ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ผู้แต่ง
ณ มหรรณพ
เรื่องย่อ
เมื่อนิตยสารสารคดีที่ ปลายฟ้า เป็นนักเขียนประจำปิดตัว ทำให้ปลายผ้าต้องหันเหจากการเขียนแนววิชาการ ไปต้องเลี่ยนแนวไปเป็นนักเขียนนิยาย เพื่อหาเงินเลี้ยงดู แม่และน้องสาว โดยเฉพาะแม่ของเธอต้องรับการผ่าตัดตาในสิ้นปี ปลายฟ้าจึงเขียนนิยายรัก แล้วนำไปให้ กรินทร์ คนรักเก่าที่เป็นซีอีโอของสำหนักพิมพ์อักษรารัญจวนช่วยพิจารณา แต่กรินทร์ไม่ให้ผ่านเพราะแนวเรื่องไม่ตรงกันแนวของอักษรารัญจวนที่เน้นขายแนวนิยายอิโรติก
แต่เพราะกรินทร์ยังมีใจให้ปลายฟ้า ด้วยความรักที่หลงเหลือ จึงให้ปลายฟ้าเขียนนิยายอิโรติกโดยที่มีเขาเป็นพระเอก และเธอเป็นนางเอก แลกกับเงินค่าจ้างที่เขาจะจ่ายให้เธอเป็นรายเดือนแต่ปลายฟ้ามีปมกับเรื่องเซกส์เพราะเคยถูก เปลว พ่อเลี้ยงล่วงละเมิดในวัยเด็กและมักมีอาการทางประสาทกำเริบหากถูกกระตุ้น ทว่าด้วยเงินที่กรินทร์เสนอให้ จึงทำให้ปลายฟ้าตอบรับงาน แต่เพราะกลัวว่าจะเขียนให้ถึงตอนจบไม่ได้ ปลายฟ้าจึงตั้งใจหางานเสริม และเธอก็ได้งานแม่บ้านรีสอร์ตที่มีชื่อว่า Beyond The Horizon โดยบังเอิญจากแม่บ้านคนเก่าที่ลาออกกระทันหัน
ที่รีสอร์ตนี้ ปลายฟ้าต้องทำงานเป็นแม่บ้านประจำโซนวิลล่าการ์เด้น โดยมี แหวว หัวหน้าแม่บ้านเป็นคนคุมงาน เธอมีหน้าที่ดูแลทำความสะอาดและอำนวยความสะดวกให้แขกประจำโซน ซึ่งหนึ่งในแขกที่เธอต้องดูและคือ เข้ เจ้าของห้องหมายเลข 114 ที่เขาแอบเลี้ยงแมวโดยมีแค่เธอและเขาเท่านั้นที่รู้ นอกจากแหววแล้ว ปลายฟ้าได้เจอ ชิด บาร์เทนเดอร์ที่คอยสอนงานในห้องอาหารให้เธอ
ด้วยงานแม่บ้านนี้เองที่ปลายฟ้าจะยึดไว้เป็นอาชีพเสริมจนกว่าเธอจะเขียนนิยายอิโรติกให้กรินทร์จบ แต่มีเหตุเกิดขึ้นกับปลายฟ้าคือเธอเหยียบหางแมวที่คุณเข้เลี้ยงไว้ที่ริมสระน้ำ จนทำให้เธอตกสระ แต่เข้ก็ช่วยเธอไว้ได้ทัน ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้เข้รู้ว่าเธอต้องรับงานเขียนนิยายอิโรติกให้กรินทร์ แต่เธอไม่มีประสบการณ์เรื่องบนเตียง(แบบคู่รัก) เข้เลยเสนอว่าถ้าปลายฟ้ามาเป็นเพื่อนคุยให้เขา เขาจะเล่าประสบการณ์บนเตียงให้ฟัง ข้อตกลงแรกระหว่างปลายฟ้าและเข้จึงเริ่มขึ้น
ทั้งดวงตาสีนีลและรอยยิ้มนุ่มละมุนของเขาทำให้ภาพคนที่ยืนท่ามกลางสายฝนกลีบดอกไม้สีม่วงกลับมาชัดเจนขึ้นอีกครั้ง ต่างกันตรงที่เขาตอนนี้ไม่ได้สวมใส่เชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็คดูเคร่งขรึมอย่างวันก่อน แต่เป็นเสื้อยืดคอวีสีดำกับกางเกงวอร์มสีเทาที่เบาสบาย
“ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ และขออภัยที่ทำให้วุ่นวายค่ะ”
“ก็ไม่ได้วุ่นวายอะไร ว่าแต่คุณดีขึ้นแล้วหรือ น่าจะหยุดพักต่ออีกสักวัน”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ”
“แต่คุณหมอโทรมาบอกผมว่าให้คอยสังเกตอาการของคุณด้วย” มุมปากหยักทั้งสองที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม สร้างร่องลึกบนแก้มของชายหนุ่มให้ใบหน้าดูละมุนน่ามองขึ้นไปอีก
“จะ... จริงค่ะ ฉันดีขึ้นแล้วจริงๆ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง”
เมี้ยว
เจ้าแมวน้อยตอบรับตอบรับบทสนทนาแทนเจ้านาย แล้วกระโดดจากหน้าอกของชายหนุ่มลงพื้นมาไถตัวกับขาของเธอ
“เจ้าเบอร์เบินก็ตกน้ำพร้อมคุณ แต่โชคดีที่มันว่ายน้ำเป็น”
ส่วนเธอที่ว่ายน้ำไม่เป็นคือคนโชคร้ายสินะ... ปลายฟ้าได้แต่คิดในใจ ส่งยิ้มเจื่อนให้จากนั้นโค้งตัวเพื่อขอลา
“ฉันรบกวนคุณเข้แค่นี้นะคะ ขอบคุณอีกครั้ง”
“เข้าก่อนมาสิ คุณแม่บ้านฝึกงาน” แต่เขาเบี่ยงตัวแล้วผายมือเชิญให้เข้าไปในห้อง
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต้องกลับไปทำงานต่อ”
“ของของคุณอยู่ที่ผม”
แต่พอได้ยินประโยคนั้น ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างจ้องคนที่กำลังส่งยิ้มละมุนละไม “ของของฉันอยู่ที่คุณหรือคะ!”
“มันเปียกน้ำ ผมเลยถือวิสาสะเอาออกมาเป่าให้จนแห้ง”
ปลายฟ้าแทบกรีดร้อง เธอพรวดเข้าไปในห้องทันที พอเห็นกระเป๋าผ้าของตัวเองนอนนิ่งอยู่บนโซฟา ก็จะเดินไปหยิบคืน แต่ชายหนุ่มก้าวไวกว่า เขาฉวยไปถือครองได้ก่อนเจ้าของตัวจริง
“คุณจะเอาคืนเลยหรือ ผมกำลังอ่านสนุกเชียว” ดวงตาเรียวรีรูปแอลมอนด์ของคนพูดส่องประกายวาววับสะท้อนแสงไฟดาวน์ไลท์สีเหลืองนวล
“คะ... คุณอ่านไปแล้วหรือ อ่านอันไหน!” ต้องไม่ใช่สมุด! ต้องไม่ใช่สมุด! ต้องไม่ใช่สมุด! เธอภาวนาในใจ
“ผมอ่านสมุดโน้ตของคุณ แต่อย่าเรียกว่าอ่านเลย มันผ่านตาตอนผมไล่เป่าให้แห้ง...ทีละหน้า”
คำตอบจากคนที่ยกยิ้มตรงมุมปากแทบทำให้เธออยากวิ่งไปกระโดดน้ำในจมลงสู่ก้นสระให้รู้แล้วรู้รอดไป
“ขะ...ขอบคุณที่มีน้ำใจค่ะ ฉัน... ฉันขอคืนเลยนะคะ” ปลายฟ้ายื่นมือเข้าไปหมายฉกของของตังเองคืน แต่ระยะแขนของเธอหรือจะสู้ได้กับระยะแขนของคนที่ศีรษะของเธอยังสูงไม่ถึงกระดูกไหปลาร้าของเขาด้วยซ้ำ
“ผมคืนให้ก็ได้ แต่ยังไม่ใช่วันนี้” แถมมุมปากหยักที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มของเขาก็ทำให้ปลายฟ้ารู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ
“ขอร้องเถอะคุณเข้ คืนให้ฉันเถอะ”
“คุณจะร้องยังไง ร้องให้ฟังหน่อยสิ อยากรู้ว่าจะร้องเหมือนอย่างที่คุณเขียนในสมุดหรือเปล่า”
ไม่นะ! เขาอ่านไปถึงหน้านั้นแล้ว! ปลายฟ้ารู้สึกร้อนที่ใบหน้าราวจับไข้ พยายามเขย่งปลายเท้า ไล่คว้าสมุดแต่ก็ทำได้แค่จับอากาศ ส่วนเขานั้นนอกจากจะใช้ความสูงเอาเปรียบเธอแล้ว ยังเคลื่อนไหวว่องไว เดินถอยหลังหนีด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น เหมือนเด็กชายเกเรที่สนุกสนานกับการได้แกล้งเพื่อน
“คืนให้ฉันเถอะนะคะ อย่าแกล้งฉันเลย ฉันต้องใช้มันทำงาน”
เธอยังพร่ำคำอ้อนวอนไม่ลดละ แต่กลายเป็นการสร้างความสงสัยให้กับเขาโดยใช่เหตุ คิ้วเข้มของเขาจึงย่นเข้าหากัน
“ผมไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้งานแม่บ้านต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย”
“มะ...ไม่ใช่งานของแม่บ้านหรอกค่ะ ปะ...เป็น...เป็นงานอาชีพเสริมของฉันเอง” รู้ตัวอีกทีว่าหลุดปากไป จะเก็บคำพูดคืนก็ไม่ทันแล้ว
“อาชีพเสริม” ความพิสมัยฉายชัดในดวงตาสีนิล ร่างสูงหยุดกะทันหันโดยไม่บอกล่วงหน้า ส่งผลให้ปลายฟ้าชนเข้ากับแผงอกแกร่อย่างจัง
“อาชีพอะไร” คิ้วเข้มที่ชิดกันอยู่แล้วก็ขยับชิดมากขึ้นไปอีกจนเกิดร่องที่กลางหว่างคิ้ว
เขาจะอยากรู้ไปทำไมนะ! ปลายฟ้าเริ่มท้อใจ แค่มาขอบคุณที่เขาช่วยชีวิตไว้ ทำไมถึงทำให้ถลำลึกจนเปิดเผยความลับที่พุดซ้อนเองก็ยังไม่มีสิทธิ์รู้ได้กัน ยายโงปลายฟ้าเอ๊ย!
“ฉันต้องบอกคุณด้วยหรือคะ”
ริมฝีปากหยักทรงกระจับของเขาหยียดเป็นเส้นตรง “ไม่ต้องบอกผมก็ได้ แต่อย่าให้คุณแหววรู้”
ปลายฟ้าอ้าปากค้างเล็กน้อย “ทะ...ทำไม... คุณแหววรู้ไม่ได้คะ” เริ่มชักจะหวั่นใจขึ้นมา แม้ว่ายังไม่เผลอแพร่งพรายให้ใครอื่นนอกจากเขา
“เท่าที่ผมรู้ ที่นี่มีกฏใหม่ว่าหากรู้พนักงานทำอาชีพเสริม จะให้ออกจากงานทันทีเพราะกลัวไม่เต็มที่กับหน้าที่”
“อะ... ออกจากงาน!”
และแล้วรอยยิ้มร้ายก็ปรากฏบนใบหน้าหล่อนเหลา “อา... นี่ผมกลายเป็นผู้กุมความลับของคุณไปเสียแล้วสิ ดีจังที่เราต่างกุมความลับของกันและกัน”
ณ มหรรณพ