เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
รัก,ผจญภัย,รั้วโรงเรียน,ตลก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะที่แห่งนี้มีปริศนาที่รอให้เขาได้ค้นพบ หรือบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
ผู้แต่ง
กุชุก พิรันซ์
เรื่องย่อ
“ถ้าจะเล่าก็ต้องเริ่มตั้งแต่ต้นเลยนะ” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าครุ่นคิดเหมือนกำลังลำดับเรื่องราว
“ก่อนจะมีโรงเรียนมัธยมวัชรโยธิน ที่ดินตรงนั้นเคยเป็นโรงงานแปรรูปไม้มาก่อน มีท่อนซุงกองเต็มไปหมดเหมือนภูเขา”
เสียงช้อนกระทบจานเงียบลง ทุกคนตั้งใจฟังพ่อเล่าเรื่อง
“เจ้าของที่ดินคือส่างปันโย เศรษฐีชาวไทใหญ่ที่ร่ำรวยจากการค้าขายไม้สักกับบริษัทฝรั่งที่เข้ามาทำไม้ในไทย เขาว่าสมัยนั้นส่างปันโยร่ำรวยมหาศาลจนแม้แต่เจ้าเมืองยังต้องมาขอกู้ยืมเงิน”
ผมนั่งฟังตาโต ส่วนแม่ก็ตั้งใจฟังเงียบ ๆ
“ต่อมา พ่อเลี้ยงจักรคำ วัชรโยธิน ลูกชายของส่างปันโยก็ได้รับมรดกจากพ่อ และก็ยังร่ำรวยขึ้นอีกเพราะว่าพ่อเลี้ยงปล่อยเงินกู้ให้กับพวกคนใหญ่คนโต ลือกันว่าหลังจากเปลี่ยนแปลงการปกครอง แม้แต่เจ้านายบางพระองค์ก็เคยเป็นลูกหนี้ของพ่อเลี้ยง”
พ่อเล่าต่ออย่างช้า ๆ “แล้วพอถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง พ่อเลี้ยงก็หันไปทำการค้ากับพวกญี่ปุ่นจนได้กำไรมากมาย กระทั่งมีอยู่คืนหนึ่ง… ตู้มมมม!!!”
ผมกลืนน้ำลายแล้วถามเสียงเบา “ใครตกน้ำเหรอฮะ”
“เสียงระเบิดลูก บ้านของพ่อเลี้ยงถูกเครื่องบินทิ้งระเบิดจนไฟไหม้ทั้งหลัง มีคนเห็นหีบสมบัติถูกขนขึ้นจนเต็มหลังรถบรรทุกแล้วขับไปที่โรงเลื่อยเก่า ซึ่งก็คือที่ตั้งของโรงเรียนในตอนนี้นี่เอง”
***
.
.
.
SCHOOL LEGACY โรงเรียนซ่อนเร้น คือเรื่องราวของการผจญภัย มิตรภาพ ความฝัน ความผูกพัน และการค้นพบว่าบางครั้ง สิ่งที่เราไม่ต้องการ อาจกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เมื่อเจมส์ เด็กชายผู้ผิดหวังต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนที่เขาไม่อยากมา แต่กลับพบว่าชีวิตในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เขาได้เจอกับเพื่อนใหม่ที่ไม่เคยขอให้มี เมย์ เด็กหญิงจอมบงการสุดแสบที่หมกมุ่นกับการตามหาสมบัติลึกลับ และเฮกเตอร์ เด็กชายขี้ขลาดอ่อนแอแต่เป็นเพื่อนที่แสนดี
ขณะเดียวกัน ทั้งสามยังต้องเผชิญกับความท้าทายจากรุ่นพี่จอมเกเร และปริศนาที่ซ่อนอยู่ในโรงเรียนซึ่งดูเหมือนจะไม่มีวันเปิดเผย
กระทั่งมีข่าวลือว่ากำลังจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับโรงเรียน เจมส์กับเพื่อน ๆ ต้องตัดสินใจว่าจะยอมรับชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้ หรือจะลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องสิ่งที่พวกเขารัก
ตลอดช่วงเช้า เสียงซุบซิบในโรงเรียนดังกระหึ่มเหมือนผึ้งแตกรัง ข่าวลือเกี่ยวกับพวกเราแพร่สะพัดไปทั่วทุกซอกทุกมุมของโรงเรียน ไม่มีใครพูดถึงเรื่องอื่นเลยนอกจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ลือกันว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจัดการกับนักเรียนชาย ม.6 สองคนได้ราวกับฉากในหนังแอ็คชัน
“เธอฟาดเขื่อนกับเฉิงตูด้วยหนังสือ จนพวกนั้นล้มทั้งยืนไปเลย”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย เมย์จัดการทั้งคู่ด้วยดินสอแท่งเดียวจนพวกนั้นวิ่งเตลิดไปทั่วห้องสมุดต่างหาก”
“จริงดิ แล้วเธอทำแบบนั้นไปทำไม”
“ฉันได้ยินมาว่าพวกนั้นฆ่าหมาของเมย์ เธอทำลงไปเพราะแก้แค้นให้หมายังไงล่ะ”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ เมย์ยังเป็นลูกสาวเจ้าพ่อมาเฟียด้วย เธอถึงได้โหดตั้งแต่เด็ก”
ไม่มีใครรู้ว่าความจริงคืออะไร แต่เสียงลือก็ยิ่งทำให้เรื่องราวยิ่งเข้มข้นและห่างไกลจากความเป็นจริงมากขึ้น เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน พวกเราจึงถูกจับจ้องด้วยสายตาจากคนทั้งโรงเรียน จนผมรู้สึกถึงแรงกดดันรอบตัวอย่างเลี่ยงไม่ได้
“นี่ฉันต้องไปห้องสมุดจริง ๆ เหรอ” ผมกระซิบเสียงเบา พยายามเบี่ยงตัวหลบจากสายตานับร้อยคู่ที่จ้องมา
“แน่นอน ก็เราถูกทำโทษนี่นา” เมย์ประกาศเสียงหนักแน่น “อีกอย่าง เธอติดหนี้ที่ฉันช่วยเมื่อวานนี้ จำได้มั้ย”
“เอ่อ... ก็ใช่ แต่ฉันว่า…”
ไม่ทันจบประโยค เมย์กับเฮกเตอร์ก็ช่วยกันจับแขนผมแล้วลากไปตามโถงทางเดินตรงสู่ห้องสมุด
“ตั้งแต่นี้ไป เธอต้องเรียกฉันว่าลูกพี่ โอเค้” เมย์หันมามองผมด้วยสายตายียวน “และห้ามเรียกชื่อเล่นฉันอีกเป็นอันขาด”
“โอ้โห มันจะไม่เว่อร์ไปหน่อยเหรอ” ผมโอดครวญ
“ไม่มีเว่อร์ นายสัญญากับฉันแล้ว” เธอยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไหนลองเรียกว่าลูกพี่ดูซิ”
“ไม่เรียก” ผมอิดออด
“เรียกเดี๋ยวนี้” เธอยื่นคำขาด
“ไม่เอา” บอกไว้เลยว่าตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยก้มหัวให้ใครนอกจากช่างตัดผม
“งั้นก็ตามใจ สัญญาอะไรไว้ ไม่ต้องทำตามที่พูดหรอก” เมย์พูดเสียงเศร้า ไม่มองหน้าผมอีก
สุดท้ายผมก็เลยต้องยอมแพ้ ส่วนเฮกเตอร์ไม่มีปัญหาเลยสักนิด และเพียงไม่นานหลังจากที่เมย์บังคับให้ผมกับเฮกเตอร์เรียกเธอว่าลูกพี่ ข่าวลือใหม่ก็แพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็วว่าตอนนี้เมย์กลายเป็นหัวหน้าแก๊งห้อง ม.1/3
เราเดินมาจนถึงห้องสมุด เมื่อเปิดประตูเข้าไปเข่าผมก็แทบทรุดเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ภายในห้องสมุดเละเทะยิ่งกว่าหลังพายุเข้า ชั้นหนังสือล้มระเนระนาด หนังสือกองกระจัดกระจายทั่วพื้น และตรงกลางห้อง บรรณารักษ์หญิงวัยกลางคนยืนกอดอกมองพวกเราด้วยสายตาไม่พอใจสุดขีด
“พวกเธอนี่เอง ดูสิว่าทำอะไรไว้เมื่อวาน”
เราสามคนได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อเป็นรูปปั้น
“เราจะช่วยเก็บให้เองค่ะ” เมย์พยายามยิ้มแหย ๆ
“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” บรรณารักษ์กระแอมเบา ๆ “และก็ห้ามพังข้าวของอะไรอีก”
แม้จะทำหน้าไม่เชื่อถือ แต่สุดท้ายบรรณารักษ์ก็ยอมปล่อยให้เราคัดแยกหนังสือเป็นหมวดหมู่ งานน่าเบื่อก็จริง แต่สิ่งที่เราเจอกลับน่าสนใจยิ่งกว่า
หนังสือประวัติโรงเรียนมัธยมวัชรโยธิน
มันเป็นหนังสือเล่มเก่า ปกสีซีดจาง แต่เมื่อพลิกไปดูด้านใน เราก็พบภาพถ่ายขาวดำเก่าแก่ และเรื่องราวที่พวกเราไม่เคยอ่านในอินเทอร์เน็ตมาก่อน
“ดูนี่สิ” เมย์ตาเป็นประกาย “เราอาจจะเจอเบาะแสเกี่ยวกับสมบัติที่ซ่อนอยู่ในนี้ก็ได้”
“ยังค้นหาสมบัติอีกเหรอ” ผมเลิกคิ้วถาม
“ตลอดไป” แววตาเธอเปล่งประกาย “ถ้าเราสืบตั้งแต่จุดเริ่มต้นของโรงเรียน อาจไขความลับของที่ซ่อนสมบัติก็ได้”
เมื่อเห็นสายตาที่เมย์มองหนังสือเล่มนั้น ผมก็อดถามเธอไม่ได้ “นี่ลูกพี่ ทำไมเธอถึงหมกมุ่นกับการค้นหาสมบัติ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ามันมีจริงหรือเปล่า”
เธอเงยหน้าพูดกับผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เจมส์…เธอเคยได้ยินเรื่องกรุสมบัติวัดราชบูรณะที่อยุธยามั้ย”
“มันทำไมเหรอ”
“สมัยก่อนมีโจรกลุ่มหนึ่งขุดเจอห้องลับใต้ฐานพระปรางค์แล้วขโมยสมบัติที่อยู่ในนั้นไป ว่ากันว่ามีพระพุทธรูปทองคำและของต่าง ๆ เยอะแยะมากมายจนกองท่วมหัว แต่ทั้งหมดถูกขายให้ร้านทองเอาไปหลอม บางชิ้นก็ส่งขายไปต่างประเทศ ตำรวจตามกลับมาได้แค่นิดเดียวเอง” เมย์ถอนหายใจ
“ถ้าโรงเรียนนี้มีสมบัติซ่อนอยู่ ฉันก็อยากเป็นคนที่หามันเจอก่อนพวกคนไม่ดี ฉันอยากคืนสมบัติทุกชิ้นให้กับเจ้าของที่แท้จริง”
ผมมองเข้าไปในดวงตาของเมย์และเห็นความแน่วแน่ปรากฏอยู่ในนั้น
“งั้นฉันจะช่วยเธอเอง” ผมพูด และผมก็รู้ดีว่าต่อจากนี้คงไม่มีวันได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
ใกล้เวลาเรียนคาบบ่าย บรรณารักษ์ให้เราเซ็นชื่อในสมุดรายงานพฤติกรรมและอนุญาตให้กลับได้ ระหว่างทาง เราเดินผ่านหน้าห้องน้ำที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราววุ่นวายทั้งหมด
“นี่ ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมพูด เมย์พยักหน้าเข้าใจ
“เฮกเตอร์ตามฉันมา” เขารีรออย่างไม่แน่ใจ แต่ในที่สุดก็ตามผมเข้าห้องน้ำแต่โดยดี
“ดูนี่นะ” ผมบอกเฮกเตอร์พร้อมกระทืบเท้าไปเรื่อย ๆ สร้างรอยเลอะเปราะบนพื้นเปียกที่เพิ่งทำความสะอาดโดยเขื่อนและเฉิงตู
เฮกเตอร์ยิ้มออกทันที เขาลากเท้าไปกับพื้นเป็นรอยยาวอยู่นานด้วยความสนุกสนาน