เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
รัก,ผจญภัย,รั้วโรงเรียน,ตลก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
ผู้แต่ง
กุชุก พิรันซ์
เรื่องย่อ
“ถ้าจะเล่าก็ต้องเริ่มตั้งแต่ต้นเลยนะ” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าครุ่นคิดเหมือนกำลังลำดับเรื่องราว
“ก่อนจะมีโรงเรียนมัธยมวัชรโยธิน ที่ดินตรงนั้นเคยเป็นโรงงานแปรรูปไม้มาก่อน มีท่อนซุงกองเต็มไปหมดเหมือนภูเขา”
เสียงช้อนกระทบจานเงียบลง ทุกคนตั้งใจฟังพ่อเล่าเรื่อง
“เจ้าของที่ดินคือส่างปันโย เศรษฐีชาวไทใหญ่ที่ร่ำรวยจากการค้าขายไม้สักกับบริษัทฝรั่งที่เข้ามาทำไม้ในไทย เขาว่าสมัยนั้นส่างปันโยร่ำรวยมหาศาลจนแม้แต่เจ้าเมืองยังต้องมาขอกู้ยืมเงิน”
ผมนั่งฟังตาโต ส่วนแม่ก็ตั้งใจฟังเงียบ ๆ
“ต่อมา พ่อเลี้ยงจักรคำ วัชรโยธิน ลูกชายของส่างปันโยก็ได้รับมรดกจากพ่อ และก็ยังร่ำรวยขึ้นอีกเพราะว่าพ่อเลี้ยงปล่อยเงินกู้ให้กับพวกคนใหญ่คนโต ลือกันว่าหลังจากเปลี่ยนแปลงการปกครอง แม้แต่เจ้านายบางพระองค์ก็เคยเป็นลูกหนี้ของพ่อเลี้ยง”
พ่อเล่าต่ออย่างช้า ๆ “แล้วพอถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง พ่อเลี้ยงก็หันไปทำการค้ากับพวกญี่ปุ่นจนได้กำไรมากมาย กระทั่งมีอยู่คืนหนึ่ง… ตู้มมมม!!!”
ผมกลืนน้ำลายแล้วถามเสียงเบา “ใครตกน้ำเหรอฮะ”
“เสียงระเบิดลูก บ้านของพ่อเลี้ยงถูกเครื่องบินทิ้งระเบิดจนไฟไหม้ทั้งหลัง มีคนเห็นหีบสมบัติถูกขนขึ้นจนเต็มหลังรถบรรทุกแล้วขับไปที่โรงเลื่อยเก่า ซึ่งก็คือที่ตั้งของโรงเรียนในตอนนี้นี่เอง”
***
.
.
.
SCHOOL LEGACY โรงเรียนซ่อนเร้น คือเรื่องราวของการผจญภัย มิตรภาพ ความฝัน ความผูกพัน และการค้นพบว่าบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เมื่อเจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เขาได้เจอกับเพื่อนใหม่ที่ไม่เคยขอให้มี เมย์ เด็กหญิงจอมบงการสุดแสบที่หมกมุ่นกับการตามหาสมบัติลึกลับ และเฮกเตอร์ เด็กชายขี้ขลาดอ่อนแอแต่เป็นเพื่อนที่แสนดี
ขณะเดียวกัน ทั้งสามยังต้องเผชิญกับความท้าทายจากรุ่นพี่จอมเกเร และปริศนาที่ซ่อนอยู่ในโรงเรียนซึ่งดูเหมือนจะไม่มีวันเปิดเผย
กระทั่งมีข่าวลือว่ากำลังจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับโรงเรียน เจมส์กับเพื่อน ๆ ต้องตัดสินใจว่าจะยอมรับชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้ หรือจะลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องสิ่งที่พวกเขารัก
ครูฝ่ายปกครองตัดสินว่าเราเป็นฝ่ายผิดที่ทำให้ห้องสมุดพังเละเทะ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริง ผมเถียงไม่ได้เลย และตอนนี้ผมกำลังรอฟังคำตัดสินจากครูประจำชั้น
“ลูกฉันจะถูกไล่ออกมั้ยคะครู” เสียงของแม่สั่นเครือ คล้ายอ้อนวอน
แม่ของเมย์และเฮกเตอร์เองก็ดูวิตกกังวลไม่แพ้กัน สีหน้าของผู้ปกครองทั้งสามเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดรอคำตอบ นี่อาจเป็นวันสุดท้ายของผมที่โรงเรียนนี้ก็เป็นได้
เดี๋ยวนะ ไล่ออกงั้นเหรอ ก็ดีสิ ถ้าโดนไล่ออกก็หมายความว่าผมไม่ต้องมาโรงเรียนนี้อีก ผมจะได้กลับไปอยู่บ้านเตรียมตัวสอบเข้าโรงเรียนใหม่ในปีหน้า ถ้าโชคดี พ่อกับแม่อาจยอมให้ผมเข้าโรงเรียนเซนต์ปีเตอร์ก็ได้ ระหว่างที่อยู่ว่าง ๆ ผมก็คงต้องหางานทำ เก็บเงินช่วยพ่อกับแม่จ่ายค่าเทอม สงสัยว่าจะมีที่ไหนรับเด็กอายุสิบสามเข้าทำงานมั้ยนะ
“คงไม่ถึงขั้นไล่ออกหรอกค่ะ ครั้งนี้เป็นการตักเตือน และขอให้คุณแม่รับทราบพฤติกรรมของนักเรียนไว้” ครูรินพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่เด็ดขาด
บ้าเอ๊ย! แค่ตักเตือนเองเหรอ ผิดหวังชะมัด ผมต้องพังอะไรอีกถึงจะโดนไล่ออกกันนะ
“ครูเข้าใจค่ะว่านักเรียนใหม่ต้องใช้เวลาปรับตัว ซึ่งในกรณีนี้ครูจะช่วยพูดคุยปรับความเข้าใจกันต่อไป ส่วนเรื่องความเสียหายในห้องสมุด ทางโรงเรียนจำเป็นต้องมีมาตรการลงโทษตามระเบียบ อย่างไรก็ตาม ถือว่าโชคดีที่ไม่มีทรัพย์สินสำคัญเสียหาย” ครูหยุดชั่วครู่เพื่อประเมินสีหน้าของเหล่าผู้ปกครอง ก่อนจะกล่าวต่อ
“แต่หากนักเรียนยังมีพฤติกรรมเช่นนี้อีก ยังมีการทะเลาะวิวาทหรือก่อความเสียหายซ้ำซ้อน ทางโรงเรียนอาจต้องพิจารณาให้พักการเรียน คุณแม่เข้าใจใช่มั้ยค่ะ”
แม่พยักหน้ารับ สีหน้าโล่งใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ส่วนผม… นี่มันเหมือนชี้โพรงให้กระรอกเลย พักการเรียนก็ไม่เลว ยังไงผมก็ไม่อยากมาโรงเรียนอยู่แล้ว
“แต่เด็ก ม.6 สองคนที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้ คุณครูจะไม่ทำโทษหน่อยหรือคะ ฉันกลัวว่าพวกเขาจะกลับมารังแกลูก ๆ ของเราอีก และถ้าสามีของฉันรู้เข้ากลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่” แม่ของเฮกเตอร์ถามด้วยความกังวล
“เราตักเตือนพวกเขาไปเรียบร้อยแล้วค่ะ วันนี้เชิญผู้ปกครองมาเพื่อรับทราบว่าเด็กทั้งสองต้องทำความสะอาดห้องน้ำเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เพื่อเป็นการลงโทษ และถ้ายังก่อเรื่องอีก คงจะต้องให้พักการเรียน”
ครูเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะหันมาทางพวกเรา “ส่วนพวกเธอทั้งสามคนก็ต้องถูกทำโทษโดยการไปช่วยงานที่ห้องสมุดในช่วงพักกลางวันเป็นเวลาหนึ่งเดือน”
“ครูคะ” เมย์ยกมือขึ้นทันที สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม “ทำไมพวกเราโดนลงโทษนานกว่าตั้งเดือนหนึ่ง แต่พวกนั้นแค่อาทิตย์เดียวเองล่ะคะ”
“เพราะพวกเธอทำให้ห้องสมุดเสียหายจนต้องปิดใช้งานยังไงล่ะคะ” ครูตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “จะมีสมุดเซ็นชื่อให้บรรณารักษ์คอยรายงานพฤติกรรม และพวกเธอต้องช่วยกันดูแลห้องสมุดให้กลับมาเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิม เริ่มตั้งแต่วันนี้ ทำได้ใช่มั้ยคะ”
“ครับ/ค่ะ” เราตอบพร้อมกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็หมดธุระแล้วค่ะ เชิญคุณแม่และนักเรียนตามสบายนะคะ” ครูรินลดายืนขึ้น ยกมือไหว้กล่าวลาผู้ปกครอง
ผมลุกขึ้นเดินตามแม่ออกจากห้องเย็น ใจลอยไปถึงอิสรภาพที่รออยู่ข้างหน้า วิเศษไปเลย แค่หาเรื่องชกต่อยอีกครั้งเดียวผมก็จะได้พักการเรียนกลับไปนอนเล่นที่บ้าน วิธีง่าย ๆ แบบนี้ ทำไมผมเพิ่งคิดออกนะ
“เจมส์... เจมส์!” เสียงของแม่ดึงผมออกจากภวังค์
“ฮะ?" ผมหันไปมอง
“เป็นอะไรหรือเปล่า ลูกดูใจลอยจัง” แม่เอื้อมมือมาลูบหัวผมเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย “ไม่ต้องห่วงนะ ครูก็บอกแล้วว่าครั้งนี้แค่ตักเตือน แม่รู้ว่าลูกไม่ใช่เด็กเกเร แต่ลูกต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าเข้าไปยุ่งกับเรื่องอันตรายเลยนะ แม่เชื่อว่าลูกเป็นเด็กฉลาด ลูกปรับตัวเข้ากับโรงเรียนได้อยู่แล้ว”
แม่เดินมาส่งผมถึงหน้าห้องเรียน หยุดมองบรรยากาศรอบตัวก่อนจะเอ่ยขึ้น “ตั้งใจเรียนนะลูก แล้วเจอกันที่บ้านจ้ะ” พูดจบแม่ก้มลงหอมแก้มผมเบา ๆ
“ไม่เอาน่าแม่ อายเขา” ผมเบี่ยงหน้าหลบ แม่หัวเราะเบา ๆ โบกมือลาแล้วเดินจากไป
เสียงซุบซิบดังขึ้นทันทีเมื่อผมกลับมานั่งที่โต๊ะ เมย์และเฮกเตอร์เดินตามเข้ามาติด ๆ ผมหยิบหนังสือเรียนออกจากกระเป๋า กางออกตรงหน้า พลางคิดแผนบางอย่างในใจ แผนร้ายที่จะฉุดตัวผมและรุ่นพี่เกเรสองคนให้ถูกพักการเรียนไปพร้อมกัน