ภณถูกส่งมาฝึกงานใต้การดูแลของธนัชในแผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อ เขาตื่นเต้นมากที่ได้ร่วมงานกับ “เทพบุตรแห่งห้องผ่าตัด” แต่ธนัชกลับเย็นชาและเข้มงวดกับภณมากเป็นพิเศษ
ชาย-ชาย,รัก,ผู้ใหญ่,ไทย,ดราม่า,แฟนตาซี,วาย,nc,18+,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ภณหันมองเขา ดวงตาคู่สวยสว่างขึ้น "จริงเหรอครับ" เขาถาม โผเข้าไปกอดธนัช ใบหน้าซุกที่อกของเขา กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเสื้อยืดสีขาวของธนัชทำให้เขารู้สึกอบอุ่น "หมอดีกับผมมากเลย"
ธนัชโอบรอบตัวภณ ยกมือขึ้นลูบหลังเขา สัมผัสที่อ่อนโยน "ผมอยากให้นายมีความสุข" เขาพูด ก้มลงกระซิบที่หูภณ "ไม่ว่านายอยากได้อะไร ผมจะทำให้โดยไม่ขัดเลย"
ทั้งคู่เดินจูงมือกันไปที่โซนสัตว์น้ำบ่อน้ำขนาดใหญ่ที่ขุดลึกน้ำสีเขียวขุ่นสะท้อนแสงแดดมีจระเข้หลายตัวนอนนิ่งอยู่บนโขดหินเกล็ดสีเขียวเข้มของมันเงาวับกลิ่นน้ำขังและกลิ่นโคลนลอยขึ้นมาภณยืนเกาะแขนธนัชแน่น "น่ากลัวจัง ตัวมันใหญ่มากๆ " เขาพูดซ่อนหน้าไว้ที่ไหล่ธนัชกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเสื้อยืดของธนัชทำให้เขารู้สึกปลอดภัย
"มันไม่ทำอะไรนายหรอก" ธนัชพูดโอบไหล่ภณสัมผัสที่หนักแน่นแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนเขาพาเดินออกจากบ่อจระเข้ฝีเท้าทั้งคู่ดัง "กร็อบ กร็อบ" บนพื้นกรวด ทั้งคู่เดินต่อไปที่โซนสัตว์ปีกกรงนกฟลามิงโก้ตั้งเด่นอยู่นกสีชมพูยืนขาเดียวบนน้ำตื้นขนของมันสะท้อนแสงแดดเป็นสีส้มอ่อนภณหยิบโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปหันไปบอกธนัช "หมอยิ้มหน่อยครับ" ธนัชยิ้มฝืด ๆใบหน้าคมของเขาดูอ่อนโยนภณหัวเราะ "หมอยิ้มแบบนี้ตลกจัง"
"ผมยิ้มไม่เก่ง" ธนัชพูดเดินไปโอบไหล่ภณทั้งคู่ถ่ายรูปคู่ภาพที่สะท้อนในกล้องเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุขแสงแดดที่ส่องลงมาทำให้ผมสีน้ำตาลอ่อนของภณดูสว่างขึ้นตัดกับเสื้อยืดสีขาวของธนัชที่ยับเล็กน้อยจากลม ทั้งคู่เดินต่อไปเรื่อย ๆผ่านโซนลิงลิงแสมตัวเล็กกระโดดไปมาระหว่างกิ่งไม้ส่งเสียง "แอ๊ก แอ๊ก" ดังก้องภณชี้ให้ธนัชดู "ตัวนั้นเหมือนจะเต้น" เขาพูดหัวเราะเบา ๆธนัชยิ้มยกมือขึ้นจับมือภณแน่นขึ้น "นายเห็นอะไรก็น่ารักไปหมดเลย" เขาพูดน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอ็นดู
เมื่อแสงแดดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มเข้มท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีทองและสีม่วงทั้งคู่ตัดสินใจกลับเดินจูงมือกันไปที่รถ BMW สีเงินที่จอดอยู่ที่ลานฝุ่นจากพื้นกรวดเกาะที่ขอบล้อเล็กน้อยธนัชเปิดประตูฝั่งคนขับกลิ่นหนังแท้จากเบาะลอยออกมาภณเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารวางกระเป๋าสะพายที่ตักกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของธนัชที่ติดอยู่ในรถทำให้เขารู้สึกอบอุ่น เขาสตาร์ทรถเครื่องยนต์ดัง "ครืด" เบา ๆก่อนขับออกจากลานแสงแดดยามเย็นส่องผ่านกระจกสะท้อนบนใบหน้าทั้งคู่ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ระหว่างทางกลับถนนสายหลักเริ่มเงียบลงรถยนต์ที่สวนไปมาน้อยลงทุ่งนาสองข้างทางเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีทองเข้มในแสงเย็นภณหันไปมองธนัช "วันนี้สนุกมากเลยครับ" เขาพูดน้ำเสียงนุ่มมือของเขาวางทับมือธนัชที่เกียร์ "ผมไม่เคยคิดว่าหมอจะพาผมมาแบบนี้"
ธนัชหันมองเขาดวงตาคู่คมอ่อนลง "ผมอยากให้วันนี้นายมีความสุข" เขาตอบบีบมือภณเบา ๆ "หลังจากทุกอย่างที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่าเราควรมีเวลาดี ๆ ด้วยกันบ้าง" เขาหยุดสูดหายใจลึก "นายทำให้ผมรู้สึกว่า...ชีวิตมันไม่ได้มีแค่งาน"
ภณชะงักน้ำตาคลอในตา "หมอ..." เขาพูดน้ำเสียงสั่นยกมือขึ้นสัมผัสมือธนัชที่พวงมาลัย "ผมก็เหมือนกันครับ หมอทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ต้องวิ่งตามอะไรอีกต่อไป"
รถเงียบไปครู่หนึ่งมีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ดัง "ครืด" เบา ๆ และเสียงลมจากหน้าต่างที่เปิดแง้มธนัชหันไปมองภณยิ้มเล็ก ๆ "นายพูดแบบนี้ ผมคงต้องเขินบ้างแล้ว" เขาพูดน้ำเสียงแหบพร่าภณหัวเราะเสียงที่ใสและเต็มไปด้วยความสุข "หมอก็เขินเป็นด้วยเหรอครับ" เขาถามโน้มตัวไปใกล้ลมหายใจของเขาสัมผัสกับแก้มธนัช
"เป็นสิ" ธนัชตอบ เขาหันไปจูบที่หน้าผากภณเบา ๆริมฝีปากร้อน ๆ ประทับลงบนผิวที่เย็นจากลมภณยิ้มซุกหน้าเข้ากับไหล่ธนัชทั้งคู่เงียบปล่อยให้ความอบอุ่นของกันและกันเติมเต็มช่วงเวลานั้น รถขับผ่านสะพานข้ามแม่น้ำ น้ำสีเข้มสะท้อนแสงทองจากท้องฟ้าภณเงยหน้าขึ้น "หมอ" เขาเรียก "ถ้ามีวันว่างอีก เรามาเที่ยวด้วยกันอีกนะครับ"
"ได้สิ ได้อยู่แล้ว" ธนัชตอบน้ำเสียงหนักแน่น "คราวหน้าผมจะพานายไปทะเล" เขาหันไปยิ้มภาพของภณในชุดลำลองเดินบนหาดทรายผุดขึ้นในหัวภณตื่นเต้น "จริงเหรอครับ" เขาถามดวงตาสว่างขึ้น "ผมอยากไปมากเลย"
"จริง" ธนัชพูดยกมือขึ้นลูบผมภณนิ้วของเขาสางผมที่นุ่มทั้งคู่หัวเราะเบา ๆรถเคลื่อนตัวกลับเข้าสู่เมืองแสงไฟจากตึกสูงเริ่มสว่างขึ้นท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลงวันว่างที่สวนสัตว์ซาฟารีจบลงด้วยความทรงจำที่ทั้งคู่จะไม่ลืมความสุขที่เกิดจากกันและกันและคำสัญญาว่าจะมีวันดี ๆ อีกในอนาคต
รถ BMW สีเงินของธนัชค่อย ๆ เคลื่อนตัวกลับเข้าสู่ตัวเมืองแสงแดดยามเย็นที่เคยสาดส่องบนถนนสายหลักผ่านทุ่งนาได้จางหายไปท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีน้ำเงินเข้มปนสีม่วงเมฆบาง ๆ ลอยตัวต่ำสะท้อนแสงสุดท้ายของวัน แสงไฟจากตึกสูงและป้ายโฆษณานีออนเริ่มสว่างขึ้นสาดส่องลงบนถนนคอนกรีตที่คับคั่งด้วยรถยนต์เสียงแตรรถดัง "แปร๊ด" เป็นระยะผสมกับเสียงลมที่พัดผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มเล็กน้อยกลิ่นควันรถและกลิ่นน้ำมันจาง ๆ ลอยเข้ามาในรถตัดกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของธนัชที่ยังติดอยู่ในเบาะหนัง
ธนัชขับรถด้วยท่าทางสงบมือซ้ายจับพวงมาลัยนิ้วเรียวยาวเกาะแน่นมือซ้ายวางพักบนเกียร์บางครั้งหันไปมองภณที่นั่งข้าง ๆใบหน้าหวาน ๆ ที่พิงพนักเก้าอี้ผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไหวจากลมดวงตาคู่สวยของเขาปรือเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้าแต่รอยยิ้มยังคงอยู่ที่มุมปาก เขาสวมเสื้อยืดสีเทาที่ใหญ่เกินตัวยับยู่ยี่จากวันอันยาวนานกางเกงยีนส์หลวม ๆ ที่ขยับขึ้นเผยข้อเท้าขาวเนียนภณยกมือขึ้นเกาหัวผมยุ่งเหยิงตกลงมาปรกหน้าผาก "วันนี้เหนื่อยแต่สนุกมากเลยครับ" เขาพูดน้ำเสียงนุ่มหันไปยิ้มให้ธนัช
"ดีแล้ว" ธนัชตอบน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อยจากความเหนื่อยเขายกมือขวาขึ้นวางบนมือภณที่ตักสัมผัสที่อบอุ่นซึมผ่านผิว "ผมก็สนุก นานแล้วที่ไม่ได้มีวันแบบนี้" เขาหยุดหันมองภณแสงไฟจากถนนสะท้อนในดวงตาคู่ลึกของเขา "ขอบคุณที่ไปด้วยกัน"
ภณหน้าแดงบีบมือธนัชเบา ๆ "ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ" เขาพูดโน้มตัวไปใกล้ลมหายใจของเขาสัมผัสกับแก้มธนัช "หมอทำให้วันนี้เป็นวันที่พิเศษมากเลย" เขาซุกหน้าเข้ากับไหล่ธนัชกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเสื้อยืดสีขาวทำให้เขารู้สึกอบอุ่นธนัชยิ้มยกมือขึ้นลูบผมภณนิ้วของเขาสางผมที่นุ่มทั้งคู่เงียบปล่อยให้ความรู้สึกดี ๆ เติมเต็มช่วงเวลานั้น
