ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีอะไรต้องกลัว ปลายฟ้า...ไม่มีอะไรต้องกลัวเลย
ประโยคปลอบใจนั้นเธอท่องซ้ำอยู่ในหัว แต่ไม่มีคำไหนช่วยให้อาการสั่นเทาเบาบางลง
ทันทีที่เขาดันไหล่เธอให้นอนราบกับผ้าคลุมเตียงเนื้อเนียนในห้องพักหรูกลางมหานคร หัวใจก็เต้นถี่ ทุกจังหวะเหมือนจะปริแตก
‘พี่รักปลาย’
‘ยอมพี่เถอะ’
‘ปลายฟ้า...’
‘เป็นของพี่นะ...ที่รักของพี่’
คำพูดพวกนั้นไม่ใช่เสียงแปลกหน้า แต่เป็นเสียงของผู้ชายที่เธอเคยรักสุดหัวใจ และนั่นคือเหตุผลที่เธอไม่ขัดขืน เหตุผลที่เธอค่อย ๆ ปิดเปลือกตา เปิดทางให้จูบแรกอุ่นนุ่ม ไล่ไปจนจูบที่สองร้อนเร่า และจูบที่สาม มันเต็มไปด้วยเปลวไฟ
กลีบปากถูกขบเคี้ยวราวกับของหวาน ลิ้นของเขาชำแรกเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต ฝ่ามือร้อนลูบไล้เข้าใต้ผ้า สัมผัสยอดอกของเธออย่างไร้มารยาท ทุกอย่างเร็วเกินไป แรงเกินไป เหมือนเขากำลัง
‘แสดงสิทธิ์’ ไม่ใช่ ‘แสดงรัก’
‘สวยอะไรอย่างนี้...ปลายฟ้า’
‘สวยเหลือเกิน’
คำชื่นชมที่เคยทำให้หัวใจพองโต กลับกลายเป็นมีดคมกรีดใจ เมื่อมันมาพร้อมความเจ็บ
ปลายนิ้วที่ควรอ่อนโยนกลับหยาบกระด้าง บีบ บด ขูด ถู ทรวงอกของเธอ กลีบผกาของเธอ
ถูกใช้ราวกับสิ่งของ ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของร่างกายและหัวใจ
‘มันเป็นเรื่องธรรมดา...’ เธอพยายามบอกตัวเอง แต่... มันธรรมดาจริง ๆ หรือ... น้ำตาของเธอเอ่อล้นขอบ เธอเกลียดความกระสันซ่านที่เกิดขึ้น แต่ที่กึ่งกลายกายกลับมีความเฉอะแฉะไหลลื่น
‘มึงมันก็ร่านเหมือนแม่มึง อีปลายฟ้า!’
เสียงนั้น...ไม่ใช่เขา แต่เป็นไอ้เปลว เสียงจากนรกที่ฝังแน่นในสมองเธอมาเนิ่นนาน เสียงที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี ก็ยังไล่ตามเธอทัน
ภาพตรงหน้าบิดเบี้ยวจากชายคนรักเป็นสัตว์ร้าย จากเสียงจูบกลายเป็นเสียงหัวเราะน่าคลื่นไส้
“อย่า! ไม่ ไม่!”
เสียงร้องของเธอกระแทกอากาศ เธอพยายามปัดป้อง แต่ทุกครั้งที่ยกมือขึ้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยน จากไอ้เปลว...เป็นนักฆ่าไร้หน้า จากนักฆ่าไร้หน้า...เป็นเขา
ชายผู้สวมจี้เขี้ยว ลักยิ้มเจ้าเสน่ห์และสายตานิ่งลึกที่มองทะลุเข้าไปถึงกลางใจ
‘มองผม ปลายฟ้า มองหน้าผมให้ชัด’
แต่ภาพในฝันกลับไม่หยุดเปลี่ยน เธอเห็นกรินทร์ เขากำลังตรึงร่างเธอไว้กับเตียง จับปลีขาเธอแยกออกกว้างแล้วกระแทกตัวเข้ามาอย่างรุนแรง
‘แฉะขนาดนี้ มึงก็มีอารมณ์นี่หว่า อย่ามาทำสำออยใส่กู!’
คำพูดที่จุดไฟเผาทั้งหัวใจ ก่อนจะกลายเป็นไอ้เปลวอีกครั้ง พร้อมเสียงหัวเราะและแววตาเหี้ยมเกรียม
‘กรี๊ด!!! ออกไป!!!’
เธอกรีดร้องสุดเสียง แต่แล้ว...
‘กูจะฆ่ามึง...กูจะฆ่ามึง!’
เสียงของเธออีกคนก็ดังขึ้น ร่างในเงามืดถือดาบยกสูง
‘หายใจตามผม...สัมผัสหัวใจผม...หายใจไปพร้อมกัน’
เสียงเขา ชายหนุ่มผู้มีรอยสักบนแผงอกแกร่ง ประกายแสงสะท้อนจากจี้เขี้ยวของเขากระทบตาเธอ
แล้วภาพสุดท้ายก็ปรากฏ
เธอ...อีกคน กำดาบไว้แน่น
‘ฆ่า... มัน...’
คำรำพึงแสนเบาปานลมกระซิบไม่ทันได้จบประโยค คมดาบก็ฟาดลงกลางแสกหน้าเธอรวดเร็วรุนแรง
ฉับ!
ดวงตากลมเบิกโพรงฉับพลัน ปลายฟ้าพรวดลุกขึ้นนั่งแล้วรีบหันมองรอบกาย แต่เมื่อเห็นว่ายังอยู่ในห้องพักที่ได้รับการเอื้ออาทรจากชายหนุ่ม ก็สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อบรรเทาอาการหัวใจเต้นแรง... มันเป็นแค่ความฝัน... บอกตัวเองซ้ำๆ จนอัตราการเต้นหัวใจช้าลง
วินาทีนั้น มีเสียงกระดิ่งห้องดัง นักเขียนสาวจึงเงยหน้าขึ้นจากเข่าแล้วเหลียวหน้าหันดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะข้างเตียง จึงได้รู้ว่าเธอตื่นสายจนไม่ทันอาบน้ำแปรงฟันก่อนที่หัวหน้าแม่บ้านจะยกถาดอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้
ปลายฟ้ารีบลงจากเตียงเดินด้วยฝ่าเท้าที่แผลดีขึ้นมากแล้วหลังจากตัดไหม ไปเปิดประตูรับหญิงวัยแม่ที่ยกถาดอาหารมองมาด้วยแววตาขุ่น
“ถ้าฉันกดกระดิ่งอีกครั้งแล้วเธอไม่มาเปิด ฉันจะเอาถาดอาหารกลับเลย!”
เสียงของแหววไม่ได้ดังนัก แต่น้ำเสียงนั้นมีทั้งขุ่น ทั้งเหนื่อย และทั้งอะไรบางอย่างที่เธออธิบายไม่ถูก
“น้ำท่าก็ไม่คิดจะอาบ ฟันก็ไม่แปรง...ขนาดความสะอาดของตัวเองยังดูแลไม่ได้ แล้วจะดูแลห้องแขกได้ยังไง?”
ปลายฟ้ารับฟังโดยไม่เถียง เพราะในคำดุของแหววมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ คล้ายคนกำลังใช้ถ้อยคำแข็งแรงเพื่อบังบางสิ่งที่อ่อนแอในใจ บริการทำด้วยหน้าที่ ไม่ได้มาจากใจแบบนี้ปลายฟ้าจึงเข้าใจได้ เพราะในเมื่อเธอไม่ใช่แขกวีไอพีแล้วผิดตรงไหนหากได้รับคำพูดประชดประชันพ่วงมากับอาหารเช้าแบบอเมริกัน
“ขอบคุณคุณแหววมากค่ะ ตอนนี้แผลหลังตัดไหมดูดีขึ้นแล้ว เย็นนี้ก็กลับไปทำงานได้ตามเดิม รับรองว่าจะรักษาความสะอาดของห้องพักให้เนี้ยบกว่าดูแลตัวเอง”
หัวหน้าแม่บ้านเบะปากแล้วเชิดหน้าไปมองทางอื่น “กินข้าวแล้วก็กินยามื้อสุดท้ายเสียก่อนเถอะ”
เช้านี้อารมณ์ของหัวหน้าแม่บ้านดูขุ่นเคืองมากกว่าปกติ แต่ยังมีใจอารีเตือนเธอเรื่องกินยา ปลายฟ้าลอบอมยิ้มแล้วนั่งลงบนพรมแทนที่โซฟาที่เธอไม่คู่ควร กวาดตาอาหารในขานใบโต มีขนมปังปิ้งสีน้ำตาลสวย วางเคียงไข่ดาวสองฟองใหญ่ ข้างกันมีไส้กรอกอย่างดีท่อนโต ทับบนหมูแฮมแผ่นหนา ถัดมาเป็นผักสลัดหนึ่งชาม น้ำส้มคั้นและนมร้อนแก้วโต
เพราะอุบัติเหตุแก้วบาดฝ่าเท้าทำให้เธอทำงานไม่ได้ คุณเข้เลยขอชดใช้ความผิดด้วยการมอบห้องพักแสนหรูหรานี้ให้เธอใช้พักฟื้น ซึ่งแผลฝ่าเท้าของเธอก็ดีขึ้นมาก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะคุณภาพของยาราคาแพง รวมไปถึงอาหารการกินที่ถูกจัดเสิร์ฟครบทุกมื้อคามคำสั่งของชายหนุ่มเจ้าของห้องที่ให้ไว้กับหัวหน้าแม่บ้านก่อนออกเดินทาง
“กินให้หมด อย่าให้เหลือเหมือนเมื่อวานล่ะ”
“เยอะขนาดนี้ หนูกินไม่หมดหรอกค่ะ”
อีกฝ่ายพ่นลมหายใจทิ้ง “งั้นกินเท่าที่กินได้ แต่ต้องกินนมแก้วนั้นให้หมด สงสัยจะเป็นนมจากวัววิเศษ เขาให้สั่งให้ฉันเฝ้าเธอกินด้วย”
“จริงๆ แล้ว คุณแหววไม่ต้องทำตามคำสั่งคุณเข้ก็ได้ค่ะ หนูหาอะไรกินเองได้...”
“เธอก็ไปบอกเขาเองแล้วกัน” แหววบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่น “กินนมเสียที ฉันจะได้เอาแก้วกลับเลย”
“วางไว้ก่อนได้ไหมคะ ช่วงนี้หนูรู้สึกผะอืดผะอมอยากอาเจียนบ่อยๆ กลัวว่ากินรวดเดียวแล้วมันจะไหลออกจากกระเพาะจนหมด”
แหววได้ยินก็ยกมือทาบอก มองเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “นี่เธออย่าบอกนะว่าเธอกับคุณเข้...”
“ไม่ใช่นะคะ” ปลายฟ้ารีบปฏิเสธ “แค่... แค่โรคประจำตัว”
หัวหน้าแม่บ้านเป่าปาก “ใจหายหมด นึกว่าต้องปวดหัวกับเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงรีสอร์ตอีกแล้ว”
“ที่นี่เคยเกิดเรื่องอะไรหรือคะ” ปลายฟ้าถามกลับ
“อย่ารู้เลย ไม่ใช่เรื่องของเธอ!”
นักเขียนสาวไม่ได้เป็นพวกหัวหมอ แต่หากเป็นเรื่องของความปลอดภัย เธอก็ต้องระวังไว้ก่อนที่จะสายเกินไปเหมือนในอดีต
“ถ้าเกี่ยวกับความปลอดภัยของพนักงาน หนูคิดว่าหนูมีสิทธิ์ที่จะรับรู้”
สิ้นประโยคของปลายฟ้า แหววก็จ้องตาเธอเขม็งแล้วกำลังจะอ้าปากพูด แต่เสียงโทรศัพท์ของแหววดังขัดจังหวะ ซึ่งดูเหมือนว่าสายเรียกเข้านั้นจะสำคัญมากกว่าพ่นคำว่ากล่าวใส่เธอ
“ค่ะๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้” แหววเอ่ยแค่นั้นแล้ววางสายก่อนจ้องหน้าปลายฟ้า
“เธอไม่ต้องรู้อะไรมาก แต่ให้รู้แค่ว่าระหว่างอยู่ที่นี่ก็ต้องระวังตัว คนบางคนอาจแสร้งทำตัวเป็นนมสีขาวสะอาดมากประโยชน์ แต่ในความเป็นจริงอาจมีฤทธิ์ร้ายที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าแฝงอยู่ แค่หลงดื่มไปอึกเดียวก็ทำให้เจ็บจนตาย”
“ขอบคุณคุณแหววที่เตือน หนูไม่ไว้ใจใครง่ายๆ อยู่แล้วค่ะ”
“ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ อย่างนั้นหรือ” แหววแค่นยิ้ม “แต่ก็ใจง่ายมานอนในห้องของเขาทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวแบบนี้คืออะไร”
ปลายฟ้ากัดริมฝีปากเบาๆ รู้สึกถึงปลายเล็บที่จิกลงกลางฝ่ามือของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว คำว่า ‘ใจง่าย’ ที่หลุดออกจากปากแหววเหมือนเข็มแหลมที่ทิ่มทะลุเข้ากลางอก ดวงตาของเธอสบเข้ากับแหววเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะค่อยๆ เบือนสายตาลงต่ำ มองเพียงผืนพรมด้วยเกรงว่าความขุ่นใจในแววตาจะยิ่งสร้างความขุ่นเคืองให้อีกฝ่ายที่ส่งเสียงหัวเราะในลำคอเหมือนผู้ชนะ
“ฉันจะเตือนเธอครั้งสุดท้าย อยู่ให้ห่างจากอดีตเพลย์บอยคนนี้ มิฉะนั้น จะไม่ใช่เธอคนเดียวที่เสียใจ”
ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นทันที คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ราวกับพยายามปะติดปะต่อความหมายจากถ้อยคำที่แหววเพิ่งเอ่ยออกมา
ทว่าได้แต่จ้องมองแหววที่กำลังหันหลังเดินจากไปอย่างเร่งรีบ ทิ้งไว้เพียงความสงสัยที่ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ
