เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
รัก,ผจญภัย,รั้วโรงเรียน,ตลก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
ผู้แต่ง
กุชุก พิรันซ์
เรื่องย่อ
“ถ้าจะเล่าก็ต้องเริ่มตั้งแต่ต้นเลยนะ” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าครุ่นคิดเหมือนกำลังลำดับเรื่องราว
“ก่อนจะมีโรงเรียนมัธยมวัชรโยธิน ที่ดินตรงนั้นเคยเป็นโรงงานแปรรูปไม้มาก่อน มีท่อนซุงกองเต็มไปหมดเหมือนภูเขา”
เสียงช้อนกระทบจานเงียบลง ทุกคนตั้งใจฟังพ่อเล่าเรื่อง
“เจ้าของที่ดินคือส่างปันโย เศรษฐีชาวไทใหญ่ที่ร่ำรวยจากการค้าขายไม้สักกับบริษัทฝรั่งที่เข้ามาทำไม้ในไทย เขาว่าสมัยนั้นส่างปันโยร่ำรวยมหาศาลจนแม้แต่เจ้าเมืองยังต้องมาขอกู้ยืมเงิน”
ผมนั่งฟังตาโต ส่วนแม่ก็ตั้งใจฟังเงียบ ๆ
“ต่อมา พ่อเลี้ยงจักรคำ วัชรโยธิน ลูกชายของส่างปันโยก็ได้รับมรดกจากพ่อ และก็ยังร่ำรวยขึ้นอีกเพราะว่าพ่อเลี้ยงปล่อยเงินกู้ให้กับพวกคนใหญ่คนโต ลือกันว่าหลังจากเปลี่ยนแปลงการปกครอง แม้แต่เจ้านายบางพระองค์ก็เคยเป็นลูกหนี้ของพ่อเลี้ยง”
พ่อเล่าต่ออย่างช้า ๆ “แล้วพอถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง พ่อเลี้ยงก็หันไปทำการค้ากับพวกญี่ปุ่นจนได้กำไรมากมาย กระทั่งมีอยู่คืนหนึ่ง… ตู้มมมม!!!”
ผมกลืนน้ำลายแล้วถามเสียงเบา “ใครตกน้ำเหรอฮะ”
“เสียงระเบิดลูก บ้านของพ่อเลี้ยงถูกเครื่องบินทิ้งระเบิดจนไฟไหม้ทั้งหลัง มีคนเห็นหีบสมบัติถูกขนขึ้นจนเต็มหลังรถบรรทุกแล้วขับไปที่โรงเลื่อยเก่า ซึ่งก็คือที่ตั้งของโรงเรียนในตอนนี้นี่เอง”
***
.
.
.
SCHOOL LEGACY โรงเรียนซ่อนเร้น คือเรื่องราวของการผจญภัย มิตรภาพ ความฝัน ความผูกพัน และการค้นพบว่าบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เมื่อเจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เขาได้เจอกับเพื่อนใหม่ที่ไม่เคยขอให้มี เมย์ เด็กหญิงจอมบงการสุดแสบที่หมกมุ่นกับการตามหาสมบัติลึกลับ และเฮกเตอร์ เด็กชายขี้ขลาดอ่อนแอแต่เป็นเพื่อนที่แสนดี
ขณะเดียวกัน ทั้งสามยังต้องเผชิญกับความท้าทายจากรุ่นพี่จอมเกเร และปริศนาที่ซ่อนอยู่ในโรงเรียนซึ่งดูเหมือนจะไม่มีวันเปิดเผย
กระทั่งมีข่าวลือว่ากำลังจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับโรงเรียน เจมส์กับเพื่อน ๆ ต้องตัดสินใจว่าจะยอมรับชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้ หรือจะลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องสิ่งที่พวกเขารัก
เสียงระฆังดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มต้นคาบเรียนวิชาคณิตศาสตร์ นักเรียนค่อย ๆ เงียบลงเมื่อครูก้าวเข้ามาในห้อง เขาเป็นผู้ชายตัวสูง หน้าตาเย็นชา ดูไร้อารมณ์ สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำพับถึงศอกกับกางเกงสีเดียวกัน
ครูวางหนังสือลงบนโต๊ะเสียงดัง ปัง! จนผมสะดุ้ง
จากนั้นหัวหน้าห้องก็ลุกขึ้นสั่ง “นักเรียนเคารพ!”
ทุกคนกล่าวพร้อมกัน “ซาหวาดดีครับ/ค่ะ คุณครู”
“นั่งลงได้” ครูพูดสั้น ๆ สายตากวาดมองไปรอบห้อง
“ขอบคุณครับ/ค่ะ คุณครู” เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังกุกกัก แล้วทุกอย่างก็เงียบลงอีกครั้ง
“หลับตา” ครูออกคำสั่ง “นั่งสมาธิสามนาที”
ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง ทุกคนหลับตาลง เวลาสามนาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า ก่อนที่เสียงของครูจะดังขึ้นอีกครั้ง
“ลืมตาได้”
ทันทีที่ทุกคนลืมตา ครูก็ใช้ชอล์กสีขาวเขียนชื่อตัวเองบนกระดานดำ
“กีรติ คือชื่อของผม” เขาพูด ภายหลังพวกเราเรียกเขาว่าครูกี
“ก่อนจะเริ่มเรียน เรามาตกลงกันก่อน” ครูยกชอล์กขึ้นเคาะกับกระดานเป็นจังหวะ
“ผมมาที่นี่เพื่อสอนความรู้ให้พวกคุณ ผมไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่เพื่อนเล่น ผมเป็นครู จำไว้ให้ดี”
ทั้งห้องเงียบกริบ
“ที่นี่… ผมให้เกียรติพวกคุณทุกคน” ครูกล่าวช้า ๆ
“แต่ถ้าใครไม่ให้เกียรติผม ก็เอาเกรดศูนย์ไป”
ไม่มีการหยอกล้อหรือพูดเล่นในระหว่างคาบเรียน ผมก้มหน้าจดสมการตัวเลขอย่างตั้งใจ เสียงปากกาขีดเขียนบนสมุดดังสลับกับเสียงขยับเก้าอี้เป็นครั้งคราว ความเอาจริงเอาจังของครูทำให้เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
จนกระทั่ง… แก๊ง! แก๊ง! แก๊ง! แก๊ง! เสียงระฆังสุดท้ายของวันดังขึ้นทลายความตึงเครียดที่สะสมมาตลอดคาบ ครูหยุดพูดทันที ปิดหนังสือเรียนลง แล้วก้าวออกจากห้องไปโดยไม่เสียเวลาเลยสักวินาทีเดียว
ผมเองก็รีบเก็บอุปกรณ์การเรียนยัดใส่กระเป๋าและออกจากห้องเป็นคนแรก วิ่งผ่านลานหน้าเสาธงตรงไปที่ประตูด้วยความหวังว่ารถโรงเรียนจะมารออยู่แล้ว แต่กลับไม่มี ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำได้แค่เดินเล่นอยู่แถวนั้นจนกระทั่งสายตาไปสะดุดเข้ากับรูปปั้นที่ตั้งอยู่บนฐานสูง สนิมสีเขียวเกาะตามซอกหลืบของเนื้อโลหะบ่งบอกถึงความเก่าแก่ ขณะที่ผมกำลังไล่สายตาสำรวจอยู่นั้น พลันมีเสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้นจากข้างหลัง
“รูปปั้นเด็กหญิงนางฟ้า เพื่อระลึกถึงเด็ก ๆ ที่จากไปในช่วงสงคราม สร้างโดยพ่อเลี้ยงจักรคำ วัชรโยธิน คนที่ก่อตั้งโรงเรียนนี้”
ผมหันขวับไปตามเสียง เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ เธอตัวผอมแต่สูงกว่าผม ใบหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ ท่าทางคึกคักตลอดเวลา
“รู้ได้ไง” ผมถาม
“ก็อ่านดูสิ” เธอชี้ไปที่แผ่นทองเหลืองที่ติดอยู่ตรงฐานรูปปั้น
“รู้มั้ยว่าสมัยสงครามโลก พ่อเลี้ยงเอาสมบัติมาซ่อนไว้ที่นี่ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครหาเจอ” เธอพูดพลางเหลือบตามองรูปปั้น
“เหลวไหล โกหกทั้งเพ” ผมสวนกลับทันที ไม่ชอบท่าทางสาระแนอวดเก่งของเธอเลย
“เธอจะไม่เชื่อก็ได้ แต่ใคร ๆ ก็รู้เรื่องนี้กันทั้งนั้นแหละ” เธอยักไหล่ ทำหน้าเหมือนไม่ใส่ใจว่าผมจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม
“ถ้าทุกคนรู้ มันก็แปลว่าสมบัติคงไม่เหลือแล้วน่ะสิ” ผมพูดย้อนและมันได้ผล เธออ้าปากเหมือนจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออก ยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“ฉันชื่อเมย์” เด็กหญิงฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้า
ผมจึงปล่อยกรรไกรทันที “ฉุบ! ฉันชนะ”
รอยยิ้มของเธอหายไป “ไม่ใช่เป่ายิ้งฉุบ จับมือทักทายน่ะ ไม่เคยเห็นในหนังเหรอ”
“อ๋อ” ผมร้องเบา ๆ
“งั้นเรามาแนะนำตัวกันใหม่ ฉันชื่อเมย์…”
“ไม่ได้ถาม” ผมตัดบทเย็นชาพอ ๆ กับสีหน้าของรูปปั้น
“รู้ตัวมั้ยว่าเธอเนี่ย มารยาทแย่มาก” น้ำเสียงบ่งบอกว่าเมย์เริ่มโมโห
“รู้แล้วก็หลีกไปสิ” ผมเดินเลี่ยงเธอออกมา
“นี่ ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอก็เท่านั้นเอง” เมย์พยามชวนผมคุยอีกครั้ง
ผมหยุดเดินชั่วขณะ ก่อนจะหันกลับไปสบตาเธอ “ทำไมถึงอยากเป็นเพื่อนกับฉัน”
“ก็… ไว้ลอกการบ้านไง วันนี้ฉันเห็นเธอที่ห้องสมุดกำลังนั่งอ่านหนังสือคนเดียว แล้วเธอก็นั่งโต๊ะหน้าห้อง ฉันเลยคิดว่าเธอเป็นเด็กเรียน เป็นเด็กฉลาด ฉันอยากเป็นเพื่อนกับคนฉลาด ๆ”
“อย่างี่เง่า ฉันไม่ได้เลือกที่นั่งเอง!” ผมตวาดเสียงดัง “และฉันก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับเธอด้วย” ทันทีที่พูดจบผมก็เดินหนี
“เดี๋ยวสิ งั้นมาร่วมทีมล่าสมบัติกับฉันมั้ย นี่…” เสียงแหลม ๆ ของเมย์ดังไล่หลังมาแต่มันไม่ได้ทำให้ผมหยุดเดิน