อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พวกเรากลับมาตามหาแขนของหุ่นยนต์ที่ขาดแต่ไม่พบ ควาเมคงจะนำกลับไปด้วยแม้ฉันจะนึกภาพไม่ออกว่าหุ่นยนต์ที่แขนขาดจะยกของหนักขนาดนั้นได้อย่างไร สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความทรงจำของภาพมือที่จับมีดทะลุเข้ามาในค็อกพิทเท่านั้น เมื่อนึกดูดีๆ แล้ว มันช่างคล้ายกับมือและแขนของสปาร์ก ต่างกันตรงที่ว่าแขนของหุ่นยนต์ตัวนั้นมีสิ่งที่คล้ายกับเส้นเลือดอยู่ภายใน แม้จะมองเห็นไม่ชัดแต่ฉันยืนยันได้ว่ามันไม่ใช่สายไฟทั่วไปอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากว่ามันเป็นเส้นเลือดจริง เพราะอะไรถึงไม่มีรอยเลือดอยู่ตามพื้นเลย ตกลงมันคืออะไรกันแน่ เขาอสูรที่ใจกลางร่างกายของมันก็ด้วย มันจะเป็นไปได้เหรอที่อสูรจะรวมร่างกับหุ่นยนต์ แต่ถ้าไม่ใช่คำอธิบายนี้ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นที่มีเหตุผลพอเลย เอาไว้กลับไปถึงกลุ่มแล้วค่อยปรึกษากับเจนและทาคุมิก็แล้วกัน
พวกเราใช้เวลาเกินครึ่งวันก็กลับมาถึงกลุ่ม ทาคุมิรออยู่แล้ว เจนเอาภาพนั้นกลับมาด้วย รวมกับพวกรายงานและฮาร์ดดิสก์ นานๆ ครั้งเธอก็หยิบมันออกมาดู ฉันเพิ่งได้เห็นใบหน้าของปีเตอร์ชัดๆ ก็คราวนี้ เจนดูมีเค้าของเขาอยู่เหมือนกัน ดูเหมือนว่าจิ๊กซอว์ภาพนี้ใกล้จะต่อเสร็จแล้ว แล้วจิ๊กซอว์ของฉันล่ะ จะมีวันได้ต่อเสร็จเหมือนกันหรือเปล่า
“คลื่นพลังของอสูรเทียร์สูงทำลายข้อมูลในคอมพิวเตอร์เกือบทั้งหมด ที่ฮาร์ดดิสก์นี่ยังดีอยู่เป็นเพราะมันใช้เทคโนโลยีล่าสุดของทหารในสมัยนั้น” ทาคุมิพูดย้ำสิ่งที่เขาเคยบอกมาแล้ว “ส่วนกล่องดำของหุ่นยนต์ในตอนนั้น ต้องบอกว่าโชคช่วย ข้อมูลในนั้นถึงรอดมาได้”
“ข้อมูลของ HOPE System อยู่ในฮาร์ดดิสก์นี่ ฉันตื่นเต้นมากๆ เลยค่ะ” เจนนิเฟอร์ว่า “ถ้าได้อ่านข้อมูลนี้ ฉันว่าเราน่าจะใช้งาน HOPE System ได้มีประสิทธิภาพขึ้นแน่นอน”
“ว่าแต่ทำไมหุ่นยนต์ตัวนั้นถึงมีอวัยวะของอสูรติดอยู่กับตัวมันกันนะ ถ้าความสามารถปิดใช้งานหุ่นยนต์เป็นของอสูร แสดงว่ามันรวมร่างกับอสูรเหรอ” ฉันถาม
“ถึงมันดูไม่น่าจะเป็นไปได้แต่มันยังไม่มีคำตอบอย่างอื่นเลย” ทาคุมิพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ถ้าหุ่นตัวนั้นรวมร่างกับอสูรจริง ก็หมายความว่าควาเมต้องมีความเกี่ยวพันอะไรสักอย่างกับพวกอสูร”
“ที่แน่ๆ คือเขาเลี้ยงอสูรไว้ นั่นก็คือสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้อยู่แล้ว” ฉันว่า ตอนนี้ทาคุมิเดินถือแก้วกาแฟไปที่หน้าต่าง สายตาของเขาดูเศร้าสร้อยกว่าที่เคย
“แต่ว่าเขาเผยตัวมาขนาดนั้น คงจะไม่ได้กลับมาที่นี่แล้ว” เจนพูด เธอเดินเข้าไปหาทาคุมิที่หน้าต่าง “อาจารย์อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวเรามาเปิดฮาร์ดดิสก์ดูข้อมูลกันดีกว่า”
“ใช่ค่ะ ถ้าเราปรับปรุงสปาร์กให้เก่งขึ้น ถึงเขาจะกลับมาเราก็จะได้รับมือได้” ฉันช่วยพูดด้วยอีกคน น่าแปลกที่ตามปกติดูเหมือนทาคุมิกับควาเมจะไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไหร่ แต่พอได้รู้ว่าควาเมเป็นคนร้าย ดูเหมือนทาคุมิจะเศร้าเป็นพิเศษ หรือสองคนนี้จะมีอดีตอะไรที่เราไม่รู้กันนะ เจนก็เคยบอกว่าทาคุมิมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ด้วยสิ
“จริงสินะ” เขาถอนหายใจแล้วหยิบฮาร์ดดิสก์ที่ได้มาจากฐานทัพร้างออกมาเสียบเข้ากับคอมพิวเตอร์ มีตัวอักษรมากมายขึ้นมาบนหน้าจอแต่อ่านไม่ได้ใจความเพราะมันถูกเข้ารหัส
“คงต้องพยายามถอดรหัสก่อน ผมมีโปรแกรมถอดรหัสอยู่ เดี๋ยวจะลองใช้ดู” อาจารย์คนเดียวของแผนกช่างยนต์กดปุ่มต่างๆ บนคีย์บอร์ด เวลาผ่านไปนานมากจนเจนขอตัวไปบำรุงรักษาสปาร์กกับชิลลี่และเป๊บเปอร์ จนเสร็จกลับมาทาคุมิก็ยังทำไม่สำเร็จ
“ผมถนัดแต่งานซ่อม พวกแฮกกิ้งนี่ไม่ไหว” เขานั่งพิงหลังลงกับเก้าอี้ ดูเหนื่อยอ่อน ปกติทาคุมิจะค่อนข้างดูอ่อนกว่าวัย แต่คราวนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นคนอายุสี่สิบจริงๆ “สงสัยคงต้องให้คนอื่นช่วยแล้ว”
“ใครล่ะคะที่จะช่วยได้ ข้อมูลถูกเข้ารหัสระดับการทหารด้วย”
“เป็นเพื่อนทางอินเทอร์เน็ตของผม พวกเราคุยกันมาสักพัก แต่ผมยังไม่เคยเจอตัวจริงเหมือนกัน ถ้าจะให้เขาช่วย คงต้องเอาฮาร์ดดิสก์ไปหาถึงที่ ใช้ขนส่งกลัวจะทำพังซะก่อน” ทาคุมิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์แชทสักพัก เขาก็ส่งพิกัดมาให้พวกเรา “เขาใช้นามแฝงว่า “โอวี่” บอกว่าอยู่ที่กลุ่ม 30”
“อาจารย์บอกว่าชื่อโอวี่เหรอคะ!” ฉันกับเจนนิเฟอร์อุทานขึ้นพร้อมกัน
“ใช่ ทำไมเหรอ”
“โอวี่เป็นคนจัดพอดแคสต์ที่ฉันฟังอยู่น่ะค่ะ!” เจนพูด ท่าทางตื่นเต้นมาก “ไม่อยากเชื่อว่าจะได้ไปเจอตัวจริง”
“อาจจะแค่ชื่อเหมือนกันก็ได้” ทาคุมิว่า “แต่ผมก็ไม่เคยเห็นใครชื่อโอวี่มาก่อนเหมือนกันนะ”
“อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสที่จะเป็นตัวจริง!” เจนนิเฟอร์ยังไม่หมดหวัง แถมยังตาเป็นประกาย
ไปเจอตัวจริงเหรอ ไปเจอโอวี่ตัวจริงก็อาจจะดีอยู่หรอก แต่มันต้องกลับไปที่กลุ่ม 30 นี่สิ…
ฉันคงเผลอถอนหายใจ เจนเลยเข้ามาโอบไหล่ฉันเอาไว้
“ฉันไม่ลืมหรอกนะว่าเธอมาจากกลุ่มนั้น ถ้าเธอไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ ฉันจะไปกับทาคุมิเอง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเจน ฉันก็แค่กลัวน่ะ” นึกดูก็แปลกดีที่ฉันพูดคำว่ากลัวออกมาง่ายๆ กับ “เพื่อน” ที่เพิ่งสนิทกันไม่นาน แต่กับเจน ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่จะบอกความรู้สึกทุกอย่างให้รู้ได้ “ฉันจะไปด้วย”
“ขอบคุณมากนะแมรี่” เจนพูดสั้นๆ แต่เธอหมายความอย่างนั้นจริงๆ
………………
ค่ำคืนนั้น
เด็กหญิงชุดกระโปรงสีขาวยืนอยู่ในความมืด เลือดซึมออกมาจากท้องเปียกชุดนั้นเป็นดวงใหญ่และไหลนองไปที่พื้น เธอยังมองฉันด้วยสายตาเศร้าสร้อย แต่ไม่มีคำก่นด่าเหมือนที่เคยเป็น
“จะให้อภัยฉันได้ไหม” แม้ในความฝันฉันจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังสั่นเทา แต่ก็รวบรวมความกล้าถามไปอย่างนั้น
“ความจริง” ปากของเธอขมุบขมิบไร้เสียง แต่ฉันอ่านริมฝีปากของเธอได้
“ความจริงอะไรกัน”
“ความจริง จะรอเธออยู่” ร่างของเธอค่อยๆ โปร่งใสขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะจางหายไป
“เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งไป ความจริงอะไรกันล่ะ!”
ฉันตะโกน สะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงัด รอบกายยังคงเป็นความมืด ฉันควานหาโทรศัพท์เพื่อดูนาฬิกา เพียงตีสี่ ถึงอย่างนั้นแม้จะพยายามข่มตานอนก็ไม่อาจหลับลงได้
ความจริงอะไรกันนะ
……………
“เช้าแล้วแมรี่! เมื่อไหร่จะตื่น! เดี๋ยวพวกเราจะออกเดินทางกันแล้วนะ!”
ภาพแรกที่เห็นหลังจากลืมตาคือเจนนิเฟอร์ที่ดูจะแต่งตัวสะอาดกว่าทุกที แม้จะยังคงเป็นชุดเก่งของเธอ ฉันกำลังจะอ้าปากต่อว่าที่เข้ามาโดยพลการณ์ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าให้กุญแจกับเธอไว้เองเพราะไม่อยากให้เสียงเคาะประตูไปรบกวนคนข้างห้อง
“ตื่นแล้วๆ พอดีฝันไม่ค่อยดีก็เลยตื่นกลางดึกน่ะ” ฉันชูแขนขึ้นบิดขี้เกียจ แต่เจนหันขวับมาทันที ดูท่าทางเป็นห่วง
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ” เข้ามาใกล้แล้วพยายามจะกอด ฉันไม่ได้กอดตอบแต่ก็ไม่ได้ผลักไสเหมือนเมื่อก่อน ดูเหมือนว่าเจนจะชอบสกินชิปเอามากๆ
“ก็ไม่ถึงกับฝันร้ายมากน่ะ แค่งงมากกว่า” ฉันเล่าความฝันเมื่อคืนให้เธอฟัง หลังจากที่เราสนิทกันมากขึ้น เจนก็ได้รู้เรื่องสาเหตุที่ฉันย้ายมาอยู่กลุ่มนี้ เธอเข้าใจดีว่าไม่ใช่ความผิดของฉัน และคอยปลอบเมื่อฉันฝันร้ายอยู่เสมอ
“ไม่แน่ว่าน้องอาจจะอยากบอกว่าความจริงรอเราอยู่ที่กลุ่ม 30 ที่กำลังจะไปนี่ก็ได้” เจนเปลี่ยนจากโอบเอวเป็นโอบไหล่ “ทำใจให้สบายแล้วออกเดินทางกันเถอะ”
“ถ้างั้นก็เลิกกอดซะทีสิ กอดอยู่อย่างนี้ใครจะไปทำอะไรได้” ฉันผลักเธอออกแบบไม่จริงจัง เจนเดินไปที่ประตูห้อง
“งั้นฉันจะไปรอกับทาคุมินะ มาเร็วๆ ด้วย” ส่งยิ้มหวานก่อนปิดประตู
ฉันไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ในกระจกนั้นเห็นภาพตัวเองอมยิ้มอยู่ แมรี่ เธอคงจะเป็นแมรี่ที่มีความสุขมากขึ้นแล้วสินะ
เอ๊ะ แต่สปาร์กเพิ่งจะไปต่อสู้มาจนยับเยินขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าซ่อมเสร็จภายในคืนเดียวน่ะ ยัยเจนอดนอนอีกแล้วสินะ!
