ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เอาล่ะ ถ้าเธอได้ทำงานที่นี่ ก็จะได้พักห้องนี้” หัวหน้าแม่บ้านบอกเมื่อนำเธอมาหยุดที่หน้าห้องแถวที่จัดไว้เป็นห้องพักของแม่บ้าน
“มีห้องน้ำส่วนตัว เตียง ตู้เสื้อผ้า กับโต๊ะและเก้าอี้หนึ่งชุด เธอใช้ไฟของรีสอร์ตได้ตามสบาย แต่ห้ามเปิดเพลงดังหรือส่งเสียงเอะอะรบกวนเพื่อนร่วมงาน” แหววบอกพลางเปิดประตูให้เธอเข้าไปแล้วอธิบายข้าวของเครื่องใช้ในห้องที่แสนสะอาดสมกับเป็นห้องพักแม่บ้านรีสอร์ต
“ชุดฟอร์มชุดใหม่วางไว้บนเตียงนั่นแล้ว หวังว่าจะพอดีกับหุ่นกุ้งแห้งของเธอนะ”
“หนูได้ชุดฟอร์มจากแม่บ้านคนเก่ามาด้วยค่ะ” ปลายฟ้าบอกพลางจะหยิบออกจากกระเป๋าผ้าขึ้นมาโชว์ “ถ้าใส่อันนั้นไม่ได้ ก็จะใส่..”
“ทิ้งไปซะ” แต่น้ำเสียงเย็นชาทำให้ปลายฟ้าหุบยิ้มทันที
“เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ก็เดินไปหาฉันที่ห้องหัวหน้าแม่บ้าน ห้ามลืมล็อคประตูหลังออกจากห้องล่ะ ถ้าผ่านงานค่อยมารับกุญแจห้องจากฉัน” สั่งการเสร็จก็สะบัดตัวเดินออกจากห้องไป
ปลายฟ้าจึงต้องรีบเปลี่ยนชุดพนักงานไซส์เอสที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ แต่ตัวเสื้อช่างคับแน่นและรัดช่วงหน้าอกจนสาบกระดุมเกิดรอยแยก แต่ยังไม่ถึงกับแน่นจนหายใจไม่ออก ส่วนกางเกงกลับพอดีกับช่วงเอวคอดกิ่ว แม้จะแน่นบริเวณสะโพกบ้างแต่ก็เดินเหินได้สะดวก
“ถ้าผ่านงาน ค่อยขอเปลี่ยนไซส์ก็แล้วกัน” เธอพึมพำบอกตัวเอง แล้วมองกระจกโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อสำรวจความเรียบร้อย
เครื่องแบบแม่บ้านที่นี่เป็นเสื้อปกบัวแขนสั้น กางเกงขากระบอกสีน้ำเงินเข้ม คาดทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีเบจที่คลุมตั้งแต่ช่วงอกไปจนถึงต้นขา และมีสายผูกเอวที่ด้านหลังกับกระเป๋าสองข้างด้านหน้าสำหรับใส่ของ ดูเรียบง่ายแต่ความโดดเด่นอยู่ตรงลายปักชื่อรีสอร์ตสีน้ำเงินมันเงาปกหน้าอกด้านซ้ายของผ้ากันเปื้อน
ส่วนชุดแม่บ้านที่ได้รับจากคุณป้าคนนั้นก็ต้องถูกทิ้งลงถังตามคำสั่ง แต่ทั้งตัวเสื้อและกางเกงยังใหม่ เนื้อผ้าของผ้ากันเปื้อนก็ดีจนปลายฟ้าเสียดาย จึงคิดว่าจะส่งต่อให้แม่ได้ใช้ แต่ตอนที่หยิบผ้ากันเปื้อนออกมานั้น เธอสังเกตว่ามีสิ่งของอยู่ในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนจึงล้วงมือเข้าไป แรกสัมผัสบอกเธอว่ามันคือแผงยา แต่พอหยิบออกมา หัวใจปลายฟ้าก็แทบหยุดเต้นเพราะชื่อยาที่ปรากฏให้เห็นคือ
“ไดอะซีแพม...”
วินาทีนั้น มีเสียงข้อความเข้าดัง ส่งผลให้ร่างบางตกใจสะดุ้งโหยงปล่อยแผงยาตกพื้น พอหยิบโทรศัพท์มาดูก็เห็นว่าเป็นข้อความจากพุดซ้อน
ขนมจีนแม่ขวัญ : พี่ปลาย แม่เห็นค่าผ่าตัดตาแล้วบอกหมอว่าจะไม่ผ่า
ขนมจีนแม่ขวัญ: แต่ฉันคอนเฟิร์มวันผ่ากับหมอไปแล้วนะ
ปลายฟ้าสูดลมหายใจเข้า เรียกสติให้กลับมาอยู่กับตัวแล้วพิมพ์คำตอบกลับไป
Plaifah : บอกแม่ว่ายังไงก็ต้องผ่า แล้วพี่จะหาเวลาโทรกลับไปคุย
Plaifah : ตอนนี้กำลังจะเริ่มทดลองงานแม่บ้านรีสอร์ตที่สัตหีบ
ขนมจีนแม่ขวัญ : โห เพิ่งคุยกันเมื่อบ่าย นี่ไปอยู่ไกลตั้งสัตหีบได้ไง
Plaifah : ไม่ไกลหรอก ถ้าได้งานนี้จริงๆ แล้วจะบอก พี่ต้องไปแล้วล่ะ
พอส่งข้อความสุดท้าย หน้าจอโทรศัพท์ก็ดับสนิท จึงหยิบสายชาร์ตออกจากกระเป๋า แต่การมีอยู่ของแผงนั้นยังก่อกวนจิตใจ เธอหันไปมองมันอีกครั้ง ชั่งใจอยู่สองสามนาทีก็เดินเข้าไปย่อเข่าจ้องใกล้ๆ แล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนหยิบมันขึ้นมาดู
ไดอะซีแพมแผงนี้มีร่องรอยการถูกกรีดเป็นเครื่องหมายบวก คงเป็นวิธีนำยาเม็ดออกมากินของเจ้าของแผงยา ส่วนเม็ดแรกของแถวที่เหลือ ก็มีรอยลักษณะเดียวกัน เพียงแต่ไม่ได้ขาดเป็นช่องใหญ่จนทำให้เม็ดยาสีขาวหลุดออกมา
“ไม่ๆ ฉันไม่ต้องพึ่งมันแล้ว” เธอย้ำความตั้งใจของตัวเอง ถึงโชคชะตาจะส่งมันมาล่อใจเธอหรือด้วยเหตุผลใดก็ตาม แต่เธอจะไม่แตะต้องมัน และจะไม่ยอมให้มันมาเป็นบ่อนทำลายวันดี ๆ ที่ได้งานแบบส้มหล่นเด็ดขาด
ปลายฟ้าจึงทิ้งยาลงพื้น แล้วยืนขึ้นเตะมันให้พ้นตา คิดในหัวว่าค่อยมากำจัดมันทีหลัง เพราะตอนนี้ต้องรีบไปหาหัวหน้าแม่บ้านเพื่อเริ่มฝึกงาน
เมื่อจัดการเสียบสายชาร์จแบตโทรศัพท์แล้วก็รีบเดินออกจากห้อง มุ่งไปทางห้องหัวหน้าแม่บ้านที่มีป้ายร้อยสายโซ่แขวนตรงสุดทาง พอผลักประตูกระจกเข้าไปก็เห็นแหววนั่งทอดตามองกรอบรูปขนาดเล็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน
“พร้อมทดลองงานแล้วค่ะ”
สาวใหญ่วัยแม่ถอนหายใจเสียงยาวราวกับอยากขับไล่ออกจากความกังวลใจอะไรสักอย่างออกจากอก จากนั้นเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหยิบของบางอย่างขนาดเท่าบัตรเอทีเอ็มออกมา แลวลุกขึ้นหันไปหยิบกุญแจพวงหนึ่งจากตะขอสำหรับแขวนกุญแจลงจากผนังหลังโต๊ะ
“นี่เป็นกุญแจห้องของเธอ เก็บไว้กับตัวก่อน”
น้ำเสียงพูดอ่อนลงกว่าก่อนหน้ามาก แต่ท่าทางการเดินนำหน้ายังคงขึงขังคงเส้นคงวา แหววพาเธอย้อนกลับไปยังถนนเส้นที่เคยเดินผ่านมา เลียบไปตามแนวต้นตะแบกก็เข้าสู่โซนที่มีป้ายบอกว่าการ์เด้นวิลล่า
“ถ้าเธอผ่านงาน หน้าที่ของเธอคือดูแลห้องพักและอำนวยความสะดวกให้แขกที่พักโซนการ์เด้น” หัวหน้าแม่บ้านเริ่มส่งเสียงหลังจากเงียบมาตลอดทาง จนเดินผ่านป้ายชี้ทางที่ระบุหมายเลขห้องของวิลล่าที่วางตัวใต้กิ่งตะแบก
“โซนนี้มีวิลล่าสี่ห้อง มีห้อง 112 113 114 และ 115 แต่งานแรกของเธอคือทำความสะอาดห้องหมายเลข 114” จากนั้นผายมือไปซ้ายเมื่อเดินมาหยุดยืนหน้าบานประตูไม้สักระบุหมายเลขห้องตามที่กล่าวมา
“ห้องนี้เป็นห้องขายขาด ปกติเธอมีเวลาทำความสะอาดสองชั่วโมงก่อนเจ้าของห้องจะเข้าพัก แต่ตอนนี้เธอเหลือแค่หนึ่งชั่วโมง”
บอกเธอแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกเหมือนอดกลั้นความรู้สึกบางอย่าง แต่แล้วก็ผลักประตูไม้เข้าไป เดินสับขานำหน้าขึ้นบันไดหินทรายที่นำสู่ห้องพักโดยไม่หันมามองปลายฟ้าที่วิ่งตาม จนถึงหน้าประตูสีเขียวเข้มที่วางตัวสงบนิ่งใต้เงาร่มรื่นของต้นตะแบกที่กำลังออกช่อดอกสีม่วงหวาน
“นอกจากเจ้าของห้องแล้ว ก็มีแค่เธอฉันกับเท่านั้นที่มีคีย์การ์ดของห้อง ห้ามทำหายเด็ดขาด” แหววบอกแล้วยื่นคีย์การ์ดมาให้จากนั้นพยักเพยิดหน้าให้เธอลองใช้งานมัน
ปลายฟ้าจึงแตะคีย์การ์ดที่แผงรับสัญญาณ จากนั้นผลักประตูเข้าไปเพื่อพบกับความโอ่อ่าของห้องพักโทนสีโอ๊คเข้ม ดูไม่ต่างกับห้องพักในโรงแรมที่เธอเห็นตามนิตยสารท่องเที่ยว เว้นเสียแต่สิ่งแปลกประหลาดที่ทำให้ปลายฟ้ากลืนน้ำลายลงคอก็คือ ห้องนี้มีบาร์เหล้าแบบฝังผนังขนาดใหญ่ หรือจะเรียกว่าเป็นแกลอรี่สุราขนาดย่อมก็ไม่ผิดนัก
“อุปกรณ์ทำความสะอาดที่จำเป็น เก็บอยู่ในตู้เก็บของบิลด์อินในห้องน้ำ ในตู้มีคู่มือบอกวิธีการดูแลห้องพัก และถ้าเจ้าของห้องต้องการอะไรเขาก็จะสั่งงานผ่านฉัน เพราะเรามีกฎเหล็กอยู่ว่าห้ามไม่ให้แม่บ้านแลกเปลี่ยนเบอร์โทรติดต่อกับแขกเพื่อรักษาความปลอดภัย และป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องเสื่อมเสียใดๆ ที่อาจเกิดขึ้น หวังว่าเธอจะรักษากฎนี้อย่างเคร่งครัดเมื่อผ่านการทดลองงาน”
ปลายฟ้าละสายตาจากชั้นวางสุรา หันไปสบตาเข้มงวดของอีกฝ่าย “รับทราบค่ะ”
ริมฝีปากฉาบสีแดงเข้มของแหววเหยียดออกราวกับเป็นท่าประจำตัว “ดี เดี๋ยวฉันจะกลับมาตรวจงาน อย่าซุ่มซ่ามทำอะไรพังเสียก่อนล่ะ โดยเฉพาะเหล้าที่อยู่บนเคาน์เตอร์บาร์พวกนั้น จะเช็ดจะถูกก็ต้องระวัง หลายขวดราคาเหยียบแสน อย่างเธอดูน่าจะไม่มีปัญญาชดใช้”
ฝากคำเตือนที่ทำให้รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ก่อนออกจากห้อง แล้วปล่อยให้เธอได้ใช้เวลาที่มีจำกัดในการสร้างผลงานที่น่าพึงพอใจ แม่บ้านสาวทดลองงานคนใหม่จึงเริ่มจากกวาดตาสำรวจรอบห้อง
ด้านซ้ายมีโซฟาหนังสีน้ำตาลตัวใหญ่รูปตัวแอลในภาษาอังกฤษวางขนานไปกับหน้าต่างบานกว้างจากเพดานจรดพื้น ข้างๆ กันมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงรุ่นใหม่ที่คงกำลังรอให้เจ้าของกลับมาเปิดใช้งานวันนี้ ห้องนั่งเล่นและห้องนอนถูกแยกพื้นที่เป็นสัดส่วนด้วยบานประตูกระจกที่ใช้ม่านสีเขียวไข่กาสำหรับเป็นที่กำบังตา ส่วนด้านในห้องนอนนั้นเป็นห้องน้ำขนาดใหญ่เทียบเท่าห้องนอนไซส์รูหนูของเธอ
“เอาล่ะ เริ่มกันเถอะปลายฟ้า” ปลายฟ้าเรียกกำลังใจให้ตัวเองแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ คาดคะเนว่าประตูตู้บิลด์อินบานไหนเป็นที่เก็บอุปกรณ์
ตู้บิลด์อินมีสองฝั่ง หากหันหน้าเข้าห้องน้ำ ฝั่งขวาจะอยู่ด้านอ่างน้ำจากุชชี่ อีกฝั่งอยู่ด้านซ้ายที่เป็นเดียวกับกระจกและอ่างล้างหน้าที่ปูพื้นด้วยหินแกรนิตสีเทา พิจารณาดูแล้ว ฝั่งเดียวกับอ่างล้างหน้าควรจะเป็นคำตอบที่ถูกต้อง แต่พอเปิดออกก็พบว่าด้านในมีห่ออาหารแมวแบบเม็ดห่อใหญ่ กับกล่องใส่ขนมแมวเลียหนึ่งกล่อง พร้อมกับกระดาษฝากข้อความที่ติดไว้บนกล่องขนมแมวเลีย
ถึงคุณแม่บ้านคนใหม่
ถ้าคุณเปิดตู้นี้แล้วพบว่ามีอะไรอยู่ข้างใน หมายความว่า
1. คุณพบความลับของผมเรื่องเลี้ยงแมวในห้องแล้ว ดังนั้นขอให้เก็บเป็นความลับระหว่างคุณกับผมเท่านั้น นี่คือคำข้อร้อง
2. ในเมื่อรู้แล้ว ช่วยไปเปิดตู้บิลด์อินเหนือชั้นเก็บเหล้าให้ผมทีว่าอาหารเม็ดกับขนมแมวเลียหมดหรือยัง ถ้าหมดกรุณาเติมให้ด้วย นี่คือคำสั่ง
3. และหากบังเอิญคุณเปิดตู้ผิดเพื่อจะหยิบไม้ถูพื้น ตู้นั้นอยู่ฝั่งตรงข้าม เหตุผลคือผมเป็นคนถนัดซ้าย เวลากลับถึงห้องจะต้องเติมอาหารแมวก่อน และหยิบจากฝั่งซ้ายเป็นอะไรที่ถนัด เรื่องนี้ไม่ตรงกับในคู่มือ อย่าบอกคุณแหวว และนี่คือคำขอร้อง
เข้
