ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ดีตรงไหน! “คะ...คุณจะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณแหววใช่ไหมคะ”
เขาทำท่าครุ่นคิดด้วยการเอาสมุดของเธอเคาะหัวตัวเองเบาๆ “ตราบเท่าที่ความลับเรื่องเลี้ยงแมวในห้องของผมยังไม่ถูกเปิดเผย”
“ดีล!” ปลายฟ้ายิ้มกว้าง โพล่งรับปากทันที เรื่องง่ายๆ ขี้ปะติ๋ว
“แล้วก็...”
เธอหุบรอยยิ้มทันที “แล้วก็อะไร”
“คุณต้องบอกให้ผมรู้ว่าคุณทำอาชีพเสริมอะไร ถึงต้องจดคำพวกสยิวๆ พวกนี้ไว้ในสมุด”
เขาต้องรู้ให้ได้สินะ! ปลายฟ้าเป่าปากอย่างขัดใจ แหงนหน้าสบตาเจ้าของรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ชั่งน้ำหนักในใจอยู่สองสามนาทีจนในที่สุดก็จำยอม
“ฉัน... ฉันต้องเขียนนิยาย อิ... อิ...” แต่กระดากอายเกินกว่าจะพูดออกไปชัดๆ จึงกลืนน้ำลายหนึ่งทีแล้วป้องปากกระซิบเบาๆ ว่า “อิโรติก...”
“อิอะไรนะ” แต่หัวคิ้วสีเข้มของเขายกขึ้น ใช้มือป้องหู ขยับตัวเอียงใบหน้าด้านข้างเข้าใกล้
“อิโรติก”
และแล้วดวงตาเรียวยาวทรงเมล็ดแอลมอนด์ของเขาก็เบิกกว้าง “โอ คุณเป็นนักเขียนนิยายอิโรติกนี่เอง”
“ยังไม่ได้เป็น แต่มีความจำเป็นที่จะต้องเป็น”
“ฟังแล้วงง”
ไม่ต้องฟังแต่แรกแล้วก็ได้มั้ย! ปลายฟ้านึกเข่นเขี้ยวในใจ แต่ต้องฝืนนอบน้อมเข้าไว้ คิดในใจว่าเขาเป็นทั้งแขก และเป็นทั้งคนกุมความลับที่มีผลต่อเงินที่เธอจะได้พาแม่ไปผ่าตัดตาแล้วยังอาจเคลียร์หนี้สินได้หมดโดยไม่ต้องกังวลว่าร่างกายจะทรุดโทรมก่อนเขียนตอนจบส่งให้กรินทร์
“ฉันบอกคุณแล้วก็ขอคืนนะคะ ขอร้องล่ะ จะให้กราบก็เอา หรือจะใช้งานฉันทำอะไรก็ได้”
“ใช้ทำอะไรก็ได้จริงหรือ” ดวงตาสีนิลส่องประกายวาววับ
“ปัดกวาดเช็ดถูได้หมด”
“เป็นเรื่องคุณต้องทำอยู่แล้วนี่ ผมอยากได้อะไรที่พิเศษกว่านั้น”
ปลายฟ้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ “อะไรที่พิเศษกว่านี่... แบบไหนคะ”
“มาเป็นเพื่อนคุยให้ผมทุกคืน”
“ฮะ!” หญิงสาวเบิกตากว้าง “ให้ฉัน!” เธอชี้นิ้วที่หน้าอกตัวเอง “มาเป็นเพื่อนคุย!” แล้วชี้นิ้วที่หน้าอกของเขา “กับคุณ!”
“ให้คุณ” เขาชี้นิ้วมาที่หน้าอกของเธอ ใกล้จนปลายฟ้าสะดุ้งยกสองแขนปกป้อง “มาเป็นเพื่อนคุย” จากนั้นก็หันนิ้วชี้เข้าหาตัวเอง “กับผม”
“ฉันคุยไม่เก่ง” เธอรีบหาข้อปฏิเสธ
“ไม่ต้องคุยเก่งก็ได้ แค่เล่าเรื่องของคุณให้ผมฟัง”
“ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะเล่า” เธองัดเหตุผลที่สองออกมา
“ทำไมคุณบอกว่าจำเป็นต้องเขียนนิยายอิโรติก”
ไม่สนใจที่เธอพูดเลยสักนิด! ปลายฟ้าอยากกรีดร้องโหยหวนนัก แถมเขายังเดินไปหย่อนตัวบนโซฟา รินบรั่นดีใส่แก้วที่มีเชอรี่อยู่ในนั้น แล้วยกขึ้นดื่มพลางยกหัวคิ้วขึ้นคล้ายทวงคำตอบ ทำราวกับว่าเป็นบาทหลวงรอเธอสารภาพบาปโดยมีเจ้าเหมียวลูกสมุนตามไปนั่งบนหน้าตักแล้วไต่ขาปืนไปตามลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องเพื่ออ้อนคนเป็นนาย
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะสนใจอยากฟังหรอกค่ะ อย่าแกล้งฉันเลย คืนให้ฉันเถอะ”
“ตอนที่คุณใกล้ฟื้น คุณพูดอะไรบางอย่างออกมา มีใครทำร้ายคุณหรือครับ” เขาเงยหน้าส่งยิ้มหลังจาก
นี่เธอพูดอะไรออกไปอย่างนั้นหรือ!?! หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องที่อยากขุดหลุมฝังหรอกนะ! “มะ... ไม่มีค่ะ ฉันคงเพ้อไปเอง”
ดวงตาของเขายังจับจ้องนิ่งในขณะที่ยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ “เวลาคนเราอยู่ในสภาวะกึ่งเป็นกึ่งตาย เป็นไปได้ว่าจิตใต้สำนึกของเราจะปลดปล่อยสิ่งที่ฝังแน่นในใจออกมา คุณคิดว่าที่คุณเพ้อนั่น มันเคยเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า”
ชาติที่แล้วเขาต้องเป็นสุนัขเลี้ยงแกะแน่ ๆ เพราะต้อนให้จนมุมเก่งเหลือเกิน แต่ถ้าเขาอยากรู้ ก็ขอให้เป็นแค่เหตุผลที่เธอต้องเขียนนิยาย ปลายฟ้าจึงบอกที่มาที่ไปของการเป็นนักเขียนนิยายอิโรติกจำเป็นมากกว่ารื้อฟื้นอดีตที่พยายามลืม แต่พอเล่าจบเขาก็นั่งอึ้งบนโซฟา แล้วเรียงลำดับเหตุการณ์ให้เธอฟังอีกครั้ง
“คุณเขียนแต่บทความวิชาการให้นิตยสารพวกอนุรักษ์ธรรมชาติ ซึ่งบทความสุดท้ายที่คุณเขียนคือพฤติกรรมการสืบเผ่าพันธุ์ของลิงชิมแปนซี” เขาทวนสิ่งที่ได้ยินจากปากเธอ “แต่จู่ๆ สำนักพิมพ์ก็ปิด คุณก็ตกงาน จนต้องไปรับเงื่อนไขเขียนนิยายแนวเปลื้องผ้าบอกรักให้นายกะจะกิน...”
“กรินทร์” ปลายฟ้าแก้ไขชื่อให้ถูก “เขาชื่อกรินทร์”
“ช่างชื่อเถอะ แต่เขากะจะกินคุณทางอ้อมผ่านตัวหนังสือนี่ไง” จากนั้นก็หัวเราะลั่นห้อง
“จะอะไรก็ช่าง แต่ฉันต้องเขียนส่งเขาทุกเดือน”
“คุณต้องให้เขากินคุณผ่านตัวหนังสือทุกเดือน” พูดแล้วก็หัวเราะร่วนอีกครั้ง
“รู้เหตุผลแล้ว ก็คืนมาให้ฉันเสียทีเถอะค่ะ ฉันต้องรีบกลับไปนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำงานแม่บ้านแต่เช้ามืด”
“ทิ้งไว้ที่นี่แหละ ยังไงคืนพรุ่งนี้คุณต้องมาเป็นเพื่อนคุยให้ผมอยู่ดี”
เธอตอบตกลงไปตอนไหน! ปลายฟ้าพ่นลมหายใจฮึดฮัด นั่งกอดอกทำหน้างอใส่ แขกก็แขกเถอะ!
“แล้วผมจะเล่าประสบการณ์บนเตียงให้คุณฟัง รับรองว่าเด็ดกว่าเล่มที่คุณอ่านอยู่เยอะหลายเท่าตัว คุณได้เรื่องไปเขียนเอาเงินจากนายกะจะกิน ผมก็ได้เพื่อนคุยแก้เหงา วินวินทั้งคู่”
ทว่าข้อเสนอของเขาทำให้ปลายฟ้าเลิกคิ้วมอง “แค่มาคุยเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียงของคุณแค่นั้น?”
“ง่ายๆ สนไหมล่ะ”
ปลายฟ้านั่งคิ้วขมวดเป็นปม เพราะแค่อ่านเองจากหนังสือเธอก็พะอืดพะอมเต็มที นี่จะให้มาฟังเรื่องจริงผ่านปากของเขาแบบนี้ เธอมิต้องหิ้วไม้ถูพื้นกับถังน้ำมาเช็ดอาเจียนในห้องเขาทุกวันหรือ นั่นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
“ฉันว่า...” เธอเตรียมยกมือปัดปฏิเสธ
“แล้วถ้าทฤษฎีจบแล้วผมจะพาคุณขึ้นเวทีของจริง" ดวงตาสีนิลส่องแสงแวววาว “รับรองคุณจะได้ทั้งทฤษฎีและปฏิบัติ จะได้เขียนได้สมจริง”
“ฮะ?” หญิงสาวอ้าปากค้าง
“ฉัน...ฉันว่า... ฉัน....” มือของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ พูดติดๆ ขัดๆ หัวใจก็เต้นถี่รัวจนเจ็บไปทั่วหน้าอก
“แล้วทีนี้ คุณจะได้ร้องครางชื่อของนายกรินทร์นั่นออกมาจริงๆ เอาให้เหมือนอย่างที่คุณเขียนในสมุด”
“อะ...อะไรนะ!” โอ ไม่นะ นี่เขาอ่านสมุดของทะลุปรุโปร่งไปกี่หน้าแล้ว! ดวงตากลมของปลายฟ้าเบิกกว้าง นั่งตัวแข็งเป็นหุ่น จนเขายื่นฝ่ามือเข้ามาโบกไปมาตรงหน้า
“นี่คุณ คุณหายใจอยู่หรือเปล่า”
หายใจหรือ ใช่สิ เธอเกือบลืมหายใจไปเลย หญิงสาวจึงสูดลมหายใจเข้าและออกหลายรอบ แต่หัวใจของเธอยังเต้นเร็วอยู่ดี
“ให้ผมช่วยผายปอดอีกรอบไหม”
“มะ...ไม่ต้อง” เธอรีบยกสองมือขึ้นห้าม
แต่เขาดันเขาหัวเราะขบขัน “ผมล้อเล่นน่ะ แค่อยากทดสอบสมองของคุณหลังหมดสติเพราะจมน้ำ”
อะไรของเขาอีก! “ถ้าฉันรับข้อเสนอมาเป็นเพื่อนคุยแลกประสบการณ์บนเตียงของคุณ เท่ากับคุณสนับสนุนให้ฉันทำอาชีพเสริม หมายความว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับงานแม่บ้านของฉัน ฉันก็สามารถอ้างถึงคุณได้”
“หัวไวใช่เล่นนะคุณ” ชายหนุ่มจุ๊ปาก เอ่ยพลางเติมบรั่นดีใส่แก้ว แล้วหยิบก้านเชอรี่สีแดงก่ำที่แช่ไว้ในนั้นออกมา “แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับงานแม่บ้านของคุณ คุณจะยังเก็บความลับของผมอย่างที่คุณเขียนไว้หรือเปล่าล่ะ”
ปลายฟ้ายืดอกขึ้น “ฉันเป็นคนมีสัจจะ แต่ที่เรากำลังจะทำสัญญากัน คุณต้องรับปากว่าจะให้ฉันเป็นแค่เพื่อนคุยแลกกับเรื่องเล่าของคุณแค่นั้น”
“คำไหนคำนั้น”
หลังได้ยินคำยืนยัน เธอก็สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วตอบกลับไปว่า “ตกลงค่ะ”
วินาทีนั้น เกิดแสงแวววับขับสะท้อนในดวงตาสีนิล เขาหยอดเชอรี่สุกปลั่งเข้าปากรูดเอาแต่ก้านออกมา แล้วเคี้ยวเนื้อของมันช้าๆ แล้วเอ่ยพูดด้วยเสียงทุ้มกังวาน
“เราดีลกันแล้วนะครับ คุณปลายฟ้า...”
รอยยิ้มของเขาบนใบหน้าหล่อเหลาดูน่ามอง แต่ปลายฟ้ารู้สึกว่าหลังรอยยิ้มนั้นมีบางสิ่งที่ไม่น่าไว้ใจแอบซ่อนอยู่
