อาคมพิศวง - ตอนที่ 4 การปลุกชีพ โดย มนตราแห่งไออุ่น @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ในวันที่ฝนตกของวันนั้นเอง

เธอ://แววตาลุกลี้ลุกลนขณะที่กำลังนั่งอยู่ตรงริมถนน//เห้ยภานพ!?

เขา://หันหน้ามาทางเธอขณะที่กำลังยืนอยู่บนตรงริมถนน//ทรีชาเธอหนีไปเดี๋ยวนี้เลย!!!!

หญิงปริศนา://กำลังเดินมาหาพวกเขาด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น//พวกมึงจะหนีไปไหน!?

เขา/เธอ://ได้หันหน้าไปหาหญิงปริศนา//!?

ชายปริศนา://รีบวิ่งตรงมาหาเขาและเธอ//หยุดเดี๋ยวนี้นะนิดา!?

หญิงปริศนา://หันตัวไปหาชายปริศนาด้วยด้วยสายตาที่เกลียดชังชายปริศนาคนนั้น//แล้วมึงมาเสือกทำเหี้ยอะไรไอ้ศักดิ์!!!!!

เนื้อเรื่องจะดำเนินเนื้อเรื่องโดยกลุ่มตัวเอกทั้งหมด 4 คน ได้แก่ ทรีชา ภานพ ศักดิ์ และมีนา พวกเขาทั้งสี่คนได้รวมตัวกันเพื่อที่จะต้องเอาตัวรอดจากเหล่าศัตรูหรือกลุ่มคนที่จ้องที่จะฆ่าหรือใช้พวกเขาด้วยไสยศาสตร์ได้ทุกเมื่อ โดยแม้จะเป็นสถานที่ที่เรียกว่า "โรงเรียน" ก็อาจจะไม่ปลอดภัยสำหรับพวกเขาอีกต่อไป...เหตุผลที่เป็นแบบนั้นเพราะว่าพวกเขาทั้งหมดต่างมีพลังที่เกี่ยวข้องกับไสยศาสตร์บางอย่างทำให้เหล่าผู้ใช้อาคมมากมายรวมถึงเหล่าผีสางนางไม้ก็อยากที่จะได้ตัวหรือพลังของพวกเขาเอามาไว้ครอบครองมาเป็นของตัวเองเพื่อเพิ่มพลังอำนาจต่างๆ ให้เหนือกว่าทุกสรรพสิ่งอื่นใด พวกเขาทั้งสี่คนจะสามารถผ่านเรื่องราวพวกนี้ไปได้หรือไม่ โปรดติดตามได้ในนิยายเรื่อง "อาคมพิศวง" .....

*****ภายในตัวเนื้อเรื่องเป็นเพียงแค่การจินตนาการขึ้นของผู้เขียนแต่เพียงเท่านั้น ไม่ได้แต่งขึ้นมาแล้วมีความเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงแต่อย่างใดหรือไม่ได้อ้างอิงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงแต่เพียงอย่างใด

และทางผู้เขียนขอสงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ไม่อนุญาตให้มีการคัดลอก ดัดแปลง หรือทำซ้ำ นอกจากจะได้รับอนุญาตจากทางผู้เขียนแล้ว 

สุดท้ายนี้หากมีการใช้ถ้อยคำที่ผิดพลาดประการใดก็ต้องกราบขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ขอบคุณครับ/ค่ะ*****

ผู้เขียน: มนตราแห่งไออุ่น

นามปากกา: มนตราสากสี

ผู้วาด: Mirai Saka'ink

(ติดต่องานวาดได้ที่ FB: Mirai Saka'ink)

สามารถอ่านได้อีกหลากหลายแอปพลิเคชัน เช่น

- ReadAWrite

- plotteller

- นิยาย Dek-D

- Fictionlog

- ธัญวลัย

และยังมีแอปพลิเคชันอีกมากมายที่อาจจะไม่ได้กล่าวถึงใน ณ ที่นี้อีกด้วย

มาดา://เสียงสั่น//น้าคะ...จบแล้วใช่มั้ยคะ?

เจ๊เลี๊ยบ://เสียงต่ำ//รอแค่ให้ผีของฉันนำวิญญาณของมันมา...แค่นั้น ทุกอย่างก็จะเสร็จสิ้น...

เจ๊เลี๊ยบ://เหลือบมองไปที่หม้อดินเผาที่วางอยู่บนพื้นตรงหน้าพลันขมวดคิ้ว//

เจ๊เลี๊ยบ: กูว่ามันแปลกๆ—

ทันใดนั้นเองก็ได้มีเสียงดังสนั่นดังเปรี้ยง!

เสียงระเบิดดังสนั่นนั่น คือ เสียงหม้อดินเผาที่มันได้แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ เศษดินพุ่งกระเด็นตามเต็มไปทั่วพื้นบริเวณนั้น

มาดา: กรี๊ดดด!//ลุกขึ้นยืนแล้วรีบก้าวถอยหลังอย่างตกใจสุดขีดพร้อมกับผองเพื่อนของเธอ//อะไรนิน้า!?

เจ๊เลี๊ยบ://ตาเบิกกว้าง//มันตายแล้ว!?

มาดา: อีฟินธ์เหรอน้า!?

เจ๊เลี๊ยบ: ไม่ใช่...ผีที่กูเลี้ยงไว้มัน...มันตายไปแล้ว!

มาดา://ตกใจอย่างสุดขีด//ห๊า! ว่าไงนะน้า!?

เจ๊เลี๊ยบ: พวกมึงรีบกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพ่อแม่พวกมึงสงสัยอีก

มาดา: ก็ได้ค่ะน้า...//หันไปหากลุ่มเพื่อน//ป๊ะ! รีบกลับกัน!

ทั้งหมดรีบออกจากบ้านของเจ๊เลี๊ยบและแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง

เจ๊เลี๊ยบ://จ้องมองไปที่โต๊ะพิธีกรรม แววตาฉายแววอาฆาต ดวงหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาล//

เจ๊เลี๊ยบ: ไม่ว่ามึงจะเป็นใคร...จะผีหรือหมอผีตัวไหนก็ตามที่ช่วยมึงเอาไว้ได้...กูจะจัดการทั้งมึง แล้วก็อีเด็กเวรนั่นให้มันจบซะที!

ในนิมิตของฟินธ์ก่อนตาย เธอเห็นบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ตรงหน้าของเธอในความมืดมนสุดทมิฬ คือ เป็นกุลสตรีลึกลับสุดปริศนานางหนึ่งที่สวมใส่ชุดไทยจักรพรรดิสีเขียวมรกตลวดลายสีทองอร่าม มีนัยน์เนตรที่เป็นลักษณะกงจักรเรืองแสงสีเขียวมรกตดั่งชุดที่เธอสวมใส่ รูปพรรณสัณฐานสูงผอมเพรียว ผิวพรรณขาวเผือกราวกับหอยสังข์สะท้อนแสงจางๆ ท่ามกลางรัตติกาล ใบหน้าสวยสดรูปโฉมงดงามดุจดั่งนางดวงดารานางฟ้านางสวรรค์บนวิมาน ริมฝีปากแดงชมพูระเรื่อประหนึ่งกลีบกุหลาบอันเป็นประกาย เส้นผมเป็นสีดำขลับไหวระริกเล็กน้อยราวต้องลม แลทุกเส้นมันวาวเป็นประกายราวกับเครื่องเงินเครื่องทองสุดวับวาว ทรงผมเป็นทรงมหาดไทยแบบยาวสลวย นอกจากนี้ที่เท้าของเธอก็ยังไม่ได้สวมใส่รองเท้าอะไรเลย ทำให้เห็นเท้าอันสวยสดงดงามเหมือนมือของเธอที่สวยสดงดงามเรียวยาว สีของเล็บเป็นสีชมพูอ่อนเปรียบดั่งสีของดอกไม้ชมพูพันธุ์ทิพย์ แล้วเธอก็เปล่งวาจาอย่างที่สุดแสนจะนุ่มนวลออกมาว่า

ณ เวลา 5.29 น.

ที่บ้านของฟินธ์(ในห้องนอนของฟินธ์)

เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มอยู่ ทำให้ผ้าม่านสีอ่อนปลิวสะบัดไปมาอย่างแผ่วเบา ฟินธ์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นจากความมืดมิด ความเจ็บปวดที่เคยรุนแรงเหลือทนเมื่อคืนนี้กลับกลายเป็นเพียงความรู้สึกชาที่เลือนลาง

ฟินธ์: ที่นี่...ที่บ้านฉัน? ห๊ะ?//พึมพำเบา ๆ ขณะดันตัวเองขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ แต่แล้วเธอก็ต้องผงะถอยหลังเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่ปลายเตียง//

บุคคลปริศนา: สวัสดีฟินธ์...//เสียงหวานแต่แฝงความเย็นเยียบดังขึ้น//

ฟินธ์ตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเด็กสาวที่ดูเหมือนเธอราวกับเป็นฝาแฝด แต่ต่างกันตรงที่เด็กสาวคนนั้นดูสวยงามอย่างน่าประหลาด ร่างกายดูผุดผ่องราวกับเรืองแสงเบาๆ สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือนัยน์ตาทั้งสองข้างที่เป็นรูปกงจักรสีเขียวสว่าง ส่องประกายราวกับมีพลังบางอย่างที่น่าหวั่นเกรง

ฟินธ์: ค...ใครกัน?//ถามเสียงสั่น มือยกขึ้นปิดปากอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง//

บุคคลปริศนา: ฉันก็คือเธอไง...หรือจะเรียกว่าเป็นส่วนหนึ่งหรือถ้าให้ดีเลยเนี่ย ก็คือ ตัวตนอีกด้านหนึ่งของเธอก็ได้//ยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นงดงามอย่างประหลาด แต่กลับให้ความรู้สึกน่าขนลุก//

ฟินธ์: ไม่จริง...ฉันตายไปแล้วหนิ ฉันจำได้เลยว่าฉันกระโดดลงจากตึก แล้ว...แล้วทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่?//พูดอย่างหวาดกลัว ความทรงจำอันโหดร้ายเมื่อคืนค่อยๆ ผุดขึ้นมาในหัว//

บุคคลปริศนา: เพราะฉันช่วยเธอไว้ยังไงล่ะ

ฟินธ์: ช่วย...ฉันเหรอ?//ขมวดคิ้วด้วยความงุนงงสงสัย//

บุคคลปริศนา: ก็ใช่นะสิ//พยักหน้าเบาๆ//

บุคคลปริศนา: อ๋อลืมแนะนำตัว ฉันมีชื่อว่า "นิค" เป็นสัมภเวสีเร่ร่อน

ฟินธ์: สัมภเวสี?//ทวนคำอย่างงงๆ//

นิค: ใช่แล้ว แต่ฉันไม่เหมือนสัมภเวสีทั่วไป ฉันมีพลังอำนาจเหลือล้น เธออาจจะไม่เข้าใจตอนนี้ แต่จงจำเอาไว้ว่าเหตุผลที่เธอยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้ก็เพราะฉันเลือกจะสิงสู่ร่างเธอ และตัดสินใจช่วยให้เธอกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

ฟินธ์://รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเธอกำลังหมุน เธอพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน//

ฟินธ์: แล้วทำไม...ทำไมหล่อนถึงต้องมาช่วยคนอย่างฉันละ?

นิค: ก็ตอนนั้นฉันกำลังรีบหาร่างสิงอยู่ จะเป็นหรือตายก็ได้ฉันไม่ค่อยสนสักเท่าไหร่ แล้วเผอิญดันมาเห็นศพเธอนอนตายพอดีเลยกะว่าจะเอาร่างนี้แหละ เพราะฉันสัมผัสได้ว่าของในตัวเธอโดนมาเยอะมาก พอดีที่ฉันในตอนนั้นมีพลังค่อนข้างน้อยมาก เลยต้องการของในตัวของเธอเพื่อมาเพิ่มพลังตอนฉันใช้ร่างของเธอ

นิค: และในตอนแรกฉันจะไม่ชุบชีวิตเธอขึ้นมาหรอกนะ แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความสิ้นหวัง ความหวาดกลัว การแก้แค้น และความปรารถนาที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ฉันจึงตัดสินใจช่วยเธอ

ฟินธ์://นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดออกมา//แล้ว...เธอจะทำอะไรกับฉันเหรอ?

นิค: โถ่...เจ้าแม่หนูน้อยเอ๋ย ฉันไม่ต้องการอะไรมากหรอก แค่ให้ฉันได้ใช้ร่างของเธอเป็นที่พำนัก แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ ฉันไม่คิดจะทำร้ายเธอหรือจะรีบยึดร่างนี้คืนไปเป็นของตัวเองในตอนนี้อยู่แล้วหรอกนะ

ฟินธ์: แล้วทำไมฉันยังรู้สึกเหมือนตัวเองยังปกติอยู่ล่ะ?

นิค: เพราะฉันปล่อยให้เธอควบคุมร่างของตัวเอง แต่บางครั้งฉันก็จะออกมาปรากฏตัวแบบนี้ เพื่อพูดคุยกับเธอ หรือช่วยเหลือเธอเมื่อเธอต้องการ//ตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน//

ฟินธ์: แต่...แล้วทำไมเธอถึงดูสวยกว่าฉันขนาดนี้?//ถามอย่างไม่คาดคิด//

นิค://หัวเราะเบาๆ//โหแม่งถามเยอะเสียจริงนะเธอ เธอ...เธอรู้ตัวมั้ยว่าตัวเธอเป็นคนตลกดีนะเธอ เธอก็เป็นคนมีอารมณ์ขันเหรอนี่ 

นิค: ก็มันเป็นเพราะว่า พลังของฉันทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ เธอก็คือฉันแล้วในตอนนี้ ไม่ต้องห่วงหรอกเธอ เธอเองก็เช่นกัน...ลองเดินไปดูที่กระจกสิ จะได้เห็นเต็มทั้งดวงตาทั้งสองข้างของตัวเอง

ฟินธ์เดินไปที่กระจกอย่างหวั่นใจ และเมื่อเห็นภาพสะท้อนของตัวเอง เธอก็ต้องตกใจอย่างหนัก ใบหน้าของเธอดูสวยขึ้นอย่างผิดหูผิดตา ผิวพรรณเรียบเนียนอย่างไร้ที่ติ ดวงตาใสกระจ่างราวกับอัญมณี แต่ก็ยังเป็นนัยน์ตาปกติของเธอ

ฟินธ์: โหอีเหี้ยนี่มัน...กูจริงๆ เหรอวะ?//ถามตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา//

นิค: ใช่ นั่นคือตัวเธอ...ที่ได้รับพลังจากฉัน//ตอบอย่างภูมิใจ//

นิค: และตอนนี้เธอมีพลังที่จะปกป้องตัวเองแล้ว จากนี้ไปใครก็จะทำร้ายเธอไม่ได้อีก

ฟินธ์: แล้ว...เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น?//เริ่มตั้งสติได้แล้วถามออกไป//

นิคจึงเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทั้งพิธีกรรมที่ถูกอีเจ๊เลี๊ยบทำของใส่ ความเจ็บปวดที่เธอรู้สึก และการที่เธอถูกผลักดันให้จบชีวิตตัวเองด้วยความสิ้นหวัง

ฟินธ์://ฟังอย่างตั้งใจ ความโกรธแค้นเริ่มก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของเธอ//

ฟินธ์: คนพวกนั้น...พวกเขาตั้งใจจะฆ่าฉันจริงๆ เหรอ? ทำไปเพื่อเหี้ยอะไร!?//น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น//

นิค: ใช่ เดี๋ยวเธอก็จักได้รู้เอง และเธอก็มีพลังแล้วนี่...ที่จะทำให้พวกเขาได้รู้สึกเสียใจที่จะต้องมาชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาทั้งหมด...ที่พวกเขาทุกคนได้ทำลงไป...//พูดพร้อมกับรอยยิ้มอันเย็นชา//

ฟินธ์จ้องมองไปที่เงาของตัวเองในกระจก ดวงตาของเธอสั่นไหวด้วยความรู้สึกแสนจะหลากหลายที่กำลังทับถมกันเข้ามาภายในจิตใจของเธออยู่ใน ณ ตอนนี้

ฟินธ์: ฉันจะทำยังไงต่อดี...

นิค: ไปร่านกันค่ะสาว!//พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยนไปด้วยความมั่นใจ//

ฟินธ์: ห๊ะ!?//หันไปหานิคโดยความตกใจปนตลกกับคำพูดที่นิคพึ่งพูดไปเมื่อตะกี้นี้//