ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในชีวิตนี้ เธอไม่ไว้ใจให้ใครเข้าใกล้มากนัก ทั้งหญิงและชายที่เข้ามาทำความรู้จักก็เป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์แบบผ่านๆ หัวหน้างานก็ไม่ต่างกัน ด้วยประตูที่เธอสร้างขึ้นมาปิดกั้นไม่ให้ใครทะลวงเข้ามาเห็นบาดแผลเน่าฟอนเฟะในใจ
แม้แต่กรินทร์ ที่เคยอยากเปิดเผยทุกอย่างให้เขาเห็น เปิดเผยทุกอณูเนื้อและแผลเป็น แต่อดีตร้ายกลับผุดพรายขึ้นมาหยุดยั้งขาที่เธอกำลังจะก้าวออกจากประตู
กระนั้นฟ้าก็หาเรื่องกลั่นแกล้ง จับเธอโยนไปมาในกงล้อของโชคชะตา พาให้เธอหมุนกลับไปหากรินทร์ แล้วก็พาให้เธอมาเจอชายหนุ่มเจ้าของห้องพักแห่งนี้ และเพียงเพื่ออยากรักษางานแม่บ้านรายได้ดีควบคู่ไปกับงานเขียนนิยาย ทำให้เธอต้องตัดสินใจรับดีล
เรื่องเล่าของเขาทำให้บทนำบทแรกผ่านฉลุย ส่วนบทที่หนึ่งก็ส่งไปแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อน ป่านนี้กรินทร์ยังไม่ติดต่อกลับ แต่เธอก็ต้องตั้งหน้าตั้งตาเขียนบทต่อไปของนิยายที่ไม่อยากให้มีแค่ฉากร่วมรัก
‘หาเหล้าที่เข้ากับตัวคุณ...’
แรงบันดาลใจก่อเกิดจากคำพูดคำนั้น เหล้าที่มีรสชาติขมบาดคอยังสามารถแต่งเติมให้ออกรสหวานละมุนได้ แล้วทำไมเธอจะเติมรสชาติอื่นให้นิยายอิโรติกบ้างไม่ได้เล่า
หากแต่ ไม่ใช่แค่แรงบันดาลใจจากคำพูดนั้นเพียงอย่างเดียว เพราะในทุกเสี้ยวเวลาที่เธอยอมพาตัวมาใกล้ชิดชายหนุ่ม เป็นทุกเสี้ยวเวลาที่เธอหล่อหลอมความเป็นเขาเข้ามาในจิตใจโดยไม่ทันได้รู้ตัว และเรื่องนี้ทำให้ปลายฟ้ากังวล
เหตุเพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอฝันถึงคืนสุดท้ายกับกรินทร์ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นอดีตร้ายในความฝัน และไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอสร้างภาพหลอนขึ้นมาฉุดตัวเองขึ้นจากความทรงจำ จนคล้ายว่าเธอบังคับให้นักฆ่าไร้หน้าคนนั้นผุดขึ้นมาได้ทุกครั้งเมื่ออยู่ในเหตุการณ์ที่กระตุ้นให้กลับไปอยู่ในห้วงอดีตแสนชอกช้ำ
แต่... เป็นครั้งแรกที่เธอฝันวาบหวามถึงชายอื่นนอกจากกรินทร์
“ฉันคงใช้เวลากับคุณและเรื่องเล่าของคุณมากเกินไป” นักเขียนสาวรำพึงหลางมองไออุ่นจากนมที่ลอยพวย
และเธอก็อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ทำให้นึกถึงเขามากไปด้วยเช่นกัน ทั้งโซฟาตัวนี้ที่เขาเคยใช้นั่งเล่าประสบการณ์บนเตียง ทั้งหมอนใบนุ่มและผ้านวมผืนหนาที่เธอใช้ซุกกาย ทั้งตู้เสื้อที่เธอขอเจียดซอกหนึ่งเพื่อจัดเก็บเสื้อผ้า พวกมันเหล่านั้นล้วนแทรกกลิ่นของป่าฝน... กลิ่นของเขา...หอมสะอาดและผ่อนคลาย... กำลังซาบซึมเข้าทุกอณูผิวของเธอ
กลิ่นหอมหวานจากนมแก้วนั้นก็เช่นกัน มันลอยฟุ้งแตะปลายจมูกเรียกร้องให้ยื่นมือไปหยิบแล้วลองจิบ แต่เพียงแค่เพียงจิบเดียว คิ้วของเธอก็เลิกขึ้น เพราะในความขาวบริสุทธิ์ของนมสดแก้วนี้มีรสชาติหอมหวานของคาราเมลผสมผสานได้กลมกล่อมลงตัว สวนทางกับคำเตือนเรื่องนมของแหววในนาทีก่อนหน้า ที่แม้ว่านมแก้วนี้จะไร้ฤทธิ์ของเครื่องดื่มมึนเมา แต่รสชาติของมันก็ดึงดูดปลายลิ้นของหญิงสาวให้ละเลียดดื่มจนหมด
“นมที่มีฤทธิ์ร้ายซ่อนอยู่อย่างนั้นหรือ แล้วนมรสคาราเมลของคุณแก้วนี้ซ่อนอะไรอื่นไว้อีกหรือเปล่า”
ความคิดของเธอล่องลอยกลับไปวันที่ซ่อนตัวในคลังเหล้า ผู้หญิงที่ชื่อแพรวพลอยคนนั้นพูดถึงคนที่ชื่อ ‘น้ำตาล’
เป็นนามเดียวกับป้ายที่ร้อยกับคอขวดให้ตู้เก็บสมบัติของคุณเข้ บวกกับท่าที่ประหลาดคล้ายปิดบังอะไรบางอย่างของแหววและชิด ทำให้เธอคิดเวียนวนรอบปริศนาเหล่านี้จนมึน
“ที่นี่ต้องเคยมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นแน่นอน”
คำพูดของผู้หญิงสองคนในคลังเล่าและประโยคของชิดที่กล่าวไว้ กระตุ้นความใคร่อยากรู้ให้ปลายฟ้าจนนั่งไม่ติดที่ จนต้องลุกไปเปิดโน้ตบุ๊คแล้วสืบค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวกับรีสอร์ตแห่งนี้
“ข่าวคดีของ Beyond The Horizon” นิ้วเรียวเล็กพรมลงบนแป้นอย่างชำนาญตามริมฝีปากอิ่มเอ่ยที่เป็นคำพูด
รอไม่กี่อึดใจ เว็บเบราเซอร์ก็แสดงผลการค้นหาให้นักเขียนสาว แต่ไร้บทความหรือข่าวตามคำค้น จะมีก็เพียงรีวิวต่างๆ ในเวบตัวกลางจองโรงแรม และข่าวการเปิดตัวรีสอร์ตแห่งนี้
“ปองพล ศักดิ์มณีจันทร์, แพรวพลอย ศักดิ์มณีจันทร์, ลียง หัตถาทิพย์, เขตต์ สมุทรกุมภีล์”
ปลายฟ้าไล่อ่านรายนามผู้ถือหุ้นทั้งสี่ที่ปรากฏบนเวบข่าวท้องถิ่น แล้วจับจ้องไปหญิงสาวเพียงคนเดียวที่ยืนขนาบท่ามกลางผู้ชายสองคน คนแรกเป็นหนุ่มใหญ่สวมใส่สูทภูมิฐานและยืนชิดแนบสนิทโอบเอวของหญิงสาวที่เธอเห็นในคลังเหล้า ส่วนอีกคนที่อยู่ในชุดเชฟสีดำสนิทเป็นชายหนุ่มผมสีบลอนด์เข้ม มีใบหน้าคมสันตามแบบชนชาติตะวันตก
“ชื่อผู้ถือหุ้นมีสี่คน แต่ในภาพมีแค่สาม...”
เธอปักหมุดความสงสัยไว้ในใจแล้วเปิดหน้าเวบตัวกลางจองโรงแรมเพื่ออ่านรีวิวของที่นี่ ทว่าส่วนมากพูดถึงความแปลกใหม่ของค้อกเทลที่ไม่เหมือนใคร ไปจนถึงเหล้าบ่มเองของรีสอร์ต แต่เมื่อเลื่อนหน้าเวบลงมา ก็ได้เห็นรูปถ่ายขนมหวานหน้าตาน่ากินพร้อมคำชื่นชมในรสชาติและแนะนำว่าต้องกินคู่กับเหล้าใดบ้าง
“ที่นี่ขึ้นขื่อเรื่องขนมหวานจริงๆ”
ความทรงจำครั้งแรกที่หัวหน้าแม่บ้านบอกเธอผุดชัดขึ้นมาในหัว และพอเลื่อนนิ้วบนเมาส์เพื่อขยับหน้าเวบลงมาเพื่อไล่อ่านต่อ นิ้วของปลายก็หยุดชะงักตรงรูปถ่ายของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเชฟถ่ายคู่กับแขกชาวต่างชาติ จึงเซฟภาพนั้นแล้วขยายใหญ่เพื่ออ่านตัวอักษรบนป้ายชื่อติดหน้าอก
“น้ำตาล”
ขนของปลายฟ้าลุกซู่ ในทันทีที่เอ่ยชื่อออกมาภาพของป้ายห้อยเหล้าขวดนั้นก็ฉายชัดราวกับวางอยู่ตรงหน้า
นักเขียนสาวขยายรูปให้ใหญ่ขึ้นอีก เพื่อจับรายละเอียดของใบหน้าสวยหวานที่เข้ากันกับนาม แต่ดวงตาของเธอคนนี้ช่างหม่นเศร้า แม้จะมีรอยยิ้มระบายแต่เป็นยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากหัวใจ
“ต้องไปถามพี่ชิดให้ได้ว่าน้ำตาลคือใคร” เร็วเท่าใจคิด ปลายฟ้าปิดโน้ตบุ๊คแล้วรีบอาบน้ำทำกิจวัตรของเวลาเช้าที่ตอนนี้ก็สายโด่แล้ว จากนั้นผลุนผลันออกจากห้องโดยหลงลืมไปว่ามีอาหารเช้าวางบนโต๊ะ
เป้าหมายของเธอคือห้องอาหารริมทะเล และเวลานี้ชิดจะต้องเช็คของในคลังเหล้า ซึ่งมีแค่เขาเท่านั้นที่อยู่ในนั้น เหมาะมากในการถามเรื่องราวให้ได้รู้ความจริง ทว่าปลายฟ้าเดินห่างจากวิลล่าไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ต้องหยุดเดินกะทันหันเพราะเห็นร่างสูงของชายหนุ่มเดินตัดจากซอยข้างวิลล่า
เขากลับมาแล้ว! ไม่ใช่แค่การกลับมาของเจ้าของห้องหมายเลข 114 แต่เป็นการกลับมาของใครบางคนที่หัวใจเธอเริ่มจดจำโดยไม่รู้ตัว
แต่ในเชิ้ตขาว กางเกงวอร์มสีเทา รองเท้าสลิปออนเรียบง่าย ไม่ต่างจากชุดเดิมกับวันที่เขาออกเดินทางไปนิวยอร์กเหมือนเขาเพิ่งหายตัวไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงไม่ใช่ข้ามวันข้ามมหาสมุทร!
ความตั้งใจเดิมที่จะไปหาชิดจึงถูกเปลี่ยน ด้วยเกรงว่าเขาอาจมีปลายทางเดียวกับเธอ ทว่าทิศทางของชายหนุ่มนั้นไม่ใช่ห้องอาหารริมทะเล แต่เป็นทางไปโซนห้องพักพนักงาน
ความใคร่รู้ชักพาขาของปลายฟ้าให้เดินสะกดรอยตามเข้าไปหลังดงต้นแก้วสูงพ้นหัวที่ปลูกเป็นแนวกำแพงบังตาห้องพักพนักงาน
“คุณแหววมีอะไรจะคุยกับผมหรือครับ”
แม้ไม่เห็นตัว แต่คนที่ซุกซ่อนอยู่ก็ได้ยินบทสนทนา
“ฉันอยากให้คุณหยุดอะไรก็ตามที่เป็นการทำร้ายคนอื่นเสียที”
“ผมก็กำลังจะหยุดอยู่นี่ไง”
“ที่คุณเข้าใกล้ปลายฟ้ามันหยุดตรงไหนมิทราบ ฉันขอร้องเถอะ ขอให้น้ำตาลเป็นคนสุดท้ายไม่ได้หรือไง จะสร้างกรรมเวรต่อกันไปถึงไหน!”
คนที่แอบฟังได้ยินชื่อตัวเองในบทสนทนาก็เกิดอาการตัวแข็งชั่วขณะ เธอไปเกี่ยวอะไรกับข้อวิวาทของพวกเขากัน
“โดยการให้ผมยอมรับข้อกล่าวหาที่ให้ผมกลายเป็นผู้ต้องหาอย่างนั้นสิ”
“ข้อกล่าวหาที่จะทำให้คุณกลายเป็นผู้ต้องขังเร็วขึ้นต่างหาก!”
ผู้ต้องขัง! ปลายฟ้าสองมือกุมปาก ใบหน้าโกรธเกรี้ยวสะท้อนเป็นภาพในหัวคนแอบฟังแม้ไม่ได้ด้วยตา
“ด้วยหลักฐานจากหมาลอบกัดตัวหนึ่งในรีสอร์ตสินะ” ชายหนุ่มโต้กลับรวดเร็ว
“จะหนึ่งตัวหรือกี่ตัว มันก็ทำคุณเข้าคุกได้ แต่ถ้าคุณไม่กลัวการใช้ชีวิตในคุกก็เรื่องของคุณ”
“ผมไม่กลัวเรื่องเข้าคุก และที่ผมทำอยู่ไม่ได้สู้เพื่อตัวเอง แต่ผมสู้เพื่อ...”
แต่พอมีเสียงสวบสาบคล้ายมีคนเดินผ่าน บทสนทนาเคร่งเครียดก็เงียบทันทีราวถูกกดปุ่มหยุด ปลายฟ้าเองก็ต้องทำตัวให้นิ่งสนิท แล้วลอดมองผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งไม้ เห็นแหววสะบัดตัวเดินออกไป แต่ไม่กี่นาทีถัดมา ร่างสูงของชายหนุ่มก็ก้าวขาเดินออกจากดงหนาทึบของต้นแก้ว
ปลายฟ้าขดตัวรอที่เดิมจนเขาเดินห่างออกไปหลายก้าว จากนั้นค่อยๆ ขยับขาคลายจากอาการเหน็บชา แล้วสวมบทนักสะกดรอย แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่การตรงกลับห้องพักหมายเลข 114 หรือห้องอาหารริมทะเลที่เขามักหายตัวไปนั่งในมุมลับอับตาคนหลายชั่วโมง แต่เป็นผืนดินใต้ต้นตะแบกที่ดอกของมันเริ่มร่วงหล่นโรยราไปตามกาลเวลา
จากดงปักษาสวรรค์ที่นักสะกดรอยจำเป็นใช้เป็นที่กำบัง ทำให้เห็นสีหน้าของเขาไม่ชัดเจนนัก แต่ท่านั่งที่ชันเข่าทั้งสองขึ้นมา กับการแหงนหน้ามองกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ใหญ่ของชายหนุ่มนั้น ส่งความรู้สึกหม่นหมองมาถึงหัวใจของผู้ลอบมอง
เมี้ยว
เบอร์เบิน! หญิงสาวอุทานในใจ เมื่อเจ้าแมวน้อยดันโผล่มาหมอบสี่ขาแล้วกลิ้งตัวนอนแผ่ในท่าอ้อนขอการจกพุงจากปลายฟ้า
มาอ้อนอะไรเอาตอนนี้ เจ้าเหมียว! ถึงจะน่ารักน่าเอ็นดูแค่ไหน ก็ต้องอดกลั้นยึดมือของเธอให้อยู่แต่ในที่มั่น
เมี้ยว
“ชูว์” นักเขียนสาวแตะนิ้วชี้ที่กลางริมฝีปาก
เมี้ยว
แต่เจ้าเหมียวไม่เข้าใจภาษามือ ยังคงส่งเสียงร้องอย่างเอาแต่ใจ จนมีปลายเท้าของใครบางคนเข้ามาอยู่ในสายตา และแม้ไม่เงยหน้ามอง แต่ชายกางเกงวอร์มสีเทาที่ยาวคลุมตาตุ่มกับปลายนิ้วทั้งห้าบนรองเท้าแตะแบบหนีบของรีสอร์ต ก็ทำให้เธอรู้ว่าเป็นใคร แต่จะให้เธอถูกจับว่าแอบมองเขาอยู่ไม่ได้ ปลายฟ้าจึงแสร้งลูบหัวแมวน้อยแล้วพูดชมมันว่า
“แกจมูกดีจริงๆ เลยเบอร์เบิน เล่นซ่อนแอบกับแกไม่เคยชนะเลย ดูสิ แป๊บเดียวก็ตามตัวฉันเจอ”
จากนั้นทำเนียน แหงนหน้ามองเจ้าของปลายเท้าทั้งสองที่ยืนสอดมือล้วงกระเป๋าเอียงคอมองเธอพร้อมด้วยรอยยิ้มที่มุมปากที่ไม่รู้ว่ากำลังล้อ หรือกำลังยินดี
“อ้าว คุณเข้ คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
ร่างสูงใหญ่ยืนคลี่ยิ้มบาง แล้วก้มลงอุ้มแมวของตัวเองขึ้นจากพื้นดิน “มาตอนที่คุณบอกว่าเล่นซ่อนแอบกับแมว”
“ฉันหมายถึงคุณกลับจากนิวยอร์กตั้งแต่เมื่อไหร่”
เขาไม่ตอบ หมุนตัวเดินกลับไปนั่งลงที่โคนต้นตะแบกแล้วตั้งหน้าตั้งตาเกาคางให้แมว ทิ้งให้คนถามรอเก้อ
“ในเมื่อคุณกลับมาแล้ว ฉันก็จะควรกลับไปนอนห้องพักพนักงานได้แล้วใช่ไหมคะ” เธอลุกขึ้นยืน ใช้มือปัดกระโปรงไปมาแม้จะไม่ได้มีฝุ่นเกาะจริง
“เท้าคุณหายดีแล้วหรือ” แทนที่จะตอบคำถามแรกของเธอ เขากลับใส่ใจบาดแผลที่เท้า
“ก็อย่างที่คุณเห็น ดีขนาดเล่นซ่อนแอบกับเบอร์เบินได้เลย”
มุมปากหยักมีรอยยิ้มแต้มเล็กน้อย “แต่คุณดูซูบไปนะ คุณแหววบอกว่าคุณกินอาหารที่จัดให้ไม่เคยหมด”
“ปกติฉันกินน้อยอยู่แล้วค่ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไปเก็บข้าวของออกจากห้องของคุณแล้วกลับไปพักที่ห้องพักพนักงานเหมือนเดิม จะได้ไม่รบกวนอะไรคุณอีก”
“คุณกลับห้องพักของคุณไม่ได้แล้วนี่นา”
“เอ๊ะ” ปลายฟ้าเอียงคอ มองหน้าคนพูด
“อา...” ชายหนุ่มออกเสียงราวกับมีอะไรพลาดไป “คุณแหววยังไม่ยอมบอกคุณจริงๆ ด้วย”
เมื่อเช้าหัวหน้าแม่บ้านมาส่งอาหารให้เธอถึงห้อง แต่ไม่บอกอะไรถึงห้องพักพนักงานเลย นอกจากสั่งให้เธอกินนม แล้วจากไปด้วยคำเตือนประหลาด
“ทำไมฉันกลับห้องพักพนักงานไม่ได้ล่ะคะ”
“ก็...” ชายหนุ่มก้มหน้าสบตาเบอร์เบินที่ส่งเสียงครืดคราดในลำคอ แล้วยื่นจมูกชนปลายปากของเขา “มีแม่บ้านคนใหม่มาแทนคุณแล้ว”
“คุณว่าอะไรนะ มีแม่บ้านคนใหม่มาทำแทน แล้วฉันล่ะ!” พอได้ยินก็ถามกลับด้วยใบหน้าตกใจ
“คุณถูกรีสอรต์เลิกจ้างแล้วยังไงล่ะครับ”
“เลิกจ้าง!”
“ใช่ เลิกจ้าง”
เขาพูดหน้าตาเฉยเหมือนการที่เธอตกงานเป็นเรื่องปกติของดินฟ้าอากาศแบบนั้นได้อย่างไร แต่ปลายฟ้ากำลังเกิดอาการสติกระเจิง
“ไม่เห็นคุณแหววบอกฉันเลย ละ... แล้วคุณรู้ได้ยังไง คุณไปนิวยอร์กเพิ่งกลับมาไม่ใช่หรือ!”
“ที่ผมรู้ก็เพราะ” เขาพูดขณะปล่อยเบอร์เบินลงพื้น “เพราะผมเป็นคนบอกให้ทำ”
“คุณ... คุณเป็นคนบอกให้ทำ!” ปลายฟ้าเน้นทุกคำพูดเสียงแข็ง “คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง เราดีลกันเพราะฉันคิดว่าคุณจะรับประกันการตกงาน แล้วคุณยังเสนอให้ฉันพักในห้องของคุณระหว่างพักฟื้น แต่วันนี้กลับเป็นคนไล่ฉันออก คุณทำให้ฉันตกงานโดยไม่บอกล่วงหน้า!”
“คุณยังไม่ได้ตกงานเสียหน่อย”
เขาพูดอะไรของเขา! “ถ้าหมายถึงงานเขียนนิยายล่ะก็ ใช่ แต่ฉันหมายถึงรายได้ที่ได้จากงานแม่บ้านหายไป แล้วคุณไม่ใช่คนของรีสอร์ตสักหน่อย ทำไมถึงบอกเลิกจ้างฉันได้”
“ถ้าคุณยังไม่รู้ ผมจะบอกให้ที่นี่มีกฎใหม่ที่ตั้งขึ้นว่าหากแขกไม่พอใจหรือมีเหตุอันใดที่กระทบต่อความปลอดภัยหรือความเป็นส่วนตัว แขกมีสิทธิ์ร้องเรียนให้แม่บ้านประจำโซนหลุดจากตำแหน่งงานได้”
“ฉันทำอะไรไม่ถูกใจคุณหรือไง ผ้าปูเตียงไม่เรียบ หรือว่าวางขวดเหล้าผิดที่!” น้ำตาของเธอเอ่อล้นตามขอบตา
“เปล่า คุณไม่ได้ทำอะไรผิด งานของคุณดีมากเลยต่างหาก”
“แล้วทำไมถึงให้ฉันออก” เสียงของเธอสั่นเครือ
“เพราะผมต้องการให้คุณให้เป็นแม่บ้านส่วนตัวของผม” เขาเงยหน้าสบตาเธอแน่วนิ่ง “ของผมคนเดียว”
“!!!”
ความตื่นตระหนกเรื่องถูกรีสอร์ตเลิกจ้างสร้างแรงสั่นสะเทือนได้เหมือนแผ่นดินไหว แล้วที่เขาเพิ่งพูดออกมานั้นไม่ต่างจากอาฟเตอร์ช็อคเลย
“คุณสามารถเริ่มงานได้ทุกเวลาเมื่อคุณพร้อม ผมรับรองว่าคุณจะได้รายได้ดี งานมั่นคง ที่พักฟรีมีอาหารให้ และได้...”
เขาหยุดพูด ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาใกล้ หากแต่ปลายฟ้ายังอยู่ในอาการช็อค จึงยืนเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง กระทั่งสัมผัสลมหายใจอุ่นเป่ารดข้างใบหูที่ตามมาด้วยเสียงกระซิบเบาๆ ว่า
“...ฟังเรื่องเสียวๆ ฟรีจากผมทุกคืน”
แทบไม่เชื่อหูตัวเอง และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความร้ายกาจของนมขาวสะอาดที่หัวหน้าแม่บ้านเตือนนั้น มันได้เกิดขึ้นกับเธอแล้ววินาทีนี้!
“ฉันขอปฏิเสธ!” ปลายฟ้าให้คำตอบเสียงแข็ง “และขอแจ้งลาออกด้วยตัวฉันเอง!”
