ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงสากกระทบก้นครกดังสนั่น กลบเสียงพิธีกรข่าวภาคเที่ยงจนเหลือเพียงถ้อยคำพร่าเลือนในอากาศ แต่หญิงสาวผู้กำสากแน่นไม่ได้สนใจข่าวบ้านเมืองเลย ใจของเธอวูบไหวอยู่กับข้อเสนอของเขา
ข้อเสนอประหลาดที่ว่าอยู่ฟรี กินฟรี ไม่ต้องทำอะไร แค่เฝ้าห้องกับเลี้ยงแมว แล้วได้ค่าตอบแทนเยอะขนาดนั้น แถมยัง...
‘เรื่องเสียวฟรี’
บ้าเอ๊ย!
ปลายฟ้าพ่นลมหายใจ ฮึดฮัดใส่ภาพในหัวที่ไม่ยอมจางไปสัก เขาเป็นคนให้เธออกจากงานแม่บ้านรีสอร์ตเองแท้ๆ แล้วจะจ้างเธอใช้งานส่วนตัวเพื่ออะไร!
“พี่ปลาย”
“ฮึ?” ปลายฟ้าหันหน้าไปทางพุดซ้อน พอเห็นยิ้มเจื่อนๆ บนใบหน้าของผู้เป็นน้องก็เลิกคิ้ว
“ครกมันก็เก่าแล้วนะพี่”
ผู้เป็นพี่รีบก้มมองครกที่อยู่ตรงหน้าแล้วอุทานออกมา “บ้าจริง!”
เครื่องแกงที่ต้องเป็นเป้าหมายควรจะแหลกอยู่ตรงกลาง แต่มันกลับปืนขึ้นเกาะตามขอบ ส่วนที่เธอกำลังตะบี้ตะบันตำโดยไม่มองนั้นมีแต่ผิวครกหินว่างๆ ที่เป็นเครื่องมือหากินสำคัญของมารดา ปลายฟ้าจึงรีบคว้าทัพพีแล้วเกลี่ยเครื่องแกงให้รวมตัวกันที่กลางหลุม แต่ด้วยความขุ่นเคืองที่มีอยู่ในใจ เลยเผลอใช้แรงมากไป ทั้งหอมแดง ทั้งพริกเลยกระเด็นออกมา
“ฉันตำเองดีกว่า” พุดซ้อนเห็นท่าไม่ดี คว้าครกออกไปก่อนที่พี่สาวจะทำอะไรซุ่มซ่ามไปกว่านี้
“ปลายไปนอนต่อสักหน่อยไหม แม่กับพุดทำกันเองได้” นางขวัญที่นั่งหั่นไก่บนเสื่อผืนเดียวกันบอกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
แล้วจะให้เธอนั่งกินนอนกินคนเดียวจะได้หรือ กลับมาบ้านทั้งทีก็ต้องเป็นลูกมือแม่บ้าง “งั้นปลายช่วยต้มไข่ก็แล้วกัน”
แต่เสนอตัวไม่ทันไร ตอนจะลุกขึ้นก็ดันสะดุดขาตัวเองจนล้มทับไข่ไก่สดทั้งตะกร้า ทำเอาทั้งนางขวัญใจและพุดซ่อนหวีดร้องพร้อมกันลั่นบ้าน
“ปลายขอโทษ” เธอรีบชันตัวเองลุกขึ้นอย่างลนลาน มือไม้รีบกวาดไข่ที่แตกเละบนผืนเสื่อ เสื้อของเธอก็เปรอะเปื้อนไปด้วยไข่เหนียวเหนอะ
“ไปๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวแม่เก็บกวาดเอง” หนนี้น้ำเสียงของนางขวัญเข้มงวดขึ้น “พุด พาพี่เขาไปอาบน้ำ เฝ้าพี่เขาด้วยนะ ดูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงไม่รู้”
“มาพี่ปลาย มากับพุด” พุดซ้อนไม่รอช้า เข้ามาพยุงแขนปลายฟ้าแล้วดันตัวเข้าห้องนอนตามคำสั่งของมารดา
“ฉันถามจริง อะไรทำให้พี่เป็นแบบนี้ จะใช่เพราะถูกให้ออกจากงานแม่บ้านรีสอร์ตนั่นหรือเปล่า”
ปลายฟ้าระบายลมหายใจ “ก็อาจจะใช่ ถูกให้ออกจากงานเงินดีไม่บอกล่วงหน้าแบบนี้ ก็ควรจะโกรธไม่ใช่หรือ”
“โกรธได้ แต่ไม่ใช่ใจลอย” พูดซ้อนเน้นน้ำเสียงตรงคำว่าใจลอย “แล้วถ้างานแม่บ้านรีสอร์ตเงินดีละก็ ไปสมัครงานรีสอร์ตอื่นก็ได้ไม่ใช่หรือ”
พอคิดให้ถี่ถ้วน ก็เริ่มสงสัยแล้วว่างานแม่บ้านรีสอร์ตเงินดี หรือตำแหน่งว่างที่เธอบังเอิญเข้าไปเสียบหาคนทำยากกันแน่ นึกถึงคำพูดสุดท้ายของแม่บ้านเก่าในร้านก๋วยเตี๋ยววันนั้นแล้ว ปลายฟ้าปักหมุดความเชื่อไปที่เหตุผลหลัง
ส่วนเรื่องใจลอย ก็ยอมรับว่าเธอใจลอยจริง นับตั้งแต่วันที่เธอเสียงแข็งใส่เขาว่าไม่รับทำงานแม่บ้านส่วนตัวแล้วสะบัดตัวจากมาก็ย่างเข้าวันที่เจ็ด เท่ากับเธอไม่ต้องเห็นหน้าเขา ไม่ได้ยินเสียงเขา และไม่ได้กลิ่นไอห้องพักของเขานานถึงเจ็ดวัน
“มีอะไรกลุ้มใจบอกฉันได้นะ ถึงเราจะไม่ใช่พี่น้องแม่เดียวกัน แต่ฉันก็รักพี่ปลายกับแม่ขวัญยิ่งกว่าพ่อยิ่งกว่าแม่แท้ๆ ของตัวเอง” พุดซ้อนพ่นลมหายใจ แล้วเข้ามาช่วยเธอถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนไข่
ถึงพุดซ้อนไม่พูดออกมา ปลายฟ้าก็สัมผัสถึงความห่วงจากตัวน้องสาว ย้อนกลับไปวันที่เด็กหญิงพุดซ้อนถูกแม่แท้ๆ ของเธอจูงมือมายืนหน้าประตู วันนั้นเป็นวันแรกที่แม่ของเธอได้รู้ว่าพ่อเลี้ยงของเธอไปมีความสัมพันธ์กับหญิงวัยรุ่นจนตั้งครรภ์โดยไม่เคยส่งเสียเงินทอง ความเวทนาบวกกับใบหน้าจิ้มลิ้มของพุดซ้อนทำให้แม่ใจอ่อนขอรับเลี้ยงพุดซ้อนไว้เป็นลูกบุญธรรม
ทั้งที่แม่ก็ไม่ได้ร่ำรวย ทั้งที่สามีตัวเองก็ไม่เคยเหลียวแล แต่แม่ก็ยังช่วยเหลือคนอื่น เลี้ยงดูพุดซ้อนจนโตวันโตคืน
‘ถ้าแม่ตาย ปลายจะได้ไม่อยู่คนเดียวไงลูก’
เหตุผลที่แม่มักพูดกับเธอเสมอ แต่ตอนนั้นเธอยังเด็กไม่เข้าใจอะไรลึกซึ้งมากนัก รู้แค่ว่าไม่อยากให้แม่จากไปไหน เธอมีแต่แม่ขวัญ ใช้ชีวิตกันสองคนแม่ลูก นานทีถึงมีคนที่แม่บอกว่าเป็นพ่อคนใหม่ของเธอเวียนมาหา เป็นพ่อที่ไม่เคยเลี้ยงดู เป็นพ่อที่มาทีไรก็เอาแต่กินเหล้าเมายา เป็นพ่อที่ตบตีทำร้ายแม่ และเป็นพ่อที่แค่เขาก้าวเข้ามาใกล้เธอก็รีบวิ่งไปหลบในห้องน้ำทุกครั้งไป
เธอกลัวเขา กลัวสายตาของเขา เธอไม่ชอบเขา ไม่ชอบเวลาที่เขามองมา ความรู้สึกนี้มันเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ ในวันที่เขาเข้ามาพักอาศัยในชายคาบ้านเดียวกันแบบถาวร พุดซ้อนก็คงรู้สึกเหมือนกัน แต่ทางออกของผู้เป็นน้องคือการไม่กลับมานอนบ้าน ส่วนเธอต้องยอมอยู่อย่างหวาดกลัวด้วยเพราะห่วงว่าแม่จะถูกตบตีเวลาที่เขาเมาอาละวาด
“แล้วนิยายที่พี่เขียนน่ะ เมื่อไหร่จะได้ขายล่ะ ฉันจะได้ประกาศให้ทั่วตลาด พี่จะขายได้เยอะๆ” เสียงของพุดซ้อนดึงเธอจากความคิด
“ไม่รู้สิ ต้องอยู่ที่เขาพิจารณาว่าดีพอจะขายไหม”
“เอ๊ะ” พุดซ้อนเลิกคิ้วมองตอนที่ยื่นผ้าถุงมาให้ “แต่พี่บอกว่าเขาให้พี่เป็นรายเดือน ไม่ได้หมายความว่ามันจะได้ขายแล้วหรือ”
ปลายฟ้าถอนหายใจสบตาน้องสาว ชั่งใจอยู่พักหนึ่งแล้วจึงตัดสินใจบอก “จริงแล้วๆ เขาจ้างให้พี่เขียนให้เขาอ่านคนเดียว”
ดวงตากลมของพุดซ้อนบอกชัดว่าไม่เข้าใจ แล้วยิ่งเธอขยายความทำให้ตาของพุดแทบถลนออกจากเป้ามากขึ้นไปอีกว่า
“เขาให้พี่เขียนนิยายอิโรติกที่ให้เขาเป็นพระเอก...แล้วก็ให้พี่...” ผู้เป็นพี่ขบริมฝีปาก กระดากอายขึ้นมาแต่พูดมาขนาดนี้แล้ว “...ให้พี่เป็นนางเอก”
พุดซ้อนตัวแข็งเป็นหินเหมือนฟังเรื่องผี ผิดกับชายหนุ่มเจ้าของห้องหมายเลข 114 ที่ลั่นเสียงหัวเราะทันทีราวกับฟังเรื่องตลก
“อีตา บ.ก. นี่มันโรคจิต!” พุดซ้อนตกใจจนพูดเสียงจนปลายฟ้าต้องรีบเข้าไปตะครุบปาก แล้วทำตาพยักเพยิดไปทางประตูบอกให้รู้ว่าไม่ควรส่งเสียงดัง
“อีตานี่เป็นใคร อยู่สำนักพิมพ์ไหน ฉันจะไปฉะมัน” ถึงจะหรี่เสียงลงแล้ว แต่สาวขาลุยไม่ได้ลดความขุ่นเคืองลง
“พุดจำพี่รินทร์ที่พี่เคยเล่าให้ฟังได้ไหม”
พุดซ้อนพยักหน้าหงึก ๆ
“เขาเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์แล้วก็เป็นคนสั่งให้พี่เขียน”
พุดซ้อนอ้าปากค้าง “อีตาพี่รินทร์คนที่พนันกับเพื่อนๆ ของเขาว่าถ้าจีบพี่ปลายติดจะชนะพนันน่ะหรือ”
ปลายฟ้าพยักหน้า
“อีตาพี่รินทร์อดีตเดือนคณะที่อยากแอ้มพี่ปลาย แต่พี่ปลายให้ไม่ได้ เลยว่าพี่ปลายเป็นกามตายด้าน”
เธอพยักหน้าอีกครั้ง
“อีตาพี่รินทร์ที่พี่มีแต่สาวตามจีบแต่พี่ปลายเลือกบอกเลิกเขาคนนั้น!”
ปลายฟ้าเม้มริมฝีปาก “คนนั้นแหละ”
“โอเค” พุดซ้อนยกฝ่ามือทั้งสองขึ้น แล้วเดินไปเดินมาตรงหน้าปลายฟ้า “ถ้าเขาไม่ได้ทำเพราะอยากแก้แค้น ก็มีอีกเหตุผลแหละ”
“อีกเหตุผลอะไร”
“เขายังรักพี่อยู่” พุดซ้อนหยุดเดินแล้วจับมือทั้งสองแน่น “ถ้าเขาไม่รักพี่แล้วเขาจะยอมจ่ายเงินเพื่อให้พี่เขียนนิยายแค่ให้ตัวเองอ่านโดยไม่หวังเอาไปขายทำไม”
ปลายฟ้านิ่งงันไปชั่วขณะ เธอไม่เคยค้นหาคำตอบนั้นเลย และไม่เคยคิดจะถาม เพราะในหัวเฝ้าแต่คิดว่าจะเขียนนิยายแต่ละตอนส่งไปให้ผู้ว่าจ้างหนุ่มได้สม่ำเสมอหรือไม่ และคิดเพียงแต่ว่าเธอทุกข์ทรมานเพียงใดในแต่ละครั้งที่เขียนฉากรักที่ปลุกภาพจำอันโหดร้ายให้ขึ้นโลดแล่นในหัวเธอ
“ไม่รู้สิพุด... หลังจากเลิกกัน พี่ก็ห่างจากเขามาหลายปี แล้วพี่ยังมีหน้ากลับไปหาเขาเพราะอยากให้เขาช่วย พี่เลยคิดว่า... น่าจะเป็นเหตุผลแรกมากกว่า”
“ก็ไม่แน่หรอก ตอนแรกอาจอยากแก้แค้น ไปๆ มาๆ กลายเป็นแก้ผ้าบอกรัก เหมือนนิยายชะมัด”
“จะบอกรัก ไม่เห็นต้องแก้ผ้า” ปลายฟ้าค้าน
“ฉันก็พูดให้มันตลกๆ ไปงั้นแหละ บางทีก็ต้องฝืนมองโลกในแง่ดีบ้างก็ได้ ชีวิตจะได้มีสีสัน”
“แม่กับพุดเป็นสีสันในชีวิตพี่แล้ว”
“โธ่... พี่ปลาย” พุดครวญน้ำเสียงเวทนา “แล้วพี่ล่ะ ไม่อยากสร้างสีสันให้ชีวิตตัวเองบ้างหรือ ฉันอยากให้พี่ใช้ชีวิตให้เต็มที่นะ อย่าให้ตัวเองจมอยู่แต่ในบ่อทุกข์ในอดีตเลย”
“พี่ก็ใช้ชีวิตของพี่อยู่”
พุดซ้อนตบบ่าเธอทั้งสองข้าง “ชีวิตเก่าๆ เน่าๆ นั่นทิ้งไปเถอะ พรุ่งนี้อาจมีชีวิตที่สองดีๆ รออยู่”
ชีวิตที่สองอย่างนั้นหรือ ปลายฟ้าเบนหน้าหนีไม่อยากพูดอะไรต่อ “พี่ไปอาบน้ำดีกว่า จะได้ออกไปขายขนมจีนกับพุดแทนแม่ ให้แม่ได้พักนอนอยู่บ้านบ้าง”
แม้จะได้ยินเสียงถอนหายใจดังจากน้องสาวที่เธอเดินหันหลังออกมา ทว่าปลายฟ้าให้คำตอบพุดซ้อนในใจไปแล้วว่าบ่อทุกข์ที่เธอจมอยู่นั้นก้นบ่อมันลึกสุดจะหยั่ง แต่เธอก็หวังว่าสักวัน จะหาทางขึ้นจากบ่อที่เต็มไปด้วยความทรงจำเน่าเฟะนี้ได้
บทสนทนาระหว่างพี่น้องไม่ได้ดำเนินต่อจากนั้น หลังจากปลายฟ้าอาบน้ำเสร็จ พุดซ้อนก็ง่วนอยู่กับการเตรียมของขึ้นรถเข็น ปลายฟ้าเองก็รับหน้าที่จัดเตรียมจานชามช้อนส้อมสำหรับเป็นภาชนะ รวมไปถึงค้อกเทลไร้แอลกอฮอลอย่างเวอร์จิ้นพินาโคลาดาที่ผสมระหว่างน้ำสับปะรดและกะทิ
“เจ้าน้ำนี่ของพี่ปลายอร่อยแฮะ ดูสิขายดีจนจะชิงหมดก่อนขนมจีนแล้ว” พุดซ้อนเอ่ยชมเปาะในตอนที่สำรวจข้าวของหลังขายผ่านไปได้หลายชั่วโมง
“ถ้าเอาไปเทในถาดน้ำแข็ง ทำเป็นก้อนๆ แล้วรินเหล้ารัมใส่ก็อร่อย”
“พี่ปลายว่าไงนะ เหล้ารัม”
ปลายฟ้าชะงักมือที่กำลังเช็ดคราบแกงออกจากจานก่อนล้าง “คือมันเป็นวิธีกินอย่างหนึ่งน่ะ...งานของพี่ต้องรู้เรื่องเหล้าบ้าง”
“เขียนนิยายต้องพึ่งเหล้าพึ่งยาหรือไง” มีความแข็งในน้ำเสียงของน้องสาว
“ไม่ๆ ไม่ต้อง” แต่มีความอ่อนแอในน้ำเสียงของผู้เป็นพี่สาว
พุดซ้อนถอนหายใจที่ไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ แล้วปล่อยมือจากไหล่ของปลายฟ้า “ไว้พี่พร้อมเมื่อไหร่ ค่อยเล่าให้ฉันฟัง แต่รอบนี้ไม่ใช่งานเขียนของพี่ ฉันอยากรู้ว่าไอ้งานแม่บ้านรีสอร์ตของพี่นี่มันเป็นยังไงกันแน่”
ความสนิทกันระหว่างพี่น้องทำให้เธอไม่อาจปิดบังอะไรได้เลย จริงอย่างที่แม่เธอเคยบอก หากสิ้นแม่แล้วเธอคงเหลือเพียงน้องสาวต่างมารดาคนนี้ที่คอยเป็นห่วงเป็นใย
ขนมจีนและเครื่องดื่มขายหมดเกลี้ยง หลังจากลูกค้าคนสุดท้ายเหมาที่เหลือไป ปลายฟ้าและพุดซ้อนก็ช่วยกันเก็บข้าวของแล้วเข็นรถกลับบ้าน ระหว่างทางนั้นมีร้านรวงมากมาย ทั้งร้านขายเสื้อผ้าและขายรองเท้าที่ปลายฟ้าสังเกตว่าพุดซ้อนมักจะมองสินค้าแฟชั่นพวกนั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย
“อยากได้ใช่ไหม เอาเงินไปซื้อเสื้อใหม่ตัวสองตัวใส่สิ” คนเป็นพี่ควักเงินยื่นให้ แต่คนเป็นน้องมองเงินในมือด้วยแววตาเกรงใจ
“ไม่เอาๆ” พุดซ้อนบอกปัด แล้วเข็นรถเข็นเดินต่อ “ซื้อแล้วก็ไม่รู้จะใส่ไปไหน”
“เอาไปเถอะ ใส่มาขายขนมจีนก็ได้” ปลายฟ้ายัดเงินใส่มือน้องสาว “แต่งตัวสวยๆ เรียกลูกค้าไงล่ะ”
พุดซ้อนหัวเราะขบขันแต่ก็ยังยืนลังเล ปลายฟ้าจึงจับตัวน้องสาวหมุนหันไปหาร้านเสื้อเหล่านั้น “ถ้าช้า ตัวที่อยากได้จะหมดเสียก่อนนะ”
“ขอบใจนะพี่ปลาย”
ปลายฟ้ายิ้มรับ แล้วยื่นเงินให้เพิ่ม “พี่เข็นรถกลับไปหาแม่ก่อน แล้วก็ฝากซื้อให้แม่ด้วย แม่น่าจะชอบเสื้อสีแดงตัวนั้น”
“ได้จ้ะ ซื้อเสร็จแล้วจะรีบตามไป”
“ไม่ต้องรีบ ใช้เวลาเลือกนานๆ ก็ได้ เอาที่ใส่แล้วเข้ากับเราที่สุด”
บอกแล้วหมุนตัวเข็นรถไปตามถนนหนทางที่เริ่มมีไฟถนนส่องสว่างแล้ว เหนือดวงไฟเหล่านี้มีดาวดวงจ้อยทอแสงระยิบระยับแข่งกับไฟเมือง ฝูงก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วบนต้นไม้พุ่มหนา ทุกอย่างเป็นไปตามเวลาที่ควรเป็น แล้วเวลานี้เธอเป็นเวลาที่เธอควรเตรียมตัวไปฟังเรื่องเล่าเคล้ากลิ่นสุราของชายหนุ่ม
เขาเป็นยังไงบ้างนะ... ไม่สิ เบอร์เบินต่างหาก มันได้กินขนมแมวเลียหรือยัง เขาจะยุ่งกับกองงานจนลืมให้ข้าวให้น้ำมันหรือเปล่า เขาจะรู้ไหมว่ามันชอบรสทูน่ามากกว่ารสไก่ เขาจะเปิดประตูให้มันเข้ามานอนด้วยไหม เขาจะ...
บ้าชะมัด! ปลายฟ้าสะบัดใบหน้าของชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีนิลแสนลุ่มลึกกับแมวของเขาให้ออกไปจากหัว แล้วตั้งหน้าตั้งตาเข็นรถให้ถึงบ้านไวๆ ป่านนี้แม่เธอคงอาบน้ำเตรียมตัวเปิดทีวีดูละครด้วยดวงตามัวๆ เพราะต้อกระจกแล้วกระมัง
อีกไม่นาน เงินจากการเขียนนิยายก็สะสมจนครบค่าผ่าตัด ปลายฟ้าคิดอย่างมีความหวัง แต่ความหวังของเธอต้องเริ่มจากการเขียน และความหวังของเธอตอนนี้มันยังวูบวาบเพราะขาดเชื้อไฟเติม เธออาจไปค้นนิยายจากเวบออนไลน์สักเรื่องเพื่อศึกษาวิจัยท่ารัก แทนการฟังประสบการณ์จริงจากคนอื่น แต่แค่คิดเพียงฉาบฉวย ปลายฟ้าก็เริ่มรู้สึกผะอืดผะอม
“อีขวัญ!”
เสียงแหบแห้งที่ตะโกนโหวกแหวกอยู่ไม่ไกลทำให้ขนทั้งตัวของปลายฟ้าลุกซู่ฉับพลัน
“อีขวัญ กูรู้ว่ามึงอยู่ ออกมาเปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้!”
ไอ้เปลว! เสียงแหบแบบนี้ กริยาหยาบคายแบบนี้ ไม่ผิดแน่
