โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,รัก,ไทย,เล่าประสบการณ์,NC25++,NC+,NC,yaoi,yaoi ,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
คำเตือนเนื้อหา มีการบรรยายฉาก NC เเบบละเอียดผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน โดยเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ CEO สุดเท่ที่กวนประสาทและเลขาคนสนิทที่กวนไม่แพ้กัน เนื้อหาจะเป็นแนว 20+ มีฉาก NC เยอะๆ ลึกซึ้ง และบรรยายอย่างละเอียดโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ไทร์พิงหัวลงบนไหล่คีย์ "มึงนี่มัน... ทำให้กูใจอ่อนทุกทีเลยวะ"
คืนนั้น ไทร์นอนไม่หลับ เขาลุกขึ้นจากเตียง เดินไปนั่งที่ระเบียง คีย์ตามออกมา "มึงยังคิดเรื่องนั้นอยู่เหรอ?"
"เออ" ไทร์พูด "กูอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไง ทำไมถึงทิ้งเราไป แล้วทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้"
คีย์นั่งลงข้างๆ "ถ้ามึงอยากรู้คำตอบจริงๆ ไปเจอมันเถอะ อย่างน้อยมึงจะได้เคลียร์ใจตัวเอง"
ไทร์หันมองคีย์ "มึงจะไปด้วยไหม?"
"ไปสิ" คีย์ยิ้ม "กูบอกแล้วว่ากูไม่ปล่อยให้มึงเจออะไรคนเดียว"
วันรุ่งขึ้น คีย์และไทร์เดินทางไปที่โรงแรมแกรนด์ตามที่นัดไว้ เมื่อถึงล็อบบี้ พวกเขาเห็นชายวัย 50 ปลายๆ ผมหงอกขาว ผอมแห้ง ใส่สูทเก่าๆ นั่งรออยู่ เขาคือ "สมชาย" พ่อของไทร์
สมชายลุกขึ้นเมื่อเห็นไทร์ "ไทร์... ลูกโตขึ้นเยอะเลย"
ไทร์มองเขาด้วยสายตาเย็นชา "คุณมาทำอะไรที่นี่?"
สมชายก้มหน้า "พ่อรู้ว่าพ่อไม่มีสิทธิ์มาขออะไรจากลูก แต่พ่ออยากขอโทษ"
"ขอโทษ?" ไทร์หัวเราะแห้งๆ "คุณทิ้งผมกับแม่ไปตอนผมอายุได้ห้าขวบ แล้วเพิ่งมาขอโทษตอนนี้?"
คีย์วางมือบนแขนไทร์ "ใจเย็นๆ ไทร์ ให้เขาพูดก่อน"
สมชายถอนหายใจ "พ่อไม่ได้อยากทิ้งลูก พ่อมีหนี้พนันเยอะมากตอนนั้น ถ้าพ่อไม่หนี เจ้าหนี้จะฆ่าทั้งพ่อและครอบครัว พ่อเลยต้องไป"
ไทร์กำหมัดแน่น "แล้วทำไมไม่กลับมา? ทำไมปล่อยให้แม่เลี้ยงผมคนเดียวจนตาย?"
"พ่อกลัว" สมชายพูด "พ่อกลัวว่าถ้ากลับมา ลูกกับแม่จะเกลียดพ่อ พ่อเลยไปใช้ชีวิตใหม่ที่ต่างจังหวัด แต่พอมารู้ว่าแม่เสีย พ่อทนไม่ไหว พ่ออยากเห็นลูก"
ไทร์นิ่งไป น้ำตาคลอ "คุณรู้ไหมว่าแม่ร้องไห้กี่ครั้งเพราะคุณ? รู้ไหมว่าผมต้องโตมาโดยไม่มีพ่อมันเป็นยังไง?"
สมชายก้มหน้า "พ่อรู้ว่าพ่อผิด พ่อแค่อยากขอโอกาสได้ชดใช้"
คีย์มองไทร์ "มึงจะให้โอกาสเขาไหม?"
ไทร์เงียบไปนาน ก่อนจะพูด "ผมจะไม่ให้อภัยคุณง่ายๆ แต่ถ้าคุณอยากชดใช้จริงๆ คุณต้องพิสูจน์ให้ผมเห็น"
สมชายพยักหน้า "พ่อจะทำทุกอย่าง ขอบคุณที่ยอมฟังพ่อ"
หลังจากนั้น คีย์และไทร์เดินออกจากโรงแรม ไทร์หายใจเข้าลึกๆ "กูไม่รู้ว่ากูตัดสินใจถูกหรือเปล่า"
"มึงทำในสิ่งที่มึงคิดว่าดีแล้ว" คีย์พูด "แล้วกูจะอยู่กับมึง ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง"
เมื่อกลับถึงบ้าน ไทร์นั่งเงียบที่โซฟา คีย์เดินไปนั่งข้างๆ "มึงยังคิดถึงเรื่องเมื่อกี้อยู่เหรอ?"
"เออ" ไทร์พูด "กูรู้สึกเหมือนมีอะไรค้างอยู่ในใจ"
วันต่อมา ไทร์ตัดสินใจโทรหาสมชาย "ผมจะให้คุณเจอผมอีกครั้ง แต่ถ้าคุณโกหกผมอีก ผมจะไม่ให้โอกาสคุณแล้ว"
สมชายตอบด้วยน้ำเสียงสั่น "ขอบคุณลูก พ่อจะไม่ทำให้ลูกผิดหวัง"
คีย์และไทร์นัดเจอสมชายที่ร้านกาแฟเล็กๆ คราวนี้ สมชายพกสมุดบันทึกเก่ามาด้วย "นี่คือบันทึกที่พ่อเขียนถึงลูกทุกวันหลังจากหนีไป" เขายื่นให้ไทร์ "พ่ออยากให้ลูกรู้ว่าพ่อไม่เคยลืมลูก"
ไทร์เปิดดู หน้าแล้วหน้าเล่าเต็มไปด้วยคำขอโทษและความคิดถึง เขาน้ำตาคลอ "พ่อ... เขียนนี่จริงๆ เหรอ?"
"จริง" สมชายพูด "พ่อแค่อยากได้โอกาสแก้ตัว"
ไทร์หันมองคีย์ "มึงคิดยัง?"
"ถ้ามึงอยากให้โอกาสเขา กูสนับสนุน" คีย์พูด
งั้นพ่อก็มาช่วยงานเเต่งผมนะครับ
สมชายยิ้ม "ขอบคุณลูก พ่อจะไม่ทำให้ลูกเสียใจอีก"
หลังจากนั้น คีย์และไทร์กลับบ้าน คีย์มองไทร์ "มึงใจกว้างกว่าที่กูคิด"
"ก็เพราะมีมึง" ไทร์พูด "มึงทำให้กูกล้าตัดสินใจ"
คีย์ดึงไทร์เข้ามากอด "จากนี้ไป เราเริ่มใหม่ด้วยกันทั้งหมดเลยนะ"
หลังจากไทร์ตัดสินใจให้โอกาสพ่อ ทั้งคู่เริ่มวางแผนงานแต่งงานอย่างจริงจัง คีย์อยากให้งานออกมาเรียบง่ายแต่มีความหมาย เขาเลือกจัดงานที่สวนหลังบ้าน โดยมีคุณหญิงวรางค์ ธนัช และสมชายช่วยจัดการ ไทร์ดูตื่นเต้นแต่ก็แอบกังวล "มึงว่าพ่อกูจะทำได้ดีจริงๆ เหรอ?" เขาถามคีย์ขณะที่ทั้งคู่กำลังเลือกดอกไม้สำหรับงาน
คีย์ยิ้ม "ถ้าเขาทำไม่ได้ เดี่ยวกูจะจัดการเอง มึงไม่ต้องห่วง"
สมชาย เริ่มพิสูจน์ตัวเองด้วยการช่วยงานทุกอย่างที่ทำได้ เขาตื่นเช้ามาช่วยจัดโต๊ะ ดูแลเรื่องอาหาร และแม้แต่ไปรับของกับธนัช ไทร์มองพ่อด้วยสายตาที่เริ่มอ่อนลง "ดูท่าเขาจะตั้งใจจริงว่ะ" เขาบอกคีย์
"ดีแล้ว" คีย์พูด
วันหนึ่ง ขณะที่ทั้งคู่กำลังลองชุดสำหรับงานแต่ง คีย์ในสูทสีเทาเข้ม ไทร์ในสูทสีครีม โทรศัพท์ของคีย์ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก เขากดรับ "คัย์ ครับ ใคร?"
"สวัสดีครับคุณคีย์ ผมชื่อวีระ เป็นนักข่าวอิสระ" เสียงจากปลายสายพูด "ผมมีข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับโปรเจกต์รีสอร์ทที่ภูเก็ตของคุณ อยากนัดเจอไหมครับ?"
คีย์ขมวดคิ้ว "ข้อมูลอะไร?"
"เรื่องที่อาจกระทบชื่อเสียงคุณ" วีระพูด "ผมเจอเอกสารเก่าที่บอกว่ามีการติดสินบนเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นเพื่อให้โปรเจกต์นี้ผ่าน"
คีย์ชะงัก "มึงมีหลักฐานไหม?"
"มีครับ" วีระตอบ "เจอกันพรุ่งนี้ที่ร้านกาแฟหน้าสำนักพิมพ์ผม บ่ายสองนะครับ" แล้ววางสาย
ไทร์มองคีย์ "ใคร?"
"นักข่าว" คีย์พูด "มันบอกมีข้อมูลว่าโปรเจกต์ที่ภูเก็ตมีการติดสินบน"
ไทร์หน้าเปลี่ยน "จริงเหรอ?"
"กูไม่รู้" คีย์พูด "แต่ถ้ามันจริง กูต้องจัดการก่อนงานแต่ง"
คืนนั้น คีย์โทรหาธนัช "มึงรู้เรื่องการติดสินบนในโปรเจกต์ที่ภูเก็ตไหม?"
ธนัชเงียบไปครู่หนึ่ง "กูไม่รู้เรื่องนี้เลย คีย์ แต่ถ้ามันมาจากฝั่งพ่อกูอีก กูจะเช็คให้"
"เช็คด่วน" คีย์พูด "ถ้ามันระเบิดก่อนงานแต่ง ทุกอย่างพัง"
วันรุ่งขึ้น คีย์และไทร์ไปเจอวีระตามนัด เขาเป็นชายวัย 30 ต้นๆ ใส่แว่น ดูเป็นคนจริงจัง วีระยื่นแฟ้มเอกสารให้ "นี่คือสำเนาใบเสร็จและบันทึกการโอนเงินจากบัญชีของ K-Venture ไปยังเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นเมื่อสามปีก่อน"
คีย์ดูเอกสาร ใบหน้าเคร่งเครียด "นี่มันสมัยที่พ่อกูยังดูแลบริษัท กูไม่รู้เรื่องนี้เลย"
ไทร์มองคีย์ "มึงจะทำยังไง?"
"กูต้องเคลียร์ให้ชัด" คีย์พูด "ถ้ามันจริง กูจะยอมรับและแก้ไข แต่ถ้ามันปลอม กูจะหาคนที่อยู่เบื้องหลัง"
วีระยิ้ม "ผมให้เวลา 48 ชั่วโมง ถ้าคุณไม่จัดการ ผมปล่อยข่าวนี้"
คีย์กำหมัด "ได้"
เมื่อกลับถึงบ้าน คีย์นั่งที่โต๊ะทำงาน ดูเอกสารซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไทร์เดินไปยืนข้างๆ "มึงเครียดมากเลยนะ"
"เออ" คีย์พูด "ถ้าข่าวนี้หลุดไปก่อนงานแต่ง ทุกอย่างที่กูสร้างมาจะพัง"
ไทร์นั่งลงบนตักคีย์ "มึงไม่ต้องแบกคนเดียว เราแก้กันได้"
คีย์มองไทร์ "มึงนี่มัน... ทำให้กูมีแรงทุกทีเลยวะ"