ภณถูกส่งมาฝึกงานใต้การดูแลของธนัชในแผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อ เขาตื่นเต้นมากที่ได้ร่วมงานกับ “เทพบุตรแห่งห้องผ่าตัด” แต่ธนัชกลับเย็นชาและเข้มงวดกับภณมากเป็นพิเศษ
ชาย-ชาย,รัก,ผู้ใหญ่,ไทย,ดราม่า,แฟนตาซี,วาย,nc,18+,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ธนัชวางแก้วกาแฟลงบนขอบระเบียง แก้วกระทบกับเหล็กดัง "ก๊อก" เบา ๆ เขายกมือขึ้นกุมหน้า นิ้วเย็น ๆ สัมผัสกับผิวที่ร้อนผ่าวจากความคิด "ผมหนีมานานพอแล้ว" เขาพูดกับตัวเอง น้ำเสียงแหบพร่า "ผมต้องบอกเขา" เขาตัดสินใจแล้ว ตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเอง และเผชิญหน้ากับภณ
เขาหันกลับเข้าไปในตึก ฝีเท้าของเขาดังก้องบนกระเบื้อง หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความกลัวและความหวัง เขาจะหาภณ และเขาจะบอกทุกอย่าง บอกสิ่งที่เขาควรพูดตั้งนานแล้ว
โรงอาหารของโรงพยาบาลตั้งอยู่ที่ชั้น 1 ห้องกว้างขวางที่เต็มไปด้วยโต๊ะพลาสติกสีขาวและเก้าอี้สีเทาที่จัดเรียงเป็นระเบียบ ผนังสีครีมจาง ๆ มีรอยเปื้อนจากน้ำซุปที่หกในอดีต กลิ่นข้าวต้มหมูสับผสมกับกลิ่นน้ำปลาและผัดกะเพราลอยคละคลุ้งในอากาศ แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ด้านซ้าย ม่านสีเหลืองบางถูกดึงไปด้านข้าง สะท้อนเงาของต้นไม้ที่ยื่นเข้ามาในห้อง เสียงช้อนกระทบจานดัง "ก๊อก แก๊ก" สลับกับเสียงพูดคุยเบา ๆ ของพยาบาลและแพทย์ที่มานั่งกินข้าวเช้า
ฟางนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมห้อง โต๊ะที่ห่างจากฝูงชนเล็กน้อย เธอสวมชุดกาวน์ที่สะอาดสะอ้าน ผมยาวสีดำสนิทถูกมัดสูงอย่างเรียบร้อย เธอถือถ้วยข้าวต้มหมูสับในมือ ควันร้อนลอยขึ้นจากถ้วย กลิ่นหอมของข้าวต้มผสมกับกระเทียมเจียวทำให้ท้องของเธอร้องเบา ๆ เธอตักข้าวต้มเข้าปากช้า ๆ รสชาติเค็มมันของหมูสับและความนุ่มของข้าวต้มช่วยให้เธอรู้สึกตื่นตัว
เธอมองไปที่ประตูโรงอาหารเพื่อรอ นายแพทย์กรณ์ ที่เธอนัดไว้เมื่อคืน ฟางวางแผนแล้ว วางแผนที่จะใช้กรณ์เป็นเครื่องมือในการแฉความลับของภณและธนัช เธอรู้ทุกอย่าง รู้ถึงความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ รู้ถึงน้ำตาของภณที่ไหลในห้องพักแพทย์ และรู้ถึงความขัดแย้งในใจของธนัชที่เธอเห็นจากระเบียง เธอเกลียดภณ เกลียดที่เขาไม่เคยมองเธอ ไม่เคยเห็นความรักที่เธอให้ตั้งแต่วันรับปริญญา และยิ่งเกลียดที่เขายอมให้ตัวเองเจ็บเพื่อธนัช คนที่ผลักเขาออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ประตูโรงอาหารเปิดออก กรณ์เดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน เขาสวมชุดกาวน์ที่ยับเล็กน้อยจากกะดึก ผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งเหยิงเล็กน้อย ดวงตาคู่กลมของเขามีรอยคล้ำจาง ๆ หลักฐานของคืนที่ยาวนาน เขาถือถาดอาหารในมือ ข้าวผัดหมูและน้ำส้มคั้นที่วางอยู่ในแก้วพลาสติกใส เขามองหาฟางครู่หนึ่งก่อนเดินตรงมาที่โต๊ะของเธอ
"ขอโทษที่มาช้า" กรณ์พูดขณะวางถาดลง ก่อนนั่งลงตรงข้ามฟาง "เคสดึกเพิ่งเสร็จ"
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฟางตอบ เธอยิ้ม รอยยิ้มที่นุ่มนวลแต่แฝงด้วยเล่ห์ เธอวางช้อนลงในถ้วยข้าวต้ม เสียง "ก๊อก" ดังเบา ๆ ก่อนโน้มตัวไปข้างหน้า "หมอกรณ์ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย"
กรณ์ตักข้าวผัดเข้าปาก กลิ่นหอมของน้ำมันและซอสปรุงรสลอยขึ้นมา เขามองฟาง "เรื่องอะไร" เขาถาม "เมื่อคืนที่เธอบอกว่าเกี่ยวกับภณกับหมอธัน"
ฟางพยักหน้า "ใช่ค่ะ" เธอพูดช้า ๆ "หมอกรณ์รู้จักทั้งคู่ดี ฉันเลยอยากให้หมอช่วยดูอะไรบางอย่าง"
กรณ์หยุดเคี้ยว "ดูอะไร" เขาถาม น้ำเสียงเริ่มระวัง
ฟางมองตาเขา ดวงตาคู่คมของเธอฉายแววเย็นชา "ฉันสงสัยว่าภณกับหมอธันมีอะไรกัน" เธอพูด "มากกว่าแค่ความสัมพันธ์แบบแพทย์กับแพทย์ฝึกหัด"
กรณ์ชะงัก ช้อนในมือของเขาค้างอยู่กลางอากาศ "เธอมีหลักฐานอะไรหรือเปล่า" เขาถาม
"ยังไม่มีค่ะ" ฟางตอบ "แต่ฉันเห็นอะไรบางอย่าง เห็นภณร้องไห้หลังจากคุยกับหมอธัน เห็นหมอธันหลบหน้าเขา และ..." เธอหยุดแกล้งทำเป็นลังเล "ฉันเห็นทั้งคู่ที่ระเบียงเมื่อสองคืนก่อน มันดู...ไม่ปกติ"
กรณ์วางช้อนลงเสียง "ก๊อก" ดังเบา ๆ "ฟาง" เขาเริ่ม "ถ้ามันจริง ทำไมเธอถึงอยากรู้"
ฟางยิ้ม รอยยิ้มที่เย็นเยือก "เพราะภณเป็นเพื่อนฉัน" เธอพูด "ฉันแค่อยากรู้ว่าเขากำลังเจออะไร และถ้ามันเป็นเรื่องที่ไม่ดี ฉันอยากช่วยเขา"
กรณ์มองเธอ สายตาที่พยายามอ่านความจริงในคำพูดของเธอ "แล้วเธออยากให้ฉันทำอะไร" เขาถาม
"ช่วยฉันดูทั้งคู่หน่อยค่ะ" ฟางตอบ "หมอกรณ์สนิทกับหมอธัน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง หมอต้องรู้ ฉันแค่อยากให้ภณปลอดภัย"
กรณ์เงียบไปครู่หนึ่ง เขานึกถึงภณใบหน้าซีด ๆ และน้ำตาที่เขาเห็นเมื่อวาน เขารู้สึกเป็นห่วงแต่เขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างในน้ำเสียงของฟาง อะไรที่เขาไม่แน่ใจ "ได้" เขาตอบในที่สุด "ฉันจะช่วยดู แต่ถ้ามันไม่จริง ฉันจะไม่ยุ่ง"
ฟางยิ้มกว้างขึ้น "ขอบคุณค่ะ" เธอพูด "หมอกรณ์จะไม่เสียใจที่ช่วยฉัน"
กรณ์พยักหน้าแต่ในใจของเขา เขารู้สึกถึงความไม่สบายใจ เขากลับไปกินข้าวผัด รสชาติที่เคยหอมกลายเป็นจืดชืดจากความคิดที่เริ่มก่อตัว ฟางมองเขากิน สายตาของเธอฉายแววพึงพอใจ เธอรู้ว่าเธอได้พันธมิตรแล้ว พันธมิตรที่จะช่วยเธอแฉความลับของภณและธนัช และเมื่อถึงวันนั้น เธอจะทำให้ภณเสียใจ เสียใจที่ไม่เคยมองเธอ
ธนัชเดินลงมาจากระเบียงฝีเท้าของเขาดังก้องบนบันไดเหล็กสีเทาที่มีราวจับสีดำ เขาถือแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าในมือกลิ่นกาแฟยังติดอยู่ที่ขอบแก้ว เขาเดินผ่านโถงทางเดินชั้นล่างกระเบื้องสีขาวเงาวับสะท้อนแสงแดด มุ่งหน้าไปที่ห้องพักแพทย์ เขารู้ว่าภณอาจจะอยู่ที่นั่น รู้จากสัญชาตญาณที่บอกเขาว่าภณยังไม่กลับบ้าน
เมื่อถึงหน้าห้องพักแพทย์ เขาหยุดที่หน้าประตู ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มที่มีรอยขีดข่วนจาง ๆ เขาสูดหายใจลึกๆ หัวใจของเขาเต้นแรงจนรู้สึกได้ถึงการสั่นในอก เขายกมือขึ้นเคาะประตู เสียง "ต็อก ต็อก" ดังขึ้นเบา ๆ ก่อนผลักประตูเข้าไป
ห้องพักแพทย์ยังคงเงียบสงัด แสงจากโคมไฟตั้งพื้นสีเหลืองนวลส่องสว่างมุมห้อง โซฟาหนังสีน้ำตาลเข้มมีรอยบุ๋มจากน้ำหนักของภณ เขานั่งอยู่ที่นั่น ขาทั้งสองข้างเหยียดยาว กล่องข้าวผัดปูที่กรณ์ให้วางอยู่บนโต๊ะไม้ข้าง ๆ ข้าวเหลือครึ่งกล่องและช้อนพลาสติกที่วางทับอยู่ ภณสวมเสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนที่ยับยู่ยี่ กาวน์ของเขากองอยู่ข้างตัว ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงตกลงมาปรกหน้าผาก
ภณเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นธนัช ดวงตาคู่สวยของเขายังแดงก่ำจากน้ำตาเมื่อวาน "หมอธัน..." เขาเรียก น้ำเสียงแหบพร่าและสั่นเล็กน้อย
