ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ผมขอโทษที่ฝืนให้คุณกิน” สิ้นคำก็พ่นลมหายใจแรง “แล้ว...คุณเกลียดคนดื่มเหล้าไปด้วยหรือเปล่า”
ปลายฟ้าส่ายหน้า เธอเกลียดเหล้าเพราะมันทำให้คนบางคนกลายเป็นปีศาจ แต่คนดื่มเหล้าในโลกมีแค่คนเดียวที่เธอเกลียด “ฉันขอบคุณคุณมากกว่า”
“ขอบคุณ?” เขาเลิกคิ้ว
“ที่ทำให้ฉันได้มาท้าทายอะไรแบบนี้” นั่นคือข้อสามที่เขาบอก และการได้มานั่งกับเขาตรงนี้คงเป็นโชคชะตา
ชายหนุ่มมองเธอด้วยแววตาประหลาดใจ “... แต่”
ปลายฟ้าเงยหน้าสบตาเขาแน่วนิ่ง แล้วคลี่ยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะคะคุณเข้ ขอบคุณจริง ๆ”
ชายหนุ่มนิ่งงันไปชั่วขณะ “ถ้าอย่างนั้น...แลกคำขอบคุณของคุณเป็นเล่านิยายบทต่อไปให้ผมฟังได้ไหม”
“เอ่อ...” ข้อแลกเปลี่ยนที่คาดไม่ถึงทำให้ตัวของปลายฟ้าแข็งทื่อชั่วขณะ “คือ... มันยังไม่สมบูรณ์”
“เล่ามาเถอะ”
เธอกัดริมฝีปากแล้วก้มหน้ามองครีมสีขาวนวลของเค้กแทนการจ้องตาชายหนุ่ม เจ้าของเรื่องเล่าบนเตียงที่เธอนำมาใช้ปรุงแต่งนิยาย
“เรื่องราวเริ่มต้นที่เซกส์ในอ่างจากุชชี่ที่คอนโดของกรินทร์... ”
“เซกส์ในอ่าง...” มือหนายื่นเข้าลูบมาหัวเบอร์เบิน แล้วรำพึงถึงความทรงจำในอดีต “ตอนนั้นผมเมาหัวราน้ำน่าดู”
ส่วนเธอก็แทบคลานออกจากห้องน้ำหลังแปรเรื่องเล่าแสนร้อนฉ่าของเขากับหญิงสาวตาน้ำข้าวชาวลาสเวกัสไปเป็นบทรักของกรินทร์และเธอผ่านตัวอักษร
***
ณ ห้องพักชั้นสี่สิบคอนโคสุดหรูกลางกรุง มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเริงรักร้อนฉ่าในแห่งนทีสีขาวนวลของมิลค์บาธ
[“อะ...อะ...อา...อูย...” เสียงคราวกระเส่าดังจากริมฝีปากอวบอิ่ม ดูน่าใคร่เสียจนกรินทร์ต้องก้มลงดูดกลืนน้ำหวานในโพรงปากอุ่น
“อืม...อื้ม...”
ทว่าเสียงครวญครางถูกกลบไม่มิด เพราะแรงถาโถมใส่ของเอวสอบเหมือนคลื่นทะเลโหมกระหน่ำ จนผืนน้ำกระฉอกล้อนขอบอ่างเป็นจังหวะ จนเกรงว่าหญิงสาวคนรักจะขาดอากาศหายใจ จึงผละริมฝีปากออกจากกลีบปากเห่อช้ำ แล้วก้มลงดูดยอดถันเต่งตึงเหมือนเชอรี่สุกฉ่ำบนครีมนมสด
“หวานอร่อยจังยาหยี” เขากล่าวคำหวานโอ้โลมพลางสลับเป้าหมายไปยังปทุมถันอีกข้าง
“น่ากินไปทั้งตัวเลย ปลายของพี่” รำพึงเสียงกระเส่าแล้วละเลงลิ้นรัวสลับดูดเชอรี่สีแดงอย่างมุมมามจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบ
“อ๊า...พะ...พี่รินทร์...” แอ่นอกตามแรงดูดของเขา บางครั้งทั้งขบ ทั้งดึง ทั้งเลียจนหัวของปลายฟ้าปั่นป่วน ท่องแข็งอันเชื่องก็กระทุ้งใส่ใจกลางความเป็นหญิงของเธอหนักหน่วงไม่แพ้กัน
“พี่ไม่ได้มาหาเธอเป็นเดือน คิดถึงใจจะขาด”
ซึ่งเธอก็กำลังขาดใจ ด้วยความเสียวซ่านไปทั่วสรรพางค์ กระทั่งหญิงสาวมาสุดทางของคลื่นสวาท ร่างบางระเบิดเสียงร้องออกมา พร้อมกับสายธารอุ่นที่พลั่งพรูจากกายหนุ่มสู่กายเธอ
“ไหน... ไหนพี่บอก...บอกว่าจะไม่แตก...ข้างใน...” ปลายฟ้าพูดด้วยเสียงเหนื่อยหอบ
“พี่ขอโทษ...แต่มันกลั้นไม่อยู่... ให้พี่ได้แตกในตัวปลายเถอะนะ...” เขาก้มลงจูบปลอบโยน “พี่รักปลาย”
เธอก็รักเขา...ปลายฟ้ารู้ตัวบัดนี้ว่าเธอยังไม่เคยลืมทุกสัมผัสที่เลยตราตรึงของเขา แต่ความสัมพันธ์ลวงซ่อนแผนร้ายที่เธอกำลังดำเนินไปไม่ควรให้มันถลำลึกเลยเถิด หาไม่แล้ว เป็นเธอเองที่จะเจ็บปวดรวดร้าว ฉะนั้นถึงเวลาที่เธอจะต้องเริ่มแผนถัดไป
“ปลายคอแห้งจัง... ขอไปหาอะไรดื่มหน่อยนะคะ...”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “ดื่มนมในอ่างนี่ไม่ได้หรือ”
เธอส่งค้อนใบจ้อยให้ แล้วลุกขึ้นวาดขาเรียวขึ้นจากอ่าง “พี่รินทร์อยากดื่มอะไรคะ ปลายจะเอามาให้”
“งั้นเอาวิสกี้มาให้พี่หนึ่งแก้ว แล้วรีบกลับมาไวๆ ห่างแค่นาทีเดียวพี่ก็ใจจะขาด”
คนอยากถูกดื่มเม้มริมฝีปากเข้าหากัน แล้วเดินเข้าห้องไปด้วยร่างเปลือยเปล่า น้ำนมที่เกาะร่างไหลจากเนินอกลงไปจนถึงฝ่าเท้า เกิดเป็นรอยย่ำบนพื้นทุกจุดที่เธอเดินผ่าน ซึ่งจุดหมายของเธอควรหยุดที่เคาน์เตอร์เพื่อหยิบเครื่องดื่มตามคำขอของกรินทร์ แต่ปลายฟ้ากลับเดินเลยไปยังประตูหน้าแล้วปลดล็อก
“ขอให้คุณเชื่อการเป่าหูตามแผนนะ อรัญญา...”
รำพึงเสียงเบา แล้วกลับไปรินวิสกี้ใส่แก้วจากนั้นย้อนไปหาชายหนุ่มที่เอนหลังหลับตาพริ้มอิงขอบอ่างอีกฝั่ง แต่ทันทีที่เท้าของเธอหย่อนลงในน้ำนมสีขาว เขาก็ลืมตามองเธอด้วยแววตาลุ่มลึก
“พี่รินทร์จะดื่มวิสกี้เลยไหม”
เขายังไม่ตอบในทันที ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เผยรูปร่างของชายชาตรีที่เต็มแน่นไปด้วยมัดกล้ามทุกสัดส่วน แม้แต่ส่วนที่นุ่มแล้วเมื่อผ่านการใช้งานหลายเพลา ก็แข็งตึงผงาดง้ำเป็นลำอีกครั้ง
“ดื่มเลย แต่ไม่อยากดื่มจากแก้วนี้”
เสียงของเขาแหบพร่าชอบกล ปลายฟ้าหย่อนก้นนั่งบนขอบพื้นแล้วยื่นแก้วส่งให้เขา
“พี่อยากได้แก้วแบบไหนคะ ปลายจะกลับไปรินใหม่ให้” เธอเสนอบริการ พลางสบประสานกับดวงตาที่เชื่อมเยิ้ม แม้ยังไม่มีสุราเข้าปากสักหยด
“อยากดื่มจากแก้วนี้...” ปากบอกออกมา แต่มืออุ่นสอดเข้าที่หว่างขาเรียวแล้วนาบฝ่ามือบนสองกลีบผกา “พี่อยากดื่มจากแก้วนี้”
จุดรวมประสาทของเธอถูกกระตุ้นอีกครั้งด้วยสองปลายเรียวที่แยกกลีบให้แย้มออกเผยยอดเกสรให้ต้องกับสายลม
“ขอพี่ดื่มจากแก้วนี้” เสียงของเขาเหมือนคนเมามาย ใบหน้าคมคร้ามบอกความหื่นกระหายชัดเจน
ปลายฟ้าสูดเสียงครางเบาๆ แรงกดและการหยอกเย้าทำให้เธออ้าขาต่อดวงจันทร์ที่ลอยเด่นกลางฟ้า
“ถ้ามันจะช่วยดับกระหายให้พี่...” เธอเอนหลังแนบกับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ แล้วยกสะโพกขึ้น เสนอแก้วที่ยังมีหยาดน้ำไหลหยดออกมาตามความต้องการของเขา
“ปลายฟ้า...” ชายหนุ่มครางอย่างกำหนัด ก้มหน้าลงเพื่อจูบเนินนุ่ม แล้วไล้เลียน้ำนมอุ่นก่อนรินวิสกี้ราดรดบนดอกไม้บาน
“อื้ม...อื้ม...”
วิสกี้ไหลรินจากยอดเกสรเข้าสู่ปากร้อนจนหมดแล้ว แต่เธอยังแอ่นสะโพกขึ้นสนองต่อโอษชิวหาที่คว้านลึกสู่โพรงรุมร้อน
“ซี้ด... อา...”
ปลายฟ้าหายใจแรง หน้าอกสะท้อนขึ้นลง แหงนมองบนน่านฟ้าที่มีเมฆาเคลื่อนตัวเข้ามาบดบังดวงจันทรา ก่อนเหลือกตามองไปทางประตูบานเลื่อนของห้องพัก
“อา...พี่รินทร์” ปลายฟ้าครางเรียกเขาเสียงหวาน “พี่รินทร์...รักปลายใช่ไหม...”
“รักสิ... พี่รักปลายขนาดกลืนกินปลายได้ทั้งตัว” แล้วเขาก็เหมือนจะกินเธอเข้าไปทั้งตัวจริงๆ
“ถ้าพี่รักปลาย...” หญิงสาวเสียวซ่านไปทั้งร่าง “พี่... พี่แต่งงานกับอรัญญา...ทำไม... พี่ก็รักอรัญญาด้วยใช่ไหม”
ริมฝีปากร้อนหยุดชะงัก แล้วเคลื่อนตัวเข้ามาทาบทับ มองใบหน้าหญิงสาว ด้วยแววตาแห่งความเจ็บช้ำ
“พี่ไม่เคยรักผู้หญิงคนนั้น คนที่พี่รักมีแค่ปลายคนเดียว และปลายเป็นคนเดียวที่พี่อยากมีลูกด้วยกัน”
“พะ..พี่รินทร์” น้ำตาล้นขอบ ปลายฟ้ารวบคอเขาเข้าแนบชิด “ปลาย... ปลายขอโทษ...ถ้าย้อนเวลาได้... ปลายจะ...”
“เราย้อนเวลาไม่ได้” กรินทร์พรมจูบเธอ แล้วยกสองขาเรียวพาดบ่า “แต่เราสร้างอนาคตได้...ปลายฟ้า อนาคตต่อจากนี้พี่ขอให้เธอคนเดียว ทุกอย่างที่เป็นของพี่ มันจะเป็นของเธอ...”
สิ้นคำชายหนุ่ม เขาก็ถลุงทะลวงแก่นกายใหญ่เข้าใส่ร่องรักรุนแรง ราวกับปั้นจั่นที่กำลังตอกเสาเข็มสร้างตึกใหญ่ และเขาคงอยากได้อนาคตที่สร้างใหม่ร่วมกับเธอ
ทว่าชายหนุ่มหาได้รู้ไม่...
ปลายฟ้ากัดริมฝีปากแน่น แล้วแหงนคอมองไปยังแสงไฟสลัวในห้องพัก แล้วสูดหายใจเข้าลึกสุดปอดเพื่อเก็บกลั้นเสียงร้องแห่งความกระสัน เพียงเพื่อส่งยิ้มของผู้มีชัยให้กับหญิงอื่นที่เคยพรากหัวใจไปจากเธอ
เพล้ง!
บทรักกำลังดำเนินไปถึงปลายทาง เสียงของบางสิ่งที่ตกแตกก็ดังหยุดความใคร่ของคนทั้งคู่]
***
“แล้วจากนั้น...” ปลายฟ้ายังคงก้มหน้ามองกล่องเค้กในมือโดยไม่แตะ ด้วยเพราะอยากตั้งสมาธิให้อยู่กับการเล่าเรื่อง
“อรัญญาก็...” แต่อาการคลื่นไส้กำลังจะเล่นงานเธอหลังจากผ่านความอดทนมานานหลานนาที และดูเหมือนจะฝ่าด่านขีดจำกัด
“ฮึก!” ปลายฟ้ารีบใช้มือข้างหนึ่งปิดริมฝีปากไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะมีอะไรเล้ดลอดออกมา
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” คิ้วของชายหนุ่มขยับชิดชนกัน
“เปล่าค่ะ ไม่เป็นอะไร” ปากบอกไปแบบนั้น แต่ฝืนกลืนก้อนขมลงไป จากนั้นก็ใช้มือต่างช้อนหยิบสตรอว์เบอรีช็อตเค้กมาขึ้นกัดหวังใช้ความหวานกอบกู้อาการพะอืดพะอมที่กำลังตีขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉันขอหยุดเล่าแค่นี้ได้ไหม” แต่เค้กคงชิ้นเล็กเกินไป อาการอยากอาเจียนจึงยังไม่ดีขึ้น ปลายฟ้ากินคำใหญ่แล้วรีบกลืนลงท้องไป
“อย่างน้อยก็สปอยล์ตอนจบบทให้ผมฟังสักนิด”
แต่พออาการอยากอาเจียนหาย อาการติดคอก็เข้ามาแทนที่ ปลายฟ้ารีบคว้าแก้วว้อดกาขึ้นดื่มจนหมดแต่ก็ยังไม่ดีขึ้น ชายหนุ่มเลยรินเติมให้พลางลูบหลังช่วย
“อรัญญา ภรรยาของกรินทร์ขับรถไปที่คอนโด แล้วเห็นสามีตัวเองร่วมรักกับคนอื่น ก็สติขาดขับรถออกไปด้วยความเร็ว” หญิงสาวเล่าพลางกระดกว้อดก้ารวดเดียวจนหมดแล้วยื่นส่งให้ชายหนุ่ม “แต่รถของอรัญญาพุ่งชนกับรถบรรทุกที่ขับออกจากซอยตายคาที่”
เพล้ง!
พลันนั้น แก้วที่ปลายฟ้ามั่นใจว่าส่งต่อถึงมือเขาดีกลับร่วงตกพื้นแตกเป็นเสี่ยงส่งเสียงแตกดัง ชายหนุ่มก็สบถแล้วรีบเก็บชิ้นเศษแก้วชิ้นน้อยใหญ่ที่กระจายทั่วผืนพรม ส่วนแมวของเขาก็ตกใจ กระโดดขึ้นไปนอนหมอบบนโซฟา
“คุณเข้ ฉันทำเองค่ะ”
ปลายฟ้ารีบอาสา เธอพอจะลุกขึ้นก็เซเล็กน้อยเพราะความมึนจากฤทธิ์สุรา ฝ่าเท้าเปล่าเปลือยจึงย่ำลงบนเศษแก้วที่หงายคมรอ ส่งผลให้หญิงสาวร้องด้วยความเจ็บล้มตัวลงนั่งกับพื้น
“คุณปลาย!” เขารีบโผเข้ามาหา แล้วจับฝ่าเท้าของเธอขึ้นจากนั้นดึงเศษแก้วชิ้นใหญ่ออก
“อยู่เฉยๆ อย่าเพิ่งขยับ ให้ผมห้ามเลือดให้คุณก่อน” บอกแล้วไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมากดซับเลือดที่ไหลออกจากบาดแผลจนเปลี่ยนผ้าขนหนูสีขาวสะอาดเป็นสีแดงของเลือดอย่างรวดเร็วไม่ต่างกับสีผลสตรอว์เบอรีที่เขาป้อนให้เธอ
“ไปโรงพยาบาล”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเลือดก็หยุดเอง” ปลายฟ้ารีบปฏิเสธ แต่พอเห็นชิ้นแก้วเปื้อนที่เขาโชว์ให้ดูดวงตากลมก็เบิกกว้าง
“ถ้าไม่ต้องเย็บถือว่าคุณโชคดี”
แต่ปลายฟ้าโชคไม่ดี เรียกว่าปีนี้คือปีแห่งความซวย แพทย์ยังสั่งห้ามให้เธอใช้เท้าข้างนั้น การเดินเหินจึงต้องพึ่งไม้ค้ำยัน เท่ากับเธอต้องหยุดงานจนกว่าบาดแผลจะหายดี
“ผมขอโทษ” เขาพูดประโยคเดิมซ้ำๆ ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลจนถึงลานจอดรถของรีสอร์ต
“ไม่ใช่ความผิดคุณนี่คะ ฉันเดินไม่ระวังเอง”
“ให้ผมได้รับผิดชอบคุณมากกว่านี้เถอะ ไม่งั้นผมคงไม่มีสมาธิแก้ปัญหางานแน่”
“ก็บอกแล้วไงคะว่าไม่เป็นไร”
“แต่ผมเป็น” เขาสบตาเธออย่างลุแก่โทษ “ช่วงที่ผมไม่อยู่ ผมจะยกห้องนี้ให้คุณรวมถึงสิทธิ์ที่ผมได้ทั้งหมด ระหว่างนี้คุณต้องพักในห้องผมเพื่อเขียนนิยายบทต่อไป”
ไม่คิดว่าเขาจะเสนอความรับผิดชอบ แล้วก็ไม่คิดว่ามันเหมาะสม “ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ฉันมาที่นี่ในฐานะแม่บ้าน ถ้าทำแบบนั้นแล้วฉันจะยิ่งถูกมองไม่ดี”
“อย่าลืมว่าช่วงที่คุณป่วย ไม่ได้รับเงินจากรีสอร์ตในฐานะแม่บ้าน เท่ากับคุณไม่ได้เป็นลูกจ้าง”
“มันก็จริง แต่ฉันกลับไปพักฟื้นที่บ้านก็ได้” น้ำเสียงของปลายฟ้าแผ่วลง
“ผมอยากกลับมาแล้วเห็นว่าคุณหายดี ถึงวันนั้นแล้วผมอยากอ่านนิยายบทต่อๆ ไปของคุณ”
ผู้ชายคนนี้เคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้บ้างไหม “หรือคุณอาจกลับมาแล้วเห็นฉันเป็นแม่บ้านรีสอร์ตเต็มตัวได้ค่ะ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี แต่จะให้ดีที่สุดคือคุณยังไม่ได้ถูกนายกรินทร์นั่นกินก่อนผมกลับมา”
ปลายฟ้าเชิดหน้าอกขึ้น “ฉันจะบอกให้คุณรู้ว่าหนังฉันเหนียวค่ะ เขี้ยวไม่เข้าหรอก” แต่ความจริงคือ ความผิดปกติทางร่างกายของเธอต่างหากที่เป็นเกราะป้องกันอย่างดี
แม้จะไม่มีเสียงหัวเราะออกมาจากชายหนุ่ม แต่รอยยิ้มที่อยู่ในดวงตาไม่อาจซ่อนความรู้สึกขบขันได้
“งั้นหรือ...”
เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่อนผลักประตูลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ ทว่าปลายฟ้ายังไม่ทันได้ขยับตัว ชายหนุ่มก็โน้มตัวเคลื่อนผ่านหน้าของเธอเข้ามาจนสันกรามแกร่งเฉียดปลายจมูกมน แล้ววาดแขนอ้อมผ่านเอวบางเพื่อปลดเข็มขัดนิรภัย
“แต่ผมก็จะบอกคุณให้รู้ว่า...” เอ่ยคำพูดเจอกลิ่นว้อดก้าจางๆ พลางเอี้ยวใบหน้าหันมาสบตาจนปลายฟ้าเห็นแสงสะท้อนประกายวาววับในดวงตาสีนิลใกล้กว่าที่เคย “...กรามผมแข็งแรง เคี้ยวแค่สองสามทีก็กลืนลงท้องได้”
วินาทีนั้น ภาพดวงตาจระเข้น้ำจืดยักษ์ที่โผล่พ้นผิวน้ำในคืนเดือนมืดค่อยๆ ผุดพรายขึ้นมาในความคิดของปลายฟ้าทันที
