โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,รัก,ไทย,เล่าประสบการณ์,NC25++,NC+,NC,yaoi,yaoi ,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
โต๊ะทำงานนี้ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างเดียว (20+) เรื่องราวของ CEO กับเลขาจำเป็น
คำเตือนเนื้อหา มีการบรรยายฉาก NC เเบบละเอียดผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน โดยเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ CEO สุดเท่ที่กวนประสาทและเลขาคนสนิทที่กวนไม่แพ้กัน เนื้อหาจะเป็นแนว 20+ มีฉาก NC เยอะๆ ลึกซึ้ง และบรรยายอย่างละเอียดโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เช้าวันใหม่ คีย์ตื่นมาทำไข่เจียวฟูๆ ให้ครอบครัว เขาใส่ต้นหอมและมะเขือเทศหั่นเต๋าลงไปด้วย ไทร์เดินออกมาพร้อมสมุดโน้ต "มึงทำอะไรหอมๆ อีกแล้ว" เขาพูด
"ไข่เจียวให้ลูกกับมึง" คีย์ตอบ "รีบไปปลุกน้องมิ้นต์มา"
ไทร์เดินไปเคาะประตู "ลูก ตื่นได้แล้ว พ่อคีย์ทำไข่เจียวให้!" น้องมิ้นต์วิ่งออกมา "หนูชอบไข่เจียวของพ่อคีย์ค่ะ!"
ทั้งสามนั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน น้องมิ้นต์เล่าเรื่องโรงเรียน "วันนี้หนูจะเรียนถักผ้าพันคอค่ะ หนูอยากทำให้พ่อทั้งสองคน!"
คีย์ยิ้ม "พ่อรอใส่ผ้าพันคอของลูกเลย"
หลังจากส่งน้องมิ้นต์ไปโรงเรียน คีย์และไทร์กลับมาบ้าน คีย์ไปดูต้นมะม่วง "มึงดูสิ ลูกมันเริ่มใหญ่ขึ้นแล้ว" เขาพูด
ไทร์ยิ้ม "อีกหน่อยเราจะได้ชิมฝีมือที่ลูกสาวเราดูแล"
บ่ายวันนั้น ไทร์ชวนคีย์ไปซื้อของใช้ในบ้าน ทั้งคู่เลือกซื้อผ้าม่านใหม่สีครีมอ่อน "กูอยากให้บ้านดูสว่างขึ้น" ไทร์พูด
คีย์พยักหน้า "ดีเลย มึงเลือกแล้วกูชอบหมด"
เย็นวันนั้น คีย์ไปรับน้องมิ้นต์จากโรงเรียน เธอยื่นผ้าพันคอที่ถักเสร็จให้ดู "นี่ค่ะ หนูถักให้พ่อคีย์!" ผ้าพันคอสีแดงมีลายตะปุ่มตะป่ำนิดหน่อย แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ
คีย์รับมาคล้องคอ "สวยมาก ลูกเก่งมาก พ่อชอบมาก"
ไทร์ยิ้ม "แล้วของพ่อไทร์ล่ะ?"
น้องมิ้นต์หัวเราะ "หนูจะถักให้พ่อไทร์ด้วยค่ะ รอหน่อยนะ!"
คืนนั้น คีย์ทำข้าวผัดปูให้ครอบครัวกิน น้องมิ้นต์ช่วยตีไข่ "หนูอยากช่วยพ่อคีย์ทำอาหารค่ะ!"
ไทร์นั่งดูทั้งคู่ "คุณสองคนนี่ทีมครัวตัวจริงเลย"
หลังอาหารเย็น คีย์และไทร์นั่งดูน้องมิ้นต์ถักผ้าพันคอให้ไทร์ เธอตั้งใจถักจนเสร็จ "นี่ค่ะ ของพ่อไทร์!" ผ้าพันคอสีน้ำเงินออกมาสวยกว่าของคีย์นิดหน่อย
ไทร์คล้องคอ "ลูกเก่งจังเลย พ่อจะใส่ทุกวัน"
คีย์นั่งมองครอบครัว "กูรู้สึกว่าความรักของเรามันถักทอกันแน่นขึ้นทุกวันว่ะ"
ไทร์กอดเขา "กูก็เหมือนกัน มึงกับน้องมิ้นต์คือทุกอย่างของกู"
ทั้งคู่ใช้ชีวิตต่อไปด้วยความสุขที่เรียบง่าย ความรักของครอบครัวสามคนถูกถักทอด้วยความทรงจำดีๆ ที่เพิ่มขึ้นทุกวัน
หลายเดือนผ่านไปหลังจากที่น้องมิ้นต์ถักผ้าพันคอให้คีย์และไทร์ ชีวิตของครอบครัวสามคนยังคงเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความทรงจำดีๆ ต้นมะม่วงในสวนหลังบ้านที่ทั้งสามช่วยกันดูแลเริ่มออกผลเต็มที่ ลูกมะม่วงสีเขียวเข้มสุกงอมกลายเป็นสีเหลืองทอง กลิ่นหอมหวานลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ คีย์ตื่นเช้ามาด้วยความตื่นเต้น เขาเดินไปที่สวนพร้อมตะกร้าใบเล็ก "คุณลูกกับคุณพ่อสองคน ตื่นได้แล้ว!" เขาตะโกนเรียกไทร์และน้องมิ้นต์ "วันนี้เราจะเก็บมะม่วงกินกัน!"
ไทร์เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มง่วงๆ "มึงตื่นเต้นเหมือนเด็กเลยว่ะ" เขาพูด ขณะที่น้องมิ้นต์วิ่งตามออกมา ผมยุ่งแต่ตาเป็นประกาย "พ่อคีย์ หนูอยากกินมะม่วงแล้วค่ะ!"
ทั้งสามยืนล้อมต้นมะม่วง คีย์ใช้ไม้ยาวที่เตรียมไว้ค่อยๆ เขี่ยผลมะม่วงที่สุกงอมลงมา ไทร์รับลูกที่ตกลงมาใส่ตะกร้า ขณะที่น้องมิ้นต์กระโดดตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็นมะม่วงหล่น "ลูกนี้สวยมากเลยค่ะ!" เธอหยิบลูกหนึ่งขึ้น ผิวเรียบเนียนและมีกลิ่นหอมหวาน คีย์ยิ้ม "นี่คือผลงานของเราสามคน ลูกเก่งมากที่ช่วยพ่อรดน้ำทุกวัน"
หลังจากเก็บมะม่วงได้เต็มตะกร้า ทั้งสามกลับเข้าไปในบ้าน คีย์ล้างมะม่วงแล้วปอกเปลือกให้ทุกคน เขาหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ วางใส่จานแล้วยื่นให้น้องมิ้นต์ "ลูกลองชิมก่อนเลย" เธอหยิบเข้าปาก รสหวานฉ่ำของมะม่วงทำให้เธอยิ้มกว้าง "หวานมากเลยค่ะ พ่อคีย์! อร่อยที่สุด!"
ไทร์หยิบชิ้นหนึ่งตาม "ดูสิ ฝีมือเราสามคนนี่มันสุดยอดจริงๆ" เขากินแล้วพยักหน้า "หวานมาก อร่อยกว่าที่พ่อเคยซื้ออีก"
ทั้งสามนั่งกินมะม่วงด้วยกันที่โต๊ะกินข้าว เสียงหัวเราะและการพูดคุยดังไปทั่วบ้าน คีย์มองไทร์และน้องมิ้นต์ "พ่อไม่เคยคิดว่าการปลูกต้นไม้ต้นเดียวจะทำให้กูมีความสุขได้ขนาดนี้" เขาพูด
ไทร์ยิ้ม "มันไม่ใช่แค่ต้นไม้ว่ะ มันคือความรักของเราสามคนที่ทำให้มันโต"
วันนั้น คีย์ตัดสินใจทำอะไรพิเศษเพื่อฉลองผลมะม่วงลูกแรก เขาเข้าครัวทำน้ำมะม่วงปั่นให้ครอบครัว โดยผสมมะม่วงสุกกับน้ำแข็งและนมข้นหวานเล็กน้อย เขาเทใส่แก้วสามใบ ตกแต่งด้วยใบสะระแหน่ที่เด็ดจากสวน "มา ลองชิมฝีมือพ่อหน่อย" เขาบอก
น้องมิ้นต์จิบแล้วตาโต "อร่อยมากเลยค่ะ พ่อคีย์เก่งที่สุด!"
ไทร์ยกแก้วขึ้น "มึงนี่มันพ่อครัวตัวจริงแล้วว่ะ กูยอมแพ้"
หลังจากนั้น คีย์และไทร์พาน้องมิ้นต์ไปเยี่ยมคุณหญิงวรางค์และสมชายที่บ้าน คุณหญิงต้อนรับด้วยรอยยิ้มกว้างเมื่อเห็นตะกร้ามะม่วงที่ทั้งสามนำมาฝาก "มะม่วงจากสวนของลูกๆ นี่เอง แม่ต้องลองชิม" เธอหยิบลูกหนึ่งมาปอกแล้วกิน "หวานมากเลย แม่ภูมิใจในตัวลูกทั้งสองคนจริงๆ"
สมชายเดินออกมาพร้อมกล้อง "วันนี้ต้องถ่ายรูปเก็บไว้อีกแล้ว ครอบครัวเราครบทีมแบบนี้หายาก" เขาจัดให้ทุกคนยืนเรียงกัน คีย์และไทร์ยืนข้างน้องมิ้นต์ คุณหญิงกับสมชายยืนด้านหลัง แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบใบหน้าทุกคน สมชายกดชัตเตอร์ บันทึกภาพครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุข
เมื่อกลับถึงบ้าน คีย์และไทร์ตัดสินใจจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ในสวนหลังบ้านเพื่อฉลองความสำเร็จของต้นมะม่วง คีย์ย่างไก่และหมูเสียบไม้ ขณะที่ไทร์ทำสลัดผักจากวัตถุดิบในสวน น้องมิ้นต์ช่วยตั้งโต๊ะและวางจานอย่างขยันขันแข็ง "หนูอยากให้พ่อทั้งสองคนกินเยอะๆ ค่ะ!" เธอพูด
ทั้งสามนั่งกินข้าวเย็นด้วยกันใต้แสงไฟสลัวที่แขวนไว้รอบสวน บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดและเสียงหัวเราะของน้องมิ้นต์ คีย์ยกชิ้นไก่ย่างให้ไทร์ "คุณกินเยอะๆ นะ วันนี้เราสามคนทำสำเร็จแล้ว"
ไทร์รับมา "ทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่มะม่วงกันนะ มันคือชีวิตของเราที่สมบูรณ์"
น้องมิ้นต์กินสลัดแล้วยิ้ม "หนูมีความสุขมากเลยค่ะที่ได้อยู่กับพ่อคีย์กับพ่อไทร์"
หลังอาหารเย็น คีย์จุดไฟในหลุมไฟเล็กๆ ที่เขาทำไว้ในสวน ทั้งสามนั่งล้อมกัน คีย์หยิบกีตาร์เก่าที่เขาไม่เคยเล่นมานานออกมา เขาดีดคอร์ดง่ายๆ แล้วร้องเพลงกล่อมเด็กที่น้องมิ้นต์ชอบ ไทร์นั่งฟังพร้อมตบมือตามจังหวะ น้องมิ้นต์ค่อยๆ เอนตัวพิงไทร์ เธอหลับไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
คีย์วางกีตาร์ลง แล้วมองไทร์ "มึงเชื่อไหมว่ากูเคยคิดว่าชีวิตกูจะไม่มีวันมีความสุขแบบนี้"
ไทร์ยิ้ม "กูก็เหมือนกัน แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่าความสุขมันอยู่ที่มึงกับน้องมิ้นต์"
คีย์พยักหน้า "กูอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป"
หลายปีต่อมา น้องมิ้นต์โตขึ้นเป็นสาวน้อยวัยรุ่น เธอเรียนเก่งและยังคงรักการวาดรูปเหมือนไทร์ คีย์และไทร์ยังคงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในบ้านหลังเดิม ต้นมะม่วงในสวนกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ที่ให้ผลทุกปี คีย์กลายเป็นพ่อครัวที่เก่งขึ้นเรื่อยๆ เขาทำอาหารให้ครอบครัวและเพื่อนบ้านกินบ่อยๆ ขณะที่ไทร์เริ่มสอนศิลปะให้เด็กๆ ในชุมชน โดยมีน้องมิ้นต์เป็นผู้ช่วย
วันหนึ่ง คีย์และไทร์นั่งที่ระเบียงหลังบ้าน มองน้องมิ้นต์ที่กำลังวาดรูปต้นมะม่วงใต้แสงแดดยามเย็น คีย์พูด "มึงดูสิ ลูกเราโตขึ้นเยอะเลย"
ไทร์ยิ้ม "กูภูมิใจในตัวเธอชิบหาย และกูก็ภูมิใจในตัวมึงด้วย"
คีย์จับมือไทร์ "กูไม่เคยคิดว่าชีวิตกูจะสมบูรณ์แบบนี้ได้ ถ้าไม่มีมึงกับน้องมิ้นต์"
ไทร์บีบมือคีย์ "กูก็เหมือนกัน มึงคือบ้านของกู"
ค่ำคืนนั้น ครอบครัวสามคนนั่งกินข้าวด้วยกัน คีย์ทำข้าวผัดปูสูตรพิเศษที่ทุกคนชอบ น้องมิ้นต์เล่าเรื่องโรงเรียน "วันนี้หนูได้รางวัลวาดรูปค่ะ หนูจะให้พ่อไทร์เก็บไว้!"
ไทร์ยิ้ม "พ่อจะใส่กรอบให้เลย"
คีย์มองทั้งคู่ "กูรู้สึกว่าทุกอย่างมันลงตัวแล้วว่ะ ชีวิตกูไม่มีอะไรต้องขอเพิ่มอีกแล้ว"
เมื่อน้องมิ้นต์เข้านอน คีย์และไทร์นั่งที่โซฟา คีย์หยิบอัลบั้มรูปเก่าออกมา ทั้งคู่เปิดดูภาพตั้งแต่วันแรกที่น้องมิ้นต์เข้ามาในชีวิต ภาพที่สวนสัตว์ ภาพงานกีฬา ภาพเก็บมะม่วง และภาพครอบครัวที่สมชายถ่ายให้ คีย์พูด "ทุกภาพมันคือความทรงจำที่กูจะเก็บไว้ตลอดไป"
ไทร์กอดเขา "และเราจะสร้างความทรงจำใหม่ๆ ด้วยกันต่อไป"
ทั้งคู่ใช้ชีวิตต่อไปในบ้านหลังนั้น บ้านที่เต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่น และรอยยิ้มของครอบครัวสามคน ต้นมะม่วงยังคงยืนหยัดเป็นสัญลักษณ์ของความผูกพันที่เติบโตอย่างแข็งแกร่ง คีย์และไทร์รู้ว่าไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร พวกเขาจะมีกันและกันเสมอ และน้องมิ้นต์จะเป็นแสงสว่างที่ทำให้ชีวิตของทั้งคู่สมบูรณ์ตลอดไป