โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,รัก,ไทย,เล่าประสบการณ์,NC25++,NC+,NC,yaoi,yaoi ,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
คำเตือนเนื้อหา มีการบรรยายฉาก NC เเบบละเอียดผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน โดยเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ CEO สุดเท่ที่กวนประสาทและเลขาคนสนิทที่กวนไม่แพ้กัน เนื้อหาจะเป็นแนว 20+ มีฉาก NC เยอะๆ ลึกซึ้ง และบรรยายอย่างละเอียดโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
คีย์นั่งเงียบที่โต๊ะกินข้าว ไทร์เดินไปยืนข้างๆ "มึงกังวลเรื่องกองทุนเหรอ?"
"เออ" คีย์พูด "กูกลัวมันจะมีอะไรตามมาอีก"
วันต่อมา คีย์ตัดสินใจนัดเจอสมเกียรติอีกครั้งที่ออฟฟิศ "คุณแน่ใจไหมว่าไม่มีใครรู้เรื่องกองทุนนี้นอกจากคุณอีก?" คีย์ถาม
สมเกียรติพูด "ผมแน่ใจว่าผมไม่เคยบอกใคร แต่พ่อคุณเคยบอกผมว่ามีคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ เลขาของเขา ชื่อ 'ป้าสมจิต'"
คีย์ขมวดคิ้ว "ป้าสมจิต? ผมไม่เคยได้ยินชื่อนี้"
"เธอเกษียณไปนานแล้ว" สมเกียรติพูด "แต่ถ้ามีคนขุดเรื่องนี้ขึ้นมา เธออาจเป็นคนบอก"
คีย์โทรหาคุณวินัยทันที "ช่วยตามหาป้าสมจิตให้หน่อยว่ะ เธอเป็นเลขาเก่าของพ่อกู"
คุณวินัยใช้เวลาสามวันก่อนโทรมา "คีย์ เจอแล้ว ป้าสมจิตอยู่ที่ชลบุรี ผมมีที่อยู่ให้"
คีย์หันไปบอกไทร์ "เราต้องไปชลบุรี"
ไทร์พยักหน้า "ไปสิ ฝากน้องมิ้นต์ไว้กับพ่อกูครั้งนี้"
ทั้งคู่พาน้องมิ้นต์ไปฝากกับสมชาย แล้วขับรถไปชลบุรี เมื่อถึงบ้านพักของป้าสมจิต บ้านไม้หลังเล็กริมทะเล คีย์เคาะประตู ป้าสมจิต หญิงวัย 70 ปลายๆ ผมขาวเต็มศีรษะ เปิดประตูออกมา "คุณเป็นใคร?" เธอถาม
"ผมชื่อคีย์" คีย์พูด "คุณรู้เรื่องกองทุนลับของพ่อผมไหม?"
ป้าสมจิตชะงัก
"สมเกียรติบอกผม" คีย์พูด "คุณเคยบอกใครเรื่องนี้ไหม?"
ป้าสมจิตถอนหายใจ "ป้าเคยบอกหลานชายของป้าเมื่อห้าปีก่อน เพราะป้าคิดว่ามันไม่สำคัญแล้ว แต่ป้าไม่รู้ว่าเขาจะเอาไปทำอะไร"
ไทร์ถาม "หลานป้าชื่ออะไรหรอครับ?"
"ชื่อ 'เอก'" ป้าสมจิตพูด "เขาทำงานเป็นนักข่าวฟรีแลนซ์ในกรุงเทพฯ"
คีย์กำหมัด "ชิบหาย... ไอ้นี่อาจเป็นคนปล่อยข่าว"
ทั้งคู่กลับกรุงเทพฯ และโทรหาธนัช "มึงช่วยตามหาเอก นักข่าวฟรีแลนซ์ ให้หน่อยว่ะ เขาอาจรู้เรื่องกองทุนของพ่อกู"
ธนัชโทรมาในวันต่อมา "คีย์ เจอแล้ว เอกอยู่แถวบางนา เขาเคยเขียนข่าวโจมตี K-Venture เมื่อสามปีก่อน"
คีย์และไทร์ไปที่อพาร์ตเมนต์ของเอกในบางนา คีย์เคาะประตู เอก ชายวัย 30 ปลายๆ รูปร่างผอม ใส่แว่น เปิดประตูออกมา
" คีย์พูด "มึงรู้เรื่องกองทุนของพ่อกูจากป้าสมจิตใช่ไหม?"
เอกหน้าเสีย "คุณ... รู้ได้ไง?"
"อย่ามาเล่นตัว" คีย์พูด "มึงปล่อยข่าวขู่กูหรือเปล่า?"
เอกเงียบไป "ผม... แค่บอกเพื่อนนักข่าวไปคนนึง แต่ผมไม่ได้ตั้งใจบอกมัน"
ไทร์พูด "เพื่อนมึงชื่ออะไร?"
"ชื่อตั้ม" เอกพูด "เขาเคยขู่คุณเรื่อง K-Venture มาก่อน"
คีย์ยิ้มเย็น "กูจำได้ ไอ้ตั้มนี่มันตายไปแล้ว"
เอกชะงัก "ตาย? ผมไม่รู้"
คีย์พูด "ถ้ามึงยังมีอะไรปิดบัง กูจะตามหามึงถึงที่"
เอกพยักหน้า "ผมบอกคุณไปหมดแล้ว"
เมื่อกลับถึงบ้าน หลังจากคีย์จัดการกับเอกและปิดฉากเรื่องราวเกี่ยวกับกองทุนลับของพ่อ เขากลับมาบ้านด้วยความรู้สึกโล่งใจปนเหนื่อยล้า ไทร์ต้อนรับเขาด้วยการกอดแน่นๆ "มึงเก่งชิบหายเลยว่ะ" ไทร์พูด "กูภูมิใจในตัวมึงจริงๆ"
คีย์ยิ้ม "ถ้าไม่มีมึง กูคงยอมแพ้ไปแล้ว"
น้องมิ้นต์วิ่งออกมาจากห้อง "พ่อคีย์ พ่อไทร์ หนูวาดรูปให้!" เธอยื่นกระดาษที่มีภาพครอบครัวสามคนยืนจับมือกัน คีย์กับไทร์ยิ้มกว้าง
"สวยมาก ลูก" คีย์พูดแล้วอุ้มเธอขึ้น "พ่อจะเก็บไว้ที่โต๊ะทำงาน"
ทั้งสามใช้เวลาช่วงเย็นด้วยกันอย่างอบอุ่น คีย์และไทร์ช่วยน้องมิ้นต์ทำการบ้าน ขณะที่ไทร์เล่านิทานก่อนนอนให้เธอฟัง ชีวิตของครอบครัวเล็กๆ นี้ดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบ
แต่เช้าวันต่อมา ขณะที่คีย์กำลังดื่มกาแฟ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เป็นข้อความจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก: "ถ้ามึงคิดว่าทุกอย่างจบแล้ว มึงคิดผิด ระวังตัวให้ดี" คีย์ขมวดคิ้ว แล้วโทรหาคุณวินัยทันที "มึงช่วยแกะรอยเบอร์นี้ให้หน่อยว่ะ มันขู่กู"
คุณวินัยโทรมาในบ่ายวันนั้น "คีย์ เบอร์นี้มาจากซิมเติมเงินที่ซื้อที่เชียงใหม่ ไม่มีร่องรอยเจ้าของชัดเจน"
คีย์หันไปบอกไทร์ "มีคนขู่กูอีกแล้วว่ะ"
ไทร์หน้าเปลี่ยน "ใครวะ?"
"ไม่รู้" คีย์พูด "แต่มันบอกให้กูระวังตัว"
ไทร์นิ่งไป "มึงคิดว่าเป็นเสี่ยตงไหม?"
"อาจจะ" คีย์พูด "หรือไม่ก็คนที่รู้เรื่องกองทุน"
คีย์ตัดสินใจโทรหาสมเกียรติ "มึงแน่ใจไหมว่าไม่มีคนอื่นรู้เรื่องกองทุนนอกจากป้าสมจิต?"
สมเกียรติพูด "ผมแน่ใจ แต่... ผมเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อสิบปีก่อน ผมเคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนเก่าคนนึงฟัง ชื่อ 'พี่วัช' เขาเป็นนักธุรกิจในเชียงใหม่"
คีย์กำหมัด "ชิบหาย... แล้วพี่วัชอยู่ไหน?"
"เขาเสียไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน" สมเกียรติพูด "แต่ลูกชายเขา ชื่อ 'วายุ' ยังอยู่ เขาอาจได้ยินเรื่องนี้จากพ่อเขา"
ไทร์พูด "เราต้องไปเชียงใหม่อีกครั้ง"
คีย์พยักหน้า "ไปสิ ฝากน้องมิ้นต์ไว้กับแม่กู"
ทั้งคู่พาน้องมิ้นต์ไปฝากกับคุณหญิงวรางค์ แล้วบินไปเชียงใหม่อีกครั้ง เมื่อถึง พวกเขาไปที่บริษัทเล็กๆ ที่วายุเป็นเจ้าของ—บริษัทรับเหมาก่อสร้างในตัวเมือง คีย์เคาะประตูสำนักงาน วายุ ชายวัย 40 ต้นๆ รูปร่างกำยำ ผิวคล้ำ เดินออกมา "มึงเป็นใคร?" เขาถาม
"กูชื่อณัชชัย วิริยะกุล" คีย์พูด "มึงส่งข้อความขู่กูใช่ไหม?"
วายุยิ้มเย็น "แล้วถ้ากูส่งล่ะ?"
"มึงรู้เรื่องกองทุนของพ่อกูจากพี่วัชใช่ไหม?" คีย์ถาม
วายุพูด "กูรู้ และกูรู้ด้วยว่าเงินกองทุนนั้นควรเป็นของพ่อกูด้วย เพราะเขาเคยช่วยพ่อมึงตั้งมันขึ้นมา แต่พ่อมึงทิ้งพ่อกูไป"
ไทร์พูด "ถ้ามึงมีหลักฐาน มึงเอามาเลย"
วายุหยิบสมุดบันทึกเก่าออกมา "นี่คือบันทึกของพ่อกู มันบอกว่าพ่อมึงกับพ่อกูตกลงกันว่าจะใช้เงินกองทุนช่วยคนด้วยกัน แต่พ่อมึงโกงไปคนเดียว"
คีย์ดูสมุด "กูไม่เชื่อ มันอาจเป็นของปลอม"
วายุหัวเราะ "มึงจะเชื่อหรือไม่ มันไม่สำคัญ แต่ถ้ามึงไม่ยอมแบ่งเงินกู กูจะปล่อยข่าวว่ากองทุนนี้คือเงินฟอกของ K-Venture"
คีย์กำหมัด "มึงกล้าดียังไง?"
"กูไม่มีอะไรจะเสีย" วายุพูด "มึงเลือกเอา จ่ายกู หรือเจอข่าว"
เมื่อกลับถึงโรงแรมในเชียงใหม่ คีย์นั่งลง ไทร์นั่งข้างๆ "มึงจะทำยังไง?" ไทร์ถาม
"กูจะไม่ยอมให้มันขู่" คีย์พูด "กูต้องหาหลักฐานพิสูจน์ว่ามันโกหก"
คีย์นั่งเงียบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ไทร์วางมือบนไหล่เขา "มึงโกรธวายุมากเลยหรอ"
"เออ" คีย์พูด "กูเกลียดที่มันมาขู่กูแบบนี้"
วันต่อมา คีย์โทรหาคุณวินัย "ช่วยเช็คสมุดบันทึกของวายุให้หน่อยว่ะ ว่ามันจริงหรือปลอม"
คุณวินัยใช้เวลาสองวันก่อนโทรมา "คีย์ สมุดนั่นมันปลอม ลายมือไม่ตรงกับเอกสารเก่าของพี่วัชที่ผมหาเจอ และวันที่ในสมุดมันขัดแย้งกับบันทึกการเงินของ K-Venture"
คีย์ยิ้ม "ดี กูมีหลักฐานจัดการมันแล้ว"
ไทร์พูด "มึงจะไปหามันอีกไหม?"
"ไปสิ" คีย์พูด "คราวนี้กูจะจบมัน"
ทั้งคู่กลับไปที่บริษัทของวายุในเชียงใหม่ คีย์เดินเข้าไป "วายุ มึงโกหกกู สมุดนั่นมันปลอม"
วายุหน้าเสีย "มึง... รู้ได้ไง?"
"กูมีคนเช็คให้" คีย์พูด "ถ้ามึงยังกล้าขู่กูอีก กูจะฟ้องมึงข้อหาฉ้อโกงและขู่กรรโชก"
วายุเงียบไป "ได้... กูยอมมึงเเล้ว"
คีย์มองเขา "ถ้ามึงยังมีอะไรปิดบัง กูจะตามหามึงถึงที่"
เมื่อกลับถึงโรงแรม คีย์โทรหาสมเกียรติ "กองทุนปลอดภัยแล้วว่ะ วายุยอมแพ้"
สมเกียรติพูด "ดีใจด้วย ผมเชื่อว่าพ่อคุณคงภูมิใจในตัวคุณ"
คีย์และไทร์บินกลับกรุงเทพฯ และไปรับน้องมิ้นต์จากบ้านคุณหญิง เมื่อกลับถึงบ้าน คีย์นั่งลงกับครอบครัวเล็กๆ ของเขา "กูรู้สึกว่ามันจบจริงๆ แล้วว่ะ" เขาพูด
ไทร์ยิ้ม "ดีแล้ว ต่อจากนี้เราจะได้ใช้ชีวิตกันแบบสงบๆ"
น้องมิ้นต์กอดคีย์ "พ่อคีย์เก่งที่สุดเลย!"
คีย์หัวเราะ "พ่อเก่งเพราะมีลูกกับพ่อไทร์อยู่ด้วย"
วันต่อมา คีย์เริ่มดำเนินการใช้เงินกองทุนเพื่อการกุศลตามเจตนาของพ่อ เขาตั้งมูลนิธิในชื่อ "วิริยะกุลเพื่ออนาคต" และบริจาคเงินส่วนแรกให้มูลนิธิเด็กกำพร้า น้องมิ้นต์ดีใจมาก "หนูดีใจที่พ่อช่วยเด็กคนอื่นด้วย!"
ไทร์กอดคีย์ "มึงนี่มันสุดยอดจริงๆ"
คีย์หันไปจูบไทร์ "มึงด้วย เราทำด้วยกัน"
ชีวิตของทั้งสามดำเนินต่อไปด้วยความสุขและความหวัง ท่ามกลางอนาคตที่สดใส