ภณถูกส่งมาฝึกงานใต้การดูแลของธนัชในแผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อ เขาตื่นเต้นมากที่ได้ร่วมงานกับ “เทพบุตรแห่งห้องผ่าตัด” แต่ธนัชกลับเย็นชาและเข้มงวดกับภณมากเป็นพิเศษ
ชาย-ชาย,รัก,ผู้ใหญ่,ไทย,ดราม่า,แฟนตาซี,วาย,nc,18+,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฟางนั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง แสงจากโคมไฟตั้งโต๊ะสีขาวนวลส่องลงมาบนโต๊ะไม้สีอ่อน โต๊ะของเธอเต็มไปด้วยของกระจัดกระจาย แฟ้มเคสที่กองสูง ปากกาหลายด้ามที่กระจัดกระจาย และสมุดบันทึกเล่มเล็กที่เธอเพิ่งจดอะไรบางอย่าง ผนังสีขาวสะอาดของห้องมีรอยขีดข่วนจาง ๆ รอยที่เกิดจากการเคลื่อนย้ายชั้นวางหนังสือ ชั้นวางที่เต็มไปด้วยตำราการแพทย์และวารสารเก่าถูกวางพิงกำแพงด้านขวา ฝุ่นบาง ๆ เกาะที่ขอบชั้น กลิ่นกระดาษเก่าผสมกับกลิ่นกาแฟจากแก้วที่เธอทิ้งไว้เมื่อบ่ายลอยคละคลุ้งในอากาศ
เธอสวมชุดกาวน์ที่ถอดออกครึ่งหนึ่ง แขนเสื้อถูกรวบขึ้นถึงข้อศอก เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีครีมด้านในที่ยับเล็กน้อยจากวันอันยาวนาน ผมยาวสีดำสนิทของเธอถูกปล่อยลง บางเส้นตกลงมาปรกหน้า เธอนั่งพิงเก้าอี้หมุน เบาะหนังสีดำส่งเสียง "แอ๊ด" เบา ๆ ขณะขยับ ขาของเธอไขว่ห้าง รองเท้าผ้าใบสีขาวที่เธอถอดออกวางอยู่ข้างโต๊ะ เท้าเปลือยของเธอสัมผัสกับพื้นไม้สีน้ำตาลอ่อนที่เย็นเฉียบ
เธอหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กขึ้นมา ปกหนังสีน้ำตาลเข้มที่ขอบเริ่มลอกสะท้อนแสงจากโคมไฟ เธอเปิดสมุด หน้าเก่าที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือคมชัดของเธอปรากฏขึ้น เธอหยิบปากกาหมึกสีดำจากโต๊ะ หมึกที่แห้งไปแล้วที่ปลายปากกาทำให้เธอต้องเขย่ามันสองสามครั้ง ก่อนจดอะไรบางอย่าง
"ภณยังโง่อยู่เหมือนเดิม" เธอเขียน "ยอมให้ธนัชทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาของเขาในห้องพักแพทย์ อ่อนแอและน่าสมเพช" เธอกดปากกาแรงขึ้น หมึกซึมออกมาเป็นจุดเล็ก ๆ บนกระดาษ "เขาไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยเห็นฉัน"
ฟางหยุดเขียน เธอมองตัวหนังสือที่เพิ่งจด ดวงตาคู่คมของเธอฉายแววเย็นชา เธอนึกถึงภณใบหน้าซีด ๆ ดวงตาแดงก่ำ และน้ำตาที่ไหลลงมาในห้องพักแพทย์ เธอเห็นทุกอย่าง เห็นความเจ็บปวดที่เขาพยายามซ่อน และเห็นความโง่เขลาที่เขายอมให้ตัวเองเจ็บเพื่อธนัช เธอเกลียดที่ภณไม่เคยมองเธอ ไม่เคยเห็นความรักที่เธอให้ตั้งแต่วันรับปริญญา และยิ่งเกลียดที่เขายอมให้ตัวเองพังเพื่อคนที่ไม่เคยให้อะไรกลับมา
เธอปิดสมุดเสียง "ตั๊บ" ดังขึ้นเบา ๆแล้ววางลงบนโต๊ะ เธอลุกขึ้นยืน ฝีเท้าเปลือยของเธอสัมผัสกับพื้นไม้เย็น ๆ เดินไปที่หน้าต่าง เธอดึงม่านสีครีมบางออก แสงจากโคมไฟถนนด้านนอกส่องเข้ามา สะท้อนเงาของเธอบนกระจก เธอมองออกไปเห็นระเบียงด้านหลังตึกที่ธนัชยืนอยู่ เงาของเขาชัดเจนภายใต้แสงสลัวจากโคมไฟริมทาง
"ทั้งคู่โง่เหมือนกัน" เธอพูดกับตัวเอง น้ำเสียงแหบพร่า "นายผลักเขา เขาวิ่งตามนาย" เธอยิ้มให้ตัวเอง รอยยิ้มที่เย็นชาและเต็มไปด้วยแผนการ "ถ้าพวกนายเลือกที่จะพังกันเอง ฉันจะช่วยให้มันพังให้ถึงที่สุด"
ฟางหันกลับมานั่งที่โต๊ะ เธอหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากาวน์ หน้าจอสว่างขึ้นเมื่อเธอปลดล็อก เธอเลื่อนดูรายชื่อ นิ้วของเธอหยุดที่ชื่อ "กรณ์" เธอลังเลครู่หนึ่ง นิ้วโป้งลอยอยู่เหนือปุ่มโทร ก่อนกดโทรออก
"ฟาง?" เสียงของกรณ์ดังขึ้นจากปลายสาย น้ำเสียงงัวเงียเล็กน้อยจากความเหนื่อย
"หมอกรณ์" ฟางพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่แฝงด้วยเล่ห์ "ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย เป็นเรื่องเกี่ยวกับภณกับหมอธัน"
กรณ์เงียบไปครู่หนึ่ง "เรื่องอะไร" เขาถามน้ำเสียงเริ่มตื่นตัว
"เดี๋ยวเจอกันที่โรงอาหารพรุ่งนี้เช้าค่ะ" ฟางตอบ "ฉันอยากให้หมอช่วยอะไรบางอย่าง"
เธอวางสายหน้าจอมืดลง เธอพิงพนักเก้าอี้ ลมหายใจของเธอพ่นออกมาเป็นไอสีขาวจาง ๆ ในห้องที่เริ่มเย็นลง เธอรู้ทุกอย่าง รู้ถึงความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของภณและธนัช รู้ถึงความเจ็บปวดของภณ และรู้ถึงความขัดแย้งในใจของธนัช และตอนนี้ เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะไม่เป็นแค่ผู้ดูอีกต่อไป เธอจะเป็นคนจุดไฟให้ทุกอย่างพังทลาย
เช้าวันใหม่เริ่มต้นที่โรงพยาบาลศรีธัญญาด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ที่สาดส่องผ่านเมฆบาง ๆ ท้องฟ้าสีฟ้าจาง ๆ ปะปนกับสีขาวของเมฆที่ลอยตัวต่ำเห มือนผ้าฝ้ายที่ถูกย้อมด้วยหมึกน้ำเงิน ลมเย็นจากค่ำคืนที่ผ่านมาพัดผ่านโถงทางเดินชั้นล่าง หน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดค้างไว้ปล่อยให้ม่านสีขาวบางปลิวไหวเบา ๆ เสียงนกกระจอกที่เกาะอยู่บนต้นไม้ใหญ่หน้าตึกดัง "จิ๊บ จิ๊บ" เป็นจังหวะผสมกับเสียงฝีเท้าของพยาบาลที่เริ่มกะเช้า กลิ่นดินชื้นจากสวนด้านนอกปะปนกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่ลอยมาจากโรงอาหาร เป็นกลิ่นที่ทั้งสดชื่นและปลุกความรู้สึก
ธนัชยืนอยู่ที่ระเบียงด้านหลังตึก จุดเดียวกับเมื่อคืนที่เขาสูบบุหรี่และครุ่นคิดถึงภณ กระเบื้องสีเทาเข้มใต้เท้าของเขายังคงเย็นจากอากาศยามเช้า รอยแตกเล็ก ๆ ที่มุมกระเบื้องดูชัดเจนขึ้นในแสงแดด ราวเหล็กสีดำที่เขาพิงมีหยดน้ำเกาะจากไอหมอก เย็นเฉียบสัมผัสกับฝ่ามือของเขา เขาสวมเสื้อกาวน์ที่สะอาดสะอ้าน กระดุมทุกเม็ดถูกติดเรียบร้อย ผมสีดำเข้มที่ตัดสั้นถูกปัดไปด้านข้างอย่างเป็นระเบียบ แต่ดวงตาคู่คมของเขามีรอยคล้ำจาง ๆ หลักฐานของคืนที่เขาแทบไม่ได้นอน
เขาถือแก้วกาแฟร้อนในมือขวา แก้วเซรามิกสีขาวที่ควันร้อนลอยขึ้นจากขอบ กลิ่นกาแฟดำเข้มข้นลอยเข้าจมูก เขายกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ รสขมของกาแฟซึมลงลิ้น ความร้อนจากของเหลวไหลลงคอช่วยปลุกให้เขาตื่นจากความง่วง เขามองออกไปที่สวนด้านนอก ต้นไม้ใหญ่ที่ใบเขียวชอุ่มถูกน้ำค้างเกาะเป็นหยดเล็ก ๆ แสงแดดสะท้อนบนหยดน้ำนั้นราวกับเพชรที่กระจัดกระจาย
ธนัชถอนหายใจยาว ลมหายใจของเขาพ่นออกมาเป็นไอสีขาวจาง ๆ ในอากาศเย็น เขานึกถึงภณ ใบหน้าซีด ๆ ดวงตาคู่สวยที่แดงก่ำ และน้ำตาที่ไหลลงมาในโถงเมื่อวาน คำพูดของภณ “ผมแค่อยากให้หมอยอมรับ” ยังคงดังก้องในหัว เขากำแก้วกาแฟแน่นขึ้น นิ้วของเขาสัมผัสกับความร้อนจากแก้วจนรู้สึกแสบ แต่เขาไม่สนใจ
เมื่อคืน เขานอนไม่หลับนอนกระสับกระส่ายบนเตียงในห้องพักแพทย์ ภาพของพี่ชายที่เสียชีวิตผุดขึ้นในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใบหน้าที่คล้ายเขาอย่างน่าประหลาด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และคำพูดสุดท้ายก่อนจากไป “ผมแค่อยากให้ครอบครัวยอมรับ” ธนัชกลัว กลัวว่าถ้าเขายอมรับความรู้สึกที่มีต่อภณ เขาจะเดินซ้ำรอยพี่ชาย กลัวว่าความรักจะนำมาซึ่งความสูญเสีย
แต่ยิ่งเขาพยายามหนี เขายิ่งรู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจ เขานึกถึงคืนที่ระเบียง สัมผัสของปากภณที่อ่อนนุ่มและร้อนแรง ดวงตาคู่สวยที่มองเขาด้วยความหวัง และความรู้สึกที่พุ่งขึ้นในอกของเขา ความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน เขาเริ่มเข้าใจ เข้าใจว่าสิ่งที่เขารู้สึกไม่ใช่แค่ความผิดพลาด ไม่ใช่แค่การเสียสติชั่วขณะ มันคือบางอย่างที่ลึกกว่านั้น
