เหตุเกิดจากความเข้าใจผิด ทำให้ธามคิดว่าปิ่นรับเงินจากเสี่ยแก่ เขาจึงยื่นข้อเสนอเพื่อที่จะแย่งเธอมาไว้ในครอบครอง “พี่ให้น้องเดือนละ 2ล้าน ไปกับพี่”
รัก,ชาย-หญิง,ดราม่า,วิศวะ,มหาวิทยาลัย,มหาลัย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เหตุเกิดจากความเข้าใจผิด ทำให้ธามคิดว่าปิ่นรับเงินจากเสี่ยแก่ เขาจึงยื่นข้อเสนอเพื่อที่จะแย่งเธอมาไว้ในครอบครอง “พี่ให้น้องเดือนละ 2ล้าน ไปกับพี่”
ผู้แต่ง
ยามพลบค่ำ
เรื่องย่อ
‘ปิ่น’ ลภัสรดา มากทรัพย์
ลูกสาวสุดสวยของป๋านพ เจ้าของสวนทุเรียน 50,000 ไร่ในพื้นที่ชนบทภาคกลาง ด้วยสไตล์และนิสัยที่ดูแรงๆ รวมไปถึงการใช้เงินที่ออกจะเกินตัวแบบไม่มีใครทราบที่มาที่ไป ทำให้เธอโดนเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ ว่าเป็นเด็กเสี่ยที่ถูกชุบเลี้ยงขึ้นมาจากโคลนตม
‘ธาม’ ทินภัทร พัฒนาโชติ
ลูกชายประธานบริษัทส่งออกรายใหญ่ของประเทศ ตัวตนของเขาถือว่าอยู่ระดับท็อปสุดของห่วงโซ่อาหาร ในเรื่องของผู้หญิงเขาก็ไม่น้อยหน้าไปกว่าใคร จนได้ขึ้นชื่อว่าเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าทุกอาทิตย์ ทำให้เพื่อนรอบข้างยังต้องเอือมระอา
ทั้งคู่เริ่มเข้ามาเกี่ยวพันกันเพราะเรื่องเข้าใจผิดที่ว่า ปิ่นเป็นเด็กเสี่ย
วันนั้นหลังจากที่ปิ่นแสดงอาการเมินเฉยต่อธาม การกระทำของเธอมันได้ไปกระตุ้นบางอย่างเข้า ทำให้เขาอยากได้ตัวเธอมาไว้ในครอบครองจนเรื่องเลยเถิด
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ ติดตามได้ใน "ฉันน่ะเหรอเด็กเสี่ย"
Part 1
Frist Time
เอี๊ยด…
รถหรู BMW สีดำขลับ ขับไปจอดหน้ามหาลัยชื่อดังซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองใหญ่ ร่างบางสูง 165 เซนติเมตร สวมส้นสูงสีแดงก่ำก้าวขาลงจากรถ
ใบหน้าสวยเจ้าของผมสีน้ำตาลชานมที่อยู่ชุดนักศึกษารัดรูป เธอสะบัดผมลอน ก่อนที่จะคว้าแว่นกันแดดบนใบหน้าพับเก็บใส่กระเป๋า เผยให้เห็นดวงตากลมโตสีดำ ที่พร้อมจะล่อลวงเหล่าชายน้อยใหญ่ให้ตกอยู่ในภวังค์
“เด็กเสี่ยมาแล้วว่ะ ฮิ้ว~” เสียงโห่ร้องของพวกรุ่นพี่ผู้ชายต่างคณะพากันแซวระห่ม เป็นเหตุให้หญิงสาวเกิดความเคลือบแคลงใจ
“เด็กเสี่ยบ้านป้าพี่เหรอ” เธอชูนิ้วกลางใส่พวกเขาด้วยสีหน้าจองหอง
‘ปิ่น’ ลภัสรดา มากทรัพย์ ลูกสาวสุดสวยของป๋านพ เจ้าของสวนทุเรียน 50,000 ไร่ในพื้นที่ชนบทภาคกลาง ด้วยสไตล์และนิสัยที่ดูแรงๆ รวมไปถึงการใช้เงินที่ออกจะเกินตัวแบบไม่มีใครทราบที่มาที่ไป ทำให้เธอโดนเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ ว่าเป็นเด็กเสี่ยที่ถูกชุบเลี้ยงขึ้นมาจากโคลนตม
“แซวนิดแซวหน่อยก็ไม่ได้ อย่าหวงตัวไปนักเลย”
“ทานโทษนะคะรุ่นพี่ ไม่ทราบว่ามารยาทน่ะ ลืมทิ้งไว้ที่บ้านเหรอคะ”
“ยัยเด็กปี 1 นี่” รุ่นพี่คนหนึ่งลุกขึ้นด้วยความโมโห
“ใจเย็นดิวะ น้องเขาก็แค่ยังไม่ชินกับที่นี่”
“ถ้ารู้ว่ามหาลัยมีแต่พวกต่ำตม รู้งี้ขอเงินป๋าไปเรียนที่อื่นดีกว่าโว้ย!” หญิงสาวตะโกนลอยๆ พลางเดินเตะก้อนหินที่อยู่บนพื้นทางเท้าเพื่อคลายความหงุดหงิดใจ จนมันกระเด็นไปโดนใครบางคนที่กำลังเดินมา
“ขะขะขอโทษค่ะ…” เจ้าของเสียงใสจ้องมองชายที่หยุดอยู่ตรงหน้า เธอเบิกตากว้างทันทีที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาปานดาราเกาหลี
แววตาสีดำขลับของเขาช่างดูดึงดูดใจ ไหนจะร่างสูง 190 เซนนั่นที่ทำให้เธอแทบอยากพุ่งเข้าไปขอลายเซ็น
“น้องครับ ทีหลังก็ระวังหน่อยล่ะกัน” น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ออกมาจากปากของเขา ทำเอาปิ่นเผลอจ้องตาไม่กะพริบ
“น้อง!!!” ชายหนุ่มลั่น เพื่อดึงสติของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า
“คะคะ เรียกหนูเหรอคะ”
“ครับ พี่บอกว่าทีหลังก็ระวังหน่อยล่ะกัน”
“อ๋อค่ะ จะระวังค่ะ ว่าแต่พี่ชื่ออะไร เรียนคณะไหน ปีไหนคะ” เธอถามออกไปอย่างไม่อายปาก เสมือนกับว่าไม่เคยเจอใครตรงสเปคปานนี้มาก่อน
“พี่ชื่อธามครับ วิศวะ ปี4 ครับ”
‘ธาม’ ทินภัทร พัฒนาโชติ ลูกชายประธานบริษัทส่งออกรายใหญ่ของประเทศ ตัวตนของเขาถือว่าอยู่ระดับท็อปสุดของห่วงโซ่อาหาร ในเรื่องของผู้หญิงเขาก็ไม่น้อยหน้าไปกว่าใคร จนได้ขึ้นชื่อว่าเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าทุกอาทิตย์ ทำให้เพื่อนรอบข้างยังต้องเอือมระอา
“หนูชื่อปิ่นค่ะ เรียนคณะเดียวกับพี่เลย ฝากตัวด้วยนะคะ” เธอยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิ และเดินผ่านธามไปอย่างดื้อๆ
“อะไรน่ะ แค่นี้เหรอ” ชายหนุ่มลั่นออกมาด้วยสีหน้าผิดคาด พลางหันมองตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เดินห่างออกไป
“เห้ย เฮียธามของเราโดนเด็กปี 1 เมินว่ะ” เพื่อนของเขาที่เดินตามมา ตบไหล่ปลอบใจ
“ไปหาข้อมูลมาให้กู ว่าเด็กนั่นถูกเสี่ยคนไหนรับเลี้ยง”
“ครับๆ เฮียธาม”
.
.
.
หลังเรียนเสร็จนี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว ปิ่นเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง ทันทีที่เธอเห็นธามกำลังรอใครบางคนอยู่ เธอจึงเดินเข้าไปทักทายราวกับว่าสนิทกับเขา ทั้งๆ ที่พึ่งรู้จัก
“อ้าวพี่ธาม มารอใครคะ”
“มารอเธอ”
“ห้ะ รอหนู รอทำไม” ปิ่นได้แต่งุนงง พลางหันไปมองตาเพื่อนด้วยอาการสงสัย
“จะไปกันได้รึยัง” มือหนาคว้าไปที่ข้อมือเล็ก พลางดึงให้เธอเดินตามออกไป
“เดี๋ยวก่อน พี่จะพาหนูไปไหน”
“ตามมาเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
“พี่จะบ้าเธอ จะให้ไปกับผู้ชายที่พึ่งรู้จักกันนี่นะ ปล่อย” หญิงสาวยกเท้าขึ้นสูง และกระทืบลงไปบนรองเท้าหนังสีดำขลับของเขา
“โอ๊ย ยัยเด็กนี่”
“หนูไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนหน้าตาดีแบบพี่ จะกล้าคุกคามกันโต้งๆ แบบนี้” ปิ่นสะบัดข้อมือจนหลุดออกจากเงื้อมมือ
“พวกแกไปกันเถอะ เหม็นหน้ารุ่นพี่คนนี้ชะมัด” หญิงสาวหันไปคุยกับกลุ่มเพื่อน ก่อนที่จะเหลือบมองเหยียดชายหนุ่มที่กำลังยืนปวดระบมนิ้วเท้า
“จุดจบของเฮียธามที่แท้ทรู เด็กปี 1 ไม่เล่นด้วย” เพื่อนกลุ่มหนึ่งของธามที่แอบดูสถานการณ์อยู่ โผล่หัวมาเยาะเย้ยด้วยสีหน้ากวนส้นตีน
“เลิกกวนส้นตีนกูสักที ได้เรื่องไหมว่าเด็กนั่นใครรับเลี้ยง”
“ไม่รู้สิ ไม่มีใครเข้าถึงข้อมูลน้องเขาได้สักคน คงเป็นคนใหญ่คนโตประมาณนึงละมั้ง”
“พวกมึงรู้ใช่ไหม ว่าถ้ากูอยากได้อะไรกูต้องได้ ไปสืบมาจนกว่าจะเจอ” ธามพูดเชิงข่มขู่ ก่อนที่จะเดินออกไป