รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ย้อนยุค,จีน,เสวี่ยเอ๋อร์คนดีสามีจะไม่หย่า ,นิยายรักจีนโบราณ,ครอบครัว,นางเอกเก่ง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สามีที่ดีคือสามีใหม่แต่ถ้าเลือกไม่ได้ก็ขอสามีเก่าเวอร์ชันอัปเกรด
ผู้แต่ง
มู่จิ่น 木槿
เรื่องย่อ
เมื่อบังเอิญได้มีโอกาสตายจริงวิญญาณของนางสาวอิงเสวี่ย แซ่คังได้เข้าไปอยู่ในร่างของคนที่มีชื่อและแซ่เดียวกัน เกิดวันเดือนปีเดียวกัน เวลาตายก็ดันมาตายพร้อมกัน และก็ไม่รู้ว่าจะตกใจอะไรมากกว่ากันดีระหว่างเรื่องที่เจ้าของร่างนี้ยังไม่เคยได้ร่วมหอกับสามีหรือว่าการที่ท่านรองแม่ทัพถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏแผ่นดินนางจึงต้องถูกเนรเทศมาอยู่ชายแดนให้ร่วมรับผิดชอบร่วมกันในฐานะภรรยาแต่จะส่งให้มามีชีวิตใหม่ทั้งทีก็อยากจะมีชีวิตอยู่แบบสบายๆ กับเขาบ้างท่านเทพแห่งโชคชะตากลับให้กันไม่ได้ยังคุมโทนชีวิตตีนถีบปากกัดอยู่เช่นเดิม
แล้วชีวิตที่เหมือนจะดีขึ้นกลับได้มาวุ่นวายเหมือนตายวันแรกอีกครั้งเมื่อสองปีให้หลังสามีที่หายลับเข้ากลีบเมฆไปได้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเป็นผู้บริสุทธิ์โดยไร้สิ้นซึ่งข้อกล่าวหาแต่การจะกลับมาอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัวนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะง่ายแม้ฝ่ายภรรยาจะยื่นข้อเสนอให้หย่าขาดแล้วต่างคนต่างก็ไปเริ่มชีวิตใหม่แต่สามีกลับยืนยัน นั่งยัน นอนยันและสู้สุดใจว่าถึงอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมหย่าขาดจากนางอย่างแน่นอนแล้วเช่นนี้คุณหนูอิงเสวี่ยจะเลือกอะไรได้
หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะ สถานที่ เหตุการณ์ หรือตัวบุคคลในเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นค่ะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ
หลังจากที่จัดการธุระต่างๆ ภายในเรือนเรียบร้อยดีแล้วไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการซ่อมแซมบ้านในส่วนที่ผุพัง ทำสวน สร้างเล้าไก่อีกทั้งว่าจ้างคนงานมาช่วยดูแลงานบ้าน เลี้ยงสัตว์และทำสวนก็ได้เวลาที่อดีตรองแม่ทัพจะต้องมาให้ความสนใจในเรื่องการทำการค้าของภรรยาอย่างจริงจังแม้ปากจะบอกว่าให้นางตัดสินใจด้วยตนเองก็ตาม ด้วยก่อนหน้านี้เคยได้ยินคนของเขาที่แฝงตัวอยู่มารายงานว่าขนมของนางค่อนข้างรับความนิยมเขาก็ยังเข้าใจว่าอาจจะแค่ขายดีจนได้มาแอบดูด้วยตัวเองนั่นแหละถึงได้เข้าใจว่าภาพในหัวที่คิดไว้มันต่างจากสิ่งที่เป็นราวกับฟ้าและเหว
ในความคิดของจิวกังเป่านั้นเข้าใจว่านางก็แค่มีลูกค้ามาอุดหนุนเป็นจำนวนมากแต่ภาพความเป็นจริงที่เห็นกับตานอกจากคนจะเยอะแล้วปริมาณขนมที่ลูกค้าแต่ละรายซื้อกลับไปก็เป็นจำนวนไม่น้อยเลยอีกทั้งลูกค้าบางคนถึงขั้นนำปิ่นโตสามชั้นมาซื้อขนมใส่ไปจนเต็มก็มีแล้วมันก็เป็นเช่นนั้นไปทุกๆ วันไม่มีวันไหนเลยที่ขนมจะเหลือจนขายไม่หมด
“ขายดีเช่นนี้แล้วยังไม่อยากมีร้านอีกหรือ” คนเป็นสามีแกล้งกระเซ้าภรรยาระหว่างที่ช่วยนางคิดเงินให้ลูกค้าที่มาจับจ่ายซึ่งบางครั้งก็มีชาวบ้านที่จำเขาได้เข้ามาทักทายอดีตรองแม่ทัพก็ยินดีและพูดคุยกับคนเหล่านั้นอย่างเป็นกันเอง
“ก็เริ่มคิดอยากมีบ้างแล้วล่ะเจ้าค่ะ” แม้จะตัดสินใจว่าอยากมีร้านค้าแต่คุณหนูคังก็ยังคงสงวนท่าทีอยู่ไม่น้อยด้วยไม่ต้องการให้คุณชายจิวคิดว่านางเป็นสตรีที่โลภมากที่เห็นเงินมากองอยู่ตรงหน้าแล้วก็กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะใช้จ่ายตามใจตนเอง
จริงอยู่ที่นางเริ่มมีความอยากซื้อร้านค้าแต่กระนั้นแล้วเงินทุกเหรียญทองแดงจะต้องถูกใช้จ่ายออกไปอย่างรู้คุณค่าและระมัดระวังให้มากที่สุดเท่าที่นางจะสามารถทำได้อีกทั้งยังต้องมั่นใจว่าตนเองจะสามารถทำการค้าขายให้มีกำไรเพิ่มพูนเพื่อไม่ให้การลงทุนครั้งนี้ของจิวกังเป่าต้องสูญเปล่าเป็นอันขาด
“เอาไว้ปิดร้านแล้วเราลองไปเดินสำรวจร้านค้าที่ประกาศขายกันดีหรือไม่ ค่อยๆ เลือกค่อยๆ ดูไปหากมีที่ถูกใจแล้วค่อยเข้าไปเจรจากับเจ้าของเจ้าไม่ต้องรีบร้อนหากร้านค้าในตลาดแห่งนี้ยังไม่ถูกใจเราก็ยังมีตลาดทางฝั่งตะวันออกของเมืองอยู่อีกแห่งที่นั่นคึกคักกว่าที่นี่มากนัก”
เรือนรองแม่ทัพของจิวกังเป่านั้นตั้งอยู่บริเวณทิศอุดรของเมืองซึ่งมีตลาดใหญ่ประจำพื้นที่อยู่แล้วแต่จะไม่ได้คึกคักเท่ากับพื้นที่เขตตะวันออกที่มีประชากรอาศัยอยู่มากกว่าส่วนหนึ่งก็น่าจะเป็นเพราะว่าทางฝั่งบูรพาของเมืองอยู่ใกล้เขตชายแดนเพียงมากกว่าแค่เดินข้ามไปก็ทำได้บริเวณนี้จึงเป็นจุดศูนย์กลางของการแลกเปลี่ยนสินค้าและการค้าขายที่ค่อนข้างจะสำคัญซึ่งสำนักคุ้มภัยและเรือนหลังใหม่ของเขาก็สร้างอยู่ในพื้นที่ทิศบูรพาของเมืองนี้ด้วยเช่นกัน
และการที่จิวกังเป่าเลือกตั้งรกรากที่เมืองชายแดนมากกว่ากลับไปที่เมืองหลวงเพราะชอบในความสงบและเรียบง่ายของที่นี่ไม่ต้องไปฝืนปั้นหน้าเอาใจใครอีกทั้งผู้คนที่ติดต่อค้าขายล้วนแต่มีความจริงใจให้กันมากกว่าผู้คนที่พบเจอในเมืองหลวงมากนัก
เหมือนว่าอดีตรองแม่ทัพจะเอาแต่ใจแต่เรื่องนี้ถึงเขาจะตัดสินใจตามลำพังแต่ก็ดูจากวิถีการใช้ชีวิตและการปรับตัวของภรรยาแล้วว่ามันไม่ได้เป็นปัญหาอะไรนางปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้และมีความสุขกับการค้าขายของตนเองเป็นอย่างมากอีกทั้งก่อนหน้านี้เขาเขียนจดหมายแจ้งไปยังท่านพ่อตาและแม่ยายแล้วว่าบุตรสาวของท่านทั้งสองนั้นยังคงสบายดีและมีความสุขกับการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายเป็นอย่างมากเพื่อที่ท่านทั้งสองจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงด้วยสองปีที่ผ่านมาคังอิงเสวี่ยไม่สามารถติดต่อกลับไปหาครอบครัวได้เลยเพราะเกรงว่าจะทำให้พวกท่านเดือดร้อนตามไปด้วยจากคดีที่สามีนั้นมีติดตัว
“ข้าเคยไปตลาดตะวันออกอยู่สองสามครั้งเจ้าค่ะที่นั่นคึกคักอย่างที่ท่านว่าจริงๆ แต่หากจะไปตั้งร้านค้าที่นั่นเราก็จะต้องเดินทางไปกลับทุกวันก็ต้องเผื่อเวลาเอาไว้สำหรับการเดินทางเอาไว้ด้วย” แม้จะเป็นเมืองเดียวกันแต่การค้าช่างแตกต่างกันเป็นอย่างมากซึ่งก็แน่นอนว่าฝั่งที่มีความคึกคักกว่าก็ย่อมมีความวุ่นวายที่ตามมาอยู่ไม่น้อยอีกทั้งมีเรื่องระยะทางเข้ามาเพิ่มนางจึงต้องร่างแผนการทำงานในแต่ละวันใหม่ทั้งหมด
“จะซื้อบ้านอีกหลังที่ฝั่งบูรพาก็ได้นะเจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินทางไกล” การเดินทางจากฝั่งเหนือไปยังฝั่งตะวันออกของเมืองใช้เวลาราวๆ สองเค่อถึงครึ่งชั่วยามแล้วแต่วิธีการเดินทางของแต่ละคนแน่นอนว่าหากใช้รถม้าหรือขี่ม้าไปก็จะใช้เวลาค่อนข้างน้อยแต่หากใช้วิธีการเดินเท้าแน่นอนว่าอย่างน้อยๆ ก็ต้องเดินถึงครึ่งชั่วยามกันเลยทีเดียว
“อย่ามาหาเรื่องใช้เงินเลยเจ้าค่ะมันจะสิ้นเปลืองเกินไป”
“พี่ตามใจฮูหยินจะไม่ใช้จ่ายสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุและจะปรึกษาเจ้าก่อนใช้เงินทุกครั้งดีหรือไม่” ระหว่างที่ปากพูดกับภรรยานั้นตาของอดีตรองแม่ทัพก็เป็นประกายหวานเชื่อมทำเอาชาวบ้านร้านตลาดที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็พากันอิจฉาฮูหยินจิวที่สามีทั้งรักและให้เกียรตินางเหลือเกินเพราะมีน้อยครอบครัวนักที่เวลาสามีจะใช้เงินแล้วมาปรึกษาภรรยาส่วนมากจะเป็นทางฝั่งภรรยาที่ต้องปรึกษาหรือเป็นฝ่ายขอเงินสามีใช้กันทั้งนั้น
ร้านค้าในตลาดทิศอุดรนั้นยังคงว่างอยู่มากก็จริงแต่สภาพของร้านนั้นต่างก็เก่าและทรุดโทรมเนื่องจากไม่มีใครมาดูแลหลังจากร้างผู้เช่าเช่าทำให้คังอิงเสวี่ยตัดสินใจบอกกับเจ้าของเงินว่าต้องการไปดูร้านค้าที่เมืองทิศบูรพาเอาไว้เป็นตัวเลือกซึ่งสามีแสนดีที่คอยโอกาสอยู่ก็จัดการหารถม้าให้นางได้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อ
แต่การเงินทางไปดูร้านค้านั้นคังอิงเสวี่ยจะไปกับจิวกังเป่าแค่เพียงสองคนเพราะพี่สาวทั้งสองของนางยังมีงานทำความสะอาดสิ่งของที่ใช้ในการขายขนมและอุปกรณ์ทำขนมที่ใช้ไปเมื่อช่วงเช้ารอให้พวกนางไปจัดการอยู่
ภาพของอดีตรองแม่ทัพที่เป็นข่าวโด่งดังไปทั่วทั้งแคว้นเมื่อสองปีก่อนเดินชมตลาดกับสตรีผู้หนึ่งนั้นเป็นที่ซุบซิบนินทากันไปทั่วจนกระทั่งมีชาวบ้านกินแตงผู้หนึ่งมาเฉลยว่าสตรีผู้นั้นคือฮูหยินของท่านรองแม่ทัพชาวบ้านทั้งหลายจึงเลิกซุบซิบนินทากันไปได้ครู่หนึ่งก่อนจะหาเรื่องมาพูดถึงกันได้ใหม่
“ศูนย์กลางการค้าของเมืองทิศบูรพาก็คือตลาดชายแดนแห่งนี้นี่แหละนอกจากชาวเมืองของแคว้นเราแล้วก็ยังมีชาวเมืองแคว้นข้างๆ ข้ามฝั่งเข้ามาซื้อขายอยู่เหมือนกันแต่พวกเขาจะไม่สามารถตั้งร้านค้าถาวรของตนเองได้จึงมักจะใช้วิธีการขายส่งหรือการเช่าร้านแผงลอยมากกว่า
เมื่อแผ่นดินสงบการค้าขายก็คึกคักชาวบ้านทั้งแคว้นเราและต่างแคว้นต่างก็ข้ามฝั่งไปมาทำการค้าขายกันได้สะดวกแต่ถึงสงครามจะสงบแล้วก็ยังต้องมีทหารคอยลาดตระเวนอยู่สม่ำเสมอเพราะมันมีพวกมือที่สามคอยฉวยโอกาสสร้างสถานการณ์อยู่ทำให้ประมาทไม่ได้เลยแต่ก็อย่างว่าบ้านเมืองแถบนี้ผู้คนล้วนแต่จริงใจไม่มีเสแสร้งทำให้สบายใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่”
ด้วยความที่คุ้นเคยกับสภาพพื้นที่เพราะอยู่อาศัยแถบนี้มาเกือบครึ่งชีวิตจึงทำให้พออธิบายเรื่องของการค้าในแถบชายแดนให้ภรรยาฟังได้
“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะเพราะเหตุนี้ใช่ไหมเจ้าคะท่านถึงปักหลักอยู่ที่ชายแดนมากกว่าที่จะกลับไปประจำการอยู่เมืองหลวง” ถึงจะไม่ได้มีโอกาสได้ทำความรู้จักตัวตนของสามีมาก่อนหน้านี้แต่ทั่วทั้งแคว้นไม่มีใครเลยที่จะไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของรองแม่ทัพจิวที่เขาว่ากันว่าในการตวัดดาบหนึ่งแต่ละครั้งของเขาไม่เคยสูญเปล่าเพราะมันต้องคร่าชีวิตของทหารฝั่งตรงข้ามหรือชีวิตของข้าศึกมาได้ทุกครั้งภาพจำที่คนส่วนมากมีต่อท่านรองแม่ทัพจึงมีแต่ความดุดันและโหดเหี้ยม
“ก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งแต่เพราะเป็นที่เมืองหลวงไม่ได้ทำให้พี่รู้สึกเหมือนกับอยู่บ้านได้เท่าที่เมืองชายแดนมากกว่า” ในคำพูดที่เหมือนไม่รู้สึกอะไรแต่ใจของคุณหนูคังกลับสัมผัสได้ว่าคนข้างๆ นางนั้นพยายามปกปิดอะไรบางอย่างเอาไว้ภายใต้ท่าทางนิ่งเฉยของตนเอง
“ใช้ชีวิตได้อย่างสบายใจที่ไหนก็อยู่ที่นั่นมันก็ถูกต้องแล้วนะเจ้าคะ ว่าแต่ที่ตรงนั้นก่อสร้างอะไรกันก่อนหน้านี้ข้ายังเห็นมันถูกทิ้งร้างอยู่เลยแต่นี่มีนายช่างมาทำงานกันแล้ว” บริเวณที่คังอิงเสวี่ยชี้ให้เขาดูคือพื้นที่ส่วนหนึ่งของสำนักคุ้มภัยที่จิวกังเป่าตั้งใจใช้มันเป็นชีพในบั้นปลายชีวิต
“นี่เราเดินมาไกลกันถึงตรงนี้เลยหรือ เจ้าเหนื่อยหรือไม่ฮูหยินเราลองแวะเข้าไปดื่มน้ำชาที่โรงเตี๊ยมกันสักหน่อยดีไหม” ที่ตรงนี้อยู่ห่างจากตลาดชายแดนไม่ใช่น้อยแต่ก็ยังเป็นเขตของร้านค้าจำพวกร้านขายสมุนไพรและโรงเตี๊ยมที่ไม่ได้คึกคักเท่าไหร่แต่ก็ยังมีผู้คนแวะเวียนเข้ามาใช้บริการและจับจ่ายใช้สอยกันไม่ขาด
“ก็ได้เจ้าค่ะ” คังอิงเสวี่ยเองก็เพิ่งรู้ตัวว่าเดินมาไกลมากก็เมื่อตอนที่จิวกังเป่าเอ่ยทักขึ้นมาแต่ก็ว่าไม่ได้จริงๆ เพราะพื้นที่ของตลาดฝั่งตะวันออกค่อนข้างจะแปลกหูแปลกตานางใช้สายตากวาดมองทุกอย่างด้วยความเพลิดเพลินเป็นอย่างมากจึงไม่รู้ตัวเลยว่าเดินกันมาไกลแค่ไหน
โรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ใช่ว่าจะมีแต่บริการห้องพักแต่ที่นี่ยังมีน้ำชาและอาหารหลากหลายชนิดให้เลือกรับประทานและไหนๆ ก็มาถึงเมืองฝั่งตะวันออกทั้งทีจิวกังเป่าจึงชวนฮูหยินของตนเองรับประทานอาหารกลางวันกันเสียที่นี่เลยกินกันเร็วกว่าเวลาปกติสักนิดคงจะไม่เป็นอะไร
“อาหารถูกปากหรือไม่ฮูหยิน” นอกจากจะคอยดูแลคีบอาหารให้คังอิงเสวี่ยอยู่เป็นระยะแล้วจิวกังเป่ายังคอยสอบถามภรรยาด้วยความเอาใจใส่
“วัตถุดิบสดใหม่มากแต่รสชาติอาหารติดจะมันเลี่ยนไปเล็กน้อยเจ้าค่ะ” ข้อความท้ายประโยคนั้นนางตั้งใจพูดเสียงเบาลงเพราะกลัวคนของทางร้านจะมาได้ยินเข้า
“พี่ก็คิดไม่ต่างจากฮูหยินหลายวันมานี้ได้กินกับข้าวฝีมือเจ้าทำให้ลิ้นไม่ชินกับอาหารที่มีน้ำมันมากไปเสียแล้ว” เรื่องนี้คนเป็นสามีไม่ได้พูดเพื่อเอาใจภรรยาแต่อย่างแต่เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วที่จิวกังเป่าได้กลับอยู่ที่เรือนและได้กินอาหารที่ภรรยาและพี่สาวคนสนิทของนางปรุงกันเองวันละสามมื้อจนแทบจะลืมรสชาติของอาหารนอกบ้านไปเสียแล้ว
“ไม่ว่าจะเป็นน้ำมันจากพืชหรือน้ำมันจากสัตว์เมื่อกินเข้าไปมากๆ ย่อมไม่ส่งผลดีต่อร่างกายทั้งนั้นเจ้าค่ะข้าจึงแนะนำให้พี่ชุนหลิงกับพี่ซีไอ่ใช้น้ำมันปรุงอาหารแต่พอดีและส่วนมากจะเลี่ยงอาหารทอดน้ำมันท่วมๆ แต่จะใช้วิธีการต้ม ย่าง อบหรือนึ่งเพื่อปรุงอาหารแทนยกแว้นแต่หมูทอดที่ข้าทำขายนานๆ จึงจะกินกันสักที”
เพราะว่าดวงวิญญาณของคังอิงเสวี่ยมาจากยุคสมัยที่ผู้คนเป็นโรคไขมันอุดตันในเส้นเลือดค่อนข้างสูงอีกทั้งตัวเองก็ไม่ชอบกินอาหารที่ชุ่มน้ำมันเป็นทุนเดิมนางจึงเริ่มปรับเปลี่ยนวิธีการปรุงอาหารภายในเรือนทีละเล็กละน้อยแม้ทุกวันนี้จะไม่ได้รับประทานอาหารสุขภาพเต็มสิบส่วนแต่ก็สามารถลดเรื่องการใช้น้ำมันและเกลือปรุงรสเค็มจัดไปได้มากแล้ว
“เรื่องนี้พี่ไม่เคยรู้มาก่อนดียิ่งนักที่ฮูหยินใส่ใจดูแลสุขภาพว่าแต่วันนี้มีร้านค้าไหนที่ถูกใจเจ้าบ้างหรือไม่”
“มีอยู่นะเจ้าคะแต่เป็นร้านที่อยู่ทางท้ายตลาดแล้วออกจะห่างไกลผู้คนอยู่มากข้าจึงไม่มั่นใจว่าหากเปิดร้านไปจะมีคนมาอุดหนุนหรือเปล่า” ร้านค้าด้านในตลาดนั้นส่วนมากที่เปิดให้เช่าจะเป็นเพียงร้านเล็กๆ ที่มีพื้นที่ใช้สอยจำกัดแต่การทำขนมนั้นคุณหนูคังต้องการพื้นที่จึงอยากได้ร้านที่ค่อนข้างกว้างสักหน่อยและเท่าที่ดูมันก็มีแต่เขตรอบนอกตลาดเท่านั้นที่มีร้านค้าเข้าเงื่อนไขที่ต้องการว่างอยู่
“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาฝีมือทำขนมของฮูหยินไม่ได้เป็นสองรองใครไม่ว่าจะย้ายไปเกิดที่ไหนพี่รับรองได้เลยว่าต้องมีคนตามมาอุดหนุนอย่างแน่นอน”