เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
ชาย-หญิง,รัก,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,NC,NC+,NC25++,มหาลัย,วิศวะ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อยากมีเเฟนเป็นลีดเดอร์ต้องทำยังไงครับ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ
คำเตือน เนื้อหามีฉาก NC เยอะเด็กที่ต่ำกว่าอายุ 18 ปีควรใช้วิจารณญานในการอ่านด้วยนะครับ
แสงแดดยามบ่ายของวันจันทร์สาดส่องลงมาที่ลานด้านหลังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ บรรยากาศเงียบสงบหลังจากชั่วโมงเรียนจบลง นักศึกษาส่วนใหญ่กลับหอพักหรือไปทำกิจกรรมต่อ เดียร์นั่งอยู่ในห้องสโมสรคณะเพียงลำพัง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่ปลดกระดุมเม็ดบนออกหนึ่งเม็ด กระโปรงสั้นสีดำรัดรูปขับเน้นสะโพกและเรียวขาของเธอ ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นหางม้าสูง เธอกำลังตรวจเอกสารงานสโมสรบนโต๊ะไม้ตัวใหญ่ กลิ่นกระดาษเก่าผสมกับกลิ่นน้ำยาทำความสะอาดลอยอบอวลในห้อง
ประตูห้องสโมสรถูกเปิดออก "พี่ต้น" รุ่นพี่วัย 22 ปี เดินเข้ามาด้วยท่าทีมั่นใจ เขาสูงโปร่ง ผิวขาว ผมสั้นสีดำตัดเรียบร้อย สวมเสื้อโปโลสีเทากับกางเกงยีนส์สีเข้ม ดวงตาคมของเขาจ้องมองเดียร์ด้วยแววที่ไม่ธรรมดา "เดียร์ ยังไม่กลับอีกเหรอ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงนัย
เดียร์เงยหน้าขึ้น "ยังค่ะพี่ งานยังไม่เสร็จ" เธอตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ พี่ต้นยิ้มมุมปาก เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามเธอ "ขยันดีจริงๆ เลยนะ แต่วันนี้พี่ไม่ได้มาคุยเรื่องงาน" เขาพูดแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ หน้าจอแสดงภาพที่เขาถ่ายเดียร์กับปาร์คขณะเดินออกจากหอพักด้วยกัน
เดียร์ชะงัก มือที่ถือปากกาหยุดนิ่ง "พี่ต้นหมายความว่ายังไงคะ?" เธอถาม สีหน้าเริ่มตึงเครียด พี่ต้นพิงพนักเก้าอี้ "พี่รู้เรื่องของแกกับน้องปาร์คแล้ว เดียร์ แกคิดว่าพี่โง่เหรอ? ภาพนี้มันชัดเจนเกินไป" เขาพูดแล้วเลื่อนโทรศัพท์ไปให้เธอดูใกล้ๆ
"พี่จะทำอะไรคะ?" เดียร์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา พยายามควบคุมอารมณ์ พี่ต้นยิ้มกว้างขึ้น "พี่แค่ไม่อยากให้แกเดือดร้อน ถ้าอาจารย์รู้ว่าแกมีความสัมพันธ์กับน้องใหม่แบบนี้ แกอาจจะถูกตัดสิทธิ์ลีดเดอร์ หรือแย่กว่านั้นก็ได้" เขาพูดแล้วลุกขึ้น เดินอ้อมโต๊ะมาหยุดยืนใกล้เธอ
"แล้วพี่ต้องการอะไร?" เดียร์ถาม มองเขาด้วยสายตาที่เริ่มระแวง พี่ต้นก้มลงกระซิบข้างหูเธอ "พี่อยากได้แก เดียร์ ถ้าแกยอมให้พี่สักครั้ง พี่จะลบรูปนี้ทิ้ง แล้วเรื่องของแกกับน้องปาร์คจะไม่มีใครรู้" มือของเขาเลื่อนไปแตะไหล่ของเธอเบาๆ
เดียร์สะบัดไหล่หนี "พี่ต้น! พี่บ้าไปแล้วเหรอ?" เธอตวาด แต่ในใจเริ่มรู้สึกถึงความกดดัน พี่ต้นหัวเราะ "พี่ไม่บ้า แค่รู้สึกว่าแกน่าสนใจมานานแล้ว ถ้าแกไม่ยอม พี่อาจจะต้องส่งรูปนี้ให้อาจารย์ดู" เขาพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ตัดสินใจดีๆ นะ เดียร์"
เดียร์กำหมัดแน่น "พี่จะกล้าทำจริงๆ เหรอ?" เธอถาม พี่ต้นยิ้ม "กล้าสิ ถ้าแกไม่ให้อะไรพี่เลย" เขาพูดแล้วเอื้อมมือไปจับคางของเธอ "พี่แค่ขอครั้งเดียว ไม่เยอะไปใช่มั้ย?"
เดียร์ผลักมือของเขาออก "ถอยไป!" เธอตะโกน แต่พี่ต้นไม่ยอมถอย เขาดึงแขนของเธอให้ลุกขึ้น "อย่าดื้อสิเดียร์ พี่ไม่อยากทำร้ายแก" เขาพูดแล้วพยายามโอบเธอจากด้านหลัง เดียร์ดิ้นขัดขืน "ปล่อย! พี่มันเลว!"
"เลวแล้วยังไง? แกเองก็ไม่บริสุทธิ์กับน้องปาร์คนี่" พี่ต้นพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย มือของเขาเลื่อนไปที่กระดุมเสื้อของเธอ "มาเถอะเดียร์ แค่ครั้งเดียว พี่สัญญาจะจบเรื่องนี้" เขาพูดแล้วพยายามปลดกระดุมเม็ดแรก
เดียร์กัดฟัน "ถ้าพี่แตะฉันอีก ฉันจะกรีดร้องให้คนทั้งตึกได้ยิน!" เธอขู่ พี่ต้นชะงัก "แกจะกล้าเหรอ? ถ้าคนรู้ แกก็จบเหมือนกัน" เขาตอบโต้ เดียร์มองเขาด้วยสายตาเดือดดาล "ฉันยอมจบดีกว่าปล่อยให้คนอย่างพี่แตะต้อง!" เธอพูดแล้วผลักเขาออกสุดแรง
พี่ต้นเซถอยไปชนโต๊ะ "แกจะเสียใจ!" เขาตะโกน แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรต่อ ประตูห้องสโมสรถูกเปิดออก ปาร์คยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจและโกรธ "พี่ต้น! ทำอะไรพี่เดียร์?" เขาร้องแล้วพุ่งเข้ามาดึงพี่ต้นออกจากเดียร์
"น้องปาร์ค!" เดียร์อุทาน เธอรีบวิ่งไปยืนข้างเขา พี่ต้นหัวเราะ "โอ้โห คู่รักมาเจอกันครบเลยเหรอ?" เขาพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้น "งั้นพี่ส่งรูปนี้ให้อาจารย์เดี๋ยวนี้เลยดีมั้ย?"
"หยุด!" เดียร์ตะโกน เธอหันไปมองปาร์ค "น้อง ปล่อยพี่จัดการ" เธอบอก ปาร์คกำหมัดแน่น "แต่พี่เดียร์..." เขายังไม่ทันพูดจบ เดียร์ก็หันไปเผชิญหน้ากับพี่ต้น "ถ้าพี่ส่งรูปนั้นไป ฉันจะแจ้งตำรวจว่าพี่พยายามข่มขืนฉัน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
พี่ต้นหน้าเสีย "แกไม่มีหลักฐาน!" เขาเถียง เดียร์ยิ้มเยาะ "กล้องวงจรปิดหน้าห้องนี้มันบันทึกทุกอย่างไว้แล้ว พี่ต้น คิดดีๆ ว่าอยากติดคุกมั้ย?" เธอพูด พี่ต้นชะงัก สีหน้าเริ่มซีด "แก..." เขาพูดไม่ออก
"ลบรูปนั้นเดี๋ยวนี้!" ปาร์คตะโกน เขาก้าวไปยืนข้างเดียร์ "ไม่งั้นผมจะจัดการพี่เอง" เขาขู่ พี่ต้นมองทั้งคู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ แต่สุดท้ายเขาก็กดลบรูปนั้นต่อหน้าทั้งสอง "จำไว้เดียร์ เรื่องนี้ยังไม่จบ" เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องไป
เดียร์ทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ หายใจหอบ ปาร์ควิ่งเข้าไปกอดเธอ "พี่เดียร์ ไม่เป็นไรนะครับ?" เขาถามด้วยความเป็นห่วง เดียร์พยักหน้า "ไม่เป็นไร... ขอบคุณที่น้องมา" เธอพูดแล้วกอดเขาตอบ
"ผมได้ยินพี่ต้นคุยกับเพื่อนเรื่องจะมาขู่พี่ ผมเลยรีบตามมา" ปาร์คเล่า "ผมกลัวพี่จะเจ็บ" เดียร์ยิ้ม "น้องนี่มันฮีโร่ของพี่จริงๆ" เธอพูดแล้วจูบหน้าผากเขา
ทั้งคู่กลับไปที่ห้องของเดียร์ ค่ำคืนนั้น เดียร์และปาร์คปลอบใจกันด้วยความรักที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น "พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเรา" เดียร์กระซิบขณะนอนกอดกันบนเตียง ปาร์คยิ้ม "ผมก็เหมือนกันครับ ผมจะปกป้องพี่ตลอดไป" เขาตอบ