จากสตรีสามัญชน สู่ว่าที่พระชายาแห่งองค์รัชทายาท—ทว่าเส้นทางของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ศัตรูในวังหลวงพร้อมจะทำลายเธอ ขุนนางชั้นสูงต้องการขับไล่เธอ และความลับของ กระจกศักดิ์สิทธิ์ อาจเป็นกุญแจ
รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ผจญภัย,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ดราม่า,ผจญภัย,รัก,ข้ามเวลา,ย้อนยุค,ย้อนเวลา,ราชวงศ์,โรแมนติก,โรแมนติก ,โรแมนติกแฟนตาซี,แฟนตาซี ,แฟนตาซีน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เงามืดจากอดีต : ผู้ที่ไม่เคยล้มเลิก
ตำหนักร้างแห่งหนึ่งในเขตนอกวังหลวง
ภายในห้องโถงที่ถูกปกคลุมไปด้วยเงามืด มีร่างของหญิงผู้หนึ่งนั่งอยู่เบื้องหน้ากระจกโบราณ
เงาสะท้อนในกระจกเผยให้เห็นใบหน้าของ ท่านหญิงอายาเมะ ที่เคยถูกขับออกจากวังหลวงเมื่อสิบปีก่อน
แต่แม้กาลเวลาจะเปลี่ยนไป ใบหน้าของนางยังคงงดงามเช่นเดิม
"นางยังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย…" อายาเมะพึมพำขณะจ้องมองเงาสะท้อนของอาริสะผ่านกระจกพิเศษที่ได้รับมาจากนักพรตโบราณ
"อาริสะ... ข้าไม่น่าปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่เลย"
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง ชายผู้หนึ่งก้าวออกจากเงามืด
"หากท่านหญิงยังต้องการล้างแค้น ข้ามีแผนบางอย่างให้ท่าน"
อายาเมะหันไปมองชายผู้นั้น "แผนอะไร?"
ชายผู้นั้นแสยะยิ้ม ก่อนจะกระซิบแผนการของตนข้างหูของอายาเมะ
และเมื่อฟังจบ นางก็หัวเราะเสียงเย็น
"ดีมาก… ในเมื่อข้าไม่สามารถฆ่านางได้ ข้าก็จะทำให้ชีวิตของนางพังทลายแทน"
คืนแห่งเงา และเสียงกระซิบจากกระจก
คืนหนึ่ง ในตำหนักส่วนพระองค์ของอาริสะ
อาริสะนั่งอยู่หน้ากระจกสีทองบานใหญ่ กำลังหวีผมยาวสลวยของตนเอง
เธอเหลือบมองเงาสะท้อนของตนเอง และอดไม่ได้ที่จะคิดถึงอดีต
เธอไม่ใช่หญิงสาวสามัญชนจากยุคปัจจุบันอีกแล้ว
เธอคือพระจักรพรรดินีแห่งเฮอัน ผู้เป็นมารดาของรัชทายาท
แต่เธอยังรู้สึกเหมือนเมื่อวาน… วันที่เธอได้พบกับมิโนรุเป็นครั้งแรก วันที่เธอได้ผ่านบททดสอบมากมายเพื่อมายืนเคียงข้างเขา
"อาริสะ..."
เธอสะดุ้งเฮือก!
เสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบดังขึ้นจากกระจกตรงหน้า!
เธอจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองด้วยความตกใจ—แต่มันไม่ใช่เธอ
เงาสะท้อนในกระจก… คือเงาของหญิงผู้หนึ่งในชุดสีดำ
"ใคร!?" อาริสะถอยหลังอย่างระวัง
เงาในกระจกแสยะยิ้ม ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ
"เจ้าคิดว่าเจ้าจะได้อยู่กับองค์จักรพรรดิไปตลอดหรือ?"
อาริสะขมวดคิ้ว "เจ้าคือใคร?"
"ข้าคือผู้ที่ถูกเจ้าช่วงชิงทุกอย่างไป..."
เงาในกระจกหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่มันจะเลือนหายไป พร้อมกับเสียงกระซิบสุดท้าย
"เจ้าจะสูญเสียทุกอย่าง เหมือนที่ข้าเคยสูญเสีย..."
กับดักของศัตรู
รุ่งเช้า อาริสะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกผิดปกติ
เธอรู้สึกมึนงง ร่างกายหนักอึ้งราวกับไร้เรี่ยวแรง
และทันใดนั้น…
"พระจักรพรรดินี! พระองค์พระโลหิตออกมาทางปาก!"
เสียงของนางกำนัลดังขึ้น อาริสะเบิกตากว้างก่อนจะรู้สึกถึงของเหลวอุ่น ๆ ไหลออกจากปากของเธอ
เลือด… เลือดสีแดงสด
"เกิดอะไรขึ้น!?"
เสียงของมิโนรุดังขึ้น ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้ามาหาเธอ พระองค์ประคองเธอขึ้นมา ใบหน้าของพระองค์เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
"อาริสะ!!"
"ข้า... ข้ารู้สึกแปลก ๆ..." อาริสะกระซิบเสียงแผ่ว "ข้าเหมือนถูกวางยา..."
พระเนตรของมิโนรุลุกวาวด้วยโทสะ "ใครเป็นคนทำ!?"
การสอบสวนในวังหลวง และเงาของท่านหญิงอายาเมะ
ทั้งวังหลวงถูกปิดตายทันที องครักษ์หลวงเริ่มการสืบสวนทุกผู้ทุกคนที่อยู่ใกล้ชิดพระจักรพรรดินี
"มีเพียงคนเดียวที่สามารถทำเรื่องนี้ได้..." มิโนรุเอ่ยเสียงเย็น
"ท่านหญิงอายาเมะ"
เสนาบดีผู้ภักดีต่อราชสำนักพยักหน้า "เป็นไปได้สูงเพคะ นางอาจใช้เวลาหลายปีเพื่อหาทางกลับมาแก้แค้น"
"นำตัวนางมาพบข้า" มิโนรุสั่งเสียงเข้ม "ข้าจะตัดสินเรื่องนี้ด้วยตัวเอง"
คืนก่อนการเผชิญหน้า : ความรักที่ไม่มีวันสั่นคลอน
กลางดึก มิโนรุนั่งเฝ้าอาริสะที่ยังคงอ่อนแรงจากพิษ
"เจ้าต้องอดทน" เขากระซิบ มือของเขากุมมือเธอแน่น "ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าจากข้าไป"
อาริสะพยายามยิ้ม "ข้ายังไม่ยอมตายง่าย ๆ เพคะ"
มิโนรุหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากเธอ
"วันพรุ่งนี้… ข้าจะจบเรื่องนี้ด้วยมือของข้าเอง"
และรุ่งเช้า…
มิโนรุกับอายาเมะจะได้เผชิญหน้ากันอีกครั้ง
ในศึกสุดท้ายที่เดิมพันด้วยชีวิตของพระจักรพรรดินี
รุ่งเช้า ณ ตำหนักหลวง
ข่าวการวางยาพิษพระจักรพรรดินีแพร่กระจายไปทั่ววังหลวงอย่างรวดเร็ว
"มีคนต้องการปลงพระชนม์พระจักรพรรดินี!"
"ผู้ใดกันที่กล้าก่อกบฏเช่นนี้!?"
วังหลวงปั่นป่วน องครักษ์หลวงถูกระดมกำลังเพื่อค้นหาผู้ต้องสงสัย ขณะที่มิโนรุกำลังจะออกคำสั่งบางอย่าง
แต่แล้ว—
"ส่งตัวท่านหญิงอายาเมะมาพบข้าเดี๋ยวนี้!"
เสียงของพระองค์ดังก้องไปทั่วตำหนัก ข้าราชบริพารต่างตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เพราะพวกเขารู้ดีว่า
องค์จักรพรรดิของพวกเขากำลังโกรธเกรี้ยวที่สุดในรอบสิบปี
และไม่นาน…
ท่านหญิงอายาเมะก็ถูกนำตัวมายังตำหนักหลวง
การเผชิญหน้าระหว่างจักรพรรดิและสตรีที่เคยหลงรักพระองค์
อายาเมะเดินเข้ามาอย่างสง่างาม แม้จะถูกจับกุม แต่ใบหน้าของนางยังคงประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
"ฝ่าบาท" นางเอ่ยเสียงหวาน "ดูเหมือนว่าพระองค์ยังทรงจดจำหม่อมฉันได้"
มิโนรุจ้องหน้านาง ดวงเนตรของพระองค์เย็นยะเยียบ "ข้าจดจำเจ้าได้เสมอ ท่านหญิงอายาเมะ"
"เช่นนั้นก็ดี" อายาเมะหัวเราะเบา ๆ "พระองค์จะได้รู้ว่าข้าไม่เคยลืมพระองค์เลย"
"แต่น่าเสียดาย..." นางหรี่ตาลง "ที่พระองค์เลือกสตรีอื่นแทนข้า"
"เจ้าจึงคิดวางยาพิษอาริสะ?" มิโนรุเอ่ยเสียงกร้าว
อายาเมะหัวเราะเยาะ "แน่นอน"
เสียงฮือฮาดังขึ้นจากเหล่าขุนนาง
"นางสารภาพออกมาแล้ว!"
"เป็นนางจริง ๆ สินะ!"
แต่มิโนรุกลับยังคงนิ่ง พระองค์มองอายาเมะอย่างพินิจพิเคราะห์
"เจ้าเคยเป็นสตรีที่ฉลาดและสง่างาม" พระองค์ตรัสช้า ๆ "แต่ตอนนี้ เจ้ากลายเป็นเพียงสตรีที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและความแค้น"
อายาเมะชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาของนางฉายแววเจ็บปวด แต่เพียงชั่วพริบตา นางก็กลับมายิ้มเย็นอีกครั้ง
"หม่อมฉันก็แค่รักฝ่าบาทมากเกินไปเท่านั้นเอง" นางกล่าวเสียงเรียบ "ความรักทำให้คนโง่เขลา"
"ไม่ใช่ความรัก" มิโนรุกล่าวเสียงเย็นชา "แต่เป็นความโลภต่างหาก"
อายาเมะหัวเราะเบา ๆ "เช่นนั้นแล้ว ฝ่าบาทจะทรงลงโทษหม่อมฉันอย่างไร?"
มิโนรุจ้องหน้านาง ก่อนจะกล่าวช้า ๆ
"ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า"
เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที ขุนนางหลายคนถึงกับมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง
"องค์จักรพรรดิจะทรงไว้ชีวิตนางหรือ!?"
"ทำไมกัน!?"
มิโนรุยืนขึ้นจากบัลลังก์ก่อนจะตรัสเสียงเฉียบขาด
"แต่ข้าจะขับเจ้าออกจากเฮอัน"
"ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าไม่มีสิทธิ์กลับมาที่วังหลวง ไม่มีสิทธิ์ใช้ฐานันดรของเจ้า และไม่มีสิทธิ์เกี่ยวข้องกับราชวงศ์อีกต่อไป"
เสียงของพระองค์ดังก้องไปทั่วตำหนัก
"เจ้าจะใช้ชีวิตที่เหลือในดินแดนห่างไกล… ในฐานะคนธรรมดา"
อายาเมะเบิกตากว้าง นางกำพัดแน่น ก่อนจะกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ
"นั่นคือโทษที่สาสมที่สุดสำหรับเจ้า"
คืนแห่งการพักฟื้น และคำสัญญาของมิโนรุ
อาริสะฟื้นตัวอย่างช้า ๆ หลังจากได้รับพิษมาเป็นเวลาหลายวัน
มิโนรุนั่งเฝ้าเธอข้างเตียง มือของพระองค์กุมมือของเธอแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีก
"ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว" พระองค์กระซิบ "เจ้าไม่ต้องกลัวอะไรอีก"
อาริสะยิ้มอ่อน ๆ ก่อนจะกระชับมือของเขา "ข้าไม่กลัวเพคะ ตราบใดที่พระองค์ยังอยู่กับข้า"
มิโนรุยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเธอเบา ๆ "เจ้าต้องพักอีกสักหน่อย"
อาริสะพยักหน้า ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาจริงจัง
"พระองค์จะยังจับมือข้าไว้ใช่หรือไม่?"
มิโนรุยิ้มบาง ๆ ก่อนจะก้มลงจูบมือของเธอ
"ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ"
"ข้าจะไม่มีวันปล่อยมือเจ้า"
