ความรักที่เธอเฝ้ารอกับคำสัญญาที่เขาพยายามรักษาไว้ไม่ต่างอะไรกับการวิ่งเทรลมีอุปสรรคมากมายรออยู่ ปลายทางที่วาดฝันร่วมกันสุดท้ายอาจไม่ใช่คำตอบของหัวใจเพราะระหว่างทางมีอะไรให้ต้องค้นหาให้ต้องคิดทบทวนตลอดเวลา บางทีการปล่อยมือกันอาจเป็นวิธีที่ดีกว่า
สืบสวนสอบสวน,ดราม่า,หญิง-หญิง,อาชญากรรม,รัก,ฆาตกรรม,สืบสวนสอบสวน,ดราม่า,ผู้ชายข้ามเพศ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ให้รักคงอยู่
ความรักที่เธอเฝ้ารอกับคำสัญญาที่เขาพยายามรักษาไว้ไม่ต่างอะไรกับการวิ่งเทรลมีอุปสรรคมากมายรออยู่ ปลายทางที่วาดฝันร่วมกันสุดท้ายอาจไม่ใช่คำตอบของหัวใจเพราะระหว่างทางมีอะไรให้ต้องค้นหาให้ต้องคิดทบทวนตลอดเวลา บางทีการปล่อยมือกันอาจเป็นวิธีที่ดีกว่า
วันเวลาผ่านไปจากวันกลายเป็นเดือนความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนใหม่ค่อยๆพัฒนาจนกลายเป็นเพื่อนสนิทส่วนแผลใจที่เคยเจ็บปวดมากในวันนั้นถูกวันเวลาค่อยๆเยียวยาให้ทุเลาเบาบางลงอย่างน้อยๆเรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ช่วยให้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในช่วงวัยนี้
"ยุพาทางนี้เดินมาทางนี้ไอ้หูตึง" ชรันยายืนโบกมือให้เพื่อนอยู่ข้างๆหน้าประตูโรงเรียน
“อ้าวรันพึ่งมาถึงเหรอ”
“อือ”
"ทำไมวันนี้มาสายจังเลยวะ"
“ไม่นะฉันมาเวลานี้เป็นปกติมึงนั่นแหละที่มาสาย”
"เออถูกของมึงปกติกูมาเช้ากว่านี้พอดีวันนี้น้องสาวกูตื่นสายไม่รู้มัวฝันหวานอะไรอยู่ถึงไม่ยอมตื่นสักที"
"สวัสดีค่ะพี่รัน"
"สวัสดีค่ะน้องไอร์ตื่นสายแบบนี้กินอะไรรองท้องหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"
"น้องไอร์ไม่สบายหรือเปล่าทำไมหน้าแดงแบบนั้น" ชรันยายื่นมือมาแตะที่หน้าผากไอรดา
"ฉันอยู่ตรงนี้"
"อือเห็นอยู่”
"ฉันอยู่ตรงนี้นะ"
"เอ้อก็บอกว่ารู้แล้วไงเห็นอยู่เนี่ยว่าแกยืนอยู่ตรงนี้เป็นอะไรของแกวะยุ"
"เปล่าเเค่รู้สึกเหมือนไม่มีตัวตนถามกันไปถามกันมาอยู่นั่นแหละหมั่นไส้"
"เอ้าแกบ้าปะเนี่ยมีคนห่วงใยน้องสาวตัวเองแทนที่จะดีใจกลับมาน้อยอกน้อยใจงอลไม่เข้าเรื่องแล้วนี่ไม่สนใจจะดูแลน้องตัวเองเลยหรือไงแกเป็นพี่แบบไหนกันวะเนี่ยมึงดูหน้าน้องสาวมึงแดงขนาดนี้มีไข้หรือเปล่าก็ไม่รู้"
“ไปหาหมอไหมคะน้องไอร์เดี๋ยวพี่พาไปเอง"
"พอๆ มึงหยุดเลยน้องกูไม่ได้เป็นอะไรหรอกก็แค่แดดเเรงไปหน่อยหน้าน้องเลยแดง"
"ไอร์ไปหาเพื่อนเถอะอย่าไปฟังไอ้รันมันมาก” ยุพาโอบไหล่น้องสาวให้เดินเลี่ยงออกห่างจากชรันยา
“พี่ไม่ได้โง่เหมือนไอ้รันนะที่จะดูไม่ออกว่าไอร์เป็นอะไร"
"พี่ยุ คือว่า คือ.."
"พี่เข้าใจไม่ได้ว่าอะไรแต่อยากให้ดูเเลหัวใจตัวเองให้ดีกว่านี้อนาคตไม่มีใครรู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่เป็นพี่สาวไอร์พี่ไม่อยากให้น้องสาวเพียงคนเดียวของพี่เสียใจ"
"ค่ะไอร์จะดูแลหัวใจตัวเองให้ดีๆหนูขอไปหาเพื่อนก่อนนะคะ"
"อือไปเถอะ"
"พี่รันคะไอร์ขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะคะ"
"จ้าดูแลตัวเองดีๆนะถ้าไม่ดีขึ้นรีบบอกเลยนะจะได้พาไปหาหมอ"
"ขอบคุณค่ะ"
โต๊ะม้าหินอ่อนข้างๆอาคารเรียนปกคลุมด้วยซุ้มต้นไม้ให้ร่มเงาเป็นที่ประจำของไอรดานริสราและเอกชัยทุกเช้าทั้งสามคนจะนัดเจอกันที่ตรงนี้เพื่อรอเวลาไปเข้าแถวเคารพธงชาติ
"ไอร์รอนานหรือเปล่า” นริสรานั่งลงม้าหินอ่อนข้างๆไอรดา
"ไม่นานค่ะไวน์กินอะไรมาหรือยัง"
“เรียบร้อยแล้ววันนี้ไอร์ไม่ได้อยู่กับพวกพี่ยุหรอกเหรอ"
"แยกจากพี่ยุพี่รันมาสักพักแล้ว"
"เป็นอะไรหรือเปล่าดูไม่สดชื่นเลย”
“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร” ไอรดายิ้มให้เพื่อนเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่พูดจริงๆ
"ไวน์แกแกล้งอะไรว่าที่แฟนฉันอีกแล้ว" เอกชัยเดินมาหยุดอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างๆสองสาว
“นี่คำทักทายหรือใส่ร้ายกันฉันจะหยิกเนื้อแกให้เขียวเดี๋ยวนี้เลย”
นริสราลุกขึ้นวิ่งไล่เอกชัยส่วนเอกชัยก็วิ่งหลบตรงนั้นทีตรงนี้ทีหลบหลังไอรดาทีจนไอรดาช่วยจับเอกชัยไว้ให้นริสราทั้งสามคนหยอกล้อกันสนุกสนานตามประสาเด็กไม่ทันระวังจนไอรดาถอยหลังไปชนรุ่นพี่ที่กำลังเดินผ่านมาพอดี
“ว๊าย!!” น้ำฟ้าถูกชนจนเซเสียหลักเกือบจะล้มลงยังดีที่แฟนหนุ่มเข้าประคองไว้ได้ทัน
ส่วนไอรดาเสียหลักล้มลงไปอีกทาง
“ไอร์ ไอร์ ได้ยินพี่ไหม"
ไอรดาค่อยๆลืมตาขึ้นทีละข้าง “พี่รัน..”
‘แปลกจังทำไมเธอมองเห็นแต่หน้าเขานะ’ ไอรดาหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นก็ยังคงเห็นแต่หน้าชรันยา ‘นี่เราคิดถึงพี่รันจนเห็นแต่หน้าเขาเลยเหรอเนี่ย’
“ลุกขึ้นก่อนดีกว่าไหมหรืออยากนอนคุยกันแบบนี้” ชรันยาพูดใกล้ๆหูไอรดา
“พี่รัน!" ไอรดาทำตาโตจนแทบจะถลนออกมาข้างนอก
"ใช่พี่เองแล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
"ไม่เจ็บค่ะพี่ช่วยหนูไว้เหรอคะ"
“นอนทับขนาดนี้คิดว่าไงละ”
“อุ้ย!ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
“แต่ตอนนี้แกสองคนช่วยลุกขึ้นก่อนจะนอนคุยกันอีกนานไหมคนอื่นเขาไปเข้าแถวกันหมดแล้ว" ยุพานั่งยองๆอยู่ข้างๆทั้งสองคน
ไอรดากุลีกุจอลุกขึ้นยืนงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่ลืมที่จะขอโทษคนที่ตัวเองชนจนเซไปอีกทาง
“ขอโทษค่ะขอโทษที่ทำให้ต้องเจ็บตัว”
"ไม่เป็นไรทีหลังระวังๆหน่อยก็แล้วกัน" น้ำฟ้าเธอเองก็หงุดหงิดอยู่ไม่น้อยชรันยากอดเด็กสาวคนนี้ไม่ปล่อยเลยแต่ยังไงเธอก็ทำได้แค่ประท้วงอยู่ภายในใจ
"ไอร์นี่พี่ฟ้าพี่สาวเราเอง”
“พี่ฟ้านี่ไอร์เพื่อนสนิทไวน์ค่ะ"
"สวัสดีค่ะพี่ฟ้า"
น้ำฟ้าเพียงพยักหน้าแล้วเดินไปเข้าแถวเคารพธงชาติ
"เราก็ไปเข้าแถวกันดีกว่า" ยุพาเอ่ยบอกทุกคนแล้วพากันเดินไปเข้าแถวหน้าเสาร์ธง
‘คนนี้นะเหรอเเฟนเก่าพี่รันคนที่ได้ใจพี่รันไปแต่ทำให้พี่รันเสียใจไม่ว่าจะมองมุมไหนพี่ฟ้าก็ดูดีกว่าเราจะไปสู้อะไรเขาได้ละเจ็บหัวใจชะมัดนี่เราอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยเหรอเนี่ย’
"ไอร์เป็นอะไรทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นหรือว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" นริสราสังเกตุเห็นว่าเพื่อนของเธอเงียบผิดปกติ
"เราไม่เจ็บตรงไหนเลยดูสิแข็งแรงขนาดนี้" ไอรดายกแขนเบ่งกล้ามเล็กๆโชว์เพื่อน
“งั้นก็รีบไปเข้าแถวได้แล้ว”
“รับทราบค่ะ”
วันเวลาล่วงเลยจนมาถึงเวลาเลิกเรียนเด็กนักเรียนเดินเป็นแถวต่อกันออกทางประตูหน้าโรงเรียนทีละชั้นโดยมีผู้ปกครองและรถรับส่งนักเรียนรออยู่ด้านนอกรั้วโรงเรียน
“พี่ยุคนสวยรอนานหรือเปล่าคะ” ไอรดาเดินมาหายุพาอยู่หน้าโรงเรียนวันนี้เธอมีนัดไปกินไอศกรีมกับพี่สาวตอนหลังเลิกเรียน
“ไม่นานหรอกพี่ก็พึ่งออกมาเมื่อกี้”
“อ้าวแล้วพี่รันไม่ไปกับเราเหรอคะ” ไอรดามองหาจนทั่วก็ไม่เจอเพื่อนของพี่สาว
“ไม่ได้ไป”
“หนูก็คิดว่าพี่รันจะไปกับพวกเราสะอีก"
"ไม่เอาน่าอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิมันฝากความคิดถึงมาให้ด้วยนะ" ยุพาล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบเอาบางอย่างออกมาวางไว้บนฝ่ามือของน้องสาว
"ไม่เห็นจะมีอะไรเลย"
"ลองใช้ใจมองดูสิ”
"ขอบคุณค่ะ" ไอรดากำมือแน่นแล้วอมยิ้มน้อยๆให้กับตัวเอง
"แล้วเพื่อนไอร์ละ"
"ไปเจอกันที่ร้านเลยค่ะ"
"งั้นเรารีบไปกันดีกว่าจะได้กลับบ้าน”
“ค่ะ”
ร้านไอศกรีม
"สวัสดีค่ะเอารสอะไรดีคะ"
"หนูเอาชาเขียวกับสตอเบอรี่พี่ยุเอารสอะไรดีคะ"
"พี่เอารสสตอเบอรี่กับมะนาวค่ะ"
"รอสักครู่นะคะ"
“ชาเขียวสตอเบอรี่กับสตอเบอรี่มะนาวได้แล้วค่ะ”
"ขอบคุณค่ะ" สองสาวพี่น้องรับถ้วยไอศกรีมจากพนักงานแล้วเดินไปหาที่นั่งรออีกสองคนที่กำลังตามมา
"สวัสดีค่ะพี่ยุ"
"สวัสดีจ้า"
"สวัสดีครับพี่แฟน"
"ฮ่าฮ่า ไอ้เด็กกะล่อน"
"รีบไปสั่งไอศกรีมกันได้แล้วเรากับพี่ยุกินจนจะหมดถ้วยอยู่แล้ว"
“โอเคโอเค”
"ไอร์ช่วยพี่มองดูหน่อยนั่นใช่ไอ้รันไหม"
"อยู่ตรงไหนคะ"
"นั่นไงอยู่ในโรงยิมตรงข้ามกับร้านที่เรานั่งอยู่พี่ว่าใช่นะ"
"ใช่จริงๆด้วยค่ะ"
"ก่อนกลับเราแวะไปหามันสักหน่อยดีกว่าเนาะ"
"ดีค่ะไอร์อยากไปหาพี่รัน"
"แล้วนี่เพื่อนไอร์ไปสั่งไอติมถึงไหนกันเนี่ย"
"มาแล้วมาแล้วครับ"
"น่ากินมากเลย"
"ไวน์ ชัย ตอนกลับเราจะแวะไปหาพี่รันอยู่โรงยิมฝั่งตรงข้ามเธอสองคนจะไปด้วยกันไหม"
"ไวน์ยังไงก็ได้"
"ที่รักไปไหนชัยไปด้วย"
"เอกชัยเราไม่ชอบให้เรียกแบบนี้เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
"งั้นเอาไว้เรียกตอนเป็นแฟนกันจริงๆก็ได้"
"เฮ้อ….."ไอรดาถอนหายใจยาวไม่รู้จะพูดยังไงกับเพื่อนคนนี้ให้เข้าใจว่าเธอไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าเป็นเพื่อนกัน
"ฮ่าฮ่าฮ่า ใจเอ็งมันได้ว่ะดูสู้ดีเหนื่อยหน่อยนะเขามีคนในใจอยู่แล้ว"
“ไอร์มีแฟนแล้วเหรอ”
"พี่ยุก็พูดไปเรื่อยไอร์ไปสั่งไอติมให้พี่รันดีกว่า"
"ออกตัวเเรงขนาดนี้ยังบอกว่าไม่คิดอะไรอีก"
"ไอร์กำลังทำหน้าที่น้องที่ดีอยู่ต่างหากละพี่รันเป็นเพื่อนรักพี่ยุเพื่อนรักพี่สาวทั้งคนก็ต้องดูแลให้ดีเหมือนพี่ของตัวเอง"
“จ๊ะเชื่อก็ได้จ๊ะ”
"อิ่มกันแล้วเราก็ไปหารันนี่กันดีกว่า"
"ไหนพี่ยุบอกว่าจะเลิกเรียกพี่รันแบบนี้"
“รันนี่ไม่ได้อยู่ตรงนี้สักหน่อยแล้วชื่อก็น่ารักดีพี่ชอบไปกันดีกว่าเดี๋ยวจะมืดค่ำ"
"เฮ้!คุณชรันยาใส่ชุดกีฬาแล้วหล่อหว่ะ"
"อ้าวมาได้ยังไง”
“เห็นอยู่ว่าเดินมายังจะถามอีก”
“กวนตีน”
"พี่รันคะน้องไอร์ซื้อไอติมมาฝากกินเลยไหมไอร์ป้อนให้"ไอรดาถือถ้วยไอศกรีมยิ้มแป้นเดินมาหาชรันยา
"ไอรดาเพื่อนพี่มีมือค่ะ"
"ขอบใจจ๊ะพี่กินเองดีกว่าขอถอดนวมก่อนนะ"
"รสชาเขียว!!!"
"ใช่ค่ะชาเขียวไอร์กินมาแล้วอร่อยมากๆเลยค่ะ"
"ดูน่ากินดีนะ"
"พี่รันต้องกินให้หมดนะคะ"
"หมดนี่เลยเหรอ"
"ใช่ค่ะหมดเลยพี่รันลองกินดูก่อนไอร์เชื่อว่าพี่จะติดใจ"
"อย่างนั้นเลย"
"อร่อยจริงๆค่ะ" ไอรดาผงกหัวขึ้นลงพัลวันยิ้มตาหยีเธอมั่นใจว่ามันอร่อยจริงๆ
"พี่จะกินแล้วนะ"
"เป็นยังไงบ้างคะพี่รัน" ไอรดาจ้องมองด้วยความหวังว่าคนตรงหน้าจะชอบรสชาดที่เธอเป็นคนเลือกให้
"ก็ดี"
"แค่ดีเองเหรอคะ" น้ำเสียงห่อเหี่ยวเธอคิดว่าเขาจะชอบเสียอีก
"พี่หมายถึงอร่อยดีค่ะอร่อยมากเลย" น้ำเสียงที่รู้สึกแย่นั้นไม่รู้ทำไมถึงได้ทำให้ชรันยารู้สึกไม่ดีตามไปด้วย
"จริงเหรอคะเห็นไหมไอร์บอกแล้วพี่ต้องชอบ"
"กินเยอะๆ นะคะ"
ชรันยาทำได้เพียงแค่นยิ้มออกมาเท่าที่จะทำได้ปกติถ้าไม่ชอบอะไรก็จะบอกตรงๆแต่แววตาที่คาดหวั่งนั่นทำให้เขาอยากเก็บรอยยิ้มน้อยๆนั้นไว้
"ไอร์เดี๋ยวไวน์ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
"จ้าแล้วนี่ชัยไปไหนแล้วละไวน์ "
"เห็นเดินไปรับโทรศัพท์ข้างนอกนะ"
"รันฉันรู้แล้วว่าทำไมแกมาโรงยิมที่นี่"
"อะไรของแกวะยุ"
"ดูสิมีแต่ขาวๆ ทั้งนั้นเลยโอ้โห้ตูมตูม"
ชรันยายืนฟังเพื่อนพูดอยู่ๆเหมือนมีรังสีอะไรบางอย่างแผ่มาใกล้จนต้องหันไปมองดู
“อุ้ย!!ทำไมน้องไอร์จ้องพี่เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแบบนั้นคะ”
“ขอโทษค่ะไอร์ลืมตัว” ไอรดาหลบสายตาลงต่ำก้มมองพื้นเธอรู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่เขาให้ความสนใจคนอื่นนับวันความรู้สึกนั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกที
“ขอโทษทำไมพี่แค่แซวเล่น ยุมึงก็พูดไปเรื่อยกูตั้งใจมาเรียนไม่ได้สนใจใครทั้งนั้นแหละกูไม่ทีทางให้ตัวเองกับไปเจ็บอีกหรอกนะ”
“มึงคิดเยอะไปแล้วนะรันอย่าเอาคนๆเดียวไปตัดสินคนอื่นสิวะ”
“กูไม่ตัดสินใครทั้งนั้นแหละกูแค่ไม่อยากเจ็บอีกแล้วก็ยังไม่พร้อมจะเอาเรื่องพวกนั้นเข้ามาในชีวิตอีก”
“มึงกำลังปิดกั้นตัวเอง”
“แล้วยังไงละทุกวันนี้กูก็มีความสุขดีทำไมต้องไปหาเรื่องใส่ตัวเองด้วยวะ เลิกพูดได้แล้วไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
ยุพาหันไปมองหน้าน้องสาวได้แต่ส่ายหัวไปมาเรื่องของหัวใจมันห้ามกันได้ที่ไหน
‘พี่รันไม่คิดจะมีใครจริงๆเหรอพี่ไม่รู้สึกอะไรกับไอร์เลยเหรอแล้วสายตาที่เคยมองกันความรู้สึกที่สัมผัสได้มันไม่จริงเลยใช่ไหม’
"ไอร์น้องไอร์น้องไอร์”
“คะ!”
“ไอร์โอเคหรือเปล่า”
“หนูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“คิดมากกับคำพูดไอ้รันเมื่อกี้อยู่ใช่ไหม”
“ค่ะ..นิดนึง”
“อย่าคิดมากเลยนะถ้ารู้สึกยังไงก็ทำตามความรู้สึกตัวเองนั่นแหละไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่สาวคนนี้จะอยู่ข้างๆน้องไอร์เสมอนะ”
“ไอร์รู้ค่ะไม่ว่ายังไงพี่ก็จะไม่ทิ้งไอร์ไปไหน”
“อย่าเสียงสั่นแบบนั้นสิเราไปเข้าห้องน้ำกันดีกว่าจะได้กลับบ้าน”
“ค่ะ”
ห้องน้ำ
"พี่รันชอบไอร์ใช่ไหม" นริสรายืนอยู่หน้ากระจกภายในห้องน้ำสาดคำถามใส่ทันทีที่เห็นชรันยาเดินเข้ามา
"อะไรที่ทำให้เธอคิดแบบนั้นเหรอนริสรา"
"ไวน์เห็นนะที่พี่กินไอติมชาเขียวนั่นราวกับว่ามันเอร็ดอร่อยมากขนาดนั้น"
"แล้วยังไง"
"ใครๆ ก็รู้ว่าพี่รันไม่ชอบชาเขียวจนถึงขั้นเกลียดเลยก็ว่าได้แล้วจู่ๆพี่ก็กินมันราวกับเจอของถูกใจเหมือนไม่เคยกินของอร่อยขนาดนี้มาก่อนถ้าไม่ได้ชอบจะยอมกินของที่ตัวเองเกลียดได้ยังไงหรือบางทีอาจมากกว่าชอบด้วยซ้ำถึงยอมทำขนาดนั้น"
“คนเรามันเปลี่ยนกันได้รักอยู่ยังเปลี่ยนเป็นเกลียดได้เลยแล้วนับประสาอะไรกับชอบไม่ชอบ” "พี่ลืมพี่ฟ้าได้แล้วจริงๆอย่างนั้นเหรอทำไมพี่ลืมง่ายขนาดนี้"
"นับตั้งแต่วันที่พี่สาวเธอเดินจากไปฉันไม่จำอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอีกแม้แต่ชื่อก็ไม่อยากได้ยินเวลาอยู่กับฉันอย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นอีกคนที่ฉันเกลียด สำหรับคนทรยศมีให้ได้เเค่ความเกลียดชังเเล้วมึงก็ไม่ควรตั้งคำถามพวกนี้อีกเหมือนกูเป็นคนทิ้งพี่สาวมึง"
“พี่รัน..”
"ส่วนเรื่องน้องไอร์ถ้ากูจะชอบหรือรักมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับมึงหรือพี่สาวของมึง"
"ถ้าพี่รันยังรักพี่ฟ้าอยู่ก็ไม่ควรดึงใครเข้ามาหากวันไหนพี่สองคนกลับมาคืนดีกัน."
"หุบปาก! หยุดเพ้อเจ้อมันไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาดถึงแม้วันนึงพี่สาวมึงจะรู้ซึ้งแล้วว่ากูเคยเป็นคนที่รักและจริงใจกับหล่อนมากที่สุดอยากคืนดีจนต้องยอมก้มกราบกูก็ไม่มีทางกลับไปพวกมึงไม่มีทางเข้าใจคนที่ถูกกระทำไม่มีทางเข้าใจหัวใจที่มันแตกสลายเลิกคิดไปได้เลยว่าจะกลับมาคบกันแล้วก็เลิกยุ่งกับชีวิตของกูด้วย”
ระหว่างที่ทั้งสองคนสาดอารมณ์ทั่วทั้งห้องน้ำสองพี่น้องยืนฟังอยู่หน้าห้องน้ำอย่างไม่ตั้งใจได้ยินเรื่องราวตั้งแต่ต้น
"พี่ยุหนูทำอะไรลงไปพี่รันเกลียดชาเขียวแต่หนูคะยั้นคะยอให้กินจนหมดพี่เขาจะเกลียดหนูไหมเนี่ย”
"เลิกคิดเรื่องชาเขียวก่อนตอนนี้พี่ว่าเรากลับไปนั่งรอที่เดิมดีกว่า"
"ก็ได้ค่ะ"
ชรันยาเดินออกจากห้องน้ำมาหยุดอยู่ตรงหน้าสองพี่น้องส่งยิ้มสดใสให้เช่นเคยเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้น
"กลับกันเลยไหมนี่ก็จะมืดแล้วเดียวเราเดินไปส่ง"
"อือกลับเลยก็ดีเหมือนกัน”
“ไวน์มาพอดีเลยทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจัง” ไอรดาหันไปพูดคุยกับเพื่อนตัวเอง
“เราโทรศัพท์อยู่นะแล้วนี่ไอ้ชัยยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จอีกเหรอ”
“น่าจะยังคุยอยู่นะ”
“กลับกันเลยใช่ไหม”
“ใช่ รอชัยมาก็กลับกันเลย”
“ไม่ต้องรอมันหรอกไอร์กับพี่ยุกลับพร้อมพี่รันใช่ไหมละ”
“ใช่ค่ะ”
“งั้นก็กลับกันเลยเดี๋ยวไวน์กลับกับไอ้ชัยเองบ้านอยู่ทางเดียวกัน”
“โอเคถึงบ้านแล้วไลน์บอกด้วยนะ”
“โอเคเจอกันพรุ้งนี้”
“งั้นเรากลับกันดีกว่าค่ะ” ไอรดาหันกลับมาพูดกับพี่สาวตัวเอง
“โอเค ป่ะรันกลับกัน”
“อือ”
“ซอยบ้านแกโคตรเล็กเลยแคบมากคนเขาเก่งกันเนาะพยายามจนขับรถสวนทางกันได้”
“มันก็แบบนี้เกือบทุกซอยปะวะมึง”
“แถวบ้านกูดีกว่านี้หน่อยขับรถสวนกันได้”
“ก็ต้องรับสภาพแหละเราไม่สามารถเลือกทุกอย่างที่ต้องการได้ถนนเข้าซอยบ้านตัวเองก็เช่นกัน”
“ดูมึงปลงกับชีวิตเนาะ”
“เอ๊าไอ้นี่่” ยุพาหยุดเดินหันหน้ามามองชรันยาตาขวาง”
“อย่าทะเลาะกันค่ะมันเสียงดังรบกวนชาวบ้านชาวช่องเขา”
"ถ้าน้องไม่ห้ามไว้กูสอยมึงร่วงแล้วไอ้รัน"
"หึหึเก่งเหลือเกิน…”
“เออกูเก่งอยู่แล้ว”
“เก่งแต่กับกูเนี่ย”
“ก่อนจะพูดอะไรคิดบ้างนะมึงถ้ากูไปเก่งกับคนอื่นก็โดนสิวะ”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ”
“ขอบใจนะที่มาส่ง”
“ ไม่เป็นไรมันมืดแล้วแกพึ่งย้ายมาอยู่แถวนี้ปล่อยให้กลับเองหลงทางกันพอดีเดือดร้อนต้องมาตามหาอีก"
"ยุแกคิดไว้หรือยังว่าจะไปเรียนต่ออะไรที่ไหน"
"ก็มีคิดคิดอยู่บ้างฉันอยากเป็นเภสัชจะลองสอบดู"
"แกทำได้"
"ขอบใจ แล้วแกละรันจบแล้วจะไปทางไหน"
"กำลังเตรียมตัวรอสอบนายร้อยตำรวจหญิงเห็นว่าปีนี้มีเปิดสอบน่าจะทำเรื่องจบได้ทันเวลาพอดี"
"จริงดินี่ฉันจะมีเพื่อนเป็นผู้หมวดเหรอเนี่ยสู้ๆนะเว้ยฉันเชื่อว่าแกทำได้"
"ขอบใจ น้องไอร์ละจบม.3 แล้วจะเรียนต่อสายไหน"
"ยังไม่แน่ใจเลยค่ะถ้าเรียนต่อที่นี่ไอร์คิดว่าจะเรียนศิลป์ภาษาไอร์อยากเป็นคุณครู"
"สู้ๆนะพี่เป็นกำลังใจให้ "
"ขอบคุณค่ะพี่รัน"
"วันที่น้องไอร์รับปริญญาพี่จะใส่ชุดมาสคอร์ดหมีตัวโตๆถือช่อดอกไม้ใหญ่ๆไปเซอร์ไพรส์เลย”
"สัญญานะว่าพี่จะมา"
“สัญญาค่ะ”
"ไอร์ก็เป็นกำลังใจให้พี่รันเหมือนกันนะคะ"
“ขอบใจนะ”
"ถึงแล้วนี่ไงบ้านฉันเข้าไปดื่มน้ำก่อนสิ”
“วันหลังดีกว่าวันนี้จะรีบกลับไปอ่านหนังสือ”
"ตามใจแกเลยบ้านนี้ต้อนรับแกเสมอขอบใจนะที่มาส่งพวกเรา"
"เรื่องแค่นี้เอง กลับก่อนนะ"
"กลับดีๆนะคะพี่รัน"
"ครับผม"
"ฝันดีนะคะน้องไอร์"
"ฝันดีค่ะพี่รัน"
"อ้าวแล้วฉันละไม่เห็นมีใครบอกฝันดีบ้างเลย" ยุพาทำทีโวยวายใส่เพื่อนกับน้องสาวตัวเองแต่ก็ไม่มีใครสนใจ
"ฮ่าฮ่าฮ่า"
ชรันยากับไอรดาได้แต่หัวเราะชอบใจความขี้น้อยใจไปเรื่อยของยุพา ต่างคนต่างแยกย้ายไอรดาเดินเข้าบ้านชรันยาเดินย้อนกลับออกมาทางต้นซอยมีเพียงยุพาที่ยังคงยืนหน้าง้ำงออยู่หน้าประตูบ้าน