เส้นเเบ่งระหว่างหัวใจเเละหน้าที่ - ตอนที่ 10 ห้องพักแพทย์และความเงียบที่บีบคั้น โดย Raine Whitmore @Plotteller

ภณถูกส่งมาฝึกงานใต้การดูแลของธนัชในแผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อ เขาตื่นเต้นมากที่ได้ร่วมงานกับ “เทพบุตรแห่งห้องผ่าตัด” แต่ธนัชกลับเย็นชาและเข้มงวดกับภณมากเป็นพิเศษ

เส้นเเบ่งระหว่างหัวใจเเละหน้าที่ - ตอนที่ 10 ห้องพักแพทย์และความเงียบที่บีบคั้น โดย Raine Whitmore @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,รัก,ผู้ใหญ่,ไทย,ดราม่า,แฟนตาซี,วาย,nc,18+,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 10 ห้องพักแพทย์และความเงียบที่บีบคั้น

หลังจากการเผชิญหน้าในโถงทางเดิน ภณเดินกลับไปที่ห้องพักแพทย์ด้วยก้าวที่เชื่องช้า โถงทางเดินที่เคยคราคร่ำด้วยเสียงฝีเท้าและคำพูดของพยาบาลตอนนี้เงียบสงัด มีเพียงเสียงลมเย็นที่พัดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ด้านซ้าย หน้าต่างที่เปิดค้างไว้จนม่านสีขาวบางปลิวไหวเบา ๆ แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านกระจก สะท้อนเงาของต้นไม้ใหญ่ด้านนอกลงบนพื้นกระเบื้องสีขาวเงาวับ เงาของใบไม้ที่สั่นไหวตามลมทาบทับกับเงาของภณ ร่างสูงโปร่งในชุดกาวน์ที่ยับยู่ยี่ ทำให้เขาดูเหมือนภาพลวงตาที่พร้อมจะหายไป
เขาผลักประตูห้องพักแพทย์เข้าไป ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มที่ส่งเสียง “แอ๊ด” เบา ๆ ขณะเปิด ห้องพักแพทย์เป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่กว้างมาก ผนังสีครีมจาง ๆ มีรอยขีดข่วนเล็ก ๆ จากการใช้งานมานาน โซฟาหนังสีน้ำตาลเข้มตัวยาววางพิงกำแพงด้านขวา เบาะบุ๋มลงจากน้ำหนักของแพทย์ที่เคยพักผ่อนที่นี่ ข้าง ๆ มีโต๊ะไม้เล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยแก้วกาแฟใช้แล้วและขวดน้ำพลาสติกที่ถูกบีบยับ กลิ่นยาฆ่าเชื้อผสมกับกลิ่นเหงื่อจาง ๆ จากเสื้อกาวน์ที่กองอยู่บนโซฟาลอยคละคลุ้งในอากาศ แสงจากโคมไฟตั้งพื้นสีเหลืองนวลส่องลงมาจากมุมห้อง แสงที่อบอุ่นแต่ไม่ช่วยให้ภณรู้สึกดีขึ้น
เขาทรุดนั่งลงบนโซฟา เบาะหนังเย็นสัมผัสกับหลังของเขาผ่านชุดกาวน์บาง ๆ เขาก้มหน้าลง มือทั้งสองข้างกุมหน้าอย่างหมดแรง ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยุ่งเหยิงตกลงมาปรกหน้าผาก หยดเหงื่อเล็ก ๆ เกาะอยู่ที่ปลายผมจากความเหนื่อยล้าของวันนี้ เขารู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลลงมาเงียบ ๆ น้ำตาที่ร้อนผ่าวไหลผ่านนิ้วของเขา เขากัดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น แต่ไหล่ของเขายังคงสั่นสะท้าน
“ทำไม…” เขาพูดกับตัวเองเบา ๆ น้ำเสียงแหบพร่า “ทำไมหมอถึงไม่ยอมบอกอะไรผมสักอย่าง” เขานึกถึงธนัช ใบหน้าคมที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง ดวงตาคู่ลึกที่มองเขาด้วยความรู้สึกที่อ่านไม่ออก และคำพูดที่ว่า “ฉันให้คำตอบนายไม่ได้” คำพูดนั้นเหมือนมีดที่กรีดลงบนใจของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือ ผิวที่หยาบกร้านเล็กน้อยจากงานหนักถูกับแก้มที่เปียกชื้น เขาสูดหายใจลึกเพื่อพยายามสงบตัวเอง แต่กลิ่นกาแฟเย็นชืดจากแก้วบนโต๊ะข้าง ๆ ทำให้เขานึกถึงคืนที่ระเบียง คืนที่ธนัชจูบเขา ความร้อนจากสัมผัสนั้นยังคงฝังอยู่ในความทรงจำ แต่ความเย็นชาที่ตามมาทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกทิ้ง
ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง เสียง “แอ๊ด” ดังขึ้นเบา ๆ ภณเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ เขาเห็น ฟาง เดินเข้ามาด้วยท่าทางสงบ เธอสวมชุดกาวน์ที่ยังคงเข้ารูปกับร่างสูงเพรียว ขอบกาวน์มีรอยเปื้อนน้ำเล็กน้อยจากกาแฟที่หกเมื่อเช้า ผมยาวสีดำสนิทที่มัดสูงปลิวไหวเล็กน้อยจากลมที่พัดผ่านประตู เธอถือแฟ้มเคสในมือซ้าย อีกมือล้วงกระเป๋ากาวน์ ดวงตาคู่คมของเธอมองภณที่นั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าซีด ๆ ดวงตาแดงก่ำ และท่าทางที่ดูเหมือนคนพังทลาย
“นายอยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย” ฟางพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่แฝงด้วยความหมาย เธอเดินเข้ามาใกล้ ปิดประตูเบา ๆ ด้วยส้นเท้าของรองเท้าผ้าใบสีขาวที่เริ่มมีรอยเปื้อน เธอวางแฟ้มลงบนโต๊ะไม้เสียงดัง “ตั๊บ” เบา ๆก่อนนั่งลงบนเก้าอี้เดี่ยวที่อยู่ตรงข้ามโซฟา ขาไขว่ห้าง มือพักที่พนักแขน
ภณรีบเช็ดน้ำตาอีกครั้ง “ฟาง…” เขาเริ่ม “เธอมาได้ยังไง”
“เห็นนายเดินมาทางนี้หลังจากคุยกับหมอธัน” ฟางตอบ เธอโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย “หน้าตานายบอกทุกอย่างแล้ว เกิดอะไรขึ้น”
ภณหลบตา “ไม่มีอะไร” เขาตอบเบา ๆ เขาดึงแขนเสื้อกาวน์ลงมาปิดข้อมือท่าทางที่เหมือนพยายามซ่อนตัวเอง
ฟางยิ้มมุมปาก “ไม่มีอะไรแต่ตาแดงแบบนี้เหรอ” เธอถามต่อ “นายโกหกไม่เก่งเลยนะภณ”
ภณกำมือแน่น “ฉันแค่เหนื่อย” เขาพูด “งานหนักแค่นั้น”
ฟางมองเขานิ่ง ๆ สายตาที่เหมือนมองทะลุเข้าไปในใจ เธอรู้ว่าเขาโกหก เธอเห็นการเผชิญหน้าของเขากับธนัชจากระเบียงเมื่อครู่เห็นน้ำตาที่ไหลลงมา และเห็นธนัชที่เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง แต่เธอไม่พูดอะไร เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ แกล้งทำเหมือนไม่เห็นความเจ็บปวดของเขา ทั้งที่ในใจของเธอเต็มไปด้วยความแค้น
“ถ้านายเหนื่อยจริง” เธอพูดช้า ๆ “นายควรพัก อย่าฝืนตัวเองมากไป” เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปหยิบขวดน้ำพลาสติกจากตู้เย็นมินิที่มุมห้อง ตู้สีขาวเล็ก ๆ ที่ส่งเสียง “วี๊ง” เบา ๆ ขณะเปิด เธอบิดฝาขวดเสียงดัง “แกร๊ก” แล้วยื่นให้ภณ “ดื่มน้ำก่อน หน้าตานายเหมือนคนจะเป็นลม”
ภณรับขวดน้ำมา มือของเขาสัมผัสกับนิ้วเย็น ๆ ของฟางชั่วครู่ เขาจิบน้ำช้า ๆ น้ำเย็นไหลลงคอช่วยให้เขาสงบลงเล็กน้อย “ขอบคุณ” เขาพูดเบา ๆ
ฟางนั่งกลับลงที่เก้าอี้ “นายเคยบอกฉันนะ” เธอเริ่ม “ว่าถ้าฉันเห็นนายแย่ ๆ ให้บอกนายตรง ๆ วันนี้ฉันเห็นนายแย่จริง ๆ ภณ นายจะปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน”
ภณชะงัก “ฟาง…” เขามองเธอ “เธอหมายถึงอะไร”
“หมายถึงว่านายดูเหมือนคนที่วิ่งตามอะไรที่ไม่มีวันถึง” ฟางตอบ น้ำเสียงของเธอราบเรียบแต่แฝงด้วยความหมายลึกซึ้ง “ฉันเป็นเพื่อนนาย ฉันแค่ไม่อยากเห็นนายเจ็บ”
ภณเงียบ เขามองขวดน้ำในมือ หยดน้ำเย็นเกาะอยู่รอบขวดสะท้อนแสงจากโคมไฟ เขารู้ว่าฟางพูดถึงอะไร แต่เขาไม่กล้าถามต่อ เขากลัวคำตอบ กลัวว่าฟางจะรู้ทุกอย่าง และกลัวว่าเธอจะตัดสินเขา
ฟางมองเขานิ่ง ๆ สายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธออยากบอกเขาว่าเธอรู้ทุกอย่าง รู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับธนัช รู้ถึงความเจ็บปวดที่เขาพยายามซ่อน แต่เธอเลือกที่จะเงียบ เพราะในใจของเธอ ความแค้นที่ฝังลึกยังคงอยู่ เธอเกลียดที่ภณไม่เคยมองเธอ ไม่เคยเห็นความรักที่เธอให้ตั้งแต่วันนั้น และยิ่งเกลียดที่เขายอมให้ตัวเองเจ็บเพื่อคนที่ไม่เคยให้อะไรกลับมา
“พักเถอะ” ฟางพูดในที่สุด เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ฉันมีเคสต้องไปดู” เธอหยิบแฟ้มจากโต๊ะแล้วเดินไปที่ประตู ฝีเท้าของเธอเบาแต่หนักแน่น เธอหยุดที่หน้าประตูก่อนหันกลับมามองภณ “ถ้านายยังเลือกที่จะเจ็บแบบนี้ ฉันหวังว่านายจะพร้อมรับผลของมัน”
ภณมองตามหลังฟางที่เดินออกไป ประตูปิดลงด้วยเสียงดัง “คลิก” เบา ๆ เขากำขวดน้ำในมือแน่น น้ำเย็นซึมออกมาจากฝ่ามือ เขารู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่เช็ด เขาปล่อยให้มันไหล เหมือนปล่อยให้ความรู้สึกในใจแตกสลาย