จากศัตรูกลับกลายเป็นคนรู้ใจ - บทที่ 2 คำสัญญา โดย Raine Whitmore @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แอคชั่น,ชาย-ชาย,ญี่ปุ่น,รัก,ดราม่า

ดราม่า,nc,ผจญภัย,มาเฟีย,มาเฟีย ,วาย,yaoi,yaoi ,นิยายเกย์,นิยายโรแมนติก,นิยายโรมานซ์,นิยาย18+,นิยายNC

จากคนที่ส่งมาให้สังหารศัตรูกับเเปรเปลี่ยนความคิดเเละเลือกฝั่งศัตรูเเทน เพราะเหตุผลบางอย่าง

ผู้แต่ง

Raine Whitmore

เรื่องย่อ

ในเมืองทมิฬที่แสงไฟจากตึกระฟ้าถูกกลบด้วยควันปืนและกลิ่นคาวเลือด “ริว” หัวหน้าแก๊งมาเฟียหนุ่มที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมและเย็นชา เขาคือเงามืดที่ครอบครองใต้ดินของเมืองนี้ ด้วยดวงตาสีเทาดุจเหล็กกล้าและรอยแผลเป็นที่พาดผ่านคิ้วซ้าย ริวไม่เคยไว้ใจใคร นอกจากปืนในมือและลูกน้องที่พร้อมตายเพื่อเขา

แต่แล้ววันหนึ่ง ชีวิตของริวก็ต้องสั่นคลอน เมื่อ “ไค” ชายหนุ่มปริศนาที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และสายตาที่อ่านยาก ปรากฏตัวในฐานะนักฆ่ารับจ้างที่ถูกส่งมาเพื่อปลิดชีวิตเขา ไคมีผมสีดำสนิทและรอยสักรูปงูที่คอ เขาคืออาวุธที่สมบูรณ์แบบ เงียบ รวดเร็ว และไร้ความปราณี แต่ในคืนที่เขาควรจะลงมือ ไคกลับเลือกที่จะทรยศนายจ้าง และยื่นข้อเสนอให้ริวแทน

จากจุดเริ่มต้นที่เต็มไปด้วยความระแวงและการต่อสู้ ริวกับไคกลายเป็นคู่หูที่ไม่มีใครในเมืองกล้าท้าทาย ไคกลายเป็นเงาของริว คนที่คอยกำจัดศัตรูในความมืด ขณะที่ริวปกป้องไคจากอดีตที่ตามหลอกหลอนเขา แต่เมื่อแก๊งคู่แข่งเริ่มขุดคุ้ยความลับว่าไคเคยถูกส่งมาเพื่อฆ่าริว ความไว้วางใจที่เปราะบางของทั้งคู่ก็ถูกทดสอบ

จากศัตรูกลับกลายเป็นคนรู้ใจ-บทที่ 1 เงามืดในสายฝน,จากศัตรูกลับกลายเป็นคนรู้ใจ-บทที่ 2 คำสัญญา,จากศัตรูกลับกลายเป็นคนรู้ใจ-บทที่ 3 รอยแผลและแสงรุ่งสาง,จากศัตรูกลับกลายเป็นคนรู้ใจ-บทที่ 4 เงาในป่าลึก,จากศัตรูกลับกลายเป็นคนรู้ใจ-บทที่ 5 เงามืดเคลื่อนไหว

เมื่อแก๊งเสือแดงรู้ว่าไคทรยศ พวกมันส่งหลักฐานมาให้ริวภาพถ่ายและเอกสารที่พิสูจน์ว่าไคถูกจ้างมาเพื่อฆ่าเขาพอริวรู้เช่นนั้นก็ได้นัดไคมาที่โกดังร้าง ริวเผชิญหน้ากับไคในโกดังร้างทั้งสองเผชิญหน้าซึ่งกันเเลนกันโดยเต็มไปด้วยกลิ่นสนิมและน้ำฝนที่ซึมผ่านหลังคารั่ว แสงจันทร์ลอดผ่านรอยแตกของกำแพงไม้ผุพัง สาดลงบนพื้นเปียกที่เต็มไปด้วยคราบโคลนและเลือดเก่า ริวยืนอยู่ตรงกลาง ปืนในมือของเขาสั่นเล็กน้อยขณะจ่อไปที่หน้าอกของไค

“เจ้าจะพูดอะไรเพื่อแก้ตัว?” ริวถาม เสียงของเขาสั่นด้วยความโกรธและความเจ็บปวด

ไคยิ้มเศร้า ๆ “ข้าไม่เคยโกหกเจ้าเรื่องความรู้สึก ข้าจะฆ่าเจ้าก็ได้ในคืนนั้น แต่ข้าเลือกที่จะอยู่ข้างเจ้า” เขายืนนิ่ง ผมเปียกฝนเกาะใบหน้า 

“ทำไม?” ริวตะคอก เสียงของเขาดังก้องในโกดัง

“เพราะเจ้าเป็นคนแรกที่ทำให้ข้ารู้สึกมีชีวิต” ไคตอบ เขาก้าวเข้าใกล้จนปากปืนจ่อแนบอก “ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า ก็ยิงเลย”

ริวก้าวเข้าไปใกล้ ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของไค “เจ้าทำให้ข้าสับสน” เขาพูด “ข้าเกลียดความรู้สึกนี้ แต่ข้าก็เกลียดตัวเองมากกว่าที่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น”

ไคเอื้อมมือไปแตะแก้มของริว ปลายนิ้วของเขาสัมผัสผิวที่เย็นจากฝน “ถ้าเจ้าจะเกลียด ข้าขอเป็นคนที่เจ้าเกลียดที่สุดได้ไหม?” เขาพูด ก่อนจะดึงริวเข้ามาจูบอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากของทั้งคู่เย็นและเปียกฝน แต่ความอบอุ่นจากสัมผัสนั้นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ริวชะงัก แต่สุดท้ายเขาก็ปิดตาลงและโอบไคไว้แน่น

“เจ้าเป็นของข้าแล้ว” ริวกระซิบหลังจากผละออก “และข้าจะไม่ปล่อยให้ใครพรากเจ้าไป” เวลาผ่านไปริวกับไคก็ได้เผชิญกับ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในลานจอดรถร้างที่เต็มไปด้วยซากรถยนต์เก่าและถังน้ำมันที่คว่ำอยู่ ฝนตกหนักจนมองแทบไม่เห็น กระสุนปืนดังสนั่นไปทั่ว ลูกน้องของริวล้มลงทีละคน ขณะที่เขาและไคต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ ริวใช้ปืนลูกโม่ยิงศัตรูที่วิ่งเข้ามา ขณะที่ไคใช้มีดสั้นสังหารอีกคนอย่างแม่นยำ

เมื่อศัตรูคนสุดท้ายล้มลง ไคทรุดลงจากบาดแผลที่หน้าท้อง เลือดสีแดงเข้มไหลนองผสมกับน้ำฝนบนพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ ริวโยนปืนทิ้งแล้วคุกเข่าข้าง ๆ เขา มือของเขากุมใบหน้าของไคที่ซีดเผือด “อย่าตาย เจ้าได้ยินข้าไหม?”

ไคยิ้มอ่อน ๆ “ข้าจะไม่ตายง่าย ๆ … ไม่จนกว่าเจ้าจะบอกว่าต้องการข้า”

“ข้าต้องการเจ้า” ริวพูดทันที เขาก้มลงจูบหน้าผากของไคเบา ๆ น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงจากดวงตาสีเทา “ข้าต้องการให้เจ้ามองข้าทุกวัน ต้องการให้เจ้ายิ้มให้ข้า ต้องการให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้าไปจนกว่าข้าจะตาย”

ไคหัวเราะเบา ๆ แม้จะเจ็บ “เจ้าพูดหวานเกินไปสำหรับหัวหน้ามาเฟีย” เขาพูด ดวงตาของเขาอบอุ่นท่ามกลางความมืด

ริวช่วยพยุงไคให้พิงกำแพงโกดังที่เต็มไปด้วยรอยกระสุน เขานั่งลงข้าง ๆ โอบไหล่ไคไว้แน่น ขณะที่ไควางศีรษะพิงอกของริว เสียงหัวใจของทั้งคู่เต้นประสานกันท่ามกลางเสียงฝนที่ค่อย ๆ เบาลง

“ถ้าเรารอดจากนรกนี้ไป” ไคพูด ขณะมองแสงจันทร์ที่เริ่มส่องผ่านเมฆ “พาข้าไปดูทะเลหน่อยได้ไหม? ข้าอยากเห็นน้ำที่ไม่ใช่ฝนบ้าง”

ริวยิ้มครั้งแรกในรอบหลายเดือน “ได้ แต่เจ้าต้องพูดว่า ‘รักข้า’ ก่อน”

ไคหัวเราะ “โหดร้ายชะมัด … แต่ก็ได้ ข้ารักเจ้า ริว” เขาพูด มือของเขาจับมือของริวแน่น

“ข้าก็รักเจ้า ไค” ริวกระซิบ “มากกว่าชีวิตของข้าเอง” เขาก้มลงจูบไคอีกครั้ง คราวนี้ลึกซึ้งและยาวนาน ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา