โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,รัก,ไทย,เล่าประสบการณ์,NC25++,NC+,NC,yaoi,yaoi ,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
คำเตือนเนื้อหา มีการบรรยายฉาก NC เเบบละเอียดผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน โดยเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ CEO สุดเท่ที่กวนประสาทและเลขาคนสนิทที่กวนไม่แพ้กัน เนื้อหาจะเป็นแนว 20+ มีฉาก NC เยอะๆ ลึกซึ้ง และบรรยายอย่างละเอียดโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
นัทก้มหน้า "ได้... แต่กูไม่ได้ทำคนเดียว"
คีย์ชะงัก "หมายความว่าไง?"
"มีคนจ้างกู" นัทยอมพูด "เขาให้เงินกูสองล้านเพื่อปล่อยข่าวนี้"
"ใคร?" ไทร์ถาม
นัทเงียบไปครู่หนึ่ง "เขาไม่บอกชื่อ แต่เขาโทรมาจากเบอร์ที่ขึ้นว่า 'ส่วนตัว' แล้วโอนเงินผ่านบัญชีลับ"
ธนัชหยิบโทรศัพท์ออกมา "ให้เบอร์กูมาเดี๋ยวนี้ กูจะตามให้"
นัทเขียนเบอร์ให้ ธนัชส่งข้อมูลไปให้ทีมไอทีของเขา ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ผลการสืบกลับมา "เบอร์นี้เชื่อมโยงกับบริษัทเล็กๆ ชื่อ V-Tech ซึ่งเป็นบริษัทลูกของตระกูลวรวิทย์"
คีย์กำหมัดแน่น "ไอ้พวกนี้มันไม่ยอมจบง่ายๆ สินะ"
ไทร์มองคีย์ "มึงจะทำยังไง?"
"กูจะไปเจอพ่อของธนัช" คีย์พูด "ถ้ามันยังกล้าเล่นสกปรก กูจะทำให้มันเสียใจ"
วันต่อมา คีย์และไทร์เดินทางไปที่บ้านตระกูลวรวิทย์ ธนัชไปด้วยเพื่อเป็นพยาน คุณวรวิทย์ ชายวัย 60 ผมหงอกขาว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น นั่งรออยู่ที่ห้องทำงาน เขายิ้มเย็นชาเมื่อเห็นคีย์ "มาแก้แค้นเหรอ?"
"ผมมาถามว่าทำไม" คีย์พูด "ผมชนะคุณไปแล้ว ทำไมยังไม่เลิก?"
คุณวรวิทย์หัวเราะ "เพราะมึงทำให้ตระกูลกูเสียหน้า ถ้ามึงยอมแต่งงานกับลูกสาวกูตั้งแต่แรก ทุกอย่างจะจบ"
ธนัชขมวดคิ้ว "พ่อ ผมบอกแล้วว่าผมไม่เห็นด้วยกับวิธีนี้"
"เงียบไป!" คุณวรวิทย์ตะคอก "มึงมันอ่อนแอเกินไป ธนัช"
คีย์ก้าวไปข้างหน้า "ถ้ามึงยังไม่หยุด ผมจะฟ้องมึงอีกรอบ และคราวนี้ผมจะไม่ยั้ง"
คุณวรวิทย์มองคีย์ "มึงกล้าดี งั้นลองดูสิ"
คีย์หันไปคว้ามือไทร์ "ไปกันเถอะ ไทร์ ไอ้แก่คนนี้มันไม่สำนึก"
เมื่อกลับถึงบ้าน คีย์นั่งเงียบ ไทร์เดินไปนั่งข้างๆ "คุณโกรธมากเหรอ?"
"เออ" คีย์พูด "กูเกลียดที่มันยังไม่ยอมจบ"
ไทร์วางมือบนไหล่คีย์ "เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ"
คีย์หันมอง "มึงนี่มัน... ทำให้กูใจเย็นลงทุกทีเลยวะ"
คีย์ดึงไทร์เข้ามากอด "มึงทำให้กูมีแรงสู้ต่อจริงๆ"
ไทร์ยิ้ม "งั้นผมต้องทำให้คุณผ่อนคลายหน่อย"
เขาพาคีย์ไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วผลักคีย์ลงนั่งบนโซฟา ไทร์หยิบผ้าพันคอจากตู้เสื้อผ้ามา แล้วใช้มันพันรอบดวงตาของคีย์ "มึง... จะทำอะไร?" คีย์ถาม
"ทำให้มึงลืมเรื่องแย่ๆ" ไทร์พูดแล้วหยิบเครื่องฉีดน้ำขนาดเล็กจากครัวมา เขาเติมน้ำอุ่นผสมกลิ่นลาเวนเดอร์ลงไป แล้วฉีดลงบนลำคอของคีย์ช้าๆ ความอุ่นและกลิ่นหอมทำให้คีย์ผ่อนคลาย "ชิบหาย... ไทร์... หอม..."
ไทร์ฉีดน้ำลงไปที่หน้าอกของคีย์ แล้วใช้ปลายนิ้วลูบไล้ตามรอยน้ำ เขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของคีย์ออก แล้วหยิบลูกกลิ้งนวดที่เย็นจากตู้เย็นมา กลิ้งไปตามกล้ามอกของคีย์ ความเย็นตัดกับน้ำอุ่นทำให้คีย์คราง "อ้ะ... ไทร์... เสียว..."
ไทร์ยิ้ม "ชอบไหม?" เขากลิ้งลูกกลิ้งลงไปที่ท้องน้อยของคีย์ แล้วตามด้วยการใช้ลิ้นเลียตามรอยน้ำ คีย์สะดุ้ง "มึง... กูจะบ้า..." ไทร์เลื่อนมือลงไปปลดกางเกงของคีย์ออก แล้วฉีดน้ำอุ่นลงบนต้นขาด้านใน เขาใช้ลูกกลิ้งกลิ้งไปตามผิว คีย์คราง "อ๊า... ไทร์... เย็น..."
ไทร์หยิบน้ำผึ้งจากครัวมา หยดลงบนส่วนที่แข็งขึงของคีย์ แล้วก้มลงเลียช้าๆ ความเหนียวของน้ำผึ้งผสมกับลิ้นอุ่นๆ ทำให้คีย์ร้อง "ชิบหาย... ไทร์... กูไม่ไหว..." ไทร์ดูดและเลียจนคีย์ถึงจุดสุดยอด ปลดปล่อยออกมาเต็มปากของไทร์ ไทร์เลียน้ำผึ้งผสมกับของเหลวนั้น "มึงนี่มันหวานจริงๆ"
คีย์หอบ "มึง... บ้าไปแล้ว"
"ยังไม่จบ" ไทร์ลุกขึ้น ถอดเสื้อผ้าตัวเองออก เขาคว้าผ้าขนหนูอุ่นจากเครื่องอบผ้ามา แล้วใช้มันนวดไปตามไหล่ของคีย์ คีย์ผ่อนคลาย "มึง... ดีชิบหาย..." ไทร์เลื่อนผ้าขนหนูลงไปที่หลังของคีย์ แล้วตามด้วยการใช้ปลายนิ้วกดจุด
ไทร์หยิบน้ำมันหอมระเหยกลิ่นมะลิมา เทลงบนตัวเอง แล้วนั่งคร่อมตักคีย์ เขาใช้ร่างกายที่ลื่นจากน้ำมันถูไปตามตัวคีย์ ความลื่นและกลิ่นหอมทำให้คีย์คราง "ไทร์... มึง..." ไทร์จับส่วนที่แข็งร้อนของคีย์ แล้วค่อยๆ นั่งลงช้าๆ ให้มันสอดเข้าไปในร่างกายของเขา เขาคราง "อ้ะ... คีย์... ใหญ่..."
คีย์กัดฟัน "มึง... แน่นชิบหาย..." ไทร์ขยับตัวขึ้นลงช้าๆ น้ำมันทำให้ทุกอย่างลื่นไหล เขาใช้มือลูบไปที่หน้าอกของคีย์ นวดและบีบเบาๆ คีย์ร้อง "ไทร์... กูจะตาย... อ้ะ..." ไทร์เร่งจังหวะ เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้น ไทร์คราง "คีย์... กู... อ้ะ..." เขาถึงจุดสุดยอด ปลดปล่อยลงบนหน้าท้องของคีย์ คีย์ตามมาด้วยการปลดปล่อยข้างใน
ไทร์คลายผ้าพันคอออก คีย์มองไทร์ด้วยสายตาหอบเหนื่อย "มึงนี่มัน... ทำให้กูมีแรงจริงๆ"
ไทร์ยิ้ม "ดีแล้ว มึงต้องสู้ต่อ"
วันรุ่งขึ้น นัทออกแถลงข่าวตามที่คีย์สั่ง เขายอมรับว่าเขาเป็นคนปล่อยข่าวลือ และขอโทษต่อสาธารณะ มิสเตอร์ลีโทรกลับมาหาคีย์ "ผมเห็นแถลงการณ์แล้ว ผมจะไม่ถอนตัว แต่คุณต้องจัดการคนที่อยู่เบื้องหลังให้จบ"
"ผมจะทำ" คีย์ตอบ
คีย์ ไทร์ และธนัชวางแผนครั้งสุดท้าย ธนัชใช้เส้นสายในตระกูลเพื่อหาหลักฐานเพิ่ม เขาเจอบันทึกการโอนเงินจากบัญชีของพ่อเขาไปยังนัท "นี่คือหลักฐานชัดเจน" ธนัชพูด "พ่อกูสั่งการทั้งหมด"
คีย์ยิ้มเย็นชา "คราวนี้มันจบแน่"
ทั้งสามคนไปที่ศาลพร้อมทนาย คีย์ยื่นฟ้องคุณวรวิทย์ในข้อหาหมิ่นประมาทและพยายามทำลายชื่อเสียงธุรกิจ หลักฐานที่ธนัชนำมามัดตัวคุณวรวิทย์แน่นหนา ในวันพิจารณาคดี คุณวรวิทย์พยายามแก้ตัว แต่ศาลตัดสินให้เขาแพ้ เขาต้องจ่ายค่าเสียหายให้ K-Venture และถูกสั่งห้ามยุ่งเกี่ยวกับคีย์อีก
หลังจากออกจากศาล คีย์หันไปกอดไทร์ "เราชนะแล้ววะ"
ไทร์ยิ้ม "มึงนี่มันเก่งจริงๆ"
ธนัชเดินมาหา "ขอโทษแทนพ่อกูด้วย คีย์ จากนี้ไปกูจะดูแลตระกูลเอง"
คีย์พยักหน้า "กูเชื่อมึง"
คืนนั้น คีย์และไทร์ฉลองชัยชนะที่บ้าน คีย์เปิดไวน์ "จากนี้ไป ไม่มีอะไรมาทำร้ายเราได้อีก"
ไทร์ยกแก้วขึ้น "เพื่อเรา"
หลังจากชัยชนะในศาลเหนือคุณวรวิทย์ ชีวิตของคีย์และไทร์เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความสงบอย่างแท้จริง โปรเจกต์รีสอร์ทที่ภูเก็ตเริ่มเดินหน้าเต็มตัว ด้วยเงินทุนจากมิสเตอร์ลีและความร่วมมือจากธนัช บริษัท K-Venture เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว คีย์เริ่มมองเห็นอนาคตที่ชัดเจน
เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งกินข้าวเช้าที่ระเบียงบ้าน คีย์วางช้อนลงแล้วหันมามองไทร์ "มึงเคยคิดเรื่องแต่งงานไหม?"
ไทร์ที่กำลังดื่มน้ำส้มอยู่เกือบสำลัก "มึง... พูดอะไรเนี่ย?"
"กูจริงจัง" คีย์พูด "เราเจออะไรด้วยกันมาเยอะแล้ว กูอยากทำให้มันชัดเจนว่ามึงคือคนที่กูจะอยู่ด้วยไปตลอด"
ไทร์นิ่งไป ใบหน้าแดงระเรื่อ "มึงจะขอกูแต่งงานเหรอ?"