ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไฟจากตึกสูงและสปอตไลท์ของป้ายโฆษณาเริ่มทำหน้าที่สร้างความสว่างแก่เมืองหลวงแทนดวงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไปได้พักใหญ่ ทว่ากรินทร์ไม่คิดสนใจโมงยามที่เคลื่อนคล้อยผ่านไป แล้วปล่อยหน้าจอโน้ตบุ๊คเป็นแสงสว่างเดียวของห้องทำงาน เพียงเพราะอยากปล่อยความคิดให้ดำดิ่งลึกลงกับบทนำของปลายฟ้า
“ตัวอย่างนิยายที่ให้ไปทำให้ปลายจินตานาการได้ขนาดนี้เลยหรือ”
ชายหนุ่มรำพึงด้วยความสงสัย เพราะหญิงสาวผู้ที่เคยถูกเพื่อนร่วมรุ่นตั้งฉายาแม่ชีกลับถ่ายทอดอารมณ์กลัดมันของตัวละครออกมาเหมือนได้เข้าไปอยู่ร่วมเหตุการณ์
ไม่ใช่แค่เหตุผลชื่อตัวเอกที่ถูกตั้งโจทย์ให้เป็นเขาและเธอแน่ เพราะท่วงท่าลีลาการร่วมรักนั้น เธอเขียนออกมาได้เห็นภาพอย่างกับเป็นผู้ช่ำชอง
แต่ต่อให้ถามคำถามนี้กับตัวเองอีกร้อยคำถาม ก็คงไม่ได้คำตอบ ครั้นโทรศัพท์ไปหาเธอเมื่อคืน เพื่อขอไปพบเจอ เธอก็ดันบอกเขาว่ากำลังเป็นหวัด ใจอยากจะเชื่อหรอก แต่เสียงร้องไห้ที่ดังเล็ดลอดผ่านมาถึงเขานั้นเป็นเสียงของปลายฟ้าแน่นอน
เขาจำเสียงร้องไห้ของเธอได้ แล้วก็จำเสียงครางแสนหวานในเสี้ยวนาทีนั้นของเธอได้เช่นกัน เรือนร่างนุ่มหอมของเธอในครานั้นไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำ
และแล้วความปรารถนาก่อตัวขึ้นช้าๆ จากภายใน เนื้อกายเขาร้อนรุมแม้เครื่องปรับอากาศยังทำงาน กรินทร์เอนหลังพิงพนักหลับตาสูดหายใจเข้าลึก เห็นภาพหญิงสาวเจ้าของรูปร่างงดงาม เธอนั่งแยกปลีขาคร่อมบนหน้าตักของเขาเฉกเช่นเดียวกับท่วงท่าที่เธอเขียนในนิยาย
“ปลาย...”
เขาสูดปากเรียกชื่อของเธอ แล้วเลื่อนมือลงคลายหัวเข็มขัดและรูดซิปกางเกง ปลดเปลื้องแท่งเนื้อร้อนที่ขยายโตจากความคับแน่น แล้วนึกภาพการช้อนตัวเธอในจินตนาการด้วยลำแขนแกร่งทั้งสองพลางรวบแก่นกายของตนเต็มกำมือ
“ปลายฟ้า...” เสียงแหบห้าวครางชื่อของเธอ มือหนาเริ่มขยับขึ้นลง
“อะ...อา...”
ภาพเนินเนื้ออุ่นที่สรรสร้างกำลังบีบรัดความเป็นชาย เหงื่อของเขาแตกซ่านทั่วเรื่อนกาย เส้นเลือดหลังฝ่ามือก็ปูดนูน ทว่ายังขยับถี่รัว รูดขึ้นลงกระชั้น เสียวกระสันจนขบกรามกลัดเกร็ง จนใกล้ได้พาเธอไปถึงเขตแดนในจินตนาการ คล้ายว่าร่างกำลังลอยสูงขึ้น คล้ายว่าได้ยินเสียงเธอคราง และคล้ายว่าได้เห็นขอบสวรรค์รำไร
“พี่รินทร์คะ... อุ๊ย!”
โดยไม่รู้ตัวล่วงหน้า แขกไม่ได้รับเชิญก็พุ่งเข้ามา พาชายหนุ่มออกจากภาพหวามทันใด ทั้งที่เกือบไปถึงขอบวิมานรักอีกเพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัส
“องุ่น! ทำไมไม่เคาะประตูก่อนเข้ามา มารยาทมันเป็นของหายากสำหรับเธอหรือไง!” กรินทร์รีบยัดน้องชายเก็บเข้าที่ แล้วสอดสายเข็มขัดเข้ากับหัวเข็มขัดสีทองมันวาว
หญิงสาวไม่ได้รู้สึกสลดหรือตกอกตกใจกับภาพที่เห็นโดยพละการ เธอเบะปากใส่แล้วเดินนวยนาดเข้ามาหา
“มารยาทน่ะมี แต่เลือกใช้กับบางคนค่ะ”
กรินทร์ทำเสียงจิ๊บจั๊บ ขณะสอดชายเสื้อเข้ากางเกง “แล้วมาทำอะไรที่นี่ เวลานี้เธอน่าจะไปนั่งตามผับตามบาร์ไม่ใช่หรือไง”
“ก็ใช่แหละค่ะ วันนี้มีนัดไปดูผู้ชายรูดเสาที่บาร์อะโกโก้กับเพื่อน แต่...” องุ่นเปลี่ยนท่าเป็นกอดอก แล้วยกยิ้มที่มุมปาก ส่งสายตาพุ่งตรงมาที่ใจกลางร่างของเขา “แต่...ไม่ยักรู้ว่าที่นี่ก็มีโชว์รูดสด”
ยายเด็กนี่พูดมาแต่ละคำนี่ยังเหลือความเป็นผู้หญิงอยู่บ้างไหม ไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาต่อว่า แต่นั่นเป็นเขาดันเลินเล่อเผลอให้อารมณ์หื่นครอบงำจนไม่ได้ล็อกประตู
“ซวยอะไรอย่างนี้วะ!” กรินทร์สบถอย่างเข่นเขี้ยว
“ซวยหรือไม่ซวยไม่รู้นะ แต่ที่องุ่นมาหาพี่ก็จะบอกว่า รีบไปพบพ่อองุ่นเดี๋ยวนี้ พ่อจะคุยกับพี่เรื่องการปรับแผนกู้วิกฤต ตอนนี้นั่งจิบกาแฟรออยู่ที่ห้องประชุม หาคำตอบให้พ่อดีๆ ล่ะ ไม่งั้นพี่รินทร์ซวยของแท้แน่ องุ่นคอนเฟิร์ม”
กรินทร์ได้ยินแล้วถอนหายใจอย่างหัวเสีย กวาดตามองหาแฟ้มผลประกอบการ และแผนการตลาดที่เพิ่งประชุมสรุปไปวันก่อน จากนั้นก็เร่งขาเดินไปทางประตูโดยยังไม่ได้ปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ถูกหญิงสาวในชุดนิสิตรัดรูปทรงองค์เอวจนเห็นความเต่งตึงเคลื่อนตัวเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า
“ขวางทำไม” ด้วยความสูงของเธอที่แม้จะเสริมด้วยส้นสูงแล้ว แต่ก็ยังเตี้ยกว่าจนเขาต้องก้มหน้าส่งสายตาเหนื่อยหน่าย
องุ่นเหยียดยิ้มใส่ แล้วใช้สองมือจับแถวหว่างขาจนเขาสะดุ้งถอยเท้า ทว่าปลายนิ้วเรียวก็ช่างไว จับหมับเข้าที่หัวซิปแล้วรูดขึ้นอย่างแรงและเร็วจนเขาเสียววาบจนเขย่งตัวตามอัตโนมัติ
“จะไปพบผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งที ก็หัดแต่งตัวให้ดูดีมีมารยาทหน่อยสิ ให้หนอนผัดกาดโผล่หน้าไปทักทายแบบนี้ เดี๋ยวพี่จะชวดเงินทุนที่พ่อองุ่นจะเติมให้นะคะ”
เงินที่จะเติมให้! หัวคิ้วของกรินทร์ขยับเข้าหากัน มองอีกฝ่ายด้วยแววตาสงสัย แต่คำตอบที่เขาควรได้ต้องมาจากพ่อของยายเด็กไร้มารยาทคนนี้เท่านั้น
“ยังไม่รีบไปอีก ถ้าชวดเงินบริจาคของพ่อ อักษรารัญจวนจะกลายเป็นบ้านพักคนชราอนาถาที่มีแต่คนหัวเก่ารุ่นแก่ๆ เอานะคะคุณลุงหนอนผักกาด” ริมฝีปากฉาบสีแดงใสจีบปากจีบคอพูดได้อย่างน่าหมั่นไส้ ซ้ำร้ายจงใจเน้นหนักที่คำสุดท้ายที่ว่า หนอนผักกาด
ยายเด็กปากร้ายเอ๊ย สักวันเถอะจะจับตีก้นให้แดง!
เก้าอี้ไม้เก่าที่ตั้งอยู่ใต้ต้นตะแบกใหญ่ ไม่ไกลจากวิลล่าโซนการ์เด้น กลายเป็นมุมโปรดอีกแห่งของปลายฟ้า เพราะเป็นที่ที่เธอจะได้ซ่อนตัวอยู่ใต้เงาไม้หนาทึบ ใช้เวลาหลังมื้อเย็นสนทนากับแม่และพุดซ้อนผ่านสายโทรศัพท์อย่างอิ่มเอมใจ ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ทำให้หัวใจรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน
หน้าที่แม่บ้านรีสอร์ตที่เคยเป็นเพียงบทบาทชั่วคราว กลับค่อย ๆ ซึมลึกเข้ามาในจิตใจ เธอเริ่มหลงรักจังหวะชีวิตที่แวดล้อมด้วยการเรียนรู้ใหม่ ๆ งานจัดเตรียมห้องพักที่ซับซ้อน งานสปาที่ต้องเข้าใจทั้งสัมผัส กลิ่น และจังหวะการเคลื่อนไหว ไปจนถึงครัวกลาง ที่เธอเก็บเกี่ยวรายละเอียดเล็ก ๆ ไว้เงียบ ๆ เหมือนนักเขียนที่สะสมถ้อยคำในสมุดบันทึก เผื่อวันหนึ่งจะได้ใช้งาน
แต่ความฝันนั้นยังเป็นเพียงเงาบาง ๆ ในขอบฟ้าอันห่างไกล เพราะภารกิจเร่งด่วนตรงหน้าคือการหาเงินให้แม่ได้ผ่าตัดตาทันก่อนสิ้นปี และปลดหนี้สินที่เหมือนโซ่ตรวนรัดรอบอก และเธอมีเพียงหนทางเดียว การเขียนนิยายอีโรติกตามใบสั่งของกรินทร์ บันไดที่เปรอะเปื้อนแต่จำเป็นต้องใช้ปีนไปให้ถึงยอดเขา
“ฮึก”
ไม่ทันได้อ้าปากกินข้าว ภาพเรื่องราวที่เธอถ่ายทอดลงไปในนิยายก็ฉายขึ้นมาในหัว ปฏิกิริยาที่ตามมาคืออาการคลื่นไส้ จนปลายฟ้าอยากโก่งคอเอารสขมของน้ำย่อยออกจากกะเพราะ และในวินาทีเดียวกันก็มีสายเรียกเข้าดังจากโทรศัพท์ พอเห็นว่าเป็นหมายเลขของพุดซ้อนก็ย่นคิ้วสงสัยเพราะพุดซ้อนจะโทรหาเธอแค่เฉพาะตอนดึกเท่านั้น จึงรีบกลืนทุกอย่างลงคอแล้วรับสายน้องสาวทันที
“ว่าไงพุดซ้อน มีอะไรหรือ”
“นี่แม่เองปลาย” แต่คนพูดสายคือนางขวัญใจ “เมื่อคืนแม่ฝันถึงปลาย ฝันร้ายมากเลย”
“ฝันร้ายยังไงหรือแม่”
อีกฝ่ายระบายลมหายใจเสียงดังฟังชัด “แม่ฝันว่าปลายร้องไห้ ร้องจนน้ำตาเป็นเลือด แม่ใจคอไม่ดีเลยลูก ถ้าลางานได้ ปลายไปเข้าวัดทำบุญรดน้ำมนต์ด้วยนะ”
เสียงของมารดาสั่นเครือขนาดนั้น เธอคงไม่กล้าปฏิเสธ “แล้วฉันจะหาเวลาไปจ้ะ”
“ต้องไปจริงๆ นะลูก”
“จ้ะ ปลายรับปาก” เธอตอบเสียงมั่นเหมาะ แล้วหาเรื่องคุยใหม่ให้แม่ออกจากความรู้สึกหดหู่ “ถ้าปลายลางานได้ ปลายจะกลับบ้านไปพาแม่ไปทำบุญด้วยกันดีมั้ย ปลายคิดถึงขนมจีนน้ำพริกของแม่ กินที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่ากินของแม่”
“ปลายอยากกินเท่าไหร่ก็ได้ แม่จะทำไว้รอ”
“เอาดอกไม้ทอดด้วยนะแม่”
“จะมาเมื่อไหร่ก็บอก แม่จะไปเหมาดอกไม้ทั้งตลาดมาทอดให้”
“งั้นปลายขอคุยกับพุดหน่อย พุดจะได้รู้ตัวล่วงหน้าว่าอาจได้ซ้อมกินดอกไม้ทอดของแม่ก่อนปลายกลับ”
คนเป็นแม่หัวเราะถูกใจ แล้วสลับสายให้เธอได้สนทนากับน้องสาว ทว่าน้ำเสียงของพุดซ้อนก็ไม่สดใสเท่าที่ควรจะเป็น
“วันก่อนฉันเห็นไอ้ เปลว มันเดินป้วนเปี้ยนแถวหน้าตลาดที่ฉันกับแม่ไปขายขนมจีน”
คำพูดของพุดซ้อนทำให้ลมหายใจของปลายฟ้าขาดช่วง เหมือนอากาศรอบตัวแน่นอึดอัดขึ้น ความเย็นเยียบแล่นวาบจากสันหลังไล่ขึ้นถึงต้นคอ เงามืดที่มองไม่เห็นดูจะบีบรัดเธอไว้ทันที
“มันออกจากคุกแล้วหรือ”
“ฉันคิดว่างั้น ฉันยังไม่กล้าบอกแม่ กลัวแม่จะจิตตก”
แม่ของเธอต้องจิตตกแน่นอน แค่ฝันร้ายยังกระวนกระวายใจขนาดนั้น “ถ้าแม่ผ่าตาแล้วเราใช้หนี้สินหมด ฉันจะหาที่อยู่ใหม่ให้พวกเรา”
“แม่ไม่ยอมย้ายไปไหนหรอกพี่ปลาย”
ปลายฟ้ารู้เหตุผลดี ทาวน์เฮาส์หลังเล็กที่พวกเธออาศัยอยู่ ไม่ได้เป็นแค่ที่พักอาศัย แต่มันคือความภูมิใจของแม่ ผู้ทำงานหนักมาตลอดชีวิตเพื่อให้ลูกได้มีที่หลับที่นอน เป็นสิ่งที่แม่พูดถึงเสมอด้วยแววตาเปี่ยมศักดิ์ศรี
“มาหลบกินข้าวที่นี่เอง ฉันเดินตามหาเสียให้ทั่ว”
เสียงพูดที่ดังแทรกทำให้ปลายฟ้าลอบถอนหายใจ เธอเหลือบตาไปทางคนที่ยืนเท้าเอวจ้องเธอด้วยสายตาคาดโทษราวกับเธอเป็นต้นเหตุของทุกปัญหาในโลก
“พี่วางก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน” ปลายฟ้าบอกแล้ววางสาย แต่เพราะยังอยู่ในเวลาพัก ก็ขอใช้สิทธิ์ให้เต็มที่ “คุณแหววมีอะไรหรือคะ ถ้าถึงเวลาเข้างานแล้วปลายจะรีบทำให้”
“คุณเข้เขาสั่งให้เธอเอาว้อดก้ากับโซดาไปเสิร์ฟ” หัวหน้าแม่บ้านทำปากเชิดใส่ มองเธอด้วยแววตาที่เธอไม่ชอบ
“รับทราบค่ะ แต่นี่ยังอยู่ในช่วงเวลาพักเบรก ปลายขอพักกินข้าวก่อนได้ไหมคะ”
“เชอะ” แหววเหยียดปากใส่ “ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาก็ไม่ได้ใช้งานแม่บ้านประจำโซนบ่อยนักหรอกนะ แต่เดี๋ยวนี้ทำไมถึงเรียกเธอถี่ยิบขนาดนี้ก็ไม่รู้”
“มันแปลกหรือคะ”
“แปลกหรือเปล่าก็ไม่รู้สิ แต่ฉันเองก็สงสัยว่าทำไมเขาคงติดใจงานบริการของเธอนัก ระวังตัวไว้เถอะ ถ้าเธอทำเรื่องที่ทำให้รีสอร์ตเสื่อมเสียละก็ ฉันก็มีสิทธิ์ให้เธอออกทันที”
“ปลายไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณแหววคิดนะคะ” ปลายฟ้าพยายามกดเสียงพูดตอบกลับให้เรียบนิ่ง
“แหมๆ หญิงชายอยู่ในที่ลับตา อะไรก็เกิดขึ้นได้ไม่ใช่หรือไง”
คำพูดเหน็บแนมทำให้ปลายฟ้าไม่เหลือความอยากอาหารอีกต่อไป “ปลายขอไปทำงานให้คุณเข้เลยละกันค่ะ”
บอกแล้วโค้งศีรษะขอตัว เธอกดความขุ่นเคืองไว้ด้วยคำว่าอดทนเพื่อเงิน ยิ่งรู้จากพุดซ่อนว่าไอ้เปลวออกจากคุกมาเพ่นพ่านแถวบ้านด้วยแล้ว ปลายฟ้ายิ่งต้องเร่งสปีดการหาเงินแล้วลุกจากตรงนี้เพื่อไปทำงานตามคำสั่งของแขกหนุ่ม
ห้องอาหารริมทะเลในตอนที่เธอเดินไปถึงมีเริ่มแขกมาใช้บริการอาหารเย็น ส่วนชิดก็กำลังง่วนอยู่กับการตระเตรียมงานหลังเคาน์เตอร์บาร์เพียงคนเดียว
“ปลายมารับออเดอร์ของคุณเข้ค่ะ”
ชิดที่กำลังเดินวนหยิบนู่นจับนี่หันขวับมามองแวบหนึ่ง แล้วหมุนตัวไปหยิบว้อดก้ากับโซดาออกจากลังที่เตรียมไว้
“ผู้ช่วยคนใหม่ล่ะคะ” เธอถามถึงบาร์เทนเดอร์ฝึกหัดที่รีสอร์ตรับเข้ามาสองสามวันก่อน
“โดนคุณแพรวพลอยไล่ออกไปแล้ว”
อีกแล้วหรือ?... ปลายฟ้าเริ่มสงสัยการเปลี่ยนพนักงานบ่อยในระดับไม่ปกติของที่นี่ หากไม่ทำผิดร้ายแรงก็มีแค่เหตุผลที่ชิดบอก โดนคุณแพรวพลอยไล่ออก
ราวกับหญิงสาวผู้นั้นมีสิทธิ์ขาดในการให้ใครอยู่หรือใครไป แม้แต่ระดับผู้จัดการรีสอร์ตก็เปลี่ยนหน้าเร็วจนพนักงานจำชื่อแทบไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าคุณแพรวพลอยคนนั้นรู้ถึงการมีตัวตนของเธอหรือไม่ แต่ถ้าประเมินจากวันที่ช่วยชิดไปหยิบเหล้าในคลังเก็บเหล้าละก็ คล้ายว่ารุ่นพี่หนุ่มคนนี้ไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเธออยู่ในนั้น
“จัดครบแล้ว”
สิ้นคำบอกของชิด ปลายฟ้าก็พยักหน้ายิ้ม แล้วสอดแขนยกถาดที่มีเครื่องดื่มตามคำบัญชาของเจ้านายหนุ่ม แต่ในตอนที่กำลังจะออกจากบาร์ ชิดก็เรียกเธอแล้วเดินออกมาพร้อมแก้วทรงสูงหนึ่งใบในมือ
“พี่หยิบแก้วผิดใบ ว้อดก้าต้องใช้แก้งทรงสูงแบบนี้”
เพราะข้อผิดพลาดนี้เป็นเรื่องน่าประหลาดใจสำหรับบาร์เทนเดอร์มืออาชีพ ปลายฟ้าจึงเอียงคอมองด้วยความสงสัย จากนั้นรุ่นพี่หนุ่มก็ขยับเท้าเดินเข้ามาใกล้ วางแก้วลงถาดพร้อมกับเอ่ยเสียงกระซิบว่า
“ถ้าได้เห็นหรือได้ยินอะไรในคลังเหล้าวันนั้น ก็ให้ลืมๆ ไปซะ”
หญิงสาวทำแค่ยืนนิ่งงันไร้คำพูดโต้ตอบ ส่วนชิดก็หมุนตัวเดินกลับไปทำหน้าที่หลังเคาน์เตอร์บาร์ ส่งเสียงพูดคุยกับบริกรหน้าใหม่ที่เข้ามาส่งออเดอร์ด้วยท่าทีปกติ แต่สำหรับปลายฟ้า ที่นี่ไม่อะไรไม่ปกติเกิดขึ้นแน่นอน
