ธนิดาถูกจับไปเป็นตัวประกันระหว่างรอชดใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อนไว้ ทั้งสองจะเอาชนะโชคชะตาและความเสี่ยงของโลกมาเฟียได้หรือไม่
รัก,ดราม่า,แอคชั่น,ยุคปัจจุบัน,เลือดสาด,ดราม่า,มาเฟีย,นางเอกเก่ง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โกดังร้างที่ตั้งอยู่นอกเมืองนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและควันปืนที่ลอยคละคลุ้งในอากาศ ผนังเหล็กที่เต็มไปด้วยสนิมและรอยกระสุนเก่าๆ ล้อมรอบสถานที่แห่งนี้ราวกับกำแพงของนรก ศพของลูกน้องเงาจันทราและเสือดาวกระจัดกระจายอยู่บนพื้นคอนกรีตที่เปื้อนเลือด บางศพมีบาดแผลถูกยิง บางศพถูกมีดแทงจนล้มตายในท่าที่น่าสยดสยอง กล่องไม้ที่เคยใช้เก็บยาเสพติดถูกระเบิดจนแตกกระจาย เศษไม้และฝุ่นลอยฟุ้งไปทั่ว แสงจากโคมไฟเก่าที่ห้อยลงมาจากเพดานกระพริบเป็นระยะๆ สร้างเงามืดที่เคลื่อนไหวไปมาบนพื้นราวกับวิญญาณของคนตายยังคงวนเวียนอยู่
นาวินยืนอยู่กลางโกดัง มีดสั้นในมือขวาของเขาชุ่มไปด้วยเลือด แขนซ้ายที่บาดเจ็บของเขาห้อยลงอย่างไม่มีแรง เสื้อเชิ้ตสีดำของเขาขาดวิ่นและเปื้อนเลือดทั้งของตัวเองและศัตรู ดวงตาคู่คมของเขายังคงลุกโชนด้วยไฟแห่งความโกรธ แม้ว่าร่างกายของเขาจะเริ่มถึงขีดจำกัด
ธนิดายืนอยู่ไม่ไกลจากเขา ปืนพกในมือของเธอกำแน่น เธอหายใจถี่จากความตื่นเต้นและความกลัว เสื้อแจ็กเก็ตสีเทาของเธอเปื้อนฝุ่นและเลือดจากการต่อสู้เมื่อครู่ เธอเพิ่งยิงลูกน้องของเสือดาวไปสองคนเพื่อปกป้องนาวิน และตอนนี้หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับจะหลุดออกจากอก
ทั้งคู่ตัดสินใจกลับมาที่โกดังนี้หลังจากหลบหนีออกจากกระท่อมร้างเมื่อคืน นาวินรู้ว่าถ้าเขาต้องการหยุดเสือดาวและภูมิ เขาต้องเผชิญหน้ากับพวกมันโดยตรง เขาได้ติดต่อลูกน้องที่ยังภักดีเพื่อวางกับดักที่นี่ แต่ทุกอย่างกลับกลายเป็นความโกลาหลเมื่อภูมิบุกเข้ามาพร้อมกับลูกน้องของเสือดาวจำนวนมาก การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด และตอนนี้ ลูกน้องของนาวินส่วนใหญ่ล้มตายไปแล้ว เหลือเพียงเขากับธนิดาที่ยังยืนหยัดอยู่
“ระวัง!” นาวินตะโกน เขาดันธนิดาลงไปหลบหลังกองกล่องไม้ ขณะที่กระสุนปืนกลพุ่งเข้ามาจากมุมหนึ่งของโกดัง
ปัง! ปัง! ปัง!
ธนิดาคลานไปหลบและยิงสวนกลับไปทันที กระสุนของเธอเจาะเข้าที่ไหล่ของลูกน้องเสือดาวคนหนึ่ง เขากรีดร้องและล้มลงกับพื้น นาวินฉวยโอกาสนั้นพุ่งเข้าไปที่ศัตรูอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ เขาใช้มีดแทงเข้าที่ลำคอของชายคนนั้นอย่างแม่นยำ เลือดพุ่งออกมาเป็นสาย และร่างนั้นก็ล้มลงทันที
แต่ก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัว เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นก็ดังขึ้นจากด้านหลังประตูโกดัง ร่างของภูมิปรากฏขึ้นในแสงสลัว เขาสวมเสื้อสูทสีดำที่เปื้อนเลือด ผมสีน้ำตาลเข้มของเขายุ่งเหยิง และดวงตาคู่เล็กของเขาลุกโชนด้วยความบ้าคลั่ง เขาถือปืนพกในมือขวา และมีลูกน้องเสือดาวสามคนเดินตามหลังเขา
“ไอ้นาวิน!” ภูมิตะโกน “หมดเวลาของมึงแล้ว!”
นาวินหันขวับไปมองคนตะโกน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “นี่มึงกล้าทรยศกูได้ยังไง!! เพื่ออะไร!? เพื่อเงินเหรอหรืออำนาจ?! มึงมันน่าสมเพช!”
“น่าสมเพช?” ภูมิหัวเราะ “มึงต่างหากที่น่าสมเพช! มึงคิดว่ามึงควบคุมทุกอย่างได้ แต่เงาจันทราเน่าเฟะไปนานแล้ว กูก็แค่ทำในสิ่งที่มึงไม่กล้าทำไง ยึดเงาจันทรามาและสร้างใหม่กับกลุ่มเสือดาว!”
ธนิดารู้สึกถึงความโกรธที่พุ่งขึ้นมาในอก เธอเล็งปืนไปที่ภูมิและตะโกน “นายมันขี้ขลาด! ถ้าไม่มีนาวิน นายก็ไม่มีวันนี้ด้วยซ้ำ!”
ภูมิหันมามองเธอและยิ้มเยาะ “เด็กสาวตัวเล็กๆ อย่างเธอจะรู้เรื่องอะไร” เขาพูด “นายท่านของเธอใช้เธอแค่เป็นหมากตัวหนึ่งเท่านั้น เธอรู้ไหมว่าเขารู้เรื่องพ่อของเธอมาตลอด”
“ฉันรู้!” ธนิดาตอบกลับ “และฉันเลือกที่จะอยู่ข้างเขา ไม่เหมือนนาย!”
คำพูดของเธอทำภูมิชะงัก แต่เพียงชั่วครู่ เขายกปืนขึ้นเล็งไปที่นาวินและเหนี่ยวไกทันที
ปัง!
กระสุนเจาะเข้าที่ไหล่ขวาของนาวิน เขาเซถลาไปข้างหลังและล้มลงกับพื้น มีดในมือของเขาหลุดออกจากมือ
“นาวิน!” ธนิดากรีดร้อง เธอยิงปืนสวนกลับไปที่ภูมิ แต่ลูกน้องของเขาคนหนึ่งพุ่งเข้ามาขวาง และกระสุนของเธอเจาะเข้าที่หน้าอกของชายคนนั้นแทน
นาวินกัดฟันแน่นและพยายามลุกขึ้น เขาคว้ามีดที่ตกอยู่ใกล้ๆ แล้วพุ่งเข้าไปที่ลูกน้องแก๊งเสือดาวอีกคน เขาแทงมีดเข้าไปที่ท้องของชายคนนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนร่างนั้นล้มลงนอนจมกองเลือด แต่ในขณะนั้น ลูกน้องคนสุดท้ายของภูมิยกปืนกลขึ้นและยิงใส่เขา
ปัง! ปัง!
กระสุนเจาะเข้าที่ขาของนาวิน เขาคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดและทรุดตัวลงกับพื้น
“หยุดนะ!” ธนิดาตะโกน เธอวิ่งออกจากที่หลบและยิงปืนไปที่ลูกน้องคนนั้น กระสุนเจาะเข้าที่ศีรษะของเขา และเขาล้มตายทันที
แต่ภูมิฉวยโอกาสนั้นพุ่งเข้าไปหานาวิน เขาเตะมีดออกจากมือของนาวินและเหยียบลงไปที่หน้าอกของเขา “มึงแพ้แล้ว เงาจันทราเป็นของกู!”
นาวินไอออกมาเป็นเลือด เขามองไปที่ภูมิด้วยสายตาที่ลุกโชน “มึงจะไม่มีวันได้มันไป เพราะมึงมันก็แค่หมาที่วิ่งตามเงาจันทร์...”
คำพูดของเขาทำให้ภูมิโกรธ เขายกปืนขึ้นเล็งไปที่หัวของนาวิน “ลาก่อน” เขาพูด และกำลังจะเหนี่ยวไก
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้น แต่ไม่ใช่จากปืนของภูมิ กระสุนเจาะเข้าที่หน้าอกของเขาจากด้านหลัง เขาชะงักและหันไปมองด้วยความตกใจ ธนิดายืนอยู่ตรงนั้น มือของเธอกำปืนแน่น ควันยังลอยออกจากปลายกระบอกปืน เธอเหนี่ยวไกปืนเพื่อยิงอีกนัด
ปัง!
กระสุนเจาะเข้าที่หัวใจของเขา ภูมิล้มลงกับพื้นทันที เลือดไหลนองออกจากร่างของเขา ดวงตาของเขาค้างอยู่ในท่าที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
ธนิดาทิ้งปืนลงกับพื้นและวิ่งไปที่นาวิน เธอคุกเข่าลงข้างเขาและเห็นเลือดที่ไหลออกจากบาดแผลที่ไหล่และขาของเขา
“นาวิน!” เธอร้องไห้ออกมา “อย่าทิ้งฉัน!”
นาวินหายใจถี่ เขายกมือที่สั่นเทาขึ้นแตะที่ใบหน้าของเธอ “ฉัน... ยังไม่ตาย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง “เธอ... เก่งมาก”
น้ำตาของธนิดาไหลลงมาเป็นสาย เธอจับมือของเขาแน่นและกอดเขาด้วยความกลัวว่าจะเสียเขาไป “คุณต้องรอด! เราสัญญากันแล้วไงว่าจะผ่านมันไปด้วยกัน!”
นาวินยิ้มบางๆ แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ฉันรู้... ฉันจะไม่ยอมทิ้งเธอ”
ธนิดากอดเขาแน่นขึ้น เธอรู้สึกถึงลมหายใจที่แผ่วเบาของเขา และถึงแม้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ เธอก็รู้ว่าเขาบาดเจ็บสาหัส เธอมองไปรอบๆ โกดังที่เต็มไปด้วยศพและรู้สึกถึงความหนักอึ้งในใจ เธอเพิ่งฆ่าภูมิ ชายที่เคยเป็นคนสนิทของนาวินด้วยมือของเธอเอง และตอนนี้ ผู้ชายที่เธอเริ่มรักกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของเธอด้วยสภาพที่ใกล้ตาย
“เราจะออกไปจากที่นี่” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง แม้ว่าน้ำตาจะยังไหลอยู่ “ฉันจะพาคุณไปหาหมอเอง”
นาวินพยักหน้ารับอย่างอ่อนแรง “ฉันเชื่อเธอ ไปกันเถอะ”
ธนิดาค่อยๆ ประคองเขาลุกขึ้น เธอใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่พยุงร่างของเขา และทั้งคู่เดินออกจากโกดังไปอย่างช้าๆ เลือดของนาวินหยดลงบนพื้นเป็นทางยาว แต่ธนิดาไม่ยอมปล่อยเขา เธอกัดฟันแน่นและสัญญากับตัวเองว่าเธอจะพาเขารอดไปให้ได้
เมื่อทั้งคู่พากันเดินออกมาถึงด้านนอก แสงจันทร์สาดส่องลงมาบนใบหน้าของพวกเขา ธนิดามองไปที่นาวินและเห็นรอยยิ้มอ่อนๆ บนใบหน้าของเขาก่อนที่เขาจะเอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เราทำได้แล้ว”
“ใช่ เราทำได้แล้ว”
ทั้งคู่ก้าวไปข้างหน้าท่ามกลางความมืด โดยรู้ว่าการเผชิญหน้าครั้งใหญ่นี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ที่ยาวนาน แต่ไม่ว่าอะไรจะรออยู่ข้างหน้า ธนิดารู้ว่าเธอจะไม่ปล่อยมือจากนาวิน และเขาจะไม่ปล่อยเธอเช่นกัน
