ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
***
[‘ต่อให้แกรอดปลอดภัยจากคุกจริง ฉันก็จะทำให้ทั้งแกและอีลัลลาบายไม่มีที่ยืนในสังคม!’
คำขู่จากพ่อของอรัญญาที่ทำให้เขาไม่ได้นอนติดต่อกันหลายคืน จะข่มตาหลับฝืนให้ตัวเองหยุดคิดถึงข้อกล่าวหาก็ทำไม่ได้ แม้ว่าทนายของเขาจะให้คำมั่นว่าคดีจะจบลงด้วยการลงท้ายที่เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ความกังวลกลับกระจุกอยู่ที่สาวชู้รัก
ข่าวการตายของอรัญญากลายเป็นประเด็นข่าวในแวดวงสังคมไฮโซ ก่อนหน้านั้นก็เช่นกันที่งานแต่งงานระหว่างเขากับอรัญญาก็เป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาและภรรยาที่แต่งเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจถูกเฝ้าจับตามอง
แล้วต่อจากนี้สายตากระหายที่จะย่ำยีผู้อื่นก็กำลังคืบคลานสู่ชีวิตของลัลลาบาย หญิงสาวคนรักหนึ่งเดียวในใจที่ใบหน้ายามหลับของเธอยังดูน่าหลงไหล ชายหนุ่มอดใจไม่ไหว เขาโน้มตัวลงช้าๆ พยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นการปลุกเจ้าหญิงนิทรา และไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเขาผิดสัญญาว่าจะไม่มาพบกันจนกว่าคดีจะจบ
แต่ก่อนที่เรียวปากหยักจะแนบบนหน้าผากของหญิงสาว เกิดแสงสว่างวาบจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียง ยามนี้ก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว ยังมีใครอีกหนอที่ต้องการส่งข้อความมาหาเธอ
ด้วยความใคร่รู้ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู ก็เห็นข้อความแจ้งเตือนจากแชทแอพพลิเคชั่น และผู้ส่งข้อความคือ... ทนายของเขาเอง!
‘หลักฐานพร้อมมัดตัวมันดิ้นไม่หลุดแน่ หลังศาลตัดสินจำคุกมัน อย่าลืมที่สัญญาไว้ว่าเราย้ายไปอยู่แคนาดาด้วยกัน’
ภูมินทร์กำโทรศัพท์แน่นจนเส้นเลือดหลังมือปูด หัวใจของเขารวดร้าวราวกับถูกลวดหนามทิ่มแทง ลัลลาบายนอกใจเขา เธอเล่นชู้กับไอ้ทนายที่เธอแนะนำให้เขารู้จักไม่พอ ยังรวมหัวกันวางแผนทรยศหักหลัง และหากมันเพราะต้องการล้างแค้นที่เขาแต่งงานกับอรัญญาล่ะก็ เธอก็ทำมันเกือบสำเร็จ!
“ทั้งที่ฉันตั้งใจว่าหลังชนะคดีจะแต่งเธอเป็นเมียแล้วเราจะได้มีความสุขเหมือนอยู่บนสวรรค์ แต่เธอมันไม่รักดีแบบนี้ก็อยู่กับฉันในนรกที่สร้างขึ้นมาเพื่อผู้หญิงแพศยาอย่างเธอก็แล้วกัน” ภูมินทร์กัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ก่อนสะบัดตัวเดินจากมาเพื่อเตรียมสร้างนรกอเวจีให้เธอ ตำแหน่งนางบำเรอเท่านั้นที่เหมาะกับเธอ ในชาตินี้หรือชาติหน้าเขาไม่วันเอาเธอทำเมีย!]
สายตาอบอุ่นอ่อนโยนที่เคยมีให้นั้นเหือดแห้งหายไป บัดนี้นั้นมันเหลือแต่ไฟแค้นที่เผาผลาญเธอให้มอดไหม้
***
นักเขียนสาวยกมือที่กำลังพรมลงแป้นพิมพ์ขึ้นขยี้ตา แล้วยืดแขนทั้งสองเหยียดออกไล่ความเมื่อยล้า จากนั้นหยิบสมุดโน้ตมาไล่เช็คว่าต้องใส่เหตุการณ์อะไรเพิ่ม อีกมือถือแซนวิชไก่งวงรสชาติอร่อยที่ชายหนุ่มเจ้าของห้องสั่งให้บริกรนำอาหารมาเสิร์ฟให้เธอทุกมื้อ แต่ในตอนที่กำลังจดจ่อกับความคิดตัวเอง เสียงโทรศัพท์ของห้องพักดังขึ้นก็ทำเอาเธอสะดุ้งโหยง
แต่ใครกันล่ะที่โทรเข้าโทรศัพท์ของห้องที่เธอไม่เคยได้ยินเสียงของมันเลยตั้งแต่เข้ามาพำนักที่นี่ ถ้าเป็นฟร้อนโทรมาติดต่อชายหนุ่มเจ้าของห้อง พวกเขาก็ควเจ้าของห้องเดิมย้ายที่พำนักไปอีกห้องแล้ว และไม่มีทางเป็นหัวหน้าแม่บ้านแน่นอน เพราะตั้งแต่เธออาจหาญเข้ามาสัมภาษณ์งานเป็นแม่บ้านส่วนตัวของชายหนุ่ม แหววก็ไม่พูดกับเธอเลย
แม้ยังไม่รู้คำตอบ แล้วมันก็ยังส่งเสียงเรียกร้องให้เธอรับสายโดยไม่คิดยอมแพ้ ปลายฟ้าจึงยกหูขึ้น แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ปลายทางก็ตะเบ็งเสียงใส่เป็นภาษาอังกฤษ
[Kae! What’ s up with your phone? I’ ve been calling and texting you, and you’ re just ghosting me!]
[I’ m calling to let you know that I'm going to Thailand next week to testify in court.]
[Jesus, do I really have to see that psycho chick again? I really want this messy case to finally end and then You’ ve to back to New York with me.]
“เอ่อ...คือ... I...I’ m not Mr. Kae” เพราะไม่คาดคิดว่าปลายทางจะเป็นชาวต่างชาติ จึงตอบกลับแบบตะกุกตะกัก
“What the hell!” ปลายทางสบถแล้วเงียบหายไปหลายวินาทีก่อนตอบกลับมาเป็นภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำว่า “เธอเป็นใคร?”
คนถูกถามกลืนน้ำลายอีกใหญ่ “ฉันชื่อปลายฟ้าค่ะ เป็นแม่บ้านส่วนตัวของคุณเข้”
“แม่บ้านส่วนตัว!” ปลายสายทวนคำพูดเสียงสูง “แล้วไอ้เข้อยู่ไหน ไปลากคอมันมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้!”
“เอ่อ...คุณเข้ไม่ได้พักห้องนี้ค่ะ เขาไปพักห้องฝั่งตรงข้ามที่เห็นจากระเบียงของห้องค่ะ”
“What!” เขาสลับโหมดไปเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้ง
ในเมื่อคนที่เขาต้องการคุยสายไม่อยู่ ปลายฟ้าจึงเสนอทางเลือก “ฝากข้อความไว้ไหมคะ ฉันจะได้บอกคุณเข้ทันทีที่เจอเขา”
“ฉันชื่อลียง” ทางนั้นแนะนำตัวเองเป็นภาษาไทยสำเนียงฟังชัดแล้วตามด้วยการฝากข้อความด้วยน้ำเสียงดุดัน “บอกมันว่าพิมพ์ลดาดีลงานโร้ดโชว์ที่นิวยอร์กให้ได้แล้ว และหล่อนก็กำลังจะกลับไปทวงสัญญาที่มันให้ไว้”
นักเขียนรีบสาวคว้ากระดาษบันทึกข้อความและดินสอที่วางไว้ใกล้ๆ มาเขียนพร้อมกับขานรับ “รับทราบค่ะ”
“แล้วถ้ามันยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ก็ให้ตอบกลับทุกข้อความที่ฉันทางแชทด่วน เน้นย้ำว่าด่วน!”
ปลายฟ้าทวนใจความสำคัญ “เน้นย้ำว่าด่วน มีอะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ”
“เรื่องของเธอจะทำยัยบ้านั่นโต้กลับรุนแรงแน่”
“เอ่อ...” ปลายดินสอของเธอหยุดชะงัก “ฉันต้องเขียนประโยคนี้ลงไปไหมคะ...”
“ฉันพูดกับเธอ แล้วเราจะได้เจอกันเร็วๆ นี้”
“คือ...คุณหมายความว่า...”
ปลายฟ้างงเป็นไก่ตาแตก แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร เขาก็ตัดสายเธอทิ้ง นักเขียนสาวจึงได้แต่อ้าปากค้างฟังเสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังนานหลายนาทีกว่าจะวางหูโทรศัพท์แล้วฉีกกระดาษฝากข้อความออก เดินไปด้อมๆ มองๆ หน้าต่างของห้องอีกฟากฝั่ง
ผ้าม่านและไฟที่ยังปิดสนิทบอกว่าเขาไม่อยู่ห้อง บุรุษไปรษณีย์จำเป็นจึงออกจากห้องเพื่อนำส่งข้อความ ‘ด่วน’ ให้กับผู้รับตามจ่าหน้า แต่ก็ไม่เห็นร่างสูงของชายหนุ่มที่ไหนเลยสักแห่ง ทั้งที่สระว่ายน้ำ ที่นั่งประจำในห้องอาหารริมทะเลหรือแม้แต่ในเกลียวคลื่น
แต่ช่วงหลายวันมานี้ ปลายฟ้ามักเห็นเขาออกจากรีสอร์ตในตอนบ่าย แล้วจะกลับมาอีกทีก็ใกล้มืด แต่ก็แวะมาหาเพื่อเล่าเรื่องบนเตียงให้เธอสองสามเรื่องสลับกับให้เธออ่านนิยายบทที่ผ่านมาให้ฟัง จนระดับสุราลดลงไปค่อนขวด ดวงตาสีนิลที่คอยสบตาเธอเพื่อฟังเธอเล่าอย่างตั้งใจก็วูบไหว แล้วเบนหนีหันไปทางเบอร์เบินที่เข้ามานัวเนีย หรือไม่ก็มองกิ่งตะแบกที่เอนไหวเพราะสายลม
แว่วเสียงเพลงที่ดังแผ่วลอยมาดึงปลายฟ้าให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน เธอมองไปทางหาดทรายหน้าบันไดที่เชื่อมกับโซนที่นั่งเอาท์ดอร์และชายหาด เห็นพนักงานรีสอร์ตหลายคนกำลังง่วนอยู่กับการจัดซุ้มดอกไม้และโต๊ะเก้าอี้ที่ผูกโบว์สีขาวสะอาดตา
คืนนี้คงมีคู่รักตัดสินใจใช้ Beyond The Horizon เป็นสถานที่ประกาศความรักให้สักขีพยานทั้งหลายร่วมรับรู้
ตั้งแต่จำความได้ ปลายฟ้ามีโอกาสร่วมงานแต่งน้อยมาก ถ้าไม่ใช่เพื่อนบ้านในชุมชนก็เป็นเพื่อนเก่าของแม่ แต่หลังจากแต่งกันไม่นานหลายคู่ก็เลิกลากันไปพบรักใหม่ ส่วนแม่ของเธอก็เลิกกับพ่อตั้งแต่เธอยังไม่คลอด แล้วไปพลาดพลั้งตั้งท้องกับไอ้เปลว...พ่อแท้ๆ ของพุดซ้อนที่แม้แต่พุดซ้อนก็ไม่อยากเรียกว่าพ่อ
เมื่อรู้สึกตัวว่าเอาเรื่องเก่ามาคิด ปลายฟ้าก็เขกหัวตัวเอง แล้วเดินไปด้อมๆ มองๆ ใกล้เต็นท์จัดงานที่มีผู้จัดการรีสอร์ตคนใหม่ที่เธอไม่รู้จักคอยกำกับสั่งการ นักเขียนสาวจึงเดินเข้าไปยังบาร์เหล้า เห็นชิดกำลังเช็ดแก้วเตรียมไว้สำหรับงานคืนนี้ จึงเลียบเคียงเข้าไปทักทายในฐานะที่เขาเคยเป็นรุ่นพี่สอนงาน
“ให้ปลายช่วยไหมคะ”
แต่ชิดคงกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะแค่เธอส่งเสียงถามเบาๆ เขาก็สะดุ้งจนเกือบทำแก้วไวน์ในมือตก มองเธอด้วยดวงตาฉุน
“คุณเข้ปล่อยให้มาเดินเล่นหรือไง”
ปลายฟ้าไม่ใส่ใจคำพูดจิกกัด และที่เข้ามาหาก็เพราะอยากช่วยเหลืองาน ยิ่งรู้ข่าวว่าเหลือเขาเป็นบาร์เทนเดอร์คนเดียวของรีสอร์ตก็เห็นใจ จึงสอดมือเข้ากับหูจับลังใส่แก้วแล้วเอ่ยถาม
“จะยกลังแก้วพวกนี้ไปที่เต็นท์นั้นใช่ไหมคะ”
“วางไว้ๆ เดี๋ยวพวกนั้นก็มายกไปเอง”
ชิดปฏิเสธการช่วยเหลือ แต่ปลายฟ้ายังไม่ยอมแพ้ เธอออกปากขอช่วยนั่นช่วยนี่ หรือไม่ก็เอาแก้วที่ล้างสะอาดแล้วมาช่วยเช็ดจนชิดยอมแพ้ลูกตื๊อ ชี้นิ้วไปทางตะกร้ามะนาวในอ่างล้างแก้ว
“งั้นฝากคั้นน้ำมะนาวหน่อย คั้นให้หมดเลย”
ปลายฟ้าคลี่ยิ้มอย่างคนมีชัย เธอหยิบมะนาวที่ล้างเรียบแล้วจัดการผ่าซีกด้วยความชำนาญเพราะช่วยแม่ทำกับข้าวขายมาตั้งแต่เด็ก
“คืนนี้ คู่แต่งงานเลือกใช้ค้อกเทลอะไรเสิร์ฟในงานหรือคะ”
“Amaretto Vanilla Lemonade กับ Vanilla Lemonade” ชิดพูดพลางหยิบเหล้าที่ฉลากพิมพ์ชื่อชัดเจนว่า Amaretto “แต่คู่แต่งงานไม่ได้เลือกหรอกนะ คุณเข้เลือกให้เพราะในงานมีเด็กๆ เวลาเสิร์ฟพวกเด็กๆ ก็ไม่ต้องใส่เหล้า เอาแค่น้ำมะนาวกับน้ำเชื่อมวานิลา ใช้วัตถุดิบเดียวกัน ช่วยแขกประหยัดงบไปในตัว”
“อ้อ...” ปลายฟ้าลอบยิ้ม “คุณเข้เขาช่วยรีสอร์ตคิดเรื่องงบจัดงานให้แขกด้วย แบบนี้แขกต้องประทับใจแน่ ๆ”
ชิดยังเตรียมภาชนะมือเป็นระวิง แต่ปากก็บอกเล่าต่อเรื่อย ๆ “แขกชอบทุกราย หรือถ้าอยากให้ดีไซน์ค้อกเทลเฉพาะแบบคัสตอมไมซ์คุณเข้ก็จัดให้”
“คุณเข้จัดให้?” มือบางที่กำลังฝานเลมอนหยุดชะงัก แล้วทวนคำพูดด้วยความสงสัย
“ฉิบหาย” ชิดทำหน้าเหมือนตกที่นั่งลำบากแล้วตบปากตัวเองพร้อมกับว่ากล่าวตัวเอง “ปากรั่วอะไรอย่างนี้วะ”
“คนมีความรู้เรื่องเหล้าอย่างคุณเข้ ใครๆ ก็อยากให้ช่วยงานอยู่แล้วใช่ไหมคะ” ปลายฟ้าคลี่ยิ้มแล้วเอ่ยต่อ “ปลายไม่แปลกใจหรอกค่ะที่รีสอร์ตจะใช้เมนูของเขาเสิร์ฟแขก เพราะเขาเก่งเรื่องนี้จริงๆ”
“นั่นล่ะๆ ใช่เลย” ชิดเออออตามแต่ไม่ยอมสบตา
“บางครั้งปลายยังเคยแอบคิดเล่นๆ ว่าสักวันอาจเห็นเขามายืนผสมค้อกเทลกับพี่ชิด”
คำพูดของเธอทำให้บาร์เทนเดอร์ร่างโปร่งกระพริบตาปริบๆ ก่อนกัดริมฝีปากเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ จนในที่สุดก็พูดออกมาว่า
“จริงๆ แล้ว คุณเข้เป็นคนสอนพี่ผสมค้อกเทลคนแรกตอนที่พี่มาเข้ามาทำงานที่นี่ ตอนนั้นพี่ยังเป็นแค่เด็กเสิร์ฟธรรมดาที่เกือบจะถูกให้ออกเพราะทำเหล้าหกใส่เสี่ยปอง...”
หนนี้ปลายฟ้าเริ่มประหลาดใจของจริง แต่ยังไม่ทันออกปากถามอะไร ก็มีพนักงานรีสอร์ตชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าตื่น
“พี่ชิดๆ คุณแพรวพลอยกับเสี่ยมา!”
