อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สปาร์กหลังจากได้รับการปรับปรุงนั้นเคลื่อนไหวได้รวดเร็วและตอบสนองการควบคุมของฉันได้ดีขึ้นมาก ต้องให้เครดิตทาคุมิกับเจนนิเฟอร์ที่แม้จะมีงานล้นมือแต่ก็ช่วยปรับปรุงได้ถึงขนาดนี้ ก็หวังว่าแผนกช่างยนต์จะมีคนมาช่วยพวกเขาเร็วๆ แต่ถึงอย่างนั้นการต่อสู้กับอสูรเต่าแบบต้องถ่วงเวลารออาวุธจากชิลลี่และเป็บเปอร์ก็กินพลังงานของฉันไปมาก เพราะอสูรเต่าเคลื่อนไหวได้รวดเร็วขัดกับรูปร่างของมัน ในที่สุดฉันก็พลาดท่าจนได้
อสูรเต่าคว้าแขนซ้ายของสปาร์กไว้ได้ มันโหนตัวถีบเข้าที่สีข้าง กระชากแขน หวังให้ขาดออก แม้มันจะยังไม่ขาดในทันทีแต่ประกายไฟก็แลบออกมาอย่างน่าหวาดกลัว ประสิทธิภาพการควบคุมแขนข้างนั้นลดลงไปมาก
หมัดจรวดไง!
หมัดจรวดคือไม้ตายที่เราเคยใช้จัดการอสูรเมือกได้ เดิมมันเป็นแขนขวา แต่ดูเหมือนด้วยการปรับปรุงบางอย่าง ทำให้แขนข้างที่มีหมัดจรวดกลายเป็นแขนซ้ายได้ ฉันงอแขนขึ้น เล็งไปที่ปลายคางของมัน
ยิง!
กำปั้นบินกระแทกปลายคางอสูรเต่าเข้าอย่างจัง มันผงะ ปล่อยแขนของสปาร์ก หมัดจรวดกลับเข้ามาติดที่แขน นั่นทำให้ข้อต่อที่เสียหายอยู่แล้ว เป็นหนักมากกว่าเดิม ประกายไฟยังแลบออกมาเป็นระยะ บางครั้งควบคุมแขนไม่ได้ ทำให้มันห้อยร่องแร่ง
“ย้าากกกก”
ฉันร้อง ไม่อาจจะใช้การถ่วงเวลาแบบเดิม สมองที่ล้าจะยิ่งควบคุมหุ่นได้ยาก ฉันกดปุ่มเร่งพลังงานไปที่สว่าน พลางวิ่งเข้าหาอสูรเต่า มืออีกข้างกดยิงหมัดจรวดไปกระแทกหลุมที่หน้าอกของมันที่เคยเจาะไว้ก่อนหน้านี้ รอยร้าวเพิ่มขึ้นนิดหน่อย หวังว่าเราจะเจาะลึกลงไปได้อีก!
วี๊
เสียงสว่านร้องคำราม อสูรเต่าใช้สองมือดันไว้เหมือนครั้งที่แล้ว แต่คราวนี้ถึงมันจะเตะ ฉันก็ไม่ถอยออกมา ทรัสเตอร์ที่แบ็คแพ็คปล่อยไอพ่นดันลำตัวของหุ่นยนต์ยักษ์ไปเบื้องหน้า
เป๊ง แคร่ก แคร่ก
ฉันรู้สึกได้ว่าหัวสว่านหมุนช้าลง แม้จะแยกแยะด้วยตาเปล่าไม่ได้ หมายความว่ามันยังมีเกราะชั้นในที่หนากว่าเกราะชั้นนอกอีกอย่างนั้นเหรอ ในตอนนี้เราเร่งพลังขับดันเพิ่มขึ้นอีกไม่ได้แล้วด้วย
โครม
เมื่ออสูรเต่ารู้ว่าฉันเจาะลึงลงต่อไปอีกไม่ได้ มันปล่อยมือออกจากสว่านแล้วใช้เท้าเตะแรงขึ้นกว่าเดิม หุ่นยักษ์โลหะปลิวตัวลอยอย่างไม่น่าเชื่อ สปาร์กกระแทกเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง
“ไอ้ชั่ว!”
ฉันร้องตะโกนด่ามัน ยกแขนซ้ายขึ้นหวังจะยิงหมัดจรวด แต่ข้อต่อที่เสียหายทำให้แขนแกว่งไปมา เล็งไม่ได้เลย
[คุณแมรี่ คุณเจนนิเฟอร์ เป็นยังไงบ้างครับ]
[พวกเรามาช่วยแล้ว]
ชิลลี่กับเป็บเปอร์มาแล้ว ร่างผอมของหุ่นทั้งสองยืนขวางหน้าสปาร์กไว้ บางทีอาจจะเป็นเพราะจิตสำนึกของผู้ใหญ่ที่อยากจะปกป้องเด็กอย่างฉันกับเจนนิเฟอร์ก็เป็นได้
[ค่ะ เจนบอกว่าพวกคุณมีปืนไฟกับปืนน้ำแข็ง ฉันอยากให้คุณยิงปืนน้ำแข็งไปที่แผลที่ฉันเจาะไว้ที่หน้าอกมัน แล้วซ้ำด้วยปืนไฟค่ะ ระวังตัวด้วย มันเคลื่อนไหวเร็วมาก]
[รับทราบ!]
ตัวที่ถือปืนน้ำแข็งคือเป็บเปอร์ มันพุ่งเข้าหาอสูรเต่าก่อนแล้วพ่นไอเย็นใส่มันทันที อสูรเต่าพยายามหลบ แต่การต่อสู้กับอาวุธยิงไม่ใช่สิ่งที่มันถนัด ทำให้น้ำแข็งเคลือบเข้าที่รอยแผลเก่าของมันเต็มที่!
ชิลลี่ไม่รอช้าพ่นไฟใส่มันทันที ฉันสัมผัสได้ถึงความร้อนมหาศาล
[ดีมาก พวกคุณสแตนด์บายรอก่อน]
สปาร์กตั้งท่าพุ่งตัวตั้งแต่ก่อนที่เป๊บเปอร์จะพ่นไอเย็นแล้ว สว่านในมือก็หมุน และยังได้รับพลังงานเพิ่มรอบหมุนที่ฉันจงใจส่งเข้าไปที่นั่น แบบเดียวกับตอนส่งพลังงานเข้าไปที่หมัดจรวด วิธีนี้ทำให้โจมตีได้รุนแรงก็จริง แต่การต่อสู้ครั้งหนึ่งก็ทำได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
เปรี๊ยะ
เสียงเกราะสีโคลนแตกร้าว เกราะชั้นนอกบางส่วนหลุดร่วงออกมา นี่เป็นผลมาจากการเปลี่ยนอุณหภูมิมากๆ ทันที ฉันพุ่งตัวเข้าใช้สว่านเข้าซ้ำที่รอยแผลนั้นอีกครั้ง ทรัสเตอร์ด้านหลังผลักด้นให้ฉันพุ่งตัวไปข้างหน้า ดันทั้งสปาร์กและอสูรเต่าจนไปชนกับต้นไม้ใหญ่
อสูรพยายามปกป้องชีวิตของมัน ใช้มือดันออก และใช้ขาเตะฉันเช่นเคย แต่คราวนี้แม้เรี่ยวแรงของมันจะมีมหาศาลแต่สว่านก็ลงลึกจนถอนออกไม่ได้แล้ว ส่วนขาของมันก็ได้ชิลลี่กับเป็บเปอร์เข้ามาช่วยจับไว้
“สำเร็จด้วยเถอะ!”
ฉันตะโกน ดันก้านบังคับไปด้านหน้าสุดแรงเกิด ผลักสว่านเจาะเข้าไปในร่างกายของมันทีละน้อย จนในที่สุดก็เข้าถึงอวัยวะภายใน สว่านติดอยู่ในนั้น ไม่อาจทะลุออกจากกระดองด้านหลัง ฉันพยายามดึงออก แต่ไม่สำเร็จ
อสูรเต่ามองฉันด้วยดวงตาสีเหลืองของมันอย่างโกรธแค้น รวบรวมพละกำลังสุดท้ายในชีวิตของมัน ใช้หมัดต่อยเข้าที่ห้องโดยสาร โดยที่ฉันไม่อาจจะยกแขนอีกข้างที่เสียหายขึ้นมาป้องกันได้ทัน
แย่แล้ว
ฉันปล่อยก้านบังคับ ปลดเข็มขัดนิรภัย
“หนีเร็ว!” ฉันตะโกนบอกเจนนิเฟอร์ พลางพยายามผลักเธอให้พ้นจากหมัดของอสูรเต่า
“ใจเย็นแมรี่” เจนพูด ดูเธอไม่ตกใจกลัว “ดูให้ดีๆ สิ”
กำปั้นของอสูรอยู่หน้ากระจกห้องโดยสาร กระจกเป็นรอยร้าว แต่มันไม่ทะลุผ่านเข้ามา
เป็บเปอร์ยิงไอเย็นใส่แขนนั้นจนมันขยับไม่ได้ได้ทันท่วงที
ฉันทรุดตัวลงนั่งอย่างสิ้นเรี่ยวแรง ก่อนจะโผเข้ากอดเจนนิเฟอร์
“เจน ฉันกลัว กลัวมากจริงๆ” ฉันเอาหน้าซุกอยู่กับหน้าอกขนาดใหญ่นั่น ร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อาย เจนนิเฟอร์ใช้มือลูบหลังฉันอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรแล้วนะ แมรี่” เธอพูด นั่นยิ่งทำให้ฉันปล่อยโฮมากกว่าเดิม ฟูมฟายอยู่ว่ากลัว ทั้งกลัวตัวเองจะถูกฆ่า แล้วยังมีเจนนิเฟอร์ด้วย ช่างเครื่องของฉันปลอบโยนฉันอย่างอดทน เวลาผ่านไปนานหลายสิบนาที จนฉันเริ่มเกรงใจพวกชิลลี่กับเป็บเปอร์ ก็เลยหยุดร้องในที่สุด
……………..
พวกเราขับสปาร์กกลับมาที่กลุ่มไม่ได้เพราะสว่านเจาะลึกเข้าไปในตัวอสูร และพลังงานของสปาร์กที่เหลืออยู่ก็มีไม่พอที่จะดึงแขนข้างนั้นออกมาได้ ต้องให้ชิลลี่กับเป็บเปอร์อุ้มพวกฉันกลับไป ดูเป็นภาพที่น่าอาย โดยเฉพาะเมื่อคราบน้ำตายังอยู่เต็มหน้า แต่ไม่มีทางเลือก
เมื่อถึงกลุ่ม 16 พลขับชิลลี่กับเป็บเปอร์ออกมาจากหุ่น ฉันถึงเพิ่งรู้ว่าพวกเขาคือคุณเรดกับคุณไวท์ พี่น้องฝาแฝดที่ดูจะมีความสามารถมากกว่าคนอื่นๆ นั่นเอง ถึงแม้พวกเขาจะดูเรียนรู้ช้าไปบ้างในความคิดของฉัน แต่ก็เก่งกว่าอีกสี่คนมาก ดูเหมือนว่าควาเมจะตัดสินใจเลือกคนได้ดี ถึงแม้ฉันจะยังสงสัยว่าเพราะอะไรเขาถึงยังไม่ยอมเอาหุ่นของตัวเองออกมาก็ตาม
