เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
ชาย-หญิง,รัก,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,NC,NC+,NC25++,มหาลัย,วิศวะ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อยากมีเเฟนเป็นลีดเดอร์ต้องทำยังไงครับ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ
คำเตือน เนื้อหามีฉาก NC เยอะเด็กที่ต่ำกว่าอายุ 18 ปีควรใช้วิจารณญานในการอ่านด้วยนะครับ
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมาบนลานกว้างของคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้นของวันแรกที่เปิดเทอม เสียงนักศึกษาคุยกันเจื้อยแจ้วผสมกับเสียงลมพัดใบไม้ไหวเบาๆ "เดียร์" หญิงสาววัย 20 ปี ผู้เป็นลีดเดอร์ของคณะ ก้าวลงจากรถยนต์ส่วนตัวด้วยท่วงท่าสง่างาม เธอสวมชุดนักศึกษาที่ตัดเย็บพิเศษ กระโปรงสั้นเหนือเข่าสองนิ้วเผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนที่ยาวระหง เสื้อเชิ้ตสีขาวรัดรูปโอบอุ้มทรวงอกอวบอิ่มให้เด่นชัด ผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มถูกปล่อยสยายลงมาคลอเคลียใบหน้าสวยคม ดวงตาคู่โตมองไปรอบๆ ด้วยความมั่นใจ เธอคือจุดสนใจของทุกสายตา ไม่ว่าจะเป็นรุ่นน้อง รุ่นพี่ หรือแม้แต่รุ่นเดียวกัน เดียร์คือตัวแม่ของคณะที่ทั้งเก่งและมีเสน่ห์เหลือล้น
"พี่เดียร์มาแล้ว!" เสียงรุ่นน้องคนหนึ่งตะโกนขึ้น ขณะที่กลุ่มนักศึกษาหญิงและชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หันมามองด้วยความตื่นเต้น เดียร์ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย มือหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกมือสะพายกระเป๋าใบเล็ก เธอก้าวเดินไปยังจุดนัดพบของสโมสรคณะ ซึ่งวันนี้มีกิจกรรมต้อนรับน้องใหม่ที่เธอเป็นคนวางแผนทั้งหมด
ในมุมหนึ่งของลาน "ปาร์ค" หนุ่มน้องใหม่วัย 19 ปี กำลังยืนคุยกับเพื่อนร่วมรุ่นอย่างเขินๆ เขาสูงเกือบ 180 เซนติเมตร ผิวสีน้ำผึ้งจากแสงแดด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ดูอบอุ่นแต่แฝงด้วยความซุกซน ผมสีดำสนิทตัดสั้นสไตล์หนุ่มมหาลัย ปาร์คสวมเสื้อนักศึกษาที่ดูเรียบร้อยแต่แอบรัดรึงจนเห็นกล้ามเนื้อแขนและไหล่ชัดเจน เขาเพิ่งเข้ามหาลัยได้ไม่ถึงเดือน และวันนี้เป็นวันแรกที่เขาจะได้เข้าร่วมสโมสรคณะวิศวะฯ อย่างเป็นทางการ
"เฮ้ย ปาร์ค ระวังหน่อยนะ เดี๋ยวเจอพี่เดียร์เข้าไปอาจจะโดนสั่งงานหนักเลย" เพื่อนของปาร์คแซวพร้อมหัวเราะ ปาร์คยิ้มแห้งๆ มือเกาคอแก้เขิน "ผมก็แค่มาช่วยงานเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก"
"เหรอ? แต่ระวังละกัน พี่เดียร์น่ะสวยแต่ดุ ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจมีหวังได้น้ำตาตก" เพื่อนคนเดิมพูดต่อ ปาร์คยังไม่ทันได้ตอบอะไร สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับร่างของเดียร์ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ กลิ่นน้ำหอมจางๆ ลอยมาก่อนตัวเธอเสียอีก เขารู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
"ทุกคน! เตรียมตัวให้พร้อม งานเริ่มในสิบนาที!" เสียงของเดียร์ดังขึ้นชัดเจน เธอยืนอยู่กลางวงของรุ่นพี่และรุ่นน้อง มือหนึ่งชี้ไปที่กล่องอุปกรณ์ที่วางกองอยู่ "น้องใหม่ ใครว่างมาช่วยยกของหน่อย อย่ามัวแต่ยืนเฉยๆ!"
ปาร์คสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น เขาหันไปมองเพื่อนที่ยักไหล่ให้เหมือนบอกว่า ‘ไปสิ’ ปาร์คสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรีบก้าวไปหยิบกล่องใบใหญ่ที่วางอยู่ใกล้ๆ แต่ด้วยความตื่นเต้นและความซุ่มซ่าม เขาไม่ทันมองทาง เดินชนเข้ากับเดียร์ที่กำลังก้มดูรายชื่อในโทรศัพท์เต็มๆ
"อุ๊ย!" เดียร์อุทานเบาๆ ร่างของเธอเซไปข้างหน้าเล็กน้อย แต่ปาร์ครีบคว้าเอวบางของเธอไว้ด้วยสัญชาตญาณ มือของเขาสัมผัสผิวเนียนนุ่มผ่านเนื้อผ้าบางๆ ของเสื้อนักศึกษา กลิ่นน้ำหอมของเธอยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อระยะห่างระหว่างทั้งคู่แทบเป็นศูนย์
"น้อง! ดูทางบ้างสิ!" เดียร์ตวาด มือหนึ่งปัดมือของปาร์คออกจากเอวเธออย่างรวดเร็ว สายตาคู่คมจ้องเขม็งไปที่ปาร์ค แต่เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขา รอยยิ้มเขินๆ และดวงตาที่ดูตื่นตระหนก เธอก็รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ขึ้นมาบนใบหน้าเล็กน้อย
"ขอโทษครับพี่ ผมไม่ตั้งใจจริงๆ" ปาร์ครีบปล่อยมือ ก้มหัวขอโทษจนผมปรกหน้าผาก มือของเขายังสั่นอยู่จากสัมผัสเมื่อครู่ หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกจากอก เขาแอบเงยหน้าขึ้นมองเดียร์ และพบว่าเธอกำลังจ้องเขาอยู่เช่นกัน
"ไม่เป็นไร แต่ว่าครั้งหน้าดูดีๆ ล่ะ" เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย เธอสะบัดผมไปด้านหลังแล้วหันไปสั่งงานคนอื่นต่อ แต่ก่อนจะก้าวเดิน เธอหันมามองปาร์คอีกครั้ง "ว่าแต่น้องชื่ออะไร?"
"ผมชื่อปาร์คครับ" เขาตอบเร็วๆ พร้อมยิ้มเจื่อนๆ เดียร์พยักหน้ารับรู้ มุมปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินจากไป ปาร์ครู้สึกได้ถึงสายตาของเพื่อนๆ ที่มองมาทางเขา เขารีบก้มหน้าก้มตายกกล่องต่อ แก้มร้อนผ่าวจากเหตุการณ์เมื่อครู่
"เฮ้ย ปาร์ค แกโชคดีว่ะ ไม่โดนพี่เดียร์ดุหนักกว่านี้" เพื่อนคนหนึ่งเดินมาแซว ปาร์คหัวเราะเบาๆ "กูก็ไม่รู้เหมือนกัน เกือบไปแล้วมั้ง"
"แต่ดูท่าทางพี่เดียร์แปลกๆ นะ ตอนมองแกน่ะ" เพื่อนอีกคนพูดขึ้น ปาร์คชะงักไปนิด แต่ก็ส่ายหัว "อย่าคิดมากเลย แค่พี่เขาคงจำหน้ากูได้เฉยๆ"
ทว่าในใจของปาร์ค เขารู้สึกถึงบางอย่างที่บอกไม่ถูก สายตาของเดียร์เมื่อครู่มันไม่ใช่แค่การมองธรรมดา มันมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้ว่าเธอคิดอะไร
ฝั่งเดียร์เอง ขณะที่เธอกำลังสั่งงานรุ่นน้องคนอื่น ๆ ภาพของปาร์คก็ผุดขึ้นในหัวซ้ำๆ มือใหญ่ที่สัมผัสเอวเธอ ดวงตาที่ดูทั้งเขินและซื่อตรง รอยยิ้มที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ในท้อง เธอส่ายหัวไล่ความคิดนั้นออกไป "บ้าไปแล้วเดียร์ แกจะไปคิดอะไรกับน้องใหม่กัน" เธอพึมพำกับตัวเอง แต่ลึกๆ แล้ว เธอรู้ว่าการพบกันครั้งนี้มันไม่ธรรมดา
สองสัปดาห์ผ่านไปนับจากวันแรกที่เดียร์และปาร์คพบกัน ความวุ่นวายของกิจกรรมต้อนรับน้องใหม่เริ่มคลี่คลาย แต่ความตึงเครียดในใจของทั้งคู่กลับทวีคูณ ปาร์คกลายเป็นสมาชิกที่ขยันของสโมสรคณะวิศวะฯ เขามักจะอาสาช่วยงานทุกครั้งที่มีโอกาส ไม่ว่าจะเป็นการจัดโต๊ะเก้าอี้ หรือแม้แต่ช่วยรุ่นพี่ถ่ายเอกสาร เขาทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ แต่ลึกๆ แล้ว เขารู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงคือการได้อยู่ใกล้เดียร์
เดียร์เองก็เริ่มเรียกปาร์คมาช่วยงานบ่อยขึ้น บางครั้งเธอแกล้งสั่งงานเล็กๆ น้อยๆ เช่น "น้องปาร์ค ไปหยิบน้ำมาให้พี่หน่อย" หรือ "ช่วยพี่ถือของไปที่ห้องสโมสรที" ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ เธอจะแอบสังเกตเขาอย่างละเอียด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ดูซื่อๆ แต่แฝงไปด้วยความซุกซน กล้ามแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อเมื่อเขายกของหนัก และรอยยิ้มที่ทำให้เธอรู้สึกวูบวาบในท้องโดยไม่รู้ตัว