เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
รัก,ผจญภัย,รั้วโรงเรียน,ตลก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
ผู้แต่ง
กุชุก พิรันซ์
เรื่องย่อ
“ถ้าจะเล่าก็ต้องเริ่มตั้งแต่ต้นเลยนะ” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าครุ่นคิดเหมือนกำลังลำดับเรื่องราว
“ก่อนจะมีโรงเรียนมัธยมวัชรโยธิน ที่ดินตรงนั้นเคยเป็นโรงงานแปรรูปไม้มาก่อน มีท่อนซุงกองเต็มไปหมดเหมือนภูเขา”
เสียงช้อนกระทบจานเงียบลง ทุกคนตั้งใจฟังพ่อเล่าเรื่อง
“เจ้าของที่ดินคือส่างปันโย เศรษฐีชาวไทใหญ่ที่ร่ำรวยจากการค้าขายไม้สักกับบริษัทฝรั่งที่เข้ามาทำไม้ในไทย เขาว่าสมัยนั้นส่างปันโยร่ำรวยมหาศาลจนแม้แต่เจ้าเมืองยังต้องมาขอกู้ยืมเงิน”
ผมนั่งฟังตาโต ส่วนแม่ก็ตั้งใจฟังเงียบ ๆ
“ต่อมา พ่อเลี้ยงจักรคำ วัชรโยธิน ลูกชายของส่างปันโยก็ได้รับมรดกจากพ่อ และก็ยังร่ำรวยขึ้นอีกเพราะว่าพ่อเลี้ยงปล่อยเงินกู้ให้กับพวกคนใหญ่คนโต ลือกันว่าหลังจากเปลี่ยนแปลงการปกครอง แม้แต่เจ้านายบางพระองค์ก็เคยเป็นลูกหนี้ของพ่อเลี้ยง”
พ่อเล่าต่ออย่างช้า ๆ “แล้วพอถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง พ่อเลี้ยงก็หันไปทำการค้ากับพวกญี่ปุ่นจนได้กำไรมากมาย กระทั่งมีอยู่คืนหนึ่ง… ตู้มมมม!!!”
ผมกลืนน้ำลายแล้วถามเสียงเบา “ใครตกน้ำเหรอฮะ”
“เสียงระเบิดลูก บ้านของพ่อเลี้ยงถูกเครื่องบินทิ้งระเบิดจนไฟไหม้ทั้งหลัง มีคนเห็นหีบสมบัติถูกขนขึ้นจนเต็มหลังรถบรรทุกแล้วขับไปที่โรงเลื่อยเก่า ซึ่งก็คือที่ตั้งของโรงเรียนในตอนนี้นี่เอง”
***
.
.
.
SCHOOL LEGACY โรงเรียนซ่อนเร้น คือเรื่องราวของการผจญภัย มิตรภาพ ความฝัน ความผูกพัน และการค้นพบว่าบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เมื่อเจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เขาได้เจอกับเพื่อนใหม่ที่ไม่เคยขอให้มี เมย์ เด็กหญิงจอมบงการสุดแสบที่หมกมุ่นกับการตามหาสมบัติลึกลับ และเฮกเตอร์ เด็กชายขี้ขลาดอ่อนแอแต่เป็นเพื่อนที่แสนดี
ขณะเดียวกัน ทั้งสามยังต้องเผชิญกับความท้าทายจากรุ่นพี่จอมเกเร และปริศนาที่ซ่อนอยู่ในโรงเรียนซึ่งดูเหมือนจะไม่มีวันเปิดเผย
กระทั่งมีข่าวลือว่ากำลังจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับโรงเรียน เจมส์กับเพื่อน ๆ ต้องตัดสินใจว่าจะยอมรับชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้ หรือจะลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องสิ่งที่พวกเขารัก
ท่ามกลางความเงียบในห้องสมุด ผมกับเฮกเตอร์ซ่อนตัวอยู่หลังชั้นหนังสือขนาดใหญ่ โดยมีเงาร่างของสองอันธพาลไล่ล่าไปทั่วห้อง
“แกไปดูฝั่งนู้น ทางนี้ฉันหาเอง” เสียงเขื่อนร้องสั่งเฉิงตู
ผมดึงแขนเสื้อเฮกเตอร์เบา ๆ ส่งสัญญาณให้ขยับต่อไป ทีละแถว ทีละแถว พวกเรากำลังเข้าใกล้ประตูทางออกห้องสมุดไปทุกที ขณะที่ก้าวย่างอย่างระมัดระวัง ไหล่ของเฮกเตอร์ก็ไปชนเข้ากับชั้นหนังสือ
ปึ้ก!
เสียงหนังสือเล่มหนึ่งตกกระทบพื้นดังลั่น
เฮกเตอร์ตัวแข็งทื่อ ผมหันขวับไปตามเสียง รีบยกมือปิดปากเขาไว้ไม่ให้เผลอร้องออกมา
ฝีเท้าหนัก ๆ เดินตรงมาทางพวกเราทันที
เขื่อนหยุดยืนหน้าชั้นหนังสือ มองซ้ายมองขวา พร้อมกับขมวดคิ้ว หรี่ตาดูกองหนังสือที่ตกอยู่บนพื้น ราวกับกำลังชั่งใจ
เฮกเตอร์กำเสื้อผมไว้แน่นจนรู้สึกได้
เขื่อนหยิบหนังสือที่ตกขึ้นมา ก่อนจะพึมพำกับตัวเองแล้วหันหลังเดินออกไปสมทบกับเฉิงตู ทั้งสองหายลับไปอีกทาง
ผมปล่อยมือออกจากปากเฮกเตอร์ เขาสูดลมเข้าลึก ๆ ใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ
“เกือบไปแล้ว…” เฮกเตอร์กระซิบเสียงสั่น
“ไปต่อ” ผมดึงเขาให้ก้มต่ำหลบอยู่หลังชั้นหนังสือ
พวกเราขยับตัวอย่างระมัดระวัง ทีละก้าว ทีละก้าว แต่แล้ว...
“จ๊ะเอ๋ตัวเอง” เขื่อนโผล่มาด้านหลังพวกเรา แสยะยิ้มยืนมองเหมือนเสือที่เจอเหยื่อของมันแล้ว
เฮกเตอร์หน้าซีด หัวใจผมเต้นโครมคราม แต่แล้วทันใดนั้น…
ปึ้ก!
เสียงหนังสือหล่นดังสนั่นไปทั้งห้องสมุด
“เอ๊อะ! ตีนฉัน” พี่เบิ้มร้องโอดโอยทันที
หนังสือปกแข็งหล่นทับอยู่บนนิ้วเท้าของเขื่อน สันของมันหนาจนผมรู้สึกเจ็บแทน
เมย์ยืนขวางพวกเราเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอยิ้มประกาศชัยชนะ
“อุ๊บ… ขอโทษที เผลอทำหลุดมือน่ะ” เมย์พูดเสียงใส แต่สีหน้าดูไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด
เด็กหญิงผู้กล้าหาญ เธอคือซาร่าห์ คอนเนอร์ เธอคือแคตนิส เอฟเวอร์ดีน คือฟูริโอซ่าของผม แต่ตอนนี้ผมต้องช่วยเธอจากอันตรายก่อน
“หนีเร็ว” ผมคว้าแขนเมย์กับเฮกเตอร์แล้ววิ่งไปตามซอกของชั้นหนังสือ
เขื่อนเดินกะโผลกกะเผลกพร้อมกับตะโกนสั่ง “เฉิงตู พวกมันไปทางแกแล้ว ดักไว้อย่าให้หนีไปได้”
เมย์ เฮกเตอร์ และผมหยุดชะงัก ชั้นหนังสือแถวสุดท้ายเป็นปราการเพียงหนึ่งเดียวที่กั้นพวกเรากับสองนักล่าเอาไว้ อันธพาลโรงเรียนมองผ่านช่องว่างระหว่างชั้นหนังสือเหมือนสัตว์ร้ายที่จ้องเหยื่อของมัน
เมย์ขมวดคิ้ว กวาดสายตามองรอบตัวพยายามคิดแผนการบางอย่างในหัว ก่อนจะหันมากระซิบ
“ช่วยกันผลักชั้นหนังสือ”
“ห๊ะ” ผมกับเฮกเตอร์ร้องออกมาพร้อมกัน
“ไม่ต้องคิด ทำเลย”
เราสามคนวางมือแนบกับขอบชั้นหนังสือ นับจังหวะในใจ หนึ่ง… สอง… สาม… ผลัก!
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เร็วเข้า อีกที” เมย์กัดฟัน หนึ่ง… สอง… สาม…
ครืนนนน!!!
ชั้นหนังสือเอียงไปพิงกับอีกแถวหนึ่ง ก่อนจะล้มลงเป็นทอด ๆ ราวกับโดมิโน่ขนาดยักษ์ ดังสนั่นโครมครามไปทั่วห้องสมุด ฝุ่นคละคลุ้ง พร้อมกับเสียงร้องแตกตื่นของนักเรียนทุกคนที่อยู่ในนั้น
ผมยืนอ้าปากค้าง แทบไม่อยากเชื่อสายตาในสิ่งที่พวกเราทำลงไป
“พ่อกับแม่ต้องฆ่าฉันแน่ ๆ” เฮกเตอร์พูดอย่างสิ้นหวัง
“ช่างมันก่อน วิ่ง” เมย์สั่ง
เราสามคนพุ่งตรงไปที่ประตู ก่อนจะหายออกจากห้องสมุด ทิ้งความวุ่นวายไว้เบื้องหลัง และสองรุ่นพี่เกเรที่ถูกฝังอยู่ตรงไหนสักแห่งใต้กองหนังสือที่ล้มระเนระนาด
“ขอบคุณที่ช่วยพวกเราไว้นะ… ลูกพี่” ผมหันไปสบตาเมย์ที่กำลังเดินจ้ำอ้าวอย่างเร่งรีบ
“ด้วยความยินดี” เธอยิ้มให้ผมด้วยความภูมิใจ
วันนี้เองที่ผมได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าความรู้คืออาวุธเป็นยังไง