เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
รัก,ผจญภัย,รั้วโรงเรียน,ตลก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
ผู้แต่ง
กุชุก พิรันซ์
เรื่องย่อ
“ถ้าจะเล่าก็ต้องเริ่มตั้งแต่ต้นเลยนะ” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าครุ่นคิดเหมือนกำลังลำดับเรื่องราว
“ก่อนจะมีโรงเรียนมัธยมวัชรโยธิน ที่ดินตรงนั้นเคยเป็นโรงงานแปรรูปไม้มาก่อน มีท่อนซุงกองเต็มไปหมดเหมือนภูเขา”
เสียงช้อนกระทบจานเงียบลง ทุกคนตั้งใจฟังพ่อเล่าเรื่อง
“เจ้าของที่ดินคือส่างปันโย เศรษฐีชาวไทใหญ่ที่ร่ำรวยจากการค้าขายไม้สักกับบริษัทฝรั่งที่เข้ามาทำไม้ในไทย เขาว่าสมัยนั้นส่างปันโยร่ำรวยมหาศาลจนแม้แต่เจ้าเมืองยังต้องมาขอกู้ยืมเงิน”
ผมนั่งฟังตาโต ส่วนแม่ก็ตั้งใจฟังเงียบ ๆ
“ต่อมา พ่อเลี้ยงจักรคำ วัชรโยธิน ลูกชายของส่างปันโยก็ได้รับมรดกจากพ่อ และก็ยังร่ำรวยขึ้นอีกเพราะว่าพ่อเลี้ยงปล่อยเงินกู้ให้กับพวกคนใหญ่คนโต ลือกันว่าหลังจากเปลี่ยนแปลงการปกครอง แม้แต่เจ้านายบางพระองค์ก็เคยเป็นลูกหนี้ของพ่อเลี้ยง”
พ่อเล่าต่ออย่างช้า ๆ “แล้วพอถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง พ่อเลี้ยงก็หันไปทำการค้ากับพวกญี่ปุ่นจนได้กำไรมากมาย กระทั่งมีอยู่คืนหนึ่ง… ตู้มมมม!!!”
ผมกลืนน้ำลายแล้วถามเสียงเบา “ใครตกน้ำเหรอฮะ”
“เสียงระเบิดลูก บ้านของพ่อเลี้ยงถูกเครื่องบินทิ้งระเบิดจนไฟไหม้ทั้งหลัง มีคนเห็นหีบสมบัติถูกขนขึ้นจนเต็มหลังรถบรรทุกแล้วขับไปที่โรงเลื่อยเก่า ซึ่งก็คือที่ตั้งของโรงเรียนในตอนนี้นี่เอง”
***
.
.
.
SCHOOL LEGACY โรงเรียนซ่อนเร้น คือเรื่องราวของการผจญภัย มิตรภาพ ความฝัน ความผูกพัน และการค้นพบว่าบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เมื่อเจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เขาได้เจอกับเพื่อนใหม่ที่ไม่เคยขอให้มี เมย์ เด็กหญิงจอมบงการสุดแสบที่หมกมุ่นกับการตามหาสมบัติลึกลับ และเฮกเตอร์ เด็กชายขี้ขลาดอ่อนแอแต่เป็นเพื่อนที่แสนดี
ขณะเดียวกัน ทั้งสามยังต้องเผชิญกับความท้าทายจากรุ่นพี่จอมเกเร และปริศนาที่ซ่อนอยู่ในโรงเรียนซึ่งดูเหมือนจะไม่มีวันเปิดเผย
กระทั่งมีข่าวลือว่ากำลังจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับโรงเรียน เจมส์กับเพื่อน ๆ ต้องตัดสินใจว่าจะยอมรับชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้ หรือจะลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องสิ่งที่พวกเขารัก
ที่โรงเรียนใหม่ ผมนั่งเงียบ ๆ ตลอดช่วงเช้า พยายามทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจ ไม่อยากทำความรู้จักกับใครด้วย กระทั่งถึงช่วงพักเที่ยงผมถึงรู้ตัวว่ากำลังอยู่อย่างโดดเดี่ยวในโรงอาหาร และเมื่อมองสำรวจไปรอบ ๆ ก็เห็นทุกโต๊ะมีนักเรียนจับกลุ่มกันหมด เหลือแค่ผมที่นั่งคนเดียว กำลังใช้ช้อนเขี่ยใบกะเพราไปไว้ที่ขอบจานข้าวอย่างตั้งใจ
เอี๊ยด! เก้าอี้ข้าง ๆ ผมถูกลาก ตามมาด้วยเสียงของเด็กผู้ชาย
“นั่งด้วยได้มั้ย”
ผมเงยหน้าขึ้น เห็นเด็กคนหนึ่งยืนถือจาน อีกมือถือขวดน้ำ ท่าทางลำบากใจ
“แบบว่า… ที่อื่นเต็มหมดแล้ว” เขาพูดอ้อนวอน
ผมถอนหายใจ ก่อนจะตอบอย่างเฉยเมย “ไม่ได้ ฉันอยากนั่งคนเดียว”
แต่เด็กชายกลับวางจานลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงหน้าตาเฉย “ไม่ต้องอายหรอกน่า ฉันจะนั่งเป็นเพื่อนเอง”
ผมจ้องเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ แล้วหันกลับมาสนใจผัดกะเพราของตัวเองต่อ
“หวัดดี ฉันเฮกเตอร์” เขาพูดพลางเปิดขวดน้ำดื่ม
“ไม่ได้ถาม” ผมตอบห้วน ๆ แต่เห็นอีกฝ่ายหน้าเสีย “ไหน ๆ นายก็พูดแล้ว ฉันชื่อเจมส์ อยู่ห้อง ม.1/3”
“ร้ายกาจ!” เฮกเตอร์ทำตาโต “แบบว่า… เราอยู่ห้องเดียวกันใช่มั้ย” เขาพูดอย่างตื่นเต้น
“คงงั้น” ผมพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตักข้าวเข้าปากแล้วแอบมองเขาครู่หนึ่ง สมองเริ่มคิดอะไรเล่น ๆ ถ้าเป็นแฮร์รี่ พอตเตอร์ เขาจะทำยังไงในสถานการณ์แบบนี้นะ หากโชคดี วันนี้ผมอาจมีรอน วีสลีย์ เป็นของตัวเอง
ในที่สุดผมจึงตัดสินใจถามลองเชิงเฮกเตอร์ “นี่ นายมีพี่ชายเรียนที่นี่ด้วยหรือเปล่า?”
“ฉันไม่มีพี่ชาย” เขาขมวดคิ้วตอบโดยไม่ต้องคิด
ผมจึงถามต่อ “งั้นนายก็ต้องมีน้องสาว?”
“ฉันลูกคนเดียว” เฮกเตอร์ส่ายหน้า
“ชุดนักเรียนนายใส่ต่อของคนอื่น?”
เขาทำหน้างง ก่อนจะตอบเสียงแข็งขึ้นนิดหน่อย “ฉันเพิ่งซื้อใหม่”
“พ่อทำงานกระทรวงฯ?”
“ทำสวนยาง”
“บ้านนายเลี้ยงนกฮูก?”
“เลี้ยงไก่ชน”
“กลัวแมงมุมมั้ย?”
“อีบึ้งย่างไฟอร่อยมาก”
“ถ้าเอาสัตว์มาโรงเรียนได้หนึ่งตัว นายจะเลือกอะไร?”
“งูหางกระดิ่ง”
ผมชะงัก วางช้อนลงแล้วจ้องหน้าเฮกเตอร์ “บ้าเอ๊ย!”
“อะไร?!” เฮกเตอร์ตกใจ
“ฉันนึกว่านายเป็นรอน แต่ไม่ใช่” ผมรู้สึกผิดหวังอย่างแรง
“รอนไหน?”
“รอน วีสลีย์” ผมรีบเฉลย แต่เฮกเตอร์กลับทำหน้างง
“ไม่เห็นรู้จัก”
ผมเบิกตากว้างเหมือนโลกทั้งใบพังทลาย ไม่อยากจะเชื่อ หมอนี่ไปอยู่ไหนมา ทำไมไม่เคยดูแฮร์รี่ พอตเตอร์ เด็กที่ไม่เคยดูแฮร์รี่ พอตเตอร์ ไม่มีทางโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพหรอก เชื่อผมสิ
“ถ้าไม่ใช่รอน แล้วนายเป็นใคร?” ผมกลอกตาคิดหนัก
“ฉันเพิ่งบอกว่าชื่อเฮกเตอร์ นายกับฉันเรียนอยู่ห้องเดียวกัน”
“ฉันรู้แล้ว”
“นายโอเคใช่มั้ย?”
“ฉันโอเค”
“นายเพ้อเหมือนคนบ้าเลยเพื่อน” เฮกเตอร์เริ่มขยับเก้าอี้ออกห่างอย่างระแวง
“ฉันปกติดีทุกอย่าง” ผมยักไหล่แล้วหยิบกล่องนมขึ้นดูดรวดเดียวจนหมดก่อนลุกขึ้นยืน “แล้วก็… ฉันไม่ใช่เพื่อนนาย”
พูดจบผมจึงหยิบจานข้าวเดินไปเก็บ และออกจากโรงอาหารโดยไม่หันกลับมามองเฮกเตอร์อีก ตั้งใจจะหาที่เงียบ ๆ นั่งพัก แต่แสงแดดข้างนอกทำให้ผมต้องลังเล ไม่ไหว โรงเรียนนี้ร้อนจนผมแทบเป็นลม จะมีที่ไหนเย็น ๆ และเงียบสงบบ้างมั้ยนะ แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาให้หัว ใช่ ห้องสมุดยังไงล่ะ
ผมถามทางไปห้องสมุดจากเด็กนักเรียนแถวนั้น และไม่กี่นาทีต่อมา ผมก็ก้าวเข้ามาในห้องสมุดอันเงียบสงบ เย็นสบาย นี่แหละสมบูรณ์แบบ ผมเดินไล่มองหนังสือจากชั้นวางก่อนจะหยิบเล่มหนึ่งมาเปิดอ่าน หวังว่ามันจะทำให้ผมลืมความน่าเบื่อของโรงเรียนใหม่นี้ได้สักพัก