อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไปเอาไอ้หุ่นกระป๋องตัวนี้มาแล้วไง! กว่า HOPE System งี่เง่าจะใช้การได้ ฉันก็จัดการแกไปก่อนแล้ว แม้แต่กระจกห้องคนขับแกยังไม่มีเลย!” ควาเมบังคับหุ่นแขนด้วนของตน กระโดดขึ้นสูงหวังจะใช้กรงเล็บที่เท้าสังหารนักบินโดยตรง แต่สปาร์กหลบได้ทันท่วงทีเหมือนความสามารถของเขาอสูรใช้การไม่ได้ แม้แต่ควาเมเองก็ทำสีหน้าแปลกใจ
“ทำไม” เขาพูดได้เพียงเท่านั้น หันไปมองชิลลี่กับเป๊บเปอร์ แต่หุ่นสองตัวนั้นก็ยังขยับไม่ได้ เรดกับไวท์ถือปืนลงมาคุ้มกันทาคุมิกับฉันแล้ว
“ก็ใครจะทิ้งหุ่นอย่างสปาร์กไว้นานๆ ได้ล่ะจริงไหม ฉันก็เลยไปเปิด HOPE System รอไว้สักพักแล้ว” เจนยิ้มเย้ยมันแล้วพุ่งตัวมารับฉัน
“อาจารย์ เดี๋ยวฉันกับแมรี่จะจัดการทางนี้เอง อาจารย์ขับรถกลับไปกับคุณเรดคุณไวท์ก่อน!” เจนร้องบอก ทาคุมิรีบวิ่งไปที่รถ เขาไม่อยากอยู่เป็นตัวถ่วง ส่วนเรดกับไวท์คุ้มกันทาคุมิไปถึงรถแต่พวกเขากลับไม่ยอมขึ้นรถไปด้วย
“จะปล่อยให้เด็กผู้หญิงสองคนต่อสู้ตามลำพังได้ยังไง จริงไหมไวท์” เรดพยักเพยิดให้กับไวท์
“พวกคุณเป็นแค่เด็กมัธยมแท้ๆ พวกเรายังฝึกทหารมาจนจบหลักสูตร” ไวท์พูดยิ้มๆ “เดี๋ยวพวกเราจะจัดการกับอสูรงูให้เอง พวกคุณจัดการหุ่นยนต์ตัวนั้นเถอะ”
“คุณเรด คุณไวท์” ฉันรู้สึกซาบซึ้งแต่ก็เป็นห่วงพวกเขาไปด้วย การต่อสู้กับอสูรโดยไม่ใช้หุ่นยนต์ถือเป็นเรื่องยากมาก ถึงจะเป็นอสูรงูก็เถอะ อีกอย่างควาเมก็เคยเป็นหัวหน้าของพวกเขาด้วย ถึงจะดูเหมือนพวกเขาไม่รู้สึกอะไร แต่ฉันเชื่อว่าในใจของพวกเขาคงจะมีความรู้สึกแน่
ฝาแฝดทั้งสองวิ่งเข้าหาอสูรงูอย่างรวดเร็ว ฉันมองตามพวกเขาไปด้วยความเป็นห่วง แต่เจนนิเฟอร์จับไหล่ของฉันเอาไว้
“ตอนนี้คู่ต่อสู้ของเราคือเจ้าหุ่นนั่น แมรี่”
“ขอบใจที่เตือนสตินะเจน” มือทั้งสองข้างของฉันจับที่ก้านควบคุมของสปาร์กอีกครั้ง หุ่นยนต์ไร้แขนของควาเมยังคงเปล่งแสงออกมาจากเขาอสูรที่ตรงกลางร่างกายของมัน แต่ฉันกลับไม่รู้สึกว่าควบคุมสปาร์กได้ยาก กลับกันดูเหมือนสปาร์กจะเคลื่อนไหวได้ราบรื่นและรวดเร็วกว่าที่เป็นมา หรือว่านอกจาก HOPE System จะต่อต้านพลังของศัตรูได้แล้ว ยังช่วยเพิ่มพลังให้กับสปาร์กอีกด้วย
หุ่นยนต์แห่งความสิ้นหวังย่อตัวลง มันกำลังจะหายตัวเหมือนครั้งที่แล้ว! ฉันหมุนตัวไปรอบๆ อย่างระมัดระวังเต็มที่ ฉับพลันมันปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งกลางอากาศ อุ้งเท้าติดกรงเล็บเตะเข้ามาหวังทำร้ายคนที่อยู่ในห้องโดยสาร แต่ฉันหลบได้ทันและยังจับขาของมันไว้ได้อีกด้วย
ใบหน้าของควาเมที่อยู่ในหุ่นดูโกรธเกรี้ยว เขาพยายามบังคับหุ่นให้ดิ้นรน ส่วนฉันก็พยายามจับเขาเอาไว้ นอกจากควาเมจะเป็นคนร้ายที่พยายามฆ่าพวกเราแล้ว เขายังอาจจะกุมความลับในอดีตเอาไว้อีกมากด้วย ฉันปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น หุ่นยนต์ตัวนี้ก็หายตัวได้ ที่มันยังไม่ทำทันทีอาจจะเป็นเพราะหายตัวต่อเนื่องไม่ได้ก็ได้ ฉันหันไปทางเป๊บเปอร์ ปืนน้ำแข็งอาจจะใช้ตรึงร่างของมันไว้ได้ แต่ตอนนี้เป๊บเปอร์ก็ยังใช้งานไม่ได้อยู่ดี
แล้วถ้าเราไปเอาปืนน้ำแข็งมาล่ะ เรายิงปืนน้ำแข็งเองก็ได้นี่
จะไปเอาได้ยังไงในเมื่อตัวเราต้องจับตัวมันเอาไว้อยู่อย่างนี้
“หมัดจรวดไง แมรี่” อยู่ๆ เจนก็พูดขึ้นมาเหมือนอ่านใจฉันได้ “ฉันเห็นเธอมองไปทางปืนน้ำแข็ง”
ฉันรีบยิงหมัดจรวดออกไปทันที แขนที่เหลืออยู่ข้างเดียวจับศัตรูเอาไว้ได้ยากขึ้น มันดิ้นอย่างรุนแรง สุดท้ายฉันได้ปืนน้ำแข็งมาในมือ แต่ควาเมก็หลุดมือไปได้
“ไม่ปล่อยให้หนีไปได้หรอก!”
ฉันตะโกนลั่น อธิษฐานในใจขอให้ปืนน้ำแข็งชาร์จไว้อยู่แล้ว เป็นไปตามนั้น มันชาร์จไว้แล้วเต็มที่! หน้าจอล็อกเป้าอย่างแม่นยำ ฉันกดปุ่มลั่นไกทันที! สายน้ำแข็งพุ่งเข้าจับที่ขาของมันไว้ได้ ฉันขับสปาร์กพุ่งเข้าหามันด้วยความเร็วสูงสุด ตรงเข้าหาเขาอสูร ถ้าหักมัน พวกคุณเรดกับคุณไวท์ก็จะกลับมาเคลื่อนไหวได้
หุ่นยนต์ปิศาจขยับตัวอย่างรุนแรง บิดตัวจนหลุดออกจากน้ำแข็งที่พันธนาการมันไว้ มันย่อตัวลงอีกครั้ง ฉันยังพยายามยึดติดอยู่ที่ตัวมันและเขาของมัน แต่เขานั้นก็ช่างหักยากเหลือเกิน แม้จะใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีของสปาร์กแล้ว มันแกร่งยิ่งกว่าอวัยวะใดของอสูรตัวอื่นที่เคยเจอ คมมีดที่มีอยู่ก็ไร้ผลกับมัน ไม่ช้ามันก็ใช้พลังหายตัวไปอีกครั้ง ทิ้งให้ฉันกับสปาร์กยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
อสูรงูสองตัวนั้น
แม้หุ่นยนต์ร้ายจะหนีไปได้แต่การต่อสู้ก็ยังไม่จบ ฉันถือปืนน้ำแข็งวิ่งกลับไปทางที่เรดกับไวท์ยังต่อสู้อยู่ สมกับเป็นทหารอาชีพ แม้ไม่มีหุ่นยนต์แต่พวกเขาก็ยังไม่เพลี่ยงพล้ำ แม้จะยังสร้างบาดแผลให้กับอสูรงูได้เพียงเล็กน้อยก็ตาม
[หุ่นยนต์ตัวนั้นมันหนีไปแล้วค่ะ ชิลลี่กับเป๊บเปอร์น่าจะใช้ได้แล้ว] ฉันใช้ลำโพงของสปาร์กบอกพวกเขา สองคนนั้นไม่ได้ตอบกลับมาแต่รีบวิ่งไปขึ้นขับหุ่นของตนทันที ฉันส่งปืนน้ำแข็งคืนให้ชิลลี่แล้วหยิบปืนพกคู่ใจออกมาจากช่องเก็บข้างขา
[คุณแมรี่กับคุณเจนมีสิ่งที่ต้องทำที่นี่อีกหรือเปล่าครับ ถ้าไม่มีกลับที่กลุ่มก่อนเลยก็ได้ แค่อสูรงู พวกเราจัดการกันเองได้ครับ] ชิลลี่ส่งข้อความมา
[ยังเหลือเบาะแสของปีเตอร์ที่เจนยังเช็คค้างอยู่น่ะค่ะ แต่จะดีเหรอคะ] ฉันยังคงเอาปืนเล็งไปที่อสูรเตรียมจะยิง แต่เจนนิเฟอร์เอามือจับไหล่ของฉันไว้
“เชื่อใจพวกเขาเถอะ เธอเป็นคนฝึกพวกเขามานะ”
“อื้อ!” ความกังวลและความลังเลหายไปอย่างน่าประหลาด ฉันรีบขับสปาร์กกลับมายังที่ที่เจนนิเฟอร์เช็คเอกสารค้างไว้อยู่
“ที่นี่อุปกรณ์ค่อนข้างจะทันสมัย ฮาร์ดดิสก์เป็นระบบใหม่ที่แทบไม่มีใช้กันในสมัยนั้น เป็นของทหารด้วย ทนทานพอที่ข้อมูลที่อยู่ข้างในจะยังอยู่ แต่ที่เกี่ยวกับ HOPE System ถูกเข้ารหัสไว้ ต้องเอากลับไปที่กลุ่มถึงจะถอดรหัสได้” เจนพูดไปพลาง มือก็ค้นเอกสารกระดาษไปพลาง “ับันทึกภารกิจของ Protector ที่เป็นกระดาษก็มีด้วยนะ หลายฉบับพูดถึงปีเตอร์ด้วย” เธอเอารายงานบางส่วนให้ฉันดู มันพูดถึงการต่อสู้ของหน่วย Protector
“ปีเตอร์ก็เป็นพลขับที่เก่งนะ แต่ยังไม่มีข้อมูลที่จะโยงมาถึงเธอเลย เอ๊ะ” รูปถ่ายใบหนึ่งปลิวร่วงลงมาที่พื้น มันเป็นรูปเก่าที่สีซีดจางไปมาก แต่เป็นรูปของชายคนหนึ่งในชุดไพรเวท กับผู้หญิงที่กำลังอุ้มเด็กหญิงวัยเตาะแตะอยู่คนหนึ่ง
ฉันพลิกดูด้านหลัง มันมีข้อความเขียนอยู่ด้วย
ถึงปีเตอร์
ฉันส่งรูปตอนเธอมาเยี่ยมบ้านครั้งล่าสุดมาให้ แต่อย่าเอาไปขับหุ่นยนต์ด้วยล่ะ เดี๋ยวจะ “ปักธง” เก็บไว้ที่ฐานนี่แหละ แต่ห้ามทำหาย
ตอนนี้ไดแอนน์กำลังน่ารักเลย เริ่มพูดได้แล้วนะ แต่ไม่ได้เรียกฉันหรือเธอ ที่เธอชอบพูดคือ “หุ่นยนต์ๆ” น่ะ เลือดพ่อนี่มันแรงจริงๆ
คิดถึงเธอ ขอให้ปลอดภัย
แคทเธอรีน
“ไดแอนน์เป็นลูกของปีเตอร์!” ฉันอุทาน จ้องมองมาที่เจนนิเฟอร์ หยดน้ำตาของเธอหยดลงที่รูปถ่ายนั้น เธอรีบเก็บมันก่อนที่จะเปียกมากขึ้น เจนพยายามยิ้มแต่ก็ไม่อาจหยุดร้องไห้ได้ ฉันโผเข้ากอดเธอเอาไว้
“ไดแอนน์ ไดแอนน์ ฮึก… โฮ” ช่างเครื่องของฉันร้องไห้เสียงดังไม่หยุด
“ดีแล้วนะเจน ดีแล้ว” ฉันลูบหลังเธอ ในที่สุดก็ได้รู้ความจริงอีกอย่างหนึ่งแล้ว ต่อไปก็แค่สืบหาไดแอนน์ ฉันรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสที่เธอจะยังมีชีวิตอยู่ ขนาดปีเตอร์ เลอกู้ด ที่เสียชีวิตไปแล้ว เรายังได้รู้เรื่องราวของเขาจนได้นี่นา
