ภณถูกส่งมาฝึกงานใต้การดูแลของธนัชในแผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อ เขาตื่นเต้นมากที่ได้ร่วมงานกับ “เทพบุตรแห่งห้องผ่าตัด” แต่ธนัชกลับเย็นชาและเข้มงวดกับภณมากเป็นพิเศษ
ชาย-ชาย,รัก,ผู้ใหญ่,ไทย,ดราม่า,แฟนตาซี,วาย,nc,18+,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อขับวนครบโซนซาฟารี ธนัชจอดรถที่ลานพักด้านนอก ลานที่ปูด้วยหินกรวดสีเทา มีโต๊ะไม้สีน้ำตาลตั้งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ใบไม้สีเขียวเข้มโบกไหว ร่วงลงมาเกาะพื้นเป็นจุด ๆ กลิ่นใบไม้แห้งและกลิ่นน้ำหวานจากร้านค้าที่อยู่ใกล้ ๆ ลอยคละคลุ้ง ทั้งคู่ลงจากรถ ยืดตัว กล้ามเนื้อที่เมื่อยจากการนั่งนานส่งเสียง "กร็อบ" เบา ๆ ภณหัวเราะเมื่อรู้สึกถึงความปวดเมื่อย
"หิวไหม" ธนัชถาม หันไปมองภณ ใบหน้าที่แดงระเรื่อจากแดดและความตื่นเต้น
"หิวครับ" ภณตอบ ยิ้มกว้าง ท้องของเขาร้องเบา ๆ "มีอะไรกินบ้าง"
ธนัชพาเขาไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ใกล้ลานพัก ร้านที่ปูด้วยพื้นไม้ หลังคามุงจาก กลิ่นข้าวผัดและกลิ่นน้ำปลาลอยออกมาจากครัว ทั้งคู่สั่งข้าวผัดกุ้งและน้ำมะนาวเย็น ข้าวผัดสีเหลืองอ่อนที่ผสมกับกุ้งตัวโตและไข่ข้นหั่นเส้นวางมาในจานสีขาว น้ำมะนาวเย็นในแก้วพลาสติกใสมีหยดน้ำเกาะรอบ กลิ่นหอมของมะนาวและความเย็นช่วยคลายร้อนจากแดด
ทั้งคู่นั่งกินที่โต๊ะไม้ลมเย็นจากต้นไม้ พัดผ่านใบไม้เล็ก ๆ ปลิวลงมาเกาะบนโต๊ะ ภณตักข้าวผัดเข้าปาก รสเค็มมันของกุ้งและกลิ่นหอมของกระเทียมเจียวทำให้เขายิ้ม "อร่อยมาก" เขาพูดหันไปมองธนัช "หมอมากินที่นี่บ่อยไหมครับ"
"ไม่บ่อยเท่าไหร่" ธนัชตอบพร้อมจิบน้ำมะนาว รสเปรี้ยวหวานซึมลงลิ้น "แต่วันนี้พิเศษ เพราะมีนาย"
ภณหน้าแดง ยิ้มเขิน "หมอพูดแบบนี้ ผมเขินนะ" เขาพูด ยกมือขึ้นเกาหัว ผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไหวตามลม
ธนัชหัวเราะเบา ๆ ยกมือขึ้นวางบนมือภณที่โต๊ะ สัมผัสที่อบอุ่นและแน่นหนา "ผมอยากให้วันนี้นายจำได้" เขาพูดมองตาภณ ดวงตาคู่คมฉายแววอ่อนโยน "ว่ามันดีแค่ไหนที่เราอยู่ด้วยกัน"
ภณบีบมือธนัชกลับ "ผมจำได้แน่นอนครับ" เขาตอบ ยิ้มกว้าง "วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย"
หลังกินข้าวเสร็จ ทั้งคู่เดินไปที่โซนสัตว์เล็กที่อยู่นอกโซนซาฟารี กรงกระต่ายที่มีกระต่ายสีขาวและน้ำตาลวิ่งไปมาขนนุ่ม ๆ ของมันดูน่ารัก ภณคุกเข่าลง ยื่นมือเข้าไปในกรง กระต่ายตัวเล็กวิ่งมาดมนิ้วเขา "น่ารักจัง" เขาพูด หันไปยิ้มให้ธนัช "หมอ มาดูสิ"
ธนัชเดินไปยืนข้าง ๆ มองกระต่ายที่กระโดดไปมา "น่ารักจริง" เขาพูด ยกมือขึ้นลูบหัวภณ "แต่นายน่ารักกว่า"
ภณหัวเราะ หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม "หมอหยุดแซวผมได้แล้วครับ" เขาพูด ลุกขึ้นโอบแขนธนัช ทั้งคู่เดินไปดูโซนตะโขงบ่อน้ำตื้นที่มีตะโขงนอนนิ่ง เกล็ดสีเขียวเข้มของมันสะท้อนแสงแดด กลิ่นน้ำขังและกลิ่นโคลนลอยขึ้นมา ภณยืนเกาะแขนธนัชแน่น "ตะโขงเป็นสัตว์ที่คล้ายจระเข้มาก" เขาพูด
"งั้นหรอ แต่ปากมันยาวนะ" ธนัชพูด โอบไหล่ภณ พาเขาเดินออกจากโซนนั้น ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ
แสงแดดยามบ่ายเริ่มแรงขึ้น ทั้งคู่ตัดสินใจกลับ ซื้อไอศกรีมช็อกโกแลตคนละโคนจากร้านใกล้ทางออก ไอศกรีมสีน้ำตาลเข้มละลายลงมาที่นิ้ว กลิ่นหอมหวานของช็อกโกแลตช่วยคลายร้อน ภณเลียไอศกรีม หันไปยิ้มให้ธนัช "วันนี้สนุกมากเลยครับ" เขาพูด "ขอบคุณที่พาผมมา"
ธนัชยิ้ม ยกมือขึ้นเช็ดคราบไอศกรีมที่มุมปากภณด้วยสัมผัสที่อ่อนโยน "ผมดีใจที่นายชอบนะ" เขาตอบ ทั้งคู่เดินจูงมือกันกลับไปที่รถ แสงแดดส่องลงมา เงาของทั้งคู่ทอดยาวบนพื้นกรวด วันว่างที่เต็มไปด้วยความสุขและความทรงจำ
หลังจากทั้งคู่กินไอศกรีมช็อกโกแลตเสร็จ คราบสีน้ำตาลเข้มที่ละลายติดนิ้วของภณถูกเขาเลียออกด้วยท่าทางไร้เดียงสา ธนัชหันไปมองเขาด้วยรอยยิ้มมุมปาก ดวงตาคู่คมฉายแววเอ็นดู เขายื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่พับอยู่ในกระเป๋ากางเกงให้ภณ "เช็ดดี ๆสิ" เขาพูด น้ำเสียงนุ่มแต่แฝงด้วยความขบขัน ภณรับผ้ามา ถูนิ้วที่เหนียวเหนอะ กลิ่นช็อกโกแลตจาง ๆ ยังติดอยู่ที่ปลายนิ้ว ก่อนหันไปยิ้มเขิน ๆ "ขอบคุณครับ…หมอ" เขาพูด ใบหน้าแดงระเรื่อจากทั้งแดดและความเขิน
แสงแดดยามบ่ายเริ่มทอแสงสีส้มอ่อน ๆ ลงมาผ่านใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ที่เรียงรายรอบลานพัก เงาของใบไม้ที่โบกไหวตามลมทาบลงบนพื้นกรวดสีเทา สร้างลวดลายที่สวยงามราวกับภาพวาด ลมเย็นพัดผ่าน พัดพากลิ่นหญ้าแห้งและกลิ่นดินชื้นจากโซนสัตว์ป่ามาเบา ๆ ผสมกับกลิ่นหวานของไอศกรีมที่ยังลอยอยู่ในอากาศ ภณยืดตัว กล้ามเนื้อที่เมื่อยจากการนั่งในรถส่งเสียง "กร็อบ" เบา ๆ เขาหัวเราะเมื่อรู้สึกถึงความปวดเมื่อย หันไปมองธนัช "หมอ เราเดินดูรอบ ๆ อีกหน่อยได้ไหมครับ" เขาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ดวงตาคู่สวยสว่างขึ้น ที่เต็มไปด้วยความสุข
"ได้สิ" ธนัชตอบ แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะไม้ ฝุ่นจากพื้นกรวดติดที่กางเกงยีนส์สีเข้มของเขา เขายื่นมือให้ภณ "ไปเดินยืดเส้นกันหน่อยไหม" เขาถาม น้ำเสียงนุ่ม ดวงตาคู่ลึกมองภณด้วยความอ่อนโยน ภณพยักหน้า วางมือลงบนมือของธนัช ฝ่ามือที่อบอุ่นและหยาบเล็กน้อยจากงานหนักของธนัชสัมผัสกับผิวเรียบเนียนของเขา เขาลุกขึ้น ทั้งคู่เดินจูงมือกันไปยังโซนด้านนอกของสวนสัตว์โซนที่ไม่ต้องขับรถเข้าไป แต่เต็มไปด้วยสัตว์เล็ก ๆ และมุมพักผ่อนที่เงียบสงบ
ทางเดินปูด้วยหินกรวดสีน้ำตาล สองข้างทางมีพุ่มไม้เขียวขจีและต้นไม้สูงที่ให้ร่มเงา ใบไม้สีเขียวเข้มโบกไหว ร่วงลงมาเกาะพื้นเป็นจุด ๆ กลิ่นดอกไม้ป่าจาง ๆ ลอยคละคลุ้งในอากาศ เสียงนกกระจอกที่ร้อง "จิ๊บ จิ๊บ" ดังมาจากกิ่งไม้ผสมกับเสียงใบไม้ที่เสียดสีกันตามลม ทั้งคู่เดินไปถึงโซนสัตว์น้ำ บ่อน้ำตื้นที่มีเต่าตัวเล็กว่ายไปมา กระดองสีน้ำตาลเข้มของมันสะท้อนแสงแดด ภณคุกเข่าลงที่ขอบบ่อ มองเต่าที่โผล่หัวขึ้นมาหายใจ "เต่าน้อยน่ารักจัง" เขาพูด หันไปยิ้มให้ธนัช "หมอเคยเลี้ยงเต่าไหมครับ"
ธนัชยืนข้าง ๆ มือของเขายังจับมือภณอยู่ เขาส่ายหัว "ไม่เคย" เขาตอบ ยิ้มเล็ก ๆ "แต่สมัยเด็ก ๆ ผมชอบดูเต่าที่สวนหลังบ้านของเพื่อน มันเชื่องช้า แต่ก็น่ารักดี"
ภณหัวเราะพร้อมลุกขึ้น ฝุ่นจากพื้นกรวดติดที่เข่ากางเกงยีนส์ของเขา "ผมก็อยากเลี้ยงบ้าง" เขาพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความฝัน "ไว้มีบ้านของตัวเอง ผมจะทำบ่อเล็ก ๆ แล้วเลี้ยงเต่า"
ธนัชมองเขา ภาพของภณที่ยิ้มกว้างและพูดถึงอนาคตด้วยแววตาสดใสทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง "ถ้ามีโอกาส" เขาพูดน้ำเสียงนุ่มลง "ผมจะช่วยนายทำบ่อเต่า"
.
