ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กรินทร์ไม่เคยรู้สึกกดดันอะไรเท่านี้มาก่อน ครั้นเห็นตัวเลขยอดซื้อนิยายออนไลน์ไตรมาสนี้ดิ่งลงเหมือนดวงตะวันลาลับฟ้า ก็อยากจะเบือนหน้าหน้าหนีวิกฤตที่อักษรารัญจวนกำลังเผชิญ
“คุณวาดฟ้าเพิ่งยืนยันเป็นทางการว่าไม่ขอเข้าร่วมกิจกรรมทายนามปากกากับเรา” เจ้าหน้าที่ฝ่ายประสานงานนักเขียนรายงานเรื่องสำคัญในที่ประชุม “แถมยังลาออกจากวงการนักเขียนนิยายอิโรติกถาวรด้วยแบบผมว่า อักษรารัญจวนลำบากแน่”
“ถ้าเราไม่มีคุณวาดฟ้าแล้ว...” ผู้จัดการฝ่ายการตลาดถอนหายใจเฮือกใหญ่ “กิจกรรมทายนามปากกาอาจไม่ได้รับความสนใจมากพอ แถมตอนนี้คู่แข่งที่เป็นเวบนิยายออนไลน์จากต่างประเทศเริ่มเข้ามาตีตลาดกันหลายเจ้าแล้ว แข่งขันกันเองในไทยว่าดุเดือดแล้ว นี่ยังต้องแข่งกับต่างประเทศอีก”
“พอแข่งกันแบบนี้ นักเขียนที่ลงนิยายกับเราก็ตื่นตระหนก ลดราคานิยายของตัวเองลงไปอีก ทีนี้เปอร์เซ็นต์ส่วนแบ่งการขายของเราก็น้อยลงไปด้วยค่ะ” ทีมบัญชีเปิดสไลด์ข้อมูลการเปลี่ยนแปลงราคาขายและการยอมลดราคาถล่มทะลายของเหล่านักเขียนด้วยกันเอง
“จากข้อมูลการขายผ่านเวบไซต์ปีที่แล้ว ถึงเราจะจัดโปรลดแรงหน้าร้อน หน้าฝน หน้าหนาว ก็ไม่ได้ช่วยกระตุ้นผลประกอบการบริษัทเลย” ผู้จัดการฝ่ายตลาดออกความเห็นอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มผู้คุมบังเหียนใหญ่ยังอยู่ในความเงียบ นานจนเกิดบรรยากาศตึงเครียดให้กับผู้ร่วมประชุมหนักกว่าเดิม
“หรือว่าเราควรเริ่มให้พนักงานเออร์ลี่รีไทร์ เพราะ...” คราวนี้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลขอส่งเสียงบ้าง แต่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดจังหวะ
“ก็ดีนะคะ เอาคนเก่าๆ ออกบ้าง ลดขนาดองค์กร รีออแกนไนซ์” เจ้าของความเห็นน้ำเสียงกึ่งประชดเป็นของ องุ่น นิสิตสาวที่มีสิทธิ์ได้เข้ามาฟังการประชุมเพราะเป็นลูกสาวผู้ถือหุ้นใหญ่ แต่บรรดาศักดิ์ของเธอไม่เกี่ยวกับการกระทำไร้มารยาท กรินทร์จึงต้องออกปากเตือน
“องุ่น เธอเป็นแค่ผู้สังเกตการณ์การประชุมแทนคุณลุง ยังไม่มีสิทธิ์ออกความเห็น” พอหญิงสาวทำท่าจะเถียง เขาก็ชิงพูดต่อ “แต่ถ้าอดไม่ได้ก็ให้มีมารยาท รอให้คนอื่นพูดให้จบก่อน”
คนถูกตำหนิต่อหน้าธารกำนัลทำท่าฮึดฮัดเล็กน้อย ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเห็นแล้วก็ลอบยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็กำลังจะอ้าปากพูดความเห็นของตนต่อ แต่ไม่ได้รับโอกาสนั้นอีกต่อไป
“ผมเองก็ไม่เห็นด้วยกับความเห็นของคุณ เราไม่มีนโยบายเออร์ลี่รีไทร์ แค่พยุงบริษัทด้วยกำไรน้อยนิดแล้วยังต้องจ่ายเงินเดือนให้พนักงานทั้งอ่อนทั้งแก่ก็จะแย่แล้ว จะเอาเงินที่ไหนจ่ายให้พวกคุณที่อยากเกษียณก่อนวัยกัน”
หลายคนได้ยินก็ทำหน้าสลด ส่วนหญิงสาวอ่อนวัยสุดกลับเบะปาก แล้วยกมือขึ้นเพื่อขอออกความเห็น ในทีแรกกรินทร์แสร้งทำเป็นไม่มอง แต่เธอดันลุกขึ้นยืนแล้วโบกแขนขึ้นลงเหมือนโบกรถแท็กซี่ ต่อให้เขาแกล้งมองไม่เห็นยังไงก็คงหยุดเจ้าหล่อนไม่ได้ และหากไม่ให้ยายเด็กดื้อคนนี้พูดอะไรสักอย่าง มีหวังเขาคงโดนป่วยจนจบการประชุม
“อยากพูดอะไรก็ว่ามา!”
รอยยิ้มแป้นแล้นก็ผุดพรายบนใบหน้าทันที เธอหยิบแทปเล็ตแล้วเดินมาหยุดยืนข้างเก้าอี้ประธานในที่ประชุมเพื่อจะได้ยืนค้ำหัวเขา
“องุ่นขอเสนอกลยุทธการเพิ่มยอดขายดังนี้ค่ะ”
เสียงใสเอ่ยพลางเปิดแอพพลิเคชั่นสำหรับพรีเซ็นต์งานแล้วกล่าวต่อด้วยวาจาฉะฉานราวกับนักการตลาดมืออาชีพว่า
“เราจะแยกกลุ่มเป้าหมายออกเป็นสองส่วนใหญ่ ส่วนแรกคือนักเขียน ส่วนที่สองคือนักอ่าน” องุ่นบอกพลางใช้นิ้วเรียวเลื่อนสไลด์ไปเรื่อย ๆ “ซึ่งเราจะหากิจกรรมส่งเสริมการขายที่ให้ทั้งนักเขียนและนักอ่านวินวินทั้งคู่”
“แล้วที่เราลดราคาอยู่ มันไม่วินวินตรงไหนคะน้ององุ่น นักเขียนก็ขายได้ นักอ่านก็ได้นิยายราคาถูก อ้อ จะมีไม่วินก็อักษรารัญจวนที่ส่วนแบ่งน้อยไงละคะ” หัวหน้าฝ่ายบัญชีขอถาม
“เราจะไม่ใช้กิจกรรมลดราคา แต่ใช้การเพิ่มมูลค่าให้นิยายแทนค่ะ” องุ่นตอบคำถามทันที
“เพิ่มมูลค่าให้นิยายยังไงครับ” ผู้จัดการฝ่ายการตลาดเริ่มสนใจ
“เราจะให้บริการการสร้างสินค้าพรีเมี่ยมตัวละครนิยายที่นักอ่านชื่นชอบ”
“แล้วมันต่างจากที่เหล่านักเขียนทำมือที่ทำของแถมแจกตรงไหน” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเลิกคิ้วถาม
“ก็แตกต่างที่สินค้าพรีเมี่ยมของเราไงคะ” คำตอบขององุ่นทำให้ทั้งหมดในที่ประชุมมองหน้ากันงง ส่วนกรินทร์ยังจ้องเธอนิ่งราวกับดูเชิง
“แล้วยังไงล่ะคะ” เจ้าของคำถามเดิมเชิดหน้าถามต่อ พลางยกแก้วกาแฟที่เย็นชืดแล้วขึ้นดื่ม
“เอ๊า” องุ่นร้องเสียงสูง “เราคืออักษรารัญจวน สำนักพิมพ์ที่ยืนหนึ่งในนิยายอิโรติกไม่ใช่หรือคะ แล้วพรีเมี่ยมของเราจะเป็นอะไรได้ล่ะ”
หน้าตาแต่ละคนยังคงงงงวย หญิงสาวจึงถอนหายใจ แล้วเลื่อนสไลด์ถัดไปพร้อมกับบอกว่า “ไอ้จ้อนเสมือนจริงมีขนปุกปุยที่ทำส่วนปลายพิมพ์สามมิติเป็นรูปหน้าพระเอกไง”
พรวด! กาแฟพุ่งออกจากปากสมาชิกในที่ประชุมกันระนาว
“นอกจากพรีเมี่ยมไอ้จ้อนแล้ว อักษรารัญจวนยังควรออกเซกส์ทอยตามธีมของนิยายแต่ละเรื่อง” องุ่นบอกพลางไถนิ้วบนหน้าจอแท็บเลตต่อเพื่อแสดงสินค้าไอเดียแต่ละแบบให้เห็น “อย่างเช่น ตุ๊กตายางพระเอกจากสาปรักอสูรที่ไอ้จ้อนไซส์สมจริงเหมือนปลิ้นออกมาจากนิยาย นักอ่านจะได้จิ้นให้ฟินสุดๆ หรือจะเป็นกรงเล็บมารขยุ้มบุปผาสุดสยิวจากเรื่องเกิดใหม่ทั้งทีดันได้สามีเป็นจอมมาร นักอ่านจะได้จินตการเป็นนางเอกแบบฟินไปด้วยอ่านนิยายไปด้วย แบบนี้เราก็ทำให้นักเขียนมีรายได้เพิ่มแบบวินๆ แล้วก็เรายังจะ..”
“พอได้แล้ว!” กรินทร์ที่นั่งเงียบฟังมานานหมดความอดทน “พวกเราไม่มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้!”
องุ่นแสนฉุนจัด ถูกขัดจังหวะยังไม่เท่าถูกพูดว่าไร้สาระ เธอวางแท็ปเลตบนโต๊ะแล้วยืนเท้าเอว “แล้วที่มานั่งถลุงเวลางาน จิบกาแฟ จ้องหน้ากันไปมาโดยหาทางออกกู้วิกฤตไม่ได้นี่ดูมีสาระมากเลยนะคะ”
“องุ่น ถึงจะเธอจะเป็นลูกสาวผู้ถือหุ้น ก็ใช่ว่าฉันจะยอมให้เธอพูดจาไม่มีมารยาทกับพวกเราทุกคน!”
“แล้วที่พี่รินทร์แทรกขึ้นมาทั้งที่องุ่นยังพูดไม่จบ นี่มีมารยาทม้ากมาก”
กรินทร์ขบกรามดังกรอด “หนึ่งนาที เธอมีเวลาแค่หนึ่งนาที!”
องุ่นสูดลมหายใจเข้าเพราะเริ่มหมดความอดทนแล้วเช่นกัน “เราจะจัดประกวดพล็อต หาอะไรที่แปลกใหม่กว่านิยายอิโรติกแพทเทินเดิม ๆ จากนั้นเราจะเอามาสร้างซีรีย์ออริจินัลของสำนักพิมพ์ขายผ่านสื่อสตรีมมิ่ง”
ความคิดของหญิงสาวถูกบางคนในห้องประชุมหัวเราะเป็นเสียงเดียวกัน ส่วนกรินทร์ส่ายหน้าอย่างระอา
“เราเป็นสำนักพิมพ์ ไม่ใช่โปรดักชันผลิตสื่อภาพยนตร์นะคะน้ององุ่น” ผู้จัดการฝ่ายบัญชีอยากเตือนความจำให้นิสิตสาว
“องุ่นกำลังจะจบนิเทศศาสตร์ สาขาภาพยนตร์” เธอชี้ที่หน้าอกตัวเอง “แล้วก็เป็นยูทูบเบอร์สายรีวิวและท่องเที่ยวที่มีผู้ติดตามเป็นแสน”
ปัง!
กรินทร์ลุกขึ้นทุบโต๊ะอย่างแรงจนทุกคนสะดุ้ง “แค่มีผู้ติดตามหลักแสน จะเอาอะไรมาการันตีว่าทำซีรีย์ออกมาแล้วจะไม่เจ๊ง เมื่อกี้ไม่ได้ยินหรือไงว่าลำพังแค่มีเงินจ่ายเงินเดือนพนักงานก็ดีถมถื่น!”
“เราไม่ต้องกู้หรือลงทุนเองก็ได้นี่คะ เอาโปรเจคไปเสนอขายนักลงทุนคนอื่นก็ได้”
“ใครเห็นด้วยกับความคิดนี้ยกมือขึ้น!” กรินทร์ตะเบ็งเสียงถาม
เงียบฉี่กันทั้งห้อง ส่วนคนที่เป็นคู่กรณีก็เริ่มเดือดจัด องุ่นปิดหน้าจอแทปเล็ต เดินเข้าไปประจันหน้ากับผู้ชายที่ความสูงของเธอไม่เกินไปจากบ่ากว้าง
“ถ้าจะมีเออร์ลีรีไทร์จริง องุ่นขอโหวตให้พี่รินทร์สมัครคนแรก!”
“องุ่น!”
“เก้าอี้ประธานบริษัทไม่เหมาะกับพี่เลยสัดนิด!”
พูดจบก็เหวี่ยงตัวกลับหลังหัน เดินไปคว้ากระเป๋าขึ้นสะพาย แล้วผลักประตูเดินออกไป ทิ้งบรรยากาศคุกรุ่นไว้ที่หัวจิตหัวใจของประธานกรรมการผู้จัดการใหญ่
“ปิดประชุม!”
สิ้นคำ ทุกคนก็กรูกันออกจากห้องเหมือนผึ้งบินออกจากรัง ปล่อยให้ชายหนุ่มทรุดตัวลงบนเก้าอี้ นั่งกุมขมับกับความร้ายกาจของบุตรสาวเจ้าของผู้ถือหุ้นใหญ่ที่แสนเอาแต่ใจขึ้นทุกที
เขาใช้มือลูบหน้าทั้งสองอย่างเหนื่อยล้า แล้วกวาดตามองรางวัลเกียรติยศต่าง ๆ บนผนังห้องประชุมที่เต็มไปด้วยมีรูปถ่ายความสำเร็จในอดีต เหล่านั้นล้วนเป็นนักเขียนขายดีผู้ทรงคุณค่าของสำนักพิมพ์ ตำนานยิ่งใหญ่ของอักษรารัญจวนที่รุ่นพ่อแม่เขาสร้างมา แต่มันกำลังจะพังพินาศในยุคดิจิทัลดิสรัปชั่นแล้วหรือ
พลันนั้น หน้าจอโทรศัพท์ของเขาสว่างวาบปรากฏเป็นการแจ้งเตือนข้อความเข้าจากปลายฟ้า
Plaifah : ขอบคุณสำหรับค่ามัดจำงานเขียนก้อนแรกค่ะ
คำขอบคุณแสนสั้นแบบฉบับหญิงสาวผู้ไม่เคยมีพิธีรีตรอง ปลายฟ้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลย แม้จะผ่านเวลานานไปแค่ไหน เธอก็ไม่เคยคลายความโศกในแววตาคมสวย
“พี่บอกให้เธอปรับตัวเพื่อความอยู่รอด แต่อาจเป็นพี่เองที่ไม่รอด”
