"ภาคิน" ทายาทมาเฟียผู้เย็นชาและแข็งกร้าว ถูกบังคับให้แต่งงานกับ "ศรัณย์" ทนายหนุ่มสุดแสนจะเรียบร้อย เพื่อล้างหนี้บุญคุณระหว่างสองตระกูล ไม่มีใครเต็มใจในข้อตกลงนี้ แต่เมื่ออยู่ร่วมกันไปติดตามต่อจ้าา
ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,ไทย,ผู้ใหญ่,ดราม่า,วาย,มาเฟีย,มาเฟีย ,มาเฟียโหด,yaoi,yaoi ,ชาย-ชาย,ชายชาย,ชายรักชาย,ชายรับ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากคืนนั้น ศรัณย์เริ่มเข้าใจถึงขอบเขตของตัวเองมากขึ้น
เขากับภาคินไม่ใช่สามีภรรยา แต่เป็นเพียงคนสองคนที่ถูกจับมาอยู่ใต้หลังคาเดียวกันโดยความจำเป็น ไม่มีความไว้ใจ ไม่มีความผูกพัน และที่สำคัญที่สุดคือ..
ไม่มีใครที่นี่ต้องการให้เขาอยู่
ตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามา ศรัณย์รู้สึกได้ถึงความเย็นชาของคนในคฤหาสน์ ทุกคนจับตามองเขาเหมือนกำลังรอว่าเขาจะอยู่รอดได้นานแค่ไหน
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้คิดจะถอย
เช้านี้ศรัณย์ตื่นขึ้นมาเร็วกว่าปกติ อากาศเย็นสบายทำให้เขาตัดสินใจเดินออกไปที่ระเบียงเพื่อสูดอากาศ
แต่ทว่าทันทีที่เขาเปิดประตูห้องออกมา เสียงปืนก็ดังขึ้นจากลานฝึกด้านหลังคฤหาสน์
ปัง! ปัง! ปัง!
ศรัณย์หยุดชะงัก ก่อนจะเดินไปยังราวระเบียงแล้วมองลงไปด้านล่าง
ที่ลานฝึกกว้างโล่ง มีเป้าหมายหลายตัวถูกตั้งเรียงไว้ และชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงกลาง ก็คือภาคิน
อีกฝ่ายอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นเล็กน้อย เนคไทถูกปลดออก และกระดุมเสื้อบนเปิดเผยให้เห็นแนวไหปลาร้าชัดเจน มือของเขากำปืนแน่น ก่อนจะยกขึ้นเล็งไปที่เป้าหมาย
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง กระสุนเจาะเข้าตรงกลางเป้าอย่างแม่นยำราวกับจับวาง
ศรัณย์มองภาพนั้นอย่างเงียบ ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นภาคิน ‘ลงมือ’ ด้วยตัวเอง
เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของอีกฝ่ายมานาน ภาคินไม่ใช่แค่ผู้นำของตระกูลอัครเดช แต่เขายังเป็นคนที่ลงมือเองทุกครั้งที่จำเป็น
ศรัณย์ไม่ได้กลัว แต่เขารู้ดีว่าผู้ชายคนนั้น… อันตราย
และเขาควรอยู่ให้ห่างจากเรื่องของภาคินให้มากที่สุด
ช่วงสาย ศรัณย์เลือกที่จะออกไปเดินเล่นในสวนด้านหลังคฤหาสน์ ที่นี่มีศาลาเล็ก ๆ และน้ำพุขนาดใหญ่ ทุกอย่างดูสงบจนแทบไม่น่าเชื่อว่าที่นี่เป็นที่อยู่ของใครบางคนที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
แต่เพียงไม่นาน เขาก็รู้ว่าตัวเองคิดผิด
“นายดูสบายดีนี่”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ศรัณย์ชะงักก่อนจะหันกลับไปมอง
ภาคินยืนอยู่ที่ทางเดินเข้ามายังสวน ดวงตาคมกริบจ้องมองเขานิ่ง ๆ ราวกับกำลังพิจารณาบางอย่าง
ศรัณย์ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป เขาเพียงแค่ยกไหล่เล็กน้อย “ก็ผมไม่ได้เป็นนักโทษนี่”
ภาคินแค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “นายรู้ไหม… ที่นี่ไม่มีใครเคยอยู่นานเกินสามเดือน”
ศรัณย์ไม่ได้แปลกใจนัก เพราะภพเคยบอกเรื่องนี้กับเขาแล้ว
“แล้วคุณคิดว่าผมจะอยู่ได้นานแค่ไหน?”
ภาคินไม่ได้ตอบในทันที เขากลับเดินเข้ามาใกล้ศรัณย์มากขึ้น ก่อนจะเอียงศีรษะเล็กน้อยเหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง
“ฉันไม่รู้..แต่ถ้านายฉลาดพอ… นายก็น่าจะอยู่ได้นานกว่าคนก่อน ๆ”
ศรัณย์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่สบตากับภาคินนิ่ง ๆ
จนกระทั่งอีกฝ่ายหันหลังเดินกลับไป
ศรัณย์มองแผ่นหลังของภาคินที่ค่อย ๆ ห่างออกไป ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน”
