โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,รัก,ไทย,เล่าประสบการณ์,NC25++,NC+,NC,yaoi,yaoi ,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
คำเตือนเนื้อหา มีการบรรยายฉาก NC เเบบละเอียดผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน โดยเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ CEO สุดเท่ที่กวนประสาทและเลขาคนสนิทที่กวนไม่แพ้กัน เนื้อหาจะเป็นแนว 20+ มีฉาก NC เยอะๆ ลึกซึ้ง และบรรยายอย่างละเอียดโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
วันต่อมา คีย์และไทร์กลับไปที่สถานีตำรวจเพื่อสอบปากคำนิดเพิ่ม เธอนั่งอยู่ในห้องขัง มองทั้งคู่ด้วยสายตาเคียดแค้น "มึงคิดว่าจับกูได้แล้วทุกอย่างจบเหรอ?"
คีย์พูด "ถ้ามึงมีอะไรจะบอก พูดมาเดี๋ยวนี้"
นิดยิ้มเย็น "กูมีหลักฐานจริงๆ ว่า K-Venture สมัยพ่อมึงโกงที่ดินผืนนั้น มันอยู่ในกล่องนิรภัยที่ธนาคารกลางภูเก็ต ถ้ามึงกล้า ไปดูเอง"
ไทร์มองคีย์ "มึงจะไปไหม?"
"ไปสิ" คีย์พูด "กูต้องรู้ความจริง"
ทั้งคู่ไปที่ธนาคารพร้อมธนัช โดยใช้คำสั่งศาลที่คุณวินัยช่วยจัดการ เมื่อเปิดกล่องนิรภัย พวกเขาเจอสมุดบันทึกเก่าและเอกสารการโอนเงินที่มีลายเซ็นของพ่อคีย์ คีย์อ่านบันทึกพ่อของเขาเขียนถึงการติดสินบนเพื่อให้ได้ที่ดิน และความรู้สึกผิดที่ตามมา
"ชิบหาย..." คีย์พูด "มันจริงว่ะ"
ไทร์วางมือบนไหล่คีย์ "มึงจะทำยังไง?"
"กูจะยอมรับ" คีย์พูด "แล้วกูจะชดใช้ให้ทุกคนที่เสียหาย"
คีย์ออกแถลงการณ์ต่อสาธารณะในวันถัดมา "ผมพบหลักฐานว่าสมัยพ่อผมบริหาร K-Venture มีการกระทำที่ไม่ถูกต้อง ผมขอโทษ และจะชดเชยให้ทุกฝ่ายที่ได้รับผลกระทบ รวมถึงปรับปรุงรีสอร์ทให้ปลอดภัย"
มิสเตอร์ลีโทรมา "ผมชื่นชมความกล้าของคุณ ผมจะยังสนับสนุนต่อ"
เมื่อกลับถึงบ้าน คีย์นั่งเงียบ ไทร์กอดเขาจากด้านหลัง "มึงทำดีที่สุดแล้ว"
"กูหวังว่างั้น" คีย์พูด "ขอบคุณที่อยู่กับกู"
ไทร์ยิ้ม "ตลอดไปเลยวะ"
หลังจากคีย์ออกแถลงการณ์ยอมรับความผิดพลาดในอดีตของ K-Venture และสัญญาจะชดใช้ ความเคลื่อนไหวในบริษัทเริ่มเปลี่ยนไป เขาเรียกประชุมทีมผู้บริหาร รวมถึงไทร์ ธนัช และสมชาย เพื่อวางแผนฟื้นฟูชื่อเสียงและซ่อมแซมรีสอร์ทที่ภูเก็ตให้ได้มาตรฐานสูงสุด คีย์ยืนหน้ากระดานไวต์บอร์ดในห้องประชุม "กูจะไม่ให้เรื่องนี้กลายเป็นจุดจบของเรา ทุกคนต้องช่วยกัน"
ไทร์พยักหน้า "ผมจะดูเรื่องออกแบบใหม่ให้ โครงสร้างที่เสียหาย เราจะทำให้มันแข็งแรงกว่าเดิม"
ธนัชยกมือ "กูจะจัดการเรื่องงบประมาณและติดต่อซัพพลายเออร์ ถ้ามีอะไรขาด กูจะหามาให้"
สมชายที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น "พ่ออาจช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่พ่อจะไปคุยกับชุมชนท้องถิ่นที่ภูเก็ตให้ ถ้าพวกเขายังโกรธเรื่องที่ดิน พ่อจะขอโทษแทน"
คีย์มองพ่อตาด้วยสายตาที่เริ่มอ่อนลง "ขอบคุณนะ ถ้าพ่อทำได้จริง มันจะช่วยเยอะเลย"
หลังการประชุม คีย์และไทร์กลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้า คีย์โยนตัวลงนอนบนโซฟา ไทร์นั่งลงข้างๆ "มึงดูเครียดนะ"
"เออ" คีย์ถอนหายใจ "กูกลัวว่ามันจะไม่จบแค่นี้ ถ้ามีคนอื่นรู้เรื่องที่พ่อกูทำ แล้วเอามาเล่นงานกูเพิ่มล่ะ?"
ไทร์จับมือคีย์ "ถ้ามันเกิดขึ้น เราก็สู้กันต่อ มึงไม่เคยแพ้อะไรง่ายๆ อยู่แล้ว"
คีย์ยิ้มบางๆ "มึงนี่มัน... ทำให้กูมีกำลังใจทุกทีเลยวะ"
วันต่อมา ขณะที่คีย์กำลังตรวจเอกสารเก่าในออฟฟิศเพื่อหาความเชื่อมโยงเพิ่มเติมเกี่ยวกับที่ดินผืนนั้น โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก "คีย์ ครับ ใคร?"
"สวัสดีคุณคีย์ ผมชื่อกานต์" เสียงจากปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ "ผมเป็นลูกชายของเจ้าของที่ดินผืนนั้นที่พ่อคุณยึดไป"
คีย์ชะงัก "คุณ... ต้องการอะไร?"
"ผมอยากเจอคุณ" กานต์พูด "ผมมีข้อเสนอที่อาจทำให้เรื่องนี้จบได้ทั้งสองฝ่าย"
คีย์เงียบไปครู่หนึ่ง "ได้ วันไหน?"
"พรุ่งนี้ บ่ายสาม ที่ร้านอาหารริมทะเลในภูเก็ต" กานต์ตอบแล้ววางสาย
คีย์หันไปบอกไทร์ "มีคนโทรมา บอกว่าเป็นลูกของเจ้าของที่ดินเดิม มันอยากเจอกู"
ไทร์ขมวดคิ้ว "มึงจะไปเหรอ?"
"ไปสิ" คีย์พูด "กูต้องรู้ว่ามันต้องการอะไร"
วันรุ่งขึ้น คีย์และไทร์บินไปภูเก็ตอีกครั้ง ธนัชตามไปด้วยเพื่อความปลอดภัย ที่ร้านอาหารริมทะเล กานต์ชายวัย 40 ต้นๆ ผิวคล้ำจากแดด ผมสั้นหยักศก นั่งรออยู่ เขายิ้มเมื่อเห็นคีย์ "คุณณัชชัย ใช่ไหม?"
"เออ" คีย์นั่งลง ไทร์และธนัชนั่งข้างๆ "คุณมีอะไรจะพูด?"
กานต์หยิบแฟ้มเอกสารออกมา "นี่คือโฉนดที่ดินเก่าของครอบครัวผม ก่อนที่พ่อคุณจะใช้เงินซื้อไปในราคาที่ต่ำเกินจริง แล้วบังคับให้เราย้ายออก"
คีย์ดูเอกสาร "แล้วคุณต้องการอะไร?"
"ผมไม่ต้องการเงิน" กานต์พูด "ผมอยากได้ที่ดินคืนแค่ส่วนหนึ่ง เพื่อสร้างบ้านให้ครอบครัวผม ถ้าคุณยอม ผมจะไม่ฟ้อง และจะบอกชุมชนว่าคุณชดใช้แล้ว"
ไทร์มองคีย์ "มึงคิดยังไง?"
คีย์เงียบไปครู่หนึ่ง "ถ้าคุณพิสูจน์ได้ว่านี่คือความจริง และคุณไม่เล่นสกปรก ผมจะให้ที่ดินคืนส่วนหนึ่ง แต่ผมต้องปรึกษาทนายก่อน"
กานต์พยักหน้า "ได้ ผมรอคำตอบคุณ"
เมื่อกลับถึงกระท่อม คีย์นั่งลงที่โต๊ะอาหาร ไทร์เดินไปยืนข้างๆ "มึงจะยอมเหรอ?"
"ถ้ามันทำให้ทุกอย่างจบ กูยอม" คีย์พูด "แต่นิดมันบอกว่ามันมีหลักฐานอื่น ถ้ามันหลุดออกมา มันอาจไม่จบแค่นี้"
ไทร์นั่งลง "เราจะหาทางกัน มึงไม่ต้องกังวลคนเดียว"
คีย์หันมองไทร์ "มึงนี่มัน... ทำให้กูรู้สึกดีขึ้นทุกวันเลยวะ"
ไทร์ยิ้ม "ถ้ามึงยังกดดันอยู่ ให้กูช่วยหน่อยไหม"
เขาดึงคีย์ไปที่ระเบียงกระท่อม ซึ่งมีมุ้งกันยุงคลุมอยู่รอบๆ ไทร์จุดตะเกียงน้ำมันกลิ่นตะไคร้ แล้ววางไว้ที่มุมระเบียง "มึงนั่งลงสิ" เขาชี้ไปที่เก้าอี้หวาย
คีย์นั่งลง ไทร์หยิบผ้าขนหนูผืนยาวจากในห้องมา แล้วพับมันเป็นม้วนหนาๆ เขาคล้องผ้าม้วนนั้นไว้รอบคอของคีย์เหมือนผ้าพันคอ "มึง... จะทำอะไร?" คีย์ถาม
"ทำให้มึงลืมทุกอย่าง" ไทร์หยิบขวดน้ำมะพร้าวสดจากโต๊ะข้างๆ มา เขาเปิดฝา แล้วค่อยๆ เทน้ำมะพร้าวลงบนผ้าขนหนูที่คล้องคอคีย์ช้าๆ น้ำมะพร้าวไหลซึมผ่านผ้าลงไปที่ไหล่และอกของคีย์ ความเย็นและกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้คีย์สะดุ้ง "อ้ะ... ไทร์... เย็นนน..."
ไทร์ยิ้ม "ยังไม่ถึงไหนเลยนะ" เขาหยิบเปลือกมะพร้าวที่ผ่าครึ่งจากครัวมาเปลือกที่ยังมีเนื้อมะพร้าวติดอยู่แล้วใช้ขอบเปลือกค่อยๆ ขูดไปตามแขนของคีย์ ความหยาบของเปลือกตัดกับน้ำมะพร้าวเย็นๆ ทำให้คีย์ขนลุก "มึง... เสียวชิบหาย..." ไทร์เลื่อนเปลือกมะพร้าวไปขูดที่ต้นคอของคีย์ แล้วตามด้วยการใช้ปลายนิ้วลูบตามรอยน้ำ คีย์คราง "อ๊า... ไทร์... อะไรเนี่ย..."
ไทร์หยิบพัดที่วางไว้ใกล้ๆ มา แล้วใช้มันพัดเบาๆ ไปที่ผิวของคีย์ ลมเย็นจากพัดผสมกับน้ำมะพร้าวที่ยังชื้นอยู่ทำให้คีย์แอ่นตัว "ชิบหาย... ไทร์... เสียวเกิน..." ไทร์วางพัดลง แล้วหยิบดอกลีลาวดีจากต้นข้างระเบียงมา เขาค่อยๆ ใช้กลีบดอกนุ่มๆ ถูไปตามท้องน้อยของคีย์ กลิ่นหอมหวานของดอกไม้ผสมกับสัมผัสเบาๆ คีย์ร้อง "มึง... กูจะไม่ไหวเเล้ว..." ไทร์เลื่อนกลีบดอกลงไปที่ส่วนที่แข็งขึงของคีย์ แล้วใช้มันวนรอบปลายช้าๆ คีย์คราง "ไทร์... กูไม่ไหวเเล้ว... อ้ะ..."