าจะพาเจ้าไปทำความรู้จักกับครอบครัวและเพื่อนๆของข้านะ” ปีศาจจิ้งจอกคิทสึเนะอย่างดันคิกล่าวบอกต่อมนุษย์เรือนผมสีส้มสว่างอย่างฮารุโตะ
“จะดีหรือขอรับ พวกเขาจะไม่ทำร้ายข้านะขอรับ” ฮารุโตะเอ่ยถามกับดันคิด้วยความระแวงกลัวว่าเมื่อเจอปีศาจตนอื่นแล้วจะโดนทำร้าย
“เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกนะ ข้าจะไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายเจ้าได้หรอกนะ” ร่างสูงได้เอ่ยคำสัญญาให้แก่ร่างบางว่าในวันพรุ่งนี้จะไม่ให้มีปีศาจตนใดมาทำร้ายร่างบางได้
See you next ep.