อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พวกเรานั่งคุดคู้อยู่ข้างโต๊ะ ฟังเสียงฝีเท้าค่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทาคุมิหยิบปืนพกขึ้นมา เขาเป็นคนที่นึกถึงความปลอดภัยอยู่เสมอ
ใครกันที่จะเข้ามาที่นี่ ต้องการอะไร ปกติผู้คนจะอยู่ในอาคารของกลุ่ม ไม่ออกมาเตร็ดเตร่อยู่แบบนี้
“หัวหน้าจะมาที่นี่ทำไมอีก พวกมันเอาดาบสะบั้นเศียรไปแล้ว” เสียงหนึ่งพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่าย พวกเขาหมายตาดาบสะบั้นเศียรไว้เหรอ
“ไม่เป็นไรหรอก ดาบนั่นมันใช้ยากเกินไป”
นั่นมันเสียงของควาเม! ถ้าเขาอยากได้ดาบ แสดงว่าตัวเองก็ต้องมีหุ่นยนต์อยู่เหรอ แต่ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เอามันออกมาตอนที่อสูรบุกล่ะ
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ทั้งหุ่นทั้งดาบก็ไม่มีแล้ว หัวหน้ายังจะมาทำไมอีก ที่นี่มันเหลือแต่ฝุ่นแล้ว”
ควาเมหัวเราะออกมาเบาๆ “นายน่ะเงียบๆ ไว้เถอะ” เขาเดินเฉียดเข้ามาใกล้พวกเรามากขึ้นทุกที ฉันต้องกลั้นหายใจด้วยความตื่นเต้น แต่แล้วหัวหน้า รปภ. กลับเดินผ่านเลยไปที่แท่นจอดหุ่นยนต์แท่นหนึ่ง พร้อมกับผิวปากไปด้วย
มีเสียงกดปุ่มดังขึ้น หลังจากนั้นก็เป็นเสียงหึ่งๆ ของเครื่องจักร
แท่นหุ่นยนต์ยังใช้ได้เหรอ ป่านนี้แล้วมันเอาพลังงานมาจากไหนกัน
ฉันแอบหันไปทางนั้น ไม่ใช่กลไกซับซ้อนอะไร เป็นเพียงช่องเก็บของเล็กๆ แบบนี้แบตเตอรี่ของมันอาจจะยังให้พลังงานอยู่จนถึงตอนนี้ก็ได้ ควาเมหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่อยู่ในนั้นขึ้นมา
คนๆ นี้เป็นใครกันแน่ ทำไมเขาถึงรู้จักที่นี่ ทำไมเขาถึงรู้ว่ามีกระดาษแผ่นนั้นอยู่ในนั้น
“นี่มันพิกัดอะไรเหรอหัวหน้า” มีแต่คำถาม แต่ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงผิวปากอย่างกวนประสาทเท่านั้น
“อ้าว แล้วโยนทิ้งทำไม ไม่เอาไปเก็บไว้ที่เดิมด้วย”
ควาเมเดินออกไปจากที่นั่นพร้อมกับความงุนงงของผู้ติดตาม ฉันสาบานได้ว่าเขาหันมาสบตากับพวกเราก่อนที่จะจากไป พวกเรารีบวิ่งไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู มันคือพิกัดตำแหน่ง ไม่มีคำอธิบายว่าที่นั่นคือที่ไหน
ทาคุมิพาเราออกมาจากที่นั่น เจนนิเฟอร์ถือกระดาษแผ่นนั้นไว้ในมือแน่น มองดูมันจนเหมือนว่าเธออยากจะจำมันไว้ไม่ให้ลืม ฉันรู้ว่าเจนคงอยากไปพิสูจน์ที่พิกัดนั้น แต่ถ้าเราไป แล้วการปกป้องกลุ่ม 16 จากพวกอสูรล่ะ จะทำยังไง ฉันทำได้เพียงแต่คิดในใจ ไม่ได้เอ่ยปากออกไป พวกเรากลับมาที่กลุ่มด้วยความเงียบงัน
……………
หลายวันต่อมา อะไหล่จากเลียมเริ่มส่งมาแล้ว ทาคุมิกับเจนนิเฟอร์ยุ่งอยู่กับการคัดแยกอะไหล่ที่น่าจะใช้การได้ แต่เท่าที่พวกเขาบอก ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมากนัก อาจจะมีชิ้นส่วนให้สปาร์กได้เปลี่ยนอาวุธบ้าง แต่การจะสร้างหุ่นยนต์ตัวใหม่ขึ้นมาเสริมทีมนั้นยังไม่มีหวัง
ควาเมพาลูกน้องมาฝึกที่เครื่องซิมตามที่เขาบอก แม้จะยังมีท่าทางที่ไม่น่าไว้ใจและดูคุกคามที่ฉันไม่ชอบ แต่เขาไม่ได้เอ่ยปากอะไรถึงเรื่องวันนั้น ฉันเองก็ไม่กล้าถาม ได้แต่แนะนำวิธีการฝึกขับหุ่นยนต์และแปลกใจว่าลูกน้องของควาเม แม้จะเป็นผู้ที่มีประสบการณ์ด้านการรักษาความปลอดภัย แต่เมื่อมาหัดขับหุ่นยนต์กลับดูเงอะงะ ไม่ทันใจฉันเอาเสียเลย ทำเอาฉันต้องอดทนมากกว่าจะฝึกพวกเขาได้ในแต่ละขั้น
หรือว่าจะจริงที่เราเป็นเอซไพล็อต แต่เรื่องนี้อย่าเหลิงไปเลยจะดีกว่า
หลังจากนั้นก็ถึงวันทำสเต็กที่รอคอย ฉันเลือกวันที่งานของสองคนนั้นลดลงไปบ้าง ขอยืมเตาของร้านที่โรงอาหารมาย่างสเต็ก โรยไปแค่เกลือกับพริกไทย ย่างระดับเมเดียมแรร์ให้ยังเหลือความนุ่มและฉ่ำของเนื้อ ฉันเตรียมมันบดสำเร็จรูปไว้กินแกล้มด้วย ส่วนเครื่องดื่มของทาคุมิให้เป็นเบียร์ ของเจนเป็นโคล่าก็แล้วกัน เพื่อการนี้ฉันใช้ค่าขนมไปถึงหนึ่งในสาม นี่ขนาดหารกับสองคนนั้นแล้วด้วยนะ
เจนนิเฟอร์มองจานสเต็กด้วยสายตาลุกวาว ฉันดีใจที่อาหารที่ทำพาความร่าเริงกลับมาหาเธอได้ ทาคุมิก็ดูอารมณ์ดีไปด้วย ถึงฉันจะไม่เคยเห็นเขาอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่เคยเห็นร่าเริงเหมือนกัน พอเราคุยสัพเพเหระผ่านไปพักหนึ่ง ฉันก็พูดเรื่องพิกัดนั้นขึ้นมา
“...ผมคิดว่าเขาอาจเป็นคนที่เคยผ่านสงคราม ควาเมน่าจะอายุมากกว่าผมราวๆ 2-3 ปี นั่นอาจเป็นคำตอบที่ว่าทำไมเขาถึงรู้จักอาคารนั่น และใช้พวกอุปกรณ์เป็นด้วย ช่วงท้ายสงคราม เกิดการสูญเสียมากซะจนมีการเริ่มใช้ทหารเด็ก” หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก ทาคุมิก็พูดออกมาพร้อมกับจ้องมองไปที่กระป๋องเบียร์ของเขา ก่อนหน้านี้เขาอธิบายว่าส่วนใหญ่จะขลุกอยู่แต่ในเวิร์กช็อป ไม่ค่อยได้ออกมาพบปะผู้คน ก็แสดงว่าพวกเราคืออินโทรเวิร์ตสามคนมารวมตัวกันสินะ
“แต่ทำไมพิกัดนั้นถึงจดลงบนกระดาษ ไม่ได้เซพอยู่ในไฟล์” เจนนิเฟอร์ถาม ยุคสงครามที่รบกันด้วยหุ่นยนต์ การใช้มือเขียนน่าจะหาได้ยาก
“ตอนนั้นผมก็ยังเด็กมาก แค่พอจะจำความได้บ้างเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่ามีอสูรเทียร์สูงบางตัวมีความสามารถทำให้อุปกรณ์ไฟฟ้าใช้งานไม่ได้” ทาคุมิยังคงจ้องไปข้างหน้า บางทีภาพที่เขาเห็นอาจไม่ได้อยู่ในปัจจุบัน
“พอบันทึกลงในฮาร์ดดิสก์ไม่ได้ก็เลยจดลงกระดาษเอาสินะคะ แล้วพวกหุ่นยนต์ล่ะ หุ่นยนต์มันก็เป็นอุปกรณ์ไฟฟ้าด้วยไม่ใช่เหรอ” และอาจเป็นเหตุผลที่ข้อมูลจากอดีตแทบไม่เหลือมาถึงตอนนี้เลยด้วย
ถึงตอนนี้ทาคุมิเดินไปที่สปาร์ก จ้องมองไปที่ตัวอักษรความหวังของมัน
“ถ้าโดยทั่วๆ ไปมันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น… แต่ถ้าผมจำไม่ผิด ยังมีหุ่นที่ยังขยับได้อยู่บ้าง… ไม่แน่ว่าหุ่นพวกนั้นอาจเป็นความหวังของคนในสมัยนั้น”
“หรือว่า… เพราะอย่างนั้น พวกเขาเลยสลักคำว่าความหวังไว้ที่ไหล่ของหุ่น” ทุกคนมองไปที่ไหล่ของสปาร์กเป็นตาเดียวกัน ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกเขาถึงขีดฆ่ามันออกล่ะ
“แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี ถ้าไปที่พิกัดนั้นตอนนี้ก็จะไม่ได้อยู่สร้างหุ่นตัวใหม่ ฝึกพลขับ แล้วก็ปกป้องกลุ่ม” ฉันถามออกไปตรงๆ
“ก่อนจะถึงเรื่องนั้นแมรี่ ยังมีอีกเรื่องที่ฉันสงสัย คือตอนแรกลูกน้องของควาเมพูดเหมือนเขาอยากได้ดาบสะบั้นเศียร ก็แปลว่าต้องมีหุ่นยนต์อยู่ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะอยากได้มันทำไม” เจนนิเฟอร์พูดด้วยนำเสียงเคร่งเครียด “ถ้าพวกเขามีหุ่นยนต์ ทำไมไม่เอาออกมาช่วยพวกเราสู้”
“ตอนแรกฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่พวกเขาอาจจะไม่มีหุ่นยนต์จริงๆ ก็ได้ อาจจะเป็นพวกหาชิ้นส่วนไปขาย เคยได้ยินเหมือนกันว่ามีพวกแบบนี้อยู่” ฉันลืมไปเสียสนิทว่าควาเมพูดว่าดาบนั่นมันใช้ยาก
“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่ามีคนรับซื้อชิ้นส่วนพวกนี้เหรอ พวกเขาจะเอามันไปทำอะไร อย่าบอกนะว่าจะเอาไปหลอมน่ะ” เจนนิเฟอร์โวยวาย แค่จินตนาการว่ามีคนเอาชิ้นส่วนหุ่นไปหลอมก็ทำให้เธอแทบจะรับไม่ได้
“ผมว่าคุณอย่าเพิ่งฟุ้งซ่านกับสิ่งที่ยังไม่มีหลักฐานเลยดีกว่า” ทาคุมิปราม “เรื่องพิกัดนั่นผมก็อยากรู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้อยากให้พวกคุณเรียงลำดับความสำคัญของสิ่งที่ต้องทำ พวกเราต้องเตรียมการปกป้องกลุ่มจากพวกอสูรระลอกใหม่ ถึงควาเมจะไม่น่าไว้ใจ แต่เขาก็เป็นพันธมิตรคนเดียวที่มีอยู่ หลังจากอสูรระลอกนี้ผ่านไป พวกเราค่อยไปสำรวจพิกัดนั้นกันก็ได้”
“แต่อาจารย์…” เจนขยับปากจะเถียงอีก แต่ฉันตบบ่าเธอเป็นเชิงปราม ช่างเครื่องเลือดร้อนคนนี้ถึงได้เงียบลง
“ตอนนี้เรามากินกันให้อร่อยดีกว่านะ สเต็กเริ่มจะเย็นแล้วด้วย” ฉันว่าพลางเอามีดหั่นสเต็กเข้าปากเคี้ยวให้ดูเป็นตัวอย่าง นั่นแหละยัยเจนถึงได้เริ่มต้นกินต่อ พอเนื้อเข้าปากเธอก็หยุดกินไม่ได้ แถมยังอารมณ์ดีขึ้นด้วย ฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้ ฝีมือการทำอาหารของเราคงไม่เลวเหมือนกัน
