อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
มันมีแต่ความมืดมิดไม่รู้ทิศทาง ที่เท้าไม่สัมผัสถึงสิ่งใด ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยอยู่ท่ามกลางความเคว้งคว้าง ร่างกายขยับได้อย่างยากลำบาก ภายในใจรู้สึกถึงความกลัวและโดดเดี่ยว
ฉันอยากออกไปจากที่นี่
ปรากฏเงาร่างของคนๆ หนึ่งอยู่ไม่ห่างออกไป มีแสงสลัวเพียงให้มองเห็นร่างกายของเธอได้อย่างเลือนราง ฉันเพ่งสายตามองก่อนจะพบกับความตกใจ
“เธอ!” เด็กหญิงกระโปรงสีขาว เธอยืนนิ่งไร้สีหน้า จ้องมองตรงมาที่ฉัน
“วันนั้นเธอช่วยฉันไว้ใช่ไหม” ถ้าเธอยังโกรธฉันที่ทำให้เธอตาย ทำไมเธอถึงมาช่วยฉัน
เด็กคนนั้นพึมพำอะไรบางอย่างที่เบาเกินกว่าฉันจะได้ยิน ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร เธอให้อภัยฉันแล้วหรือยัง ฉันนึกถึงภาพวันนั้นขึ้นมาอีก มันเป็นภาพที่ฉันพยายามลืมแต่กลับไม่เคยทำได้ น้ำตาไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
“ฉันขอโทษ… ฉันพยายามช่วยเธอแล้ว” ฉันยื่นมือออกไปหาร่างของเธอที่ค่อยๆ จางหายไป
…………….
วันรุ่งขึ้นเจนมาเรียกฉันที่ห้องเหมือนเคย แต่วันนี้เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันเพิ่งฝันร้ายเพราะพอฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นก็รีบแต่งตัวทันที… ไม่อยากให้เจนต้องมาปลอบใจทุกครั้ง สิ่งที่แปลกตาคือเธอใส่ชุดนักเรียน ที่จริงก็ไม่มีกฎบังคับ แต่โรงเรียนก็มีเครื่องแบบไว้ให้ใส่ในโอกาสพิเศษและเพื่อรำลึกถึงอดีต
“ก็นี่ไงโอกาสพิเศษ เราต้องไปเข้าร่วมประชุมวิสามัญไงลืมแล้วเหรอ” เธอว่า ทำหน้าเขินแปลกๆ ไม่เข้ากับบุคลิก น่าเอ็นดูไปอีกแบบ
“อ้าว ก็ทาคุมิบอกว่าอาจจะ แล้วไม่เห็นยืนยันมา ฉันก็เลยนึกว่าไม่ต้องไป”
“อุ้ย” เจนทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วเอามือปิดปาก
“อุ้ยอะไรของเธอ อย่าบอกนะว่าลืมบอกฉันน่ะ”
“กะ… ก็เมื่อคืนกินข้าวเสร็จแล้วฉันไปดูเจ้าสปาร์กจนดึกน่ะ ทาคุมิส่งข้อความมาบอก ฉันว่าจะส่งต่อให้เธอแล้วเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ขอโทษนะ” ช่างเครื่องผมบลอนด์ก้มหัวอย่างรู้สึกผิด
“เฮ้อ” ฉันแกล้งถอนหายใจ “ฉันแต่งตัวแล้วด้วยสิ ต้องเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนเลยเนี่ย”
“เธอจะใส่ชุดนักเรียนเป็นเพื่อนฉันเหรอ” เจนนิเฟอร์ดีใจเหมือนเด็กๆ คงจะคิดว่าฉันจะไม่แต่งชุดนักเรียนเป็นเพื่อน เพราะปกติที่นี่ไม่ค่อยมีใครแต่งชุดนักเรียนกัน หลังทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ทาคุมิก็มารับ เขาขับรถพาพวกเราไปที่อาคารผู้บริหารกลุ่ม 16 เพื่อเข้าประชุม อาคารแห่งนั้นไม่ใหญ่นัก มีชั้นเดียว แบ่งออกเป็นห้องประชุมและห้องทำงาน ภายนอกเป็นโถงสำหรับให้ผู้มาติดต่อนั่งรอ และมีห้องน้ำให้เข้า แม้จะเป็นสถานที่สาธารณะ แต่ก็มีผู้ดูแลอย่างสะอาดเรียบร้อย ทาคุมิ เจน และฉันนั่งรออยู่สักพักก็มีคนมาบอกให้ไปเข้าร่วมประชุมได้
ในห้องประชุมสีขาวนั้นมีโต๊ะประชุมรูปวงรี มีหน้าจออยู่ด้านหนึ่งกำลังฉายภาพการต่อสู้ของสปาร์ก ผู้ที่นั่งอยู่ก่อนแล้วมีอยู่สามคน ซึ่งแต่ละคนต่างเป็นคนสำคัญของกลุ่ม 16 ได้แก่ โซเฟีย อิวาโนวา ผู้อำนวยการโรงเรียน เลียม โอคอนเนอร์ ผู้นำชุมชน และควาเม เมนซาห์ หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของกลุ่ม ฉันรู้จักโซเฟียกับเลียมมาก่อนหน้านี้แล้ว ส่วนควาเม ฉันเพิ่งเคยพบกับเขาเป็นครั้งแรก แต่ก็เหมือนว่าเคยเห็นใบหน้านี้มาก่อน โดยเฉพาะดวงตานั่น คุ้นมาก
“นั่งลงก่อนสิ” โซเฟียพูดขึ้นและผายมือไปยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่ ท่าทางของเธอดูสง่างามสมกับเป็นผู้นำของโรงเรียน สายตาที่มองลอดแว่นตากรอบทองนั้นดูน่าเกรงขาม พวกเราพากันนั่งตามคำเชิญนั้น ฉันรู้สึกเกร็งๆ แต่คงเป็นธรรมดาของการประชุมแบบนี้
“เรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน ผมว่าเราควรละพวกพิธีการแล้วเข้าเรื่องกันเลย” ควาเมพูดขึ้นอย่างเคร่งเครียดก่อนจะพูดต่ออย่างรวดเร็วไม่ให้ใครขัดจังหวะ “อย่างที่เราทราบกันดีว่าพวกอสูรเริ่มรุกรานอีกครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้เราโชคดีที่จำนวนของพวกมันไม่มากนัก และบังเอิญทางโรงเรียนซ่อมหุ่นยนต์ตัวหนึ่งได้ทัน กลุ่มของเราจึงรอดพ้นวิกฤตมาได้ แต่เราคงไม่โชคดีแบบนี้ทุกครั้ง ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากขอให้แผนกช่างยนต์ของทางโรงเรียนพยายามซ่อมแซมหุ่นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“เรื่องซ่อมหุ่นฉันเห็นด้วยค่ะ แต่อย่าลืมว่าหุ่นยนต์พวกนี้ต้องมีพลขับ ซึ่งฉันจะไม่ยอมให้นักเรียนของฉันต้องไปเสี่ยงชีวิตแบบสองคนนี้อีก โรงเรียนของเราจะรับผิดชอบเฉพาะตัวหุ่นเท่านั้น และต้องขอแจ้งให้ทราบว่าแผนกช่างยนต์ตอนนี้มีคุณทาคุมิรับผิดชอบอยู่คนเดียว เราต้องการคนที่มีความรู้ในกลุ่มเข้ามาช่วยด้วย”
เลียมถอนหายใจ “คนที่พอจะซ่อมหุ่นยนต์ได้อย่างคุณทาคุมิหายากมาก มันเป็นความรู้สมัยสงคราม ข้อมูลพวกนั้นสูญหายไปมาก ผมจะประกาศหาคน แต่คงรับปากไม่ได้ว่าจะมีคนมาช่วยได้แค่ไหน”
“ผมคิดว่าถึงเจนนิเฟอร์จะยังเป็นนักเรียนแต่ก็มีความถนัดด้านการบำรุงรักษาและซ่อมแซมหุ่นครับ เจ้าสปาร์กที่เราเอาไปต่อสู้ก็ได้เธอเป็นคนซ่อมซากในป่าจนกลับมาใช้ได้” ทาคุมิชี้แจงท่ามกลางเสียงฮือฮาของคนทั้งสาม “ส่วนแมรี่ ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วจากการต่อสู้ว่าเธอเป็นพลขับที่มีฝีมือ ปกติแล้วจะขับได้อย่างเธอ ต้องเป็นพลขับที่มีประสบการณ์อย่างน้อยห้าปี ผมเห็นด้วยว่าไม่ควรให้เยาวชนเข้าไปต่อสู้ แต่อย่าลืมว่าตอนนี้เราขาดกำลังคนอยู่ ผมคิดว่าสองคนนี้จะช่วยพวกเราได้มากครับ”
โซเฟียถอนหายใจ “ฉันจะถือว่าเป็นเหตุสุดวิสัย แต่ถ้ามีใครมาแทนเด็กสองคนนี้ได้ โดยเฉพาะแมรี่ ต้องให้พวกเธอออกจากการต่อสู้ทันที เข้าใจไหม”
“เรื่องพลขับ ผมพอจะหาคนมาฝึกได้สักสองสามคนครับ คงต้องขอยืมใช้เครื่องซิมที่โรงเรียนไปพลางๆ ก่อน” ควาเมหันมาทางโซเฟียเพื่อขอความร่วมมือ
“ได้สิ” โซเฟียพยักหน้าแล้วหันมาทางทาคุมิ “ทาคุมิ คุณคิดว่าอะไหล่ที่คุณมี พอจะสร้างหุ่นเพิ่มได้สักกี่ตัว”
“คิดว่าไม่น่าได้เลยครับ เราคงต้องไปเก็บซากหุ่นมาดัดแปลงเพิ่มขึ้นอีก แต่มีข่าวดีคือเจ้าสปาร์กเป็นหุ่นที่มีความพิเศษ” ทาคุมิเล่าเรื่องการเปลี่ยนชิ้นส่วนของสปาร์กให้ที่ประชุมฟัง “นั่นก็ทำให้สปาร์กต่อสู้ได้ทุกรูปแบบ ติดที่ต้องใช้พลขับที่มีฝีมือ ซึ่งโชคดีที่เราได้แมรี่มา ตอนแรกผมไม่เห็นเธอสนใจหุ่นยนต์ ไม่นึกว่าจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์” ทาคุมิพูดแบบนั้นเสร็จนั่นทำให้ฉันอึ้งไปพักหนึ่ง แม้แต่ตัวฉันเองยังไม่นึกเหมือนกันเลยว่าจะควบคุมเจ้าสปาร์กได้
“มีพรสวรรค์ก็จริงแต่ก็ยังเป็นเยาวชน พูดตรงๆ ฉันไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่” โซเฟียถอนหายใจอีก “เลียม คุณก็ได้ยินแล้วว่าอะไหล่ที่โรงเรียนไม่พอให้สร้างหุ่นยนต์ตัวใหม่ แค่หาคนมาขนซากหุ่นยนต์มาไว้ที่โรงเรียน คุณคงพอจะทำได้สินะ” น้ำเสียงของเธอฟังดูหนักแน่นจนเหมือนฉันเห็นคุณเลียมผวาถ้าตาไม่ฝาด
“ดะ ได้สิครับ เรื่องแค่นั้นผมมั่นใจว่าจัดการได้” เขาพยักหน้าพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อ
“ก่อนจะเลิกประชุมวันนี้ผมอยากจะสอบถามรายละเอียดการต่อสู้จากแมรี่และเจนนิเฟอร์หน่อย พวกเราดูคลิปที่หุ่นสปาร์กถ่ายไว้แล้ว แต่ยังอยากรู้รายละเอียดเพิ่มเติม” ควาเมหันมาทางพวกฉันแล้วให้เล่ารายละเอียดของการต่อสู้ ฉันกับเจนก็ช่วยกันตอบ ดูควาเมจะสนใจมากทีเดียว
“อืม สรุปว่าอสูรที่ปรากฏยังไม่แตกต่างจากยุคสงคราม ผมว่าตอนนี้เรายังพอรับมือได้ถ้ามีกำลังรบเพียงพอ อีกหนึ่งสัปดาห์ผมจะพาพวกที่จะฝึกเป็นพลขับไปขอยืมใช้เครื่องซิม ถึงตอนนั้นอาจจะต้องขอคำปรึกษาจากพวกคุณอีก” หัวหน้า รปภ. ผิวดำหันมาทางผู้บริหารอีกสองคน “พวกคุณมีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มี ผมขอเลิกประชุมแค่นี้” ควาเมปิดประชุมด้วยความรวดเร็ว
ระหว่างทางกลับโรงเรียนแทบจะไม่มีใครพูดอะไรอีก ทาคุมิกับเจนอาจจะคิดถึงงานซ่อมหุ่นยนต์ที่ทั้งสองต้องทำ แต่ฉันยังนึกถึงภาพของเด็กคนนั้น ในความฝันเมื่อคืนนี้เธอไม่ได้โทษฉันว่าเป็นคนที่ทำให้เธอตายเหมือนฝันก่อนๆ หรือเธอจะให้อภัยฉันแล้วกันนะ
