โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,รัก,ไทย,เล่าประสบการณ์,NC25++,NC+,NC,yaoi,yaoi ,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
คำเตือนเนื้อหา มีการบรรยายฉาก NC เเบบละเอียดผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน โดยเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ CEO สุดเท่ที่กวนประสาทและเลขาคนสนิทที่กวนไม่แพ้กัน เนื้อหาจะเป็นแนว 20+ มีฉาก NC เยอะๆ ลึกซึ้ง และบรรยายอย่างละเอียดโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
“เดี๋ยวสิมีอีกนะ” ไทร์ถอดเสื้อผ้าตัวเองออก แล้วหยิบสายสร้อยที่ทำจากเปลือกหอยเล็กๆ จากโต๊ะข้างๆ มา เขาคล้องสร้อยไว้ที่ข้อเท้าตัวเอง แล้วนั่งคร่อมตักคีย์ พร้อมหยิบน้ำผึ้งจากขวดในครัวมา ชโลมลงบนฝ่ามือ แล้วถูให้เหนียวก่อนจะนวดไปตามไหล่ของคีย์ ความเหนียวและกลิ่นหวานของน้ำผึ้งทำให้คีย์คราง "ไทร์... มึง...งง"
ไทร์หยิบไม้ตักน้ำผึ้งที่ทำจากไม้ไผ่ชั้นดีจากโต๊ะมา แล้วจุ่มน้ำผึ้ง เขาใช้แท่งไม้ไผ่เขียนลายวนไปตามหน้าอกของคีย์ สลับกับการใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำผึ้ง ความเหนียวและสัมผัสจากไม้ไผ่ทำให้คีย์ร้อง "อ้ะ... ไทร์... เสียวชิบหาย..." ไทร์จับส่วนที่แข็งร้อนของคีย์ แล้วค่อยๆ นั่งลงช้าๆ เขาคราง "อ้ะ... คีย์...มันลึก...ก" สายสร้อยเปลือกหอยที่ข้อเท้าไทร์กระทบกันเบาๆ ตามจังหวะ
คีย์กัดฟัน "มึง... แน่นเกิน..." ไทร์ขยับตัวขึ้นลงช้าๆ ลมทะเลพัดผ่านมุ้งเข้ามา ความเหนียวของน้ำผึ้งทำให้ทุกสัมผัสติดหนึบ เขาใช้แท่งไม้ไผ่ตีเบาๆ ที่ต้นขาของคีย์ไปด้วย คีย์ร้อง "ไทร์... กูเสียวว...อืมห์..." ไทร์เร่งจังหวะ เก้าอี้หวายสั่นตามแรง กลิ่นตะไคร้จากตะเกียงผสมกับน้ำผึ้ง ไทร์คราง "คีย์... กู... ซี้ดดด.." เขาถึงจุดสุดยอด ปลดปล่อยลงบนหน้าท้องของคีย์ พร้อมตามมาด้วยการปลดปล่อยข้างใน
ไทร์ถอดสร้อยเปลือกหอยออก แล้วนอนทับคีย์ คีย์หอบ "มึงนี่มัน... บ้าเซ็กส์แบบที่กูคาดไม่ถึงจริงๆ"
ไทร์ยิ้ม "แล้วมึงชอบไหมล่ะ?"
"ชอบสิ กูชอบมาก ชอบจนกูจะหัวใจวายอยู่แล้ว" คีย์กอดไทร์ "มึงทำให้กูอยากเดินหน้าต่อไปแล้วล่ะ"
วันต่อมา คีย์โทรหาคุณวินัยเพื่อตรวจสอบข้อเสนอของกานต์ คุณวินัยใช้เวลาสองวันก่อนจะโทรมา "คีย์ เอกสารของกานต์จริง โฉนดที่ดินผืนนั้นเคยเป็นของครอบครัวเขา แต่มีบางอย่างแปลกๆครับ"
"แปลกยังไง?" คีย์ถาม
"มีจดหมายเก่าจากพ่อคุณในกล่องนิรภัยที่ธนาคาร" คุณวินัยพูด "มันบอกว่าพ่อคุณถูกข่มขู่ให้ซื้อที่ดินในราคาต่ำ โดยคนที่ชื่อ 'นายใหญ่'"
คีย์ชะงัก "นายใหญ่? คือใคร?"
"ยังไม่ทราบแน่ชัดครับ" คุณวินัยพูด "แต่ถ้าจริง เรื่องนี้อาจมีคนอื่นอยู่เบื้องหลัง ไม่ใช่แค่พ่อคุณอย่างแน่นอน"
คีย์หันไปบอกไทร์ "จะมีอะไรลึกกว่านี้วะ พ่อกูอาจไม่ได้ตั้งใจทำทั้งหมด"
ไทร์ขมวดคิ้ว "แล้วมึงจะทำยังไง?"
"กูจะไปเจอกานต์อีกครั้ง" คีย์พูด "แล้วกูจะหาความจริงเรื่อง 'นายใหญ่' ให้ได้"
ทั้งคู่ไปเจอกานต์ที่ร้านอาหารเดิม กานต์ดูแปลกใจเมื่อเห็นคีย์กลับมา "คุณมีอะไรครับ?"
"ผมเจอจดหมายจากพ่อผม" คีย์พูด "มันบอกว่าเขาถูกข่มขู่โดย 'นายใหญ่' คุณรู้จักคนนี้ไหมครับ?"
กานต์หน้าเปลี่ยน "นายใหญ่... ชื่อนี้ผมเคยได้ยิน พ่อผมเคยบอกว่าเขาเป็นนักธุรกิจใหญ่ในภูเก็ตสมัยนั้น มีอิทธิพลเยอะ"
ธนัชที่ตามมาด้วยพูดขึ้น "ถ้าเป็นคนในวงการธุรกิจเก่า ผมจะลองถามพ่อผมดู เขาอาจรู้จัก"
คีย์พยักหน้า "ได้ ผมจะให้ที่ดินคืนคุณส่วนหนึ่งตามที่ตกลง แต่ผมต้องขอให้คุณช่วยหาข้อมูลเรื่องนายใหญ่ด้วยครับ"
กานต์ยิ้ม "ได้ ถ้ามันทำให้ครอบครัวผมได้ที่ดินคืน ผมยอมทำทุกอย่าง"
หลังจากนั้น ธนัชโทรหาคุณวรวิทย์พ่อของเขา ขณะที่ยังอยู่ในคุก "พ่อเคยได้ยินชื่อ 'นายใหญ่' ไหม?"
คุณวรวิทย์เงียบไปครู่หนึ่ง "เคยสิ... เขาคือเสี่ยประวิทย์ เจ้าพ่อที่ดินในภูเก็ตเมื่อสามสิบปีก่อน เขาตายไปแล้ว แต่ลูกชายเขา เสี่ยเอกยังมีอิทธิพลอยู่"
คีย์ได้ยินคำตอบจากธนัช "เสี่ยเอก? ถ้ามันยังอยู่ ผมจะไปเจอมันด้วยตัวผมเอง"
ไทร์คว้ามือคีย์ "มึงแน่ใจเหรอ? มันอาจจะอันตราย"
"กูแน่ใจ" คีย์พูด "กูจะจบเรื่องนี้ให้ได้"
ทั้งคู่เริ่มตามหาเสี่ยเอก โดยมีธนัชและกานต์ช่วย หลังจากสืบมาเกือบสัปดาห์ พวกเขาเจอที่อยู่ของเขา คฤหาสน์หรูบนเขาในภูเก็ต คีย์ตัดสินใจไปเผชิญหน้า โดยพาไทร์ไปด้วย
เมื่อถึงคฤหาสน์ เสี่ยเอกชายวัย 50 ปลายๆ รูปร่างกำยำ ผมหงอกครึ่งหัว นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก "มึงมาหากูทำไม?" เขาถาม
"กูรู้ว่า 'นายใหญ่' คือพ่อมึง" คีย์พูด "แล้วมึงมีส่วนในเรื่องที่ดินของ K-Venture ไหม?"
เสี่ยเอกยิ้มเย็น "พ่อกูเคยคุมทุกอย่างในภูเก็ตจริง แต่กูไม่ได้ยุ่งกับเรื่องของมึง ถ้ามึงมีปัญหา ไปหาคนอื่น"
ไทร์พูดขึ้น "แล้วใครที่ยังอยากเล่นงานเรา?"
เสี่ยเอกเงียบไป ก่อนจะพูด "ลองไปถามนิดดู มันอาจรู้มากกว่าที่มึงคิด"
คีย์กำหมัด "นิดอีกแล้วเหรอ?"
เมื่อกลับถึงกระท่อม คีย์นั่งลง ไทร์นั่งข้างๆ "มึงจะไปถามนิดต่อไหม?"
"ไปสิ" คีย์พูด "กูต้องรู้ให้จบ"
วันรุ่งขึ้น คีย์และไทร์ไปที่สถานีตำรวจเพื่อสอบปากคำนิดอีกครั้ง เธอนั่งอยู่ในห้องขัง มองทั้งคู่ด้วยสายตาเหนื่อยล้า "มึงยังมีหน้ามาที่นี่อีกหรอ?"
"เลิกเล่นละครได้แล้ว" คีย์พูด "เสี่ยเอกบอกให้มาถามมึง มึงรู้เรื่องอะไรอีก?"
นิดหัวเราะแห้งๆ "เสี่ยเอก... ไอ้หมอนั่นมันฉลาด มันรู้ว่ากูจะไม่พูดง่ายๆ"
ไทร์ก้าวไปข้างหน้า "ถ้ามึงบอกความจริง ศาลอาจผ่อนโทษให้มึงก็ได้นะ"
นิดเงียบไปครู่หนึ่ง "งั้น..ก็ได้... กูจะบอก 'นายใหญ่' ไม่ใช่แค่เสี่ยประวิทย์คนเดียว มันเป็นขบวนการ มีนักการเมืองท้องถิ่นและนักธุรกิจหลายคนร่วมด้วย พ่อมึงแค่เป็นหุ่นเชิด พวกนั้นบังคับให้พ่อมึงทำ แล้วโยนความผิดมาให้"
คีย์ชะงัก "แล้วมึงรู้ได้ยังไง?"
"เพราะกูเคยเป็นคนส่งเอกสารให้พวกมัน" นิดพูด "หลังจากกูถูกไล่ออก กูเก็บหลักฐานบางส่วนไว้ แต่กูเผามันไปแล้วตอนที่กูโกรธมึง"
คีย์ถอนหายใจ "แล้วตอนนี้ยังมีใครอยากเล่นงานกูอีกไหม?"
นิดยิ้ม "ไม่มีแล้วล่ะ พวกนั้นบางส่วนก็ตายหรือไม่ก็เลิกไปหมดแล้ว มีแค่กูคนสุดท้ายที่ยังแค้นอยู่"
หลังจากออกจากสถานี คีย์นั่งเงียบในรถ ไทร์ขับรถกลับกระท่อม "มึงโอเคไหม?"
"เออ" คีย์พูด "กูแค่รู้สึกว่าทุกอย่างมันซับซ้อนเกินกว่าที่กูคิด"
ไทร์จับมือคีย์ "แต่เราจบมันได้แล้ว มึงทำดีที่สุดแล้ว"
เมื่อถึงกระท่อม คีย์ดึงไทร์เข้ามากอด "ขอบคุณที่อยู่กับกูตลอด มึงคือทุกอย่างของกูจริงๆ"
ไทร์ยิ้ม "แล้วมึงคือทุกอย่างของกู"
หลังจากเคลียร์ปมเรื่องนิดและความลับของ "นายใหญ่" คีย์และไทร์กลับมาที่กรุงเทพฯ พร้อมความรู้สึกโล่งใจ K-Venture เดินหน้าซ่อมแซมรีสอร์ทที่ภูเก็ตตามสัญญา โดยคีย์ตัดสินใจมอบที่ดินส่วนหนึ่งคืนให้ครอบครัวของกานต์ตามที่ตกลงกันไว้ กานต์ส่งจดหมายขอบคุณมา "ผมกับครอบครัวขอบคุณมาก เรื่องนี้จบลงดีกว่าที่ผมคาดหวังเอาไว้"
คีย์อ่านจดหมายแล้วยิ้ม "ดีแล้ว อย่างน้อยผมก็แก้ไขบางอย่างจากอดีตได้"
ไทร์นั่งข้างๆ "มึงนี่มันเก่งจริงๆ ทำอะไรก็ทำได้ดีมาตลอดเลย"
คีย์หันไปคว้ามือไทร์ "เพราะมีมึงไง ถ้าไม่มีมึง กูคงไปไม่ถึงจุดนี้" คีย์จูบลงที่หลังมืออีกคนเบาๆ